140
Ата сы мен ал ғаш қы ди дар ла суы ның
құр ме ті не деп, ал ғаш қы
өси ет өмір лік өне ге бол сын деп, әкем сол кү ні кеш ке мал со йып,
ау ыл ақ са қал да ры ның ба сын қай та қо сып ты...
Мен
ту ған да, әкем елу ді ең се ріп қал ған кі сі екен. Әжем жа-
рық тық әкем ді ба ла ла рым ның ішін де гі
еті ті рі сі осы бол ды деп
оты рар еді. Әкем өз бе тін ше тал пы нып жү ріп, ес кі ше сау атын
ашып алып ты.
Со дан өле-өл ген ше өз бе тін ше оқып-то қы ған адам. Ол
есеп-
қи сап ты тәу ір бі ле тін. Тіп ті орыс ал фа ви тін де ежік теп шы ға ра
бе ру ші еді. Жас кү нін де ағаш ұс тасы бо лып ты, етік ші де ата нып-
ты, тәуіп шіл ді гі де бар екен. Әсі ре се, зер гер лік ті жақ сы көр ген.
Біз дің ел де одан өт кен зер гер ұс та бол ма ған. Жі гіт кү нін де қыз-
ке лін шек тің кө ңі лін ау лау ама лы мен үй рен ген
зер гер лік өне рін
әкем қар тай ған да тас та ма ған. Мұн да ол соқ қан са қи на-бі ле зік ті
са лып жүр ген кө зі ті рі кем пір лер бар. Ал, ол кем пір лер бір кез де
уыл жы ған жас еді ғой.
Әкем өз жа ны нан өлең шы ға рып, жи ын-той да ай тыс қа да тү сіп
жү ріп ті. Ес кі ақын-жы рау лар дың тер ме ле рін, қис са ла рын жақ сы
кө ріп тың дай тын. Бі рақ жат қа ай та ал мау шы еді.
Мо мыш әкем ат жа лын тар тып мі ніп, боз ба ла хал ге жет кен де,
Имаш ба бам ша руа би лі гін со ның қо лы на бе ріп ті. Ау ыл да ғы ке-
лін-кеп шік ті бір шы бық пен ай дай тын адуын ды Қыз ту мас әжем-
нің өзі де:
–
Мо мыш тан сұ раң дар, Мо мыш бі ле ді, – деп оты ра ды екен.
Аға йын-ту ған
ара сын да ғы алыс-бе ріс, кө ші-қон мә се ле сі, ас-
той, дау-да май – бә рі-бә рі Мо мыш тың ара ла су ын сыз ше шіл ме ген.
Әл де қа лай ол жол жү ріп кет се, са пар дан қай тып кел ген ше тір лік-
ті со ған қа ра тып, жо лын кү тіп оты ра тын бол ған. Имаш ба бам ның
кө зі нің ті рі сі нің өзін де біз дің ша ғын ау ыл ды Мо мыш ауы лы дей ді
екен.
Ша руа мыз шап-ша ғын еді. Біз дің үй дің іші қар тай ған Имаш
ба бам нан бас тап, есін ен ді-ен ді бі ліп ке ле жат қан ба ла сы на дей ін
же ген на нын та бан ақы, маң дай те рі мен тап қан. Еш кім ді жал да-
ма ған, еш кім ге жал дан ба ған.
Жас ке зін де әкем ді әй ел дер жа ғы «Мол да ба ла»
дей ді екен,
кей ін «Ұс та ба ла» дей тін бо лып ты. Ал, әжем оны «Қа ра қат па»
деу ші еді. Әкем ор та бой лы, арық қа ра кі сі еді.
Маң дайы жап-
жа зық, қа сы қа лың, кө зі шүң гіл еді.
Сол арық ты ғы на қа ра май,
ке ре мет күш ті бо ла тын. Әжем оны «Та ра мыс» деп те атай тын. Сол
күш ті лі гі не бо ла ата са ке рек.
Достарыңызбен бөлісу: