принциптері үстемдік етті, адам оның кылыктары жэне болмысының өзі саналык өмірдің көрінісі ретінде карастырьшып келді. Адам "акылды адам" ретінде гана саналып келді. Ал Жаңа заманнан бері философиялык антропологияда бейсаналык мәселесі үлкен орын ала бастады. Лейбниц, Кант, Кьеркегор, Шопенгауэр, Ницше сиякты авторлар адам санасынан тыс психикалык процестердің мацызы мен релін эр түрлі кырлары мен позициялары түрғысынан талдай бастады. Адамның ѳлшемі мен ѳмір сүруінің аса маңызды факторы ретінде бейсаналыкты бекітіп, философиялык антропологиядағы бүкіл бір бағытгы ашкан 3.Фрейд бұл мәселенің шешілуіне үлкен ыкпал етті. Ол бейсаналыкты санаға карсы түратын күш ретінде танытады. Фрейдтің ойынша, ең басты күші жыныстык катынас - либидо болып табылатын бейсаналык моральдык стандарттар жэне шектеулермен коса коршаған әлеуметгік ортаға үнемі бойұсынып отыратын саналықпен кактыгыста болады. Ортаның шектеулері индивидті күйзеліске ұшыратады, соның нәтижесінде бейсаналык катынастар невроз, түс көру, көбіне агрессивті кате әрекеттерге үрындырады. Қактығыстык ахуалдың шектен тыс кысымынан индивид ығыстыру көмегімен кұтылады: индивидке тиімсіз ойлар, көңіл-күйлер санадан "куылып", саналыктан кейінгі деңгейге көшіріледі, бірак оның эрекетіне, кьшығына әсерін тигізіп отырады. Осылайша фрейдтік талдау биологиялык катынастар мен саналы әлеуметтік нормалар арасындағы, саналылық пен бейсаналылық, өмір инстинкті мен өлім инстинкті арасындагы біркатар кайшылыктардан күралады. Бірак, акарында биологиялык бейсаналык анықтаушы рөлге ие болады. Фрейдтіц жэне оның ізбасарларының концепциясындағы бейсаналықтың рөлін бағалай отырып адамға жэне оның өмір сүруін бейсаналылық жэне саналыктың аракатынасы аркылы карастыру бұл
