Бағдарламасы бойынша жарық көрді Жайлыбай F. Таңдамалы. Астана: Фолиант, 2014

282
Өтер,
өтпес бекер күн, 
Жапырағымды жаям да. 
Мен келермін,
кетермін –
Баян іздеп Баянға.
Көкірегі күй далам, 
Айналайын, Ар мекен!
Ақындарын қинаған 
Қазақтай жұрт бар ма екен?!
Тартып туғам тегіме, 
Оман жұрттан ой аулап. 
Жаяу Мұса еліне
Келем талай жаяулап...
Сал­серіге лайық 
Сарыарқаның сауыры. 
Қалды артымда мұңайып 
Жаяу Мұса ауылы...
 

283
ҚАРА ОРАМАЛ
 
(Поэма-реквием)
Жамандық жасасаң да, 
жақсылық жасасаң да жауапсыз қалмайды.
Ахмет Игүнеки
Шындыққа жеткен адамға емес, 
оны іздеп жүрген адамға сеніңдер.
Андре Жид
«...ГУЛАГ құрылымындағы ең үлкен сала 
– Қарағанды еңбекпен  түзеу лагерьлері 
(Қарлаг) 1931 жылы 19 желтоқсанда ОГПУ – 
ҚазИТЛАГ-қа қараған «Гигант» совхозының 
негізінде құрылды. Орталығы Қарағанды 
облысының Долинка селосында орналасты...»
«1939 жылы НКВД-ның 42 лагерінің ішінде Қарлаг 
тұтқындардың саны жағынан КСРО-да 
тоғызыншы орын алған».
 (Дерек көздерінен) 

284
...КСРО НКВД лагерьлерінің Бас 
басқармасына қарасты қапастар мен 
түрмелерде жалпы саны 4 миллионға 
жуық сотталғандар отырса, олардың 1-1,5 
миллионнан астамы  Қарлагтан өткен. Жалпы 
ГУЛАГ-тың құрамында 61 лагерь 
болса, Қарлаг – соның ең ірілерінің бірі.
(Д. Шаймұханов, С. Шаймұханова. 
«Қарлаг». 19-бет)
 Қарағанды лагері
Дүр сілкінтер дүниенің дүрмегі ауыр,
Күнде дабыр бұл тірлік,
күнде дауыл.
Алаш жұрты 
азаптың аралы ма,
Қарағанды лагері –
бұл не лагерь?..
Сарыарқаның қойнауы мәңгі жасыл
деп ойлама, ерке қыз, 
қаңғыбас ұл!
Сен де міндің келместің кемесіне – 
Қанды қасап жасаған қанды ғасыр!
Ғалам да алаң өткенге,
санам да алаң,
Көңіл айтсын адамзат
саған, далам!
Қарағанды лагері –
қара түнек – 
Қарағанның түбінде қараңдаған. 

285
 Қалмаса да зұлымдық мәңгі жасап,
 Қиямет­қайым – көргенім
 қанды қасап.
 Жиырмасыншы ғасыр сол
 алшаң басқан –
 ГУЛАГ архипелагын алдына сап.
 Қарағанды,
 Қазақтың қара нары,
 Самал әні сарнайды
 саған әлі.
 Жұмыр жерде жұдырығын ішке түйіп  
 Сталиннің өріп жүр балалары.
 Арғымағым,
 арда едім,
 арыдым де.
 Қадірлімнің таба алмай қабірін де.
 Сталиннің вагоны музейде тұр –
 Қаңқасынан қан саулап әлі күнге.
 Ұрпақ мынау өткеннен не біледі?
 Сүйегімді сол сауал кеміреді.
 Қарағанды лагері –
 қаралы өлең,
 Есіл,
 Нұра – егізім егіледі.
 Зар айтады,
 қан құсып көкірегі,
 Жетім желге қосылып жетігені.
 «Жалаңашкөл», 
 АЛЖИР боп 
 шашын жайып –
 «Степлагы» Кеңгірде өкіреді.
 Басы бардың бақ тұрмас бар баяны, 
 Арулардың арман боп ардай әні.

286
 Көктіңкөлі қос қолын көкке жайса,
 Сарысудың өзені сарғаяды.
 Ірің толған ібіліс реңінде,
 Будақ­будақ бұлт көшкен бұл өңірде.
 Қарағанды лагері – 
 қара таңба
 Жиырмасыншы ғасырдың жүрегінде.
 Кешіріңдер,
 жан аға, 
 ақ аналар,
 Сағаналар сөйлесін
 бағаналар.
 Жиырмасыншы ғасырдың басындағы
 Қарағанды лагері –
 қара орамал.
 
 * * *
 Сарыбелдің сарнаған самалынан,
 «Ерім­айлап» көшірді дала бір ән.
 Қан сорғалап тұратын балағынан,
 Сонау күннің түнерген қабағынан,
 Қаралы жұрт – 
 қара орман,
 қаралы маң.
 Жалқын іздеп жарықтың жамалынан, 
 Қара қобыз зар құсса сағағынан, 
 Тасы тисе тағдырдың тасадағы 
 Жас ағады жылдардың жанарынан.
 Сол жылды айтсам тартады сол қабағым,
 Зорланамын 
 батқандай сорға қалың.
 Оты бардың оқимын ойлы хатын,
 Тотылардың естимін тордағы әнін.

287
 Топан кірді түсіме...
 толған ағын – 
 Долы өзеннің осынша долданарын...
 Қаратаудың басынан шыққан көштің 
 Арбасының көргенмін доңғалағын, 
 Тағдыр деген, қайтейін, сол, қарағым...
 Ей, ескен жел, 
 қайғымды еселеме!
 Ескертпедің ес болса кеше неге?..
 Көгеретін кезікпей көсегеңе –
 Ақ тілекті жолыма төсе, деме!
 Ерте өле ме бұл пенде,
 кеш өле ме,
 Бодан күнен қалғаны – бос өнеге,
 Тағдыр жазса көнесің пешенеңе...
 Беу, Сарыарқа!
 Салқар көш сабыр еді,
 Сағыныштан жаралған сағым елі. 
 Асу­асу бел еді, 
 шағыл еді, 
 Арғымағы
 арманның ақ үлегі. 
 Аппақ құсым қанатын қағып еді,
 «...Абылай аспас Арқаның сары белі»
 Бастап кетті, білдің бе, тағы нені?..
 Барқытбелден асырып таңдарды алға,
 Сарқыт берген сай едің сардарларға.
 Жұмыр жерсің сен де енді қан жалаған –
 Ғұмыр берсін дейін бе қалғандарға...
 Мынау заман қай заман – 
 қай­қай заман –
 Үзік­үзік үмітің жалғанғанда...
 ...Жайық үшін жаулассаң жазығың не –
 Еділ үшін егессең арман бар ма?!

288
Қасірет кешті адамзат,
мұң қаптады,
Көздің жасын көп күндер құрғатпады.
Бұлдыр­бұлдыр дүние көз ұшында
Құйрығындай түлкінің бұлғақтады.
Жұмыр басты пендені жұтып жатты
Шындық өлген кезеңнің шым­батпағы.
...Қарағанды лагері – 
«Қарлаг» емес –
Қара ниет қоғамның ЗҰЛМАТЛАГЫ.
Қатарына жатқызса жазалының,
Кімге керек адалдық, 
тазалығың?.. 
Зар илетіп заманы 
қан жұтқызды – 
Орыс, 
неміс, 
жебірей, 
қазақ ұлын...
Шалқар әні – шарығы ажалының,
Тарқағаны осы ма базарының?
Қиямет­қайым туғанда 
пенде біткен – 
бірге айтады екен ғой АЗА жырын...
Жылымық жыл көтерген жыр байрағы,
Зымыран күн төбеңнен зулайды әрі.
Құлағы жоқ құбыжық 
қоғам сынды – 
тұрағы жоқ бағың да тұрмайды әні...
Жусан, көде, 
ырғалған ырғайлары, 
Ішке түйген талайды сыр қайнары.
«Қарабаста» қара ағаш қобыз шалса,
Сыбызғы боп сарнайды қурайлары...

289
«Қарлаг» қақпасы
Қарабаста...
талай тұтқын асылған дар ағашқа, 
талай тұтқын таласқан шамалы асқа, 
талай жендет қан ішкен қара қасқа...
Қарабаста... 
Ал сен, бала, білмесең жағаласпа!
Айналғанмен кең орын, кен орынға,
Жер орында тұрса да, ел орында –
Қолтаңбасы сол кездің вокзалында – 
керзі етіктің ізі бар перонында.
Ғасыр дағы...
«Қарабастың» қабағы ашылмады, 
Түске кіріп сан ұлттың асылдары.
Қоңыртөбе* 
қоңыр бір күйге түссе, 
Шерубай­Нұра** шер шертер қасыңдағы.
Арқа жақта...
Шалғынына аунай бер шалқалап та!..
Жапа шеккен жазықсыз сол миллион –
«Қарабастан» тараған шартарапқа.
Қарабаста... 
тұтқын да жоқ,
жендет жоқ, 
дар ағаш та.
Қарғыс айтар Қарабас 
қараңғы ойға –
Адамзатқа мың алғыс,
Нар Алашқа!
...Жол түскенде келіп тұр Қарабасқа...
1
 Қоңыртөбе – «Қарлаг» орталығы саналатын Долинка посел ке­
сінің бұрынғы атауы
2 
Шерубай­Нұра – өзен аты
19­266

290
Ахметжан Сармантайұлының «58-статья» күйі
...Зар, зар заман, зар заман, 
Зарлап өткен тар заман.
Буыршынды тайдырған
Жағалауда жар жаман.
Өсек өрті қаулаған,
Дабыралы дау жаман.
Жауын жаман жаумаған,
Жау жоқ жерде жау жаман. 
«...Қыс артынан жаз келер, 
Құс алдында қаз келер».
Домбырамды қолға алсам, 
Сағынышты саз келер.
Ерттеп міндік кер күнді, 
Шыбын жанға шер тұнды. 
Домбырамды қолға алсам, 
Шемен болып шертілді.
Бақ қонбаса қасыңа,
Ей, көңілім, 
жасыма!
Айыр тілді жыланның 
Ақ құяйын басына.
Асқаны жоқ, 
тасқаны, 
Дүрбелеңде жас­кәрі.
Қала ма екен бәрінің
Бір белеңде бастары?
Сөзінің жоқ киесі,
Елінің жоқ иесі.
«58» атанған –
«Статья» күйі осы...

291
Қызжылаған
Ізетпенен жасамай ізгі қадам, 
Қарындасын қорлайды 
құзғын,
арам.
«Жалаңашкөл» жағасы – «АЛЖИР» лагерь –
Қазақша аты ол жердің – Қызжылаған.
Енді кімге кезігер долы дауыл, 
Қаралы күн қаққанда қоңырауын.
«Жалаңашкөл» жанында қыз жылаған – 
Орап алып сүт аққан омырауын. 
Ғазауатқа кезігіп ғасыл қайық,
Қырдан асып кеткелі ғасыр ғайып.
Аза бойды қаза ғып Ана біткен –
Аңырайды АЛЖИР­де шашын жайып.
Адамзаттың аймаңдай ары осында,
Рахиль Плисецкая...
1
нанасың ба?!
Бейімбеттің қой бақса Күлжамалы – 
Рысқұлов Тұрардың жары осында.
Айдыны жоқ аққудай расында, 
Жазбай жатып үзілген жыр осында.
Сұлулық пен нәзіктік атаулының
Тілім­тілім еріні... 
жүр осында. 
Шығасыға басшылық иесінен, 
Айырылмайын сөзімнің жүйесінен.
Адамзаттың аққуы аналар ғой –
Қорықпайтын қай қоғам киесінен.
1
Рахиль Плисецкая – совет актрисасы, КСРО халық артисі, әйгілі 
балет бишісі Майя Плисецкаяның анасы

292
                Мұндай  зұлмат  кім  көрген  жеңіл  ойлы,
Бастап кешіп келсек те не дүлейді.
Қазақшасы бұл жердің – Қызжылаған, 
Қыз жыласа... 
дүние еңірейді. 
Арын төксе анаңның
құзғын, 
арам, 
Жүргеніміз не керек біздің аман?!
Көз жасына ескерткіш – «Жалаңашкөл» – 
қазақшасы АЛЖИР­дің – Қызжылаған. 
Қызжылаған...
Ирина Борхманның 
«Үзілген сапар» картинасы
...Жел жұлды шашын шалғынның,
Тіршілік біткен жалаңаш.
Тезіне түскен тағдырдың
Жапанға біткен дара ағаш.
Өмірді сүйген ұлы өнер, 
Алысқа жеткен атағы.
Түсіне енсе 
түнерер – 
Штарнберг шаһары... 
Күндердің кез боп кермегі, 
Үзілген үміт 
тоңады.
...Гуілдеп соққан желдері,
Уілдеп соққан бораны.
Ақ түтек кешті,
адасты,
Қаламы қоса қартайып...

293
Жапырақсыз ағаш жар асты 
Жападан­жалғыз қалқайып. 
Қапаспен қалай арбасып,
Жарығын көрмек жалғанның?
...Қара жолды да қар басып – 
Қарасу қатып қалған күн.
Суретші әйел сүргінде,
Талантын қоса соттатқан.
Күндердің түсі күлгін бе –
«Просторныйда»
1
 от жаққан...
Лайық еді құрметке,
Күндері күмән, 
күдікте.
...«Үзілген сапар» сурет пе –
Үзілген әлде үміт пе?..
1 
«Просторный» – Қарлаг нүктесі 

294
«Мамочкино моласы»
Бұл молада «Қарлаг» тұтқындары – 
әйелдер мен балалардың мүрделері жерленген. 
Зират Қарағанды облысы Абай ауданындағы 
Жартас кентінің аумағында. «Қарлагта» 
ересектермен  бірге «халық жауларының» 
балалары да мерзімдерін  өтеді. Жаңа туған 
балаларды аналарынан тартып алып, 
Балалар комбинаттарына тапсырады. 
Оның да вахтасы, қақпасы бар. Барактары 
және тікенек сымдары кәдімгі зонадан еш 
айырмашылығы жоқ. «Қарлагта» осындай 
жеті мекеме болған. Мұрағат деректері 
бойынша,  мұндай үйлерде балалар өлімі өте 
жоғары еді. Мәселен, 1941-1944 жылдары 
924 бала, ал 1950-1952 жылдары 1130 сәби 
опат болған... 
 * * *
...Кімге ол күннің обалы?
Балалығын ұрлады, 
Қызықтарын тонады.
Ессіз ғасыр адамзаттың алдында – 
Жауап берген жоқ әлі.
Көкті кезіп кеткен кезде жыр құсым, 
Мен олардың танып алғам түр­түсін.
«Мамочкино моласынан» естимін –
Сақ­сақ еткен сәбилердің күлкісін.
Аңызақта арай тілеп күнсіген, 
Көктемдегі көк шыбықтың бүршігі ең. 
«Мамочкино моласына» жеткенде 
Сақ­сақ еткен сол күлкіден түршігем.

295
Сол маңайдан естимін де тосын ән, 
Тосын әнге қосыла алмай тосылам.
«Мамочкино моласының» қасында 
Сақ­сақ еткен сол дыбыстан шошынам.
Тайғақ кешіп,
тағдыр біткен тайғасын, 
Аяр қоғам асырады айласын.
...Бірігуге ұран салған сол күнде –
Барлық елдің пролетары, қайдасың?!.
Дыбыстарын жұртқа естіртпей былайғы,
Қарғамай­ақ қоғамды да,
Құдайды.
Жартастағы «Мамочкино моласы» – 
Сақ­сақ етіп күледі де жылайды...
Қол бұлғаңдар!
Сол сапарға ермеймін, 
Саны келіп, 
саны кеткен мендейдің.
Сай­сүйегім сырқырайды жоласам – 
Енді қайтып бұл маңайға келмеймін...
...Жартастағы «Мамочкино» моласы.
Гармоншы. 1973 жыл
Көздерінің шарасының 
Қайғы тұнған түбінде.
Қарағанды қаласының  
Қарақаттай түнінде. 
Термелетіп, 
мақамдамай, 
Аңыратты арманын. 
Гармонь созған татар малай –
Бірге естиік қалғанын:

296
«...аппақ түтек айналамда, 
Қайда жетем қонаға? 
«Майқұдықта» май боранда – 
майшам жақсам бола ма? 
Жырламас ем 
оянбасам –
Аналарды қадірле!
Жарты Ай қадап қоям қашан
«Жартастағы»* қабірге?»
Өтіп жатыр қарап бәрі,
Мұңлы әуен бұл...
ұнай ма?
Балалық шақ барактағы – 
Еске түсіп жылай ма?
Өмірі өтер сұраулы ғып – 
ағынан көп қарасы. 
Тұтқын емес 
мынау жігіт –
Сол «Қарлагтың» баласы.
Неткен қатал өмір еді
Өтіп жатқан 
жосылып.
Татар малай егіледі...
 Гармонына қосылып. 
1
«Жартас» – лагпункт нүктелерінің бірі

