300
Барса, таудың баурайында күнге қыздырынып жатыр екен.
Арыстан емізген Бисат күшті еді. Төменде тұрып, садағын
қолына алады. Кірісіне оқты тіреп, атып қалады. Атқан оғы ала
өгіздей мөңіреп барып, Төбекөздің қарнына тиеді. Ол оны маса
шаққан құрлы көрмейді.
– Мына жердің масасы бар екен! – деп, тыр-тыр қасып жата
береді.
Бисат екінші рет атады. Төбекөз орнынан тұрып, төменге
қарайды.
– Әй, бұл кім, әй? – дейді гүрілдеп.
Бисат:
– Бұл – мен. Сенімен соғысуға келдім! – дейді.
Төбекөз қарқылдап күледі. Ол күлгенде тау селкілдеп кетеді.
Еңкейіп, Бисатты бір саусағымен жерден көтеріп алады. Көзіне
тақап қарайды:
– Сен бе менімен соғысатын?! – дейді.
Бисат:
– Иә, мен! – дейді.
– Онда мен сені кешкі тамақ қылайын. Әзір жата тұр! – деп,
етігінің қонышына салып қояды. Төбекөздің етігінің қонышы
Бисаттың бойынан биік еді.
Бисаттың белінде қанжары бар болатын. Төбекөз ұйықтаған
кезде қанжармен етіктің қонышын тіліп жібереді. Өзі сыртқа
шығады. Төбекөз бір ұйықтаса қатты ұйықтайтын.
Бисат бір темір қазықты алады да, әбден отқа қыздырады.
Сөйтіп, ұйықтап жатқан төбекөз дәудің жалғыз көзіне тығып
алады. Төбекөз
орнынан атып тұрып, ойбайлап жылайды:
– О, жалғыз көзім-ай. Ақ шашты аналардың жалғыз баласын
жеп, жылатып ем-ай. Ақ сақалды қарттарды зарлатып ем-ай.
Ойбай-ай! – деп бақырады.
Бисат:
– Адам жегіш Төбекөз. Сенің ажалың келді! – деп басын
шауып алады.
Сөйтіп, ел Төбекөзден құтылыпты.