238
дау қажет, сол сияқты «Ер Тарғын қиссасы», «Қисса-и Алпа-
мыш», «Қисса-и Қыз Жібек» деген тұмаршаларды есепке ал-
май, бұларды қазақтың фольклорлық дүниелерінің жанрында
зерттеу керек деп табамыз.
Ал енді бірқатар «Қисса-и»-мен басылған және «қисса»
айдары тағылмаған «Ақуал» сияқты кітапшалар не әдеби, не
идеологиялық құны жоқ, «жай тұрғанча бір қисса болсұн деп
йаза салған» әдебиеттің ешбір жанрына жатпайтын дүниелер
ретінде танылуға тиіс және солай танылып жүр. Мысалы,
Б.Әбілқасымов «Қисса-и әдеблі бала» (Қазан, 1897), «Қисса-и
Ғажам екеуі жолдас болған» (Қазан, 1898), «Мақулат» (Қазан,
1897), «Берің зекет кітабы» (Қазан, 1898) сияқты Кашафуддин
Шахмардановтың «қаламынан» туған кітапшаларға осындай
баға береді.
Ал шын мәніндегі қиссаларға келсек, бұл – XIX ғасырдың
ІІ жартысында, дәлірек айтсақ, соңғы ширегінде туған көркем
әдебиет жанры, оның ішінде де поэзия дүниесіне қол артқан
үлгілер. Олардың өзге жанрлардан ерекшеленетін негізгі
белгілері, біріншіден, сюжетті, оқиғалы, көлемді шығарма
болулары, екіншіден, тақырыбы мен сюжеті араб, парсы,
түркі тілдерінде жарияланған үлгілерден алынғандықтары,
үшіншіден, тілдерінде, әсіресе грамматикалық түлға-тәсіл-
дерінде шағатайлық, ескі қазақтың жазба дәстүр элементтерінің
қатысуы болып табылады. Төртінші белгісі ретінде қисса
жанрының жазба дүниелер екендігін атауға болады. Соңғы
белгісіне байланысты «кітаби тіл» деген терминнің қазақ топы-
рағында жасалу, таралу тарихының сыры ашылады. Атақты
шығыстанушы В.В.Радловтың
кітап өлең, кітаби ақындар
деген терминдерді өзі де байқамастан ғылыми айналымға
түсіргені филология әлеміне жақсы таныс. Ол өз тұсындағы
қазақ әдеби үлгілерін халықтың өзі екіге бөліп: народные из-
речения (қара сөз) и книжные песни (кітап өлең) деп атайды
деген-ді
170
. Бұл жердегі «қара сөз» – проза дегеннің баламасы
емес, ауызша тарап келген қазақтың төл көркемсөзін (фоль-
клоры болсын, авторлы әдебиеті болсын) баспа арқылы та-
райтын «кітап өлеңдердің» қарама-қарсысына қойып атау
170
Достарыңызбен бөлісу: