Республикасы Білім және ғылым министрлігі

124 
атаны ардақтаған исі қазақтың жүрегінен, көңілінен таралып жатқан мейірім, 
шапағаттың ұшқындары да маған тиген. Әйтпесе, кімге кім келін болмай 
жатыр? Бірақ елдің бәрінің келінін бүкіл халық біле бермейді.
Ата секілді қалыпқа сыймайтын, ноқтаға басы түспеген адамның 
қолына су құйып, шай қайнатып беру де оңай емес. Ата екі жағы бірдей 
қайралған қанжар секілді, былай тайсаң, кесіп түседі, былай тайсаң, осып 
түседі. Бел ортадан тең жүріп, таразының басына салуға ол кезде менің 
өмірлік тәжірибем, көрген-білгенім онша жете бермейтін. Өйткені екі 
мүшелге де толмаған кезім еді. Ең жақсы әдісім, әйтеуір, үндемей 
құтылатынмын. Кейде өтің жарылып кете жаздайтын кездер де болады. Бірақ 
үндемей қоясың. Сондықтан да көндіккен шығармын. Әсілі мен үлкеннің 
алдында үндемегеннен ұтылған жерім жоқ.
Жастардың құлағына алтын сырға. Мен құймақұлақ болдым. Әрбір 
сөзін қағып алатынмын. Асүйге кіре салып, атаның айтқандарын ұмытып 
қалмайын деп, дәптерді суыра сап, жазып-жазып тартпаға қайта салып 
қоямын. Сол дәптерлердің сырты қазір май-май. «Ұрпағына керек, 
немерелеріне керек!» деп түрте бердім. Өйткені атаны баласына әке, 
немерелеріне ата, қарапайым адам ретінде ешкім жазбаған болатын. Атаны 
бір көруді армандаған адам қаншама?! Бір көргенін ұлықтай, баласының 
баласына айтып жүрген адамдар қаншама?! Оған қарағанда мен ертелі-кеш 
қасында болдым. Күнде айқайын, оқта-текте мақтауын естіп, маңдайлы келін 
болдым ғой! Біреуге «Зәке», біреуге жеңеше, енді біреуге апа, әже болып, 
сый-құрметке ие болып жүрсем, осының барлығы – тек қана атаның қасиетті 
әруағының арқасы. Атаны ардақтаған осы отырған халықтың арқасы.
(З. Ахметова) 

жүктеу/скачать 3,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: