Қазақстан республикасы білім жәНЕ

 

 

 

 

 

88 

 

 

қадалып  тұрғанын  балапандар  көріп  таң  қалды.  «Кім 

бізге  осындай  жақсылық  жасады  екен?»  -  деп  ойлап, 

бастарын  ұясынан  шығарды.  Төменге  қарап,  апанда 

тұрған  батырды  көреді.  «Ол  айдаhaрды  өлтіріп,  бізді 

ажалдан  құтқарған  екен  ғой!»  -  деп  шешті  және 

батырды  өздеріне  шақырып,  қуаныштан  шиқылдай 

бастады. 

Қахраман 

апаннан 

шығып, 

шынарға 

жақындады. Оның ерлігіне қайран қалған балапандар: - 

«О,  адам баласы! Сен айдаhaрды  өлтіріп,  бізді ажалдан 

құтқардың ба? - деп сұрады. 

Сонда  Қахраман:  -  Айтыңдаршы  маған,  мүмкін 

сіздерге  менің  жасаған  осы  жақсылығым  үшін  сіздер

-

дің  аналарыңыз  –  Самұрық  құс  мені  мәңгілік  қара 

түнектегі жеті теңізден өткізіп береді ме?- деп сұрады. 

-  Әрине,  жеті  теңізден  өткізіп  жібереді!  –  деп 

балапандар  шиқылдап  жауап  берді.  -  Дегенмен,  оның 

келуін күтуге тура келеді.  

Бір  жолы  таңертеңімен  қатты  жел  тұрды,  боран 

басталды,  найзағай  жарқылдады,  күн  күнкіреп,  жерге 

бұршақтар  жауды,  содан  кейін  нөсер  жаңбыр  құйып 

кетті. Айнала астан-кестен болып кетті. Аңдар жүгіріп, 

індерінен  тығылатын  жер  іздеді,  құстар  қалың 

орманның ішіндегі өз ұяларына тығылып қалды. - Бұл 

не? Бұндай боран қайдан пайда болды? - деп Қахраман 

түсінбеушілікпен  сұрады.  -  Ал  сен  қорықпа!  -  деп 

балапандар  тыныштандырды.  -  Бұл  біздің  анамыз  - 

Самұрық  құс  -  үйге  асығып  келе  жатыр.  Оның  қатты 

демінен  ауа  сілкініп,  боран  соқты.  Бұл  найзағай 

жарқылы емес, жай көзінен от жарқ ете түсті, гүрілдеп 

күн  күркіреген  жоқ,  жай  ғана  оның  демі  жаңғырық 

болып, бүкіл аспанға жайылды. - Сен аспаннан ең әуелі 

бұршақ  жауғанын  көрдің  бе?  Бұл  бұршақ  емес,  ол 

көзіндегі  жастың  тамшысы.  Бізбен  айырылысқанын 

көтере  алмай,  ағыл-тегіл  жылайды,  сөйтіп  кенеттен 

 

 

ӨЗБЕК ХАЛЫҚ ЕРТЕГІЛЕРІ 

 

 

 

 

89

 

 

жерге  жауын  құйып  кетті.  -  Егер  анамыз  біздің 

қасымыздан  адамды  көрсе,  соңы  жақсы  болмайды. 

Ашуланып  кетпесін.  Оны  тығып  қояйық!  -  дейді 

балапандар. 

Қахраман 

ұяға 

шықты, 

балапандар 

оны 

қанаттарымен  жауып  қойды.  Самұрық  құс  та  ұшып 

келді, 

балапандарының 

аман-есен 

ұяларында 

отырғанын,  ал  айдаһардың  өлтірілгенін  көрді.  Ол 

қатты  қуанып,  балапандарынан:  -  Айдаһарды  кім 

өлтірді?-  деп  сұрады.  -  Біз  айтуға  қорқамыз,  -  деп 

шулады  балапандар.  –  Егер  сен  ашуланбасаң,  бізді 

кешірсең, біз саған бәрін айтып береміз. - Жарайды, мен 

сендерді кешірдім, айтыңдар, -деді анасы.  

Балапандар  қанаттарының  астынан  Қахраманды 

шығарып,  қуана  айтты:  -  Міне,  айдаһарды  өлтірген 

және бізді аман алып қалған адам!  

Өзінің  алдында  аса  үлкен  құсты  көрген  Қахраман 

сасқалақтап  қалды,  тіпті  беті  қуарып  кетті.  Жүз 

аршынды  қанатын  қағып,  тұтқыр  тырнағымен 

Самұрық  шынардың  жуан  бұтағын  қапсыра  ұстап 

отырды,  сол  кезде  жуан  бұтақ  оның  ауыр  салмағымен 

төмен иіліп бүгілді. 

Құбыжық  құс  өзінің  алпыс  аршынды  бойымен, 

ұзындығы  қырық  аршынды  жуан  аяғымен,  ұзындығы 

он аршынды мойнын керіп, Қахраманға қарады.  

-  Қорықпа!  -  деді  ол  Қахраманға.  -  Сен  маған  үлкен 

жақсылық  істедің  –  сен  менің  балапандарымды 

ажалдан  құтқардың.  Сол  үшін  саған  рахмет! 

Жақсылықты 

жақсылықпен 

қайтарамын. 

Не 

сұрайсың?-  деді  Қахраманға  қарап.  -  Маған  жеті  қара 

түнек көлдің арғы жағына жету керек,- деді Қахраман. – 

Егер сен сол жаққа ұшқанға келіссең, онда маған сенің 

арқаңа  отыруға  рұқсат  ет,  бірге  ұшайық!  Сен  менің 

 

 

 

 

 

90 

 

 

қиын  істі  істегенімді  қалап  тұрсың.  Жарайды,  -  деді 

Самұрық.  -  Балапандарымды  өлімнен  құтқарғаның 

үшін мен жеті қара түнек көлдің арғы жағына ұшайын, 

мен сені сол өзеннің арғы жағына жеткіземін. Екі айға 

тағамдар қоры мен  сусындарды дайындауға кіріс. Жеті 

күннен соң біз жолға шығамыз.  

Жеті  күннің  ішінде  Қахраман  екі  айға  жететін 

тағамдар  қоры  мен  суды  дайындады.  Жетінші  күні 

Самұрық  өз  балапандарымен  қоштасты.  Қахраман 

өзінің  тағамдар  қоры  мен  суын  алып,  Самұрықтың 

арқасына мінді. Құс қанаттарын жайып, ауаға көтеріліп, 

Кавус қаласына ұшып кетті.  

Көп 

кешікпей 

олар 

мәңгілік 

қараңғылық 

патшалығына  ұшып  келді.  Екі  айдың  ішінде  Қахраман 

еш жерден жарықты көрген жоқ.  

Жол  бойы  Қахраман  құсты  тамақтандырды  және 

шөлін  басып  су  беріп  тұрды.  Самұрық  басын  оң  жаққа 

бұрса, ол оған тамақ береді, ал басын сол жаққа бұрса, 

су береді. Бір күні тамақтың барлығы біте бастады, осы 

кезде Қахраман алдынан жарықты көрді. 

Қараңғылық артта қалды, алдының барлығы жарық 

болды.  Қахраман  төмен  қарады,  сөйтіп  үлкен  қаланы 

көрді. 

- Біз ұшып келдік, анау Кавус қаласы! – деді Самұрық 

құс. Ол ауада бірнеше айналып, жерге қонды. 

Кавустың  қабырғалары  қалың  болаттан  жасалған 

сыммен  оралған.  Бұл  жұмбақты  білмегендер,  қаланың 

ішіне  кіре  алмайтын.  Бұл  Аквон,  осы  жерге  келіп,  өзін 

барлық  жағынан  қоршап  алған.  Ол  «Қахраман  мені 

тауып  алып,  маған  дамыл  бермейді»  деп  қорықты.  Ол 

қарапайым сым емес еді. Оның сиқырлы қасиеті бар еді. 

Сымға  тиіп  кетсең,  бүкіл  қалаға  қатты  қоңырау 

беріледі.  Осыдан  Аквон  жаудың  жақындағанын  біле 

алатын.  Қахраман сол сиқырлы  қасиетін білмеген. Сол 

 

 

ӨЗБЕК ХАЛЫҚ ЕРТЕГІЛЕРІ 

 

 

 

 

91

 

 

сымға тиіп қалып еді, қалада қатты қоңырау соғылды. 

Сол  кезде  қаланың  қақпасынан  мыңдаған  дәулер 

жүгіріп  шығып,  Қахраманға  бас  салды.  Батыр 

қылышын шығарып, жауға қарсы шықты. 

Самұрық Қахраманның мыңдаған дәулермен жалғыз 

төбелесіп жатқанын көреді. «Олар өте көп, ал ол болса 

жалғыз!  Егер  мен  оған  көмек  бермесем,  қандай 

жақсылық  жасағаным,  олар  оны  жеңеді  ғой»,  -  деп 

ойлады ол. 

Самұрық  тауға  ұшты,  тырнағымен  үлкен  тау  тасын 

жұлып алды. Қайта оралып, Самұрық бір топ дәулердің 

басына  тасты  тастады,  сол  жерде  олардың  біразын 

басып  өлтірді.  Құс  ары-бері  тез-тез  ұшып,  дәулерге 

тастарды лақтыра берді. Дәулердің көпшілігі қырылып, 

жерде жатты.  Тірі  қалғандар  басы  ауған жаққа  қашты. 

Ал  Қархаман  енді  қылышын  оңға-солға  сермеп, 

олардың  бастарын  шауып,  бәрін  жеңе  бастады. 

Дәулердің  бастары  оның  қылышының  соққысынан 

лезде  жайрап,  жерде  домалап  жатты,  тұт  ағашының 

піскен жемісі жауғандай болды. 

Ақыр  аяғында  Қахраман  тоқтады,  айналасына 

қараса  артында  да,  алдында  да,  сол  жағында  да,  оң 

жағында  да  дәулер  жоқ.  Енді  Қахраман  тізесіне  дейін 

қанға батып, Аквонды іздейді. Бірақ ол өлген дәулердің 

арасында  да,  қашқан  дәулердің  ішінде  де  болмай 

шықты. 

Бүкіл  ұрыс  майданын  іздестіріп,  Қахраман  тауға 

келді, бір кезде үңгірден қатты айқай естілді. Қахраман 

жақын  келіп  қарап,  Аквонды  көреді.  Ол  дәулердің 

арасында шарап ішіп отыр екен. 

Қахраман  соның  ізіне  түскенін  білмеген  екен.  Енді 

ешқайда 

бара 

алмайды, 

амалсыздан 

Аквон 

Қахраманмен  соғыс  бастады.  Олар  тоқтамай,  қырық 

 

 

 

 

 

92 

 

 

күн,  қырық  түн  соғысты.  Ақыр  аяғында  Қахраман 

қылышымен  Аквонды  жерге  құлатты.  Уақытты 

кетірмей, дәудің басын шауып, үлкен қапшыққа салды. 

Аквонмен  тойлап  жүрген  дәулер,  баяғыда  қашып 

кеткен болатын. 

Тура  екі  айдан  кейін,  Самұрық  құс  Қахраманды 

Забун патшаның қаласына алып келді. Арқасына үлкен 

қапшықты  салып,  батыр  Забун  патшаның  сарайына 

келді. 

Ал,  Самұрық  құс  өзінің  балапандарына  ұшып  кетті. 

Қахраман қалаға келген кезде, барлық жер бетіне, жау 

жүрек батыр жеңіспен келді деген хабар таралып кетті. 

Бұл  хабар  сарайға  тез  жетті.  Сонда  қара  бұйра  шашты 

патшайым  Зубайда  Зульфикор  қызметші  қыздарымен 

бірге  және  Забун  патша  өз  уәзірлерімен,  атақты 

құрметті  адамдарымен  және  басқа  да  ақсүйектерімен 

Қахраманның  алдынан  шықты.  Халық  шаттанып, 

қалың топ Қахраманның артынан ерді.  

Қахраман  сарайда  бірнеше  күн  демалды.  Сосын 

Забун  патша  бүкіл  әлемге  той  жасады.  Барлық  халық 

көңіл  көтерді,  қырық  күн,  қырық  түн  тойлады,  содан 

соң Забун патша өз қызын, қара бұйра шашты Зубайда 

Зульфикорды Қахраманға тұрмысқа берді.  

Той 

салтанатына 

Забун 

патша 

Бейбітшілік 

қаласындағы 

патшаны 

елеулі 

басшыларымен, 

жауынгерлері және батырларымен бірге шақырды. Бәрі 

ер жүрек Қахраманды мақтап-мадақтады.  

Патша 

басшыларымен, 

жоғары 

мәртебелі 

адамдарымен, батырларымен тойда көңіл көтерді. 

Той  біткен  соң  патша  басшыларымен,  жоғары 

мәртебелі  адамдарымен,  батырларымен  бірге  қайта 

Бейбітшілік қаласына жол тартты. 

 

 

ӨЗБЕК ХАЛЫҚ ЕРТЕГІЛЕРІ 

 

 

 

 

93

 

 

Даңқты  батыр  Қахраман  мен  бұйра  қара  шашты 

Зубайда Зульфикор өз дегендеріне жетіп, тату-тәтті әрі 

ұзақ ғұмыр кешті. 

 

КАХРАМОН 

 

В  незапамятные  времена  в  одном  древнем  госу-

дарстве был прекрасный город. Никакие злые враги не 

осмеливались  нападать  на  него,  а  если  кто-нибудь 

нападал,  то  получал  такой  отпор,  что  у  него  навсегда 

отпадала охота воевать.  

В стране дарили мир и спокойствие, и поэтому народ 

дал  своей  столице  название-город  Мир.  Для  защиты 

города  у  царя  было  несметное  войско,  много  храбрых 

воинов  и  батыров.  Младший,  по  имени  Кахрамон,  что 

значит  мужественный,  несмотря  на  свою  молодость, 

был  самый  храбрый  и  самый  сильный  из  батыров, 

прославившихся  своими  подвигами.  Когда  враги 

подступали  к  городу  Миру,  стоило  только  Кахрамону 

выехать  на  поле  брани,  все  бросались  врассыпную  - 

бежали,  кто  куда,  без  оглядки.  За  это  народ  очень 

уважал и любил Кахрамона.  

Однажды  из  дальней  страны  от  царя  Забуншаха  в 

город  Мир  прискакал  гонец  с  грамотой  и  направился 

прямо  в  царский  дворец.  Царь  приказал  ввести  гонца, 

принял от него грамоту и прочел. Оказывается, три дня 

назад в столице Забуншаха появился неизвестный див, 

который  истребил  всех  витязей  и богатырей, а  теперь 

принялся за горожан. В конце письма Забуншах просил 

прислать  к  нему  на  помощь  могучих  батыров,  чтобы 

они избавили его народ от бедствий.  

Царь  вызвал  во  дворец  на  совещание  визирей, 

полководцев  и  батыров.  Когда  все  собрались,  он 

 

 

 

 

 

94 

 

 

спросил:  -  Кто  желает  поехать  на  помощь  Забуншаху? 

На  его  вопрос  никто  не  проронил  ни  слова.  Царь  еще 

раз задал тот же вопрос, и опять все промолчали. Царь 

разгневался  и  спросил  в  третий  раз.  Тогда  Кахрамон 

вскочил  с  места,  почтительно  поклонился  и  сказал:  - 

Государь,  когда  вы  спросили  в  первый  раз,  потом  во 

второй,  я  сначала  молчал,  думал,  не  ответит  ли  кто-

нибудь из старших батыров,  но  все молчали. Когда вы 

спросили  в  третий  раз,  я  уже  не  мог  удержаться.  Если 

вы найдете возможным удостоить меня такой чести, то 

позвольте  мне  поехать.  Хочу  сразиться  с  тем  дивом, 

испытать свои силы и счастье.  

Царь разрешил Кахрамону отправиться на помощь к 

Забуншаху.  Молодой  батыр  тотчас  же  пошел  домой  и 

стал  готовиться  в  поход.  Собрав  все  свои  доспехи  и 

оружие, он погрузил их на сорок носорогов, сам сел на 

огромного боевого носорога и пустился в дальний путь.   

Ехал  Кахрамон  день,  ехал  два  и  вдруг  видит,  что 

заблудился.  Перед  ним  высились  крутые  скалы, 

нагроможденные  одна  на  другую.  Вершины  гор  были 

покрыты снегом.  

Кахрамон прошел немного вперед, смотрит - в скале 

темнеет вход в пещеру.  

Он  подошел  поближе,  заглянул  внутрь  и  удивился: 

длинная  дорога  уходила  в  глубь  пещеры.  «Что  бы  это 

значило?»  -  подумал  он.  «Эх,  была  не  была!  Пойду  на 

авось, посмотрю, что там такое!» - решил он и вошел в 

пещеру.  

Чем  дальше  он  шел,  тем  больше  расширялась  она. 

Наконец  он  остановился  перед  большими  железными 

воротами.  На  воротах  было  написано  его  имя: 

«Кахрамон». Батыр удивился.  

Подумав  немного,  он  решил  открыть  ворота.  Но 

тяжелые  створки  железных  ворот  не  поддавались.  С 

 

 

ӨЗБЕК ХАЛЫҚ ЕРТЕГІЛЕРІ 

 

 

 

 

95

 

 

большим усилием Кахрамон приподнял створку, нажал 

плечом и открыл ворота. Смело вошел он в помещение, 

смотрит  -  вдоль  стен  лежат  двенадцать  дивов, 

прикованных  толстыми  цепями  к  стене.  -  Кто  вас 

заковал  в  цепи?-  спросил  Кахрамон.  Все  дивы 

промолчали,  только  один  из  них,  самый  толстый  и 

страшный, по прозвищу Санги, ответил: - Эй, батыр, не 

притворяйся!  Ты  разве  не  знаешь,  что  нас  захватил  в 

плен  твой  дед  Саквон?  Он  загнал  нас  в  пещеру  и 

заковал в цепи.  

Кахрамон удивился: - Никто, ни мать, ни отец, мне не 

говорили  ничего  про  то,  что  мой  дед  Саквон  ловил 

дивов и сажал их на цепь. Скажите, если я вас отпущу на 

волю, вы не сделаете мне зла? - Нет,- ответили дивы.  

Кахрамон  разорвал  все  цепи  и  освободил  двенад

-

цать  дивов.  Дивы  очень  обрадовались  и  спросили 

Кахрамона:  -  Далеко  ли  путь,  батыр,  держишь?  -  Я  еду 

сражаться  с  дивом,  напавшим  на  страну  Забуншаха,- 

ответил  Кахрамон.    Узнав  об  этом,  див  Санги  сказал:  - 

Ты, батыр, освободил нас, избавил от цепей. Теперь мы 

будем  служить  тебе.  Мы  пойдем  с  тобой  вместе  и 

поможем.   

Кахрамон  взял  с  собой  двенадцать  дивов  и  поехал 

дальше  своей  дорогой.  Наконец  он  приблизился  к 

городу,  которым  правил  Забуншах.  Кахрамон  слез  с 

носорога,  подозвал  дивов  и  сказал  им:  -  Вы  сейчас 

окружите  город  со  всех  сторон  и  ждите.  Как  только  я 

закричу,  вы  все  с  ревом  врывайтесь  в  город,  но 

смотрите, чтобы тот див не скрылся. Только вы его не 

убивайте.  Как  увидите,  сразу  хватайте  и  ведите  к 

Забуншаху.  Дивы  обошли  городские  стены  со  всех 

сторон  и  по  команде  Кахрамона  с  ревом  ринулись  в 

город. А батыр, спрыгнув с носорога, расшатал тяжелые 

 

 

 

 

 

96 

 

 

железные ворота, поднял их и опрокинул. Теперь вход в 

город был свободен.  