297
Тас пен ас
...Бірде қыстың таңында біз Жалаңашкөлден 
қамыс будаларын  арқалап келе жаттық. 
Жолда жұтаң киінген жергілікті адамдар 
кезікті. Қастарында балалары бар. Үлкендер 
бізді көрген соң сәбилерге  қарап бірдеңе 
айтқаны мұң екен, балалар бізге қарай тас 
лақтыра бастады. Айдауылдар: «Сендерді 
Мәскеуде ғана емес, адамзат баласы 
жек көретінін байқадыңдар ма?» – деп 
қарқылдап кеп күлсін. Тұтқын 
әйелдер: «Бұлардың балаларға берген 
тәрбиесі осы ма?» – деп налыды. 
Мен әлгі тастардың біріне сүрініп құлап, дәл 
алдымда жатқан тастан сүт пен ірімшіктің 
иісін сезгендей болдым. Шетінен тістеп 
көрсем, дәмі тіл үйіреді екен. Сөйтіп, 
тастарды теріп алып, баракқа алып келдім. 
Барактағы қазақ әйелдері оның тас емес, 
кептірілген құрт екенін түсіндірді.
АЛЖИР тұтқыны Гертуда Платайстың 
естелігінен
...Ең қымбат тас осы шығар әлемде,
Ең асыл ас осы шығар әлемде.
Гертуданың жазып кеткен жолдарын
Өнеге ғып айту керек бар елге.
Басын исін төске басып қолдарын – 
ҚАЗАҚСТАН деген жұрттан сәлем де!
 
Жұлдыздардың ішіндегі Үркері,
Мына дала 
тектілердің жұрты еді.
Сұламадан алып қалған сұлатпай
Аналарым қолдан сыққан құрт еді.

298
Мейірімге мөлдіреген бұлақтай 
Гертуда қыз көздің жасын іркеді...
Атар таңнан аппақ тілек тілеген,
Байтақ еді басына бақ түнеген.
Сонау жылы Жалаңашкөл маңында,
Сағым қашқан 
Сарыарқаның таңында: 
Құрт жайында жазылыпты бір өлең –
Ұлт жайында жазылыпты ҰЛЫ өлең!
Өміріңнің нұрға толса арнасы,
Тіршіліктің тоқтамайды арбасы.
Бұрқап тұрған дала жайлы айтады,
Құрт лақтырған бала жайлы айтады –
Адамзаттың 
арманының жалғасы –
Германдағы Гертуданың қандасы!..
Беу, боз дала!
Боталап бір боздасын, 
Боздасын да өткенімнен қозғасын!
Бозқасқа айтсын, 
боз биесін байласын,
Аяр келіп іздемесін пайдасын.
Оғыланым оман жұрттан озғасын – 
Сықпа құртта сығып алған көз жасым... 
Қасиетін қара тасқа қашатқан, 
Тас атпаған, 
кім­кімге де ас атқан.
Мейіріміне мейірленер шөлдеген –
Барактағы баланда
1
 емес ол деген.
Адамзатқа көңілінің жоқ аласы –
Құрт лақтырған қайран қазақ баласы.
1 
Баланда – тұтқындарға берілетін быламық

299
Уа, «Қарлаг» кешкен тұтқындардың ұрпағы!
Сақтап жүрген қазақтың бар құрты әлі...
«Жалаңашкөл» маңында,
Сол АЛЖИР­дің жанында –
құрт лақтыртқан Анасына қазақтың,
құрт лақтырған Баласына қазақтың – 
АЛТЫН КЕШЕН салып қойсақ қайтеді?
Жарасар ед, әй, тегі...
...Ең қымбат тас сол болады әлемде, 
Ең асыл ас сол болады әлемде.
Гертуданың жазып кеткен хаттарын
Өнеге етіп айту керек бар елге.
Жайқалсыншы
барлығыңның бақтарың –
ҚАЗАҚСТАН деген жұрттан сәлем де!
«Қарлагтың» қара кітабы
Көңілдің ұшты кептері, 
Түндерді талай ұзаттым.
Сарғайып кеткен беттері – 
Мұрағаттағы құжаттың.
Тұтылғанын күн қойды анық, 
Дүние талай құбылып...
«Ақойға»* жетем ойланып,
«Бұрмаға»* барам бұрылып. 
Араға түсті сан жылдар,
Мұң болған мұқым қадамы.
Талапай болған тағдырлар –
Колыма, 
Бутыркадағы...

300
Күйіндің, 
күйдің, 
күйредің, 
Қызығыңды кім тонаған?..
Түңіліп барып 
түйгенім –
Зұлматтың соңы – Зобалаң.
Тағдырларыңды танығам, 
Күндердің сен де 
көшіне ер –
«Батықта»
1
 қалған бағылан,
Есілде қалған есіл ер!
Толқындай толқып туласам, 
айтайын бір ой төтеден: 
...Елу сегізде тумасам
«58»­бен кетер ем.
Ақтаңдақ көрген асылы,
Еменнің біз бір бұтағы.
Қазақтың қара ғасыры – 
«Қарлагтың» қара кітабы.
Қоңыртөбе...
«Қарлаг» тұтқындарының арасында 
ғалымдар, ойшылдармен қоса 1000-нан аса әртіс, 
360 пианист, 100-ге тарта суретші болған...
...Сұп­сұр дала, 
сұп­суық, 
сұрқай дала,
Жаумай өтіп барады бұлт айнала.
1
«Ақой», «Бұрма», «Батық» – «Қарлаг» нүктелері.

301
Қоңыртөбе, 
қоңыр жон, 
қоңыр қырда,
Қоңыр­қоңыр керуен өмір мұнда...
Көшті көріп көңілді қозғады ағын,
Бозінгені боздады боз даланың...
Жапа шексең жазықсыз жаза қиын,
Қайғы торлап қаралы қазақ үйін.
...360 пианист тіріліп кеп – 
Тартып жатты қосылып Аза күйін...
Оқпанынан ол күндер оқ боратқан,
Жылап аққан 
жылғасы тоқтап аққан.
...Адам етін тұздаған бөшкелердің 
Қаңқаларын осы ауыл отқа жаққан.
«Тірі бәрі!
Бұл маңда кісі өлмеген!» –
деп жырлайды көңілдің құсы өрлеген.
Заманақыр басына зауал туды – 
Адамзаттың РУХ­ын кісендеген.
Шырағданның шалқыса білтелері,
Аспанынан ақшарбы бұлт өреді.
...Жиі­жиі мың әртіс басын қосып – 
Азан­қазан етеді бұл төбені.
Тасмаңдайлы тағдырдың талайлары,
Қалған мұнда...
арманның арайлы әні.
Қоңыртөбе жарықтық жарық күнге – 
Адамзаттың көзімен қарайды әлі...

302
Үш қағыс
«Жалаңашкөл»*,
«Бидайық»*,
«Дарияда»*
Ұшқан құсым!
Айналып,
кел ұяңа!
Жиырмасыншы ғасыр да қырдан асқан – 
Сталин жоқ...
Ежов та,
Берия да.
Жем шашайын, 
кел, құсым,
балапанға,
Аялайын бәріңді алақанда.
Жиырмасыншы ғасырдың жүрегінде – 
Қарағанды лагері – қара таңба.
Адамзаттың арда емген асылдары,
арығаны,
атылып,
асылғаны...
Қарағанды лагері – қара орамал
Жиырмасыншы ғасырдың басындағы...
1 
«Жалаңашкөл», «Бидайық», «Дария» – Қарлаг нүктелері 

303
ЖАЛҒЫЗ ҚАРАҒАЙ
(Поэма)
 Әсет ақынның ұрпағы
 Бақытбек Сыздықов бауырыма
...Халық қатты қайғырып, жаназасына қалың ел 
түгел қатынасады да, «Көкқамырдың»
«Жалғыз қарағай» аталатын жеріне жерлейді.
Сәбит Мұқанов.
 «Алыптың адымдары».
1959 ж.
Алмасты мүсәтір деп татып алдым,
Дерт шалды өне бойды, жатып алдым.
Құдайдан тура келсе арманым не,
Ажалды ақша беріп сатып алдым.
Өлімді ойламаған сорлы басым
Дүрмекке елтіп жүріп қапы қалдым.
Әсеттің «Ақырғы сөзінен»
Әсет елі. Қызыларай
Ән салса ағындаған,
арындаған,
Бұлбұлдай даусы көкте дамылдаған.
Толған Ай толықсытып топқа салып,
Жорғадай майда қоңыр мамырлаған.

304
Майыспай дара көрген айбынды ер кім,
Қайыстай қара өлеңмен қайғыңды өрдім.
Көмейден меруерт­маржан сауылдатқан
Еркесі есен бе екен айдын көлдің?!
Арысқа Ана болған ақтығы айғақ,
Басыңа кетсем деп ем бақты байлап.
Баптамай қырандарын ұшырмайды
Ақтоғай – ақын туар аққу аймақ.
Керілсе керімсалы қызығар Ай,
Ерімес көңілімнің мұзы қалай?
Қызуың Арқада бір басылмайды,
Қызығың тарқамайды, Қызыларай!
Бұл өлең – түсінгенге – арман өлең,
Бойынан інжу­маржан тамған өлең.
Мөлдіреп Қаршығалы өзенінде –
Ақсораң биігінде қалған өлең.
Сау болсам,
саулығымды сарқа алар кім?
Әнсіз күн – әдемі той тарқаған күн.
Арының арнасында арындатар:
Нар Найман,
Үкілі Үйсін,
Алқалы Арғын.
Қарамай қара жолда шақырымға,
Келгенмін шабытымды шақыруға.
Қазақтың маңдайына біткен ақын
У ішіп өледі екен ақырында.
Жүре ме басымызға байланбай мұң,
Бұл да бір қара шашын жайған қайғым.
Аспанның аясында ән шалқытқан
Әйгілі Әсеті еді Найманбайдың.

305
Гүлдері қайта өнгенде өрімдеген,
Өнердің көкжиектен көгін көрем.
Бағында Мәңгіліктің мәуелейді
Ғұмырлы ән,
Әсем әуен,
Өмірлі өлең...
* * *
...Менен сорлы ақында өтті ме екен
Бір сөзі баспа орнына берілмеген?!
Әсет
Ескегін бұл тағдырдың кім еспеді,
Іленің толқынына ілескелі,
Жанының жарығы боп жыр өшпеді,
Күндер­ай
Текестегі,
Күнестегі.
Арындап әнге басқан дара тұлға 
Санаулы саңлағымның санатында.
...Жаз қалды Жайыртаудың етегінде,
Саз қалды аққу құстың қанатында.
Көңілдің көктей тұнған сан арманы,
Жас болып мөлдірейді жанардағы.
Шер­арман шетін ойды тербегендей
Ел ауған,
қайың сауған замандағы.
Бұл өнер – өреліге айман­алаң,
Үніңе үздіккенбіз айдаладан.
Үңіліп «Көктұманың» тұмасына,
Бақтыдан бақ іздеген қайран ағам.
20­266

306
Бұл өнер кей сырыңды білгізбеген,
Өмірде жұп іздейді жұлдызды өрен.
Қараөткел,
Қарқаралы,
Қояндыда –
Айтысқан Ырысжандай дүр қызбенен.
Жастықта жалын атсаң жарасар ең,
Ай өзен дос болмайды аласамен.
...Маң мінез Мақаншыда мақам созып –
Таңсықты тамсандырған тамаша өлең.
Көк дауыл көл бетіне салады ирек,
Зарыңды запыран етер заман илеп.
...Әніңді желеп­жебеп жүрген шығар
Киесі Кемпірбайдың «Көк ала үйрек».
Тағдырдың тура келіп шын қыспағы,
Жаныңа жабырқаған мұң қыстады.
– Абайдың алдын көрген арайлы ұл, – деп
Ағайын аялайды Шыңғыстағы.
Әніңнен көшті көрем,
кешті көрем,
Бес күндік қу жалғанға бес түнеген.
Өр Алтай – Ұлытаудың арасында 
Тұнып тұр тұнық әуен естімеген.
Сол әннен ерді көрем,
елді көрем,
Толқыны Тоқырауынның мөлдіреген.
Сарыарқа,
Тарбағатай,
Іле,
Балқаш –
Рухын оятады сол бір өлең:
«Арғынмын, атым – Әсет, арындаған,
Арындап ән сала ма дарымаған.

307
Аспанның аясында ән шалқытқан
Бұлбұлмын, даусы көкте дамылдаған...»
Сол ақын арындаса арындасын,
Күн кешу арындамай дарынға сын.
Сарғайып салкүреңге мен де міндім
Сағымын сары белдің сағынғасын.
Бұлбұлдың даусы көкте дамылдасын,
Бұл өзі сондай өмір, қарындасым...
* * *
Соңғы жыр,
ақырғы әуен,
ең соңғы өлең,
Өлеңнің өлеріне ел сенбеген.
Бес елі соры қалың күнді қимай
Кешегі Кемпірбай да кемсеңдеген.
Ақ өлең,
ақыреттей
ақырғы өлең.
Өлмеуін шын өлеңнің мақұл көрем.
Туысып тұрлауы жоқ тағдырымен –
У ішіп өледі ме ақын деген?
Ық іздеп ықылымның ығына ерген,
Түндігің түрілмесе түңілер ме ең.
Өрелі өнер тумай талай шайыр
Өлеңі өзінен де бұрын өлген.
Бұл дүние сынаптай ма,
сынадай ма,
Жанарын жалт еткізген құралай ма?
...Білерім – соңғы сөзін айта алмаған
Бұхар да,
Махамбет те,
Ұлы Абай да.

308
Ішіне қалың Қызай төрлегені,
Әнімен төске шауып өрлегені.
Ағылтып,
арындатып,
ағындатып
Әсеттің сондағы айтқан соңғы өлеңі:
«...Алашқа атым шыққан Әсет ақын,
Өлеңім – жан жолдасым маған жақын.
Аңырған аспан-көкке асқақ үнім,
Саған да уақыт жетті қарлығатын.
Бозбала, осы әнімді үйренерсің,
Ырғаққа келтіре алмай күйзелерсің.
Асау ән жетегіңе жүрмеген соң
Біріңнен бірің көріп сүйрелерсің...»
Тұрағы мәңгіліктің мекенінде,
Асау ән кімнің жүрсін жетегінде.
Ақынның ақтық жыры – аманаты
Әсеттің айтқаны осы өтерінде...
* * *
«...Әсет өлер алдында Бітімші мен Тәтежанға: 
«Үш арманым бар, – дейді: бірінші – артымда екі жетім 
балам қалды; қызымды ұзатып, ұлымды бастап 
баулып  ел қатарына қоса алмадым; екінші – өлеңдерімді 
баспа  орнына бере алмадым; үшінші – сүйегім туып-өскен 
жерімде қалмады».
Балтабай Адамбаев,
«Әсет ақын» мақаласынан.
1968 ж.
«Мақпалы»,
«Үлкен Ардақ»,
«Кіші Ардағы» –
Тұрлаусыз тұл тағдырға тұсалғаны.

309
...Өзімен мәңгілікке ала кеткен –
Ақынның ақыреттік үш арманы.
Қанатын қыран құстың қақтырғасын,
Білесің баста мәңгі бақ тұрмасын.
...Құлжадан қайта оралар сапарында –
Бұрғаны Сайрамкөлге аттың басын.
Шын ақын кезікпейді қай дауылға,
Тағдырдың не құдірет байлауында.
Ғапари қажы досы күткен оны
Атақты Ұланұра жайлауында.
Ел кезсең азаяды құса күнің,
Думанға ду қосылса ұшатыным...
– Дауысым қарлығыңқы...
болмай отыр...
Таусылып қалып еді мүсәтірім... –
деді Әсет, 
көрініп тұр күйінгені,
Баспайды мүсәтірсіз күйі ілгері...
Сөз бе екен,
оны дереу жеткізеді
Бақалшы Маса молда үйіндегі.
Айтасың қандай қарғыс жасағанға,
Арамза тас атады тасадан да.
– Сұраса Әсет ақын табамыз да... –
Ызыңдап,
ызылдады
Маса молда.
Тұлданса тұл тағдырдың тұлдыр іші,
Пісілмей қалды солай жыр күбісі.
...Зорлықпен Жәмішті алған Маса молда,
Қызыл ит қызғаныштың бұл бір ісі.

310
Арнасын аялаған ағысты өлең,
Әсет­ән бал шағына бақ үстеген.
Ақынды адамзаттан артық көрген
Қызы еді Күзембайдың Жәміш деген.
Тірліктің сан толқынын кешіп келіп,
Молдаға зормен келген,
есік көріп.
Ақында ақысы бар Маса сонда
Алмасқа мүсәтірді қосып беріп.
...Иә, солай,
аңғал ақын қапы қалған.
Алтайдың асқарында аты қалған.
«Құдайдан тура келсе арманы не,
Ажалды бес теңгеге сатып алған».

жүктеу/скачать 1,07 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: