Зәр шығару синдромын емдеу сипаты фондық патологияға тікелей байланысты. Басқаша айтқанда, дәрігер "жаман" зәр анализін емес, осындай нәтижелерге әкелген ауруды емдейді. Кейбір жағдайларда консервативті терапия қажет, ал басқа жағдайларда хирургиялық араласу қажет.Консервативті емдеу Зәр шығару синдромының жиі кездесетін себептерінің бірі-пиелонефрит. Бұл ауруды емдеу микробқа қарсы, қабынуға қарсы және спазмолитикалық терапияны қамтиды.Протеинурияның пайда болуы көбінесе гломерулонефритке байланысты. Бұл ауруды емдеу иммуносупрессорларды тағайындауды қамтиды. Кешенді терапия науқастың жалпы жағдайын ескере отырып таңдалады.
Хирургиялық емдеу Қуықты жою шеңберіндегі хирургия келесі патологияларда көрсетілуі мүмкін:уролития үлкен тастардың болуымен немесе бүйрек коликасының жиі көрінуімен;бүйрек артериясының айқын стенозы;бүйректің үлкен кисталары.Қазіргі урологияда операциялардың көпшілігі минималды инвазивті әдістермен жасалады, онда құралдар зәр шығару жолдарының табиғи саңылаулары арқылы немесе қызығушылық аймағында ұсақ тесіктер (эндоскопиялық) арқылы енгізіледі.
Гломерулонефрит
Гломерулонефрит ( Glomerulonephritis - бүйрек шумақтары + қабынуы) - Бүйрек шумақтарының екі жақты жайылмалы иммунды ауруы. Гломерулонефриттің біріншілік және екіншілік түрлерін ажыратамыз.
Этиологиясы
А топты 12 типті β-гемолиздеуші стрептококк. Дерттің дамуына 3-4-ші типтері де әкелуі мүмкін, бірақ 12-ші типті стрептококк нефритогенді болып саналады. Бұдан басқа, гломерулонефриттің дамуына өзге инфекциялық немесе инфекциялық емес факторлар да әкелуі мүмкін, желшешек вирустар, қызамықтың қоздырғышы, сарысулар, аллергендер, жәндіктердің уы, бүйрек көктамырларының тромбозы. Гломерулонефрит патогенезі бойынша иммунды комплекстік, морфологиялық тұрғыдан интракапиллярлық гломерулонефрит болып табылады. Классикалық гломерулонефрит фарингиттен, тонзиллиттен, стрептодермиядан 10-12 күн өткеннен кейін дамиды.
Жедел гломерулонефрит — стрептококтық инфекцияға тәуелді дамитын, шумақтардың басым зақымдануымен жүретін бүйректің инфекциялық-аллергиялық ауруы.
Этиологиясы мен патогенезі.
Этиологиялық факторлар стрептококкты инфекциялар, яғни ангина, тонзиллит, іріңді отит, пневмония. Жедел нефриттің дамуында сонымен қатар, пневмококктар, сарып қоздырғыштары және басқа да микроорганизмдер роль ойнайды. Нефриттің дамуында екі механизм жатыр:
Қанда антиген - антидене комплексінің түзілуі;
Бүйректің зақымдалуына жауап ретінде бүйрекке қарсы аутоантиденелердің түзілуі.
Аллергиялық - бүйрек шумақтарының капиллярларына антиген-антидене комплексі жабысады. Бүйректің көлемі шамалы ғана зақымдалады. Шумақтардың ұлғаюы мен оның гиперемиясы анықталады.