Батыр  вскочил  на  своего  носорога  и  помчался  по 

улицам  города,  издавая  воинственные  крики.  Услыхав 

эти  крики  и  рев,  див  вышел  навстречу  дивам, 

нарушившим  его  покой,  и  вступил  с  ними  в  бой. 

Схватка  продолжалась  очень  долго.  Тот  див  оказался 

очень  сильным.  Он  ранил  одиннадцать  дивов.  Только 

один Санги не был ранен. Неизвестный див набросился 

на  Санги,  и  они  сошлись  врукопашную.  Между  тем 

Кахрамон  с  воинственными  криками  примчался  на 

носороге к месту боя. Услыхав эти крики, неизвестный 

див оставил Санги и кинулся на Кахрамона. Размахивая 

огромной  палицей,  неизвестный  див  пытался  сбить 

Кахрамона  с  носорога,  но  батыр  ловко  отражал  удары 

своей  стопудовой  палицей.  Схватка  была  жестокая. 

Раздавались  крики,  уханье  и  лязг  железа.  Но  бой  на 

палицах окончился вничью.  

Тогда противники сразились на копьях. Семь дней и 

семь  ночей  без  передышки  бился  Кахрамон  с 

неизвестным  дивом.  Но  бой  на  копьях  тоже  не  дал 

перевеса ни той, ни другой стороне.  

Очередь дошла до  мечей. Бросив копья,  Кахрамон и 

неизвестный  див  выхватили  мечи  и  налетели  друг  на 

друга.  Снова  закипел  бой  не  на  жизнь,  а  на  смерть. 

Противники то и дело скрещивали мечи, теснили друг 

друга,  наносили  и  отбивали  удары,  отступали  с  тем, 

чтобы с новой силой ринуться вперед.  

Наконец  Кахрамон  ловким  ударом  отрубил 

неизвестному диву мизинец на правой руке. Тут только 

див понял, что ему не уйти живым из рук Кахрамона, и 

он  в  мгновенье  ока  скрылся  из  глаз.  Внезапное 

исчезновение дива поразило Кахрамона, но удивляться 

было  некогда.  Он  подозвал  к  себе  Санги  и  приказал:  - 

 

 

ӨЗБЕК ХАЛЫҚ ЕРТЕГІЛЕРІ 

 

 

 

 

97

 

 

Сейчас  же  собери  всех  одиннадцать  дивов  и 

отправляйся с ними на розыски неизвестного дива. Где 

бы  он  ни  был,  разыщите  его  во  что  бы  то  ни  стало.  Я 

буду во дворце у Забуншаха. Санги кинулся  исполнять 

приказание, а Кахрамон поехал во дворец к Забуншаху. 

Весть о том, что наконец-то страшный див побежден и 

что  сам  батыр,  нанесший  ему  поражение,  едет  во 

дворец, быстро разнеслась по всему городу и долетела 

до дворца. Забуншах приказал собрать всех музыкантов 

и  придворных  и  выйти  навстречу  герою.  Myзыканты 

ударили  в  бубны.  Звонко  залились  сурнаи,  загудели 

карнаи, возвещая о славном подвиге Кахрамона. Одним 

словом,  Забуншах  устроил  Кахрамону  торжественную 

встречу.  Пировали  и  веселились  семь  дней  и  семь 

ночей. Но пусть Забуншах с Кахрамоном пока пируют и 

веселятся, а вы тем временем послушайте про другое.  

Санги  вместе  с  одиннадцатью  дивами  рыскал  по 

всему  свету,  побывал  во  всех  уголках  земли.  Они 

пробