298
Медеу СӘРСЕКЕ
Кен барлаушы дәптерлерінде жер жынысын сипаттаумен бірге
жол-жөнекей кездескен тарихи белгі, таңбаларды да аттап өтпей,
суретін салып, көрген-білгенін тәп тіш тей жазуды машық еткен.
Айталық, Бұ ланты өзенінің оң жағасынан, тақтатасты жыны-
стардан тұратын қима жартас бетінен ол көптеген хайуанаттар
суретін табады; нақ осындай тас бейнелерді Қаныш Имантай ұлы
Тамды, Жетіқыз өзендерінің бойынан да көрген; ал Ұлытаудың
ұлы шыңы Едіге үс тіндегі, Бала Жезді мен Сарысу өзендерінің
жағаларындағы адам мүсіндері немесе Алаша хан, Жошы, Дом-
бауыл кесенелерінің көне құрылыстық, сәулет өнерінің үлгісі
ретіндегі сипаты...
Солардың бәрі де Қаныш Имантайұлын қат ты қызықтыратын.
Қиялын қозғап, әр қилы ойға салатын
. «Бұл мақала Жезқазған
ауда нындағы көптеген тарихи көне дүние ескерткіштерін то-
лық және жүйелі түр де баян дау ды мақсат етпейді, – деп аяқтап-
ты ғалым 1941 жылы «Народное хозяйство Казахстана» журналы-
ның № 1 санында жарияланған «Жезқазған ауданындағы тарихи
және көне ескерткіштер» деген ғылыми еңбегін.
– Ке рісінше, ар-
хеологтар мен өлке зерттеуші лер ге осы ауданда қаншама қызық
та сан-са лалы материал зерт теусіз жатқандығын ескерту үшін
жазып отырмыз...»
Зерттеу үшін. Білу үшін. Туған жерінің кен тасын ғана емес,
соның ой-қырына түскен әрбір із, таңбаны, ескілі-жаңалы тарих-
ты, мәнді оқиғаны біліп, жете тану үшін. Ғылым жарағына, ел
кәдесіне жарату үшін. Соны жас ұрпақ, кейінгі толқын көкейіне
дары тып, биік мұраттарға, ілгері мәдениетке жетелеу үшін...
Оның дара жара тылысы сол – іздеу, әрқашанда жаңалыққа
құмарлану!..
Достарыңызбен бөлісу: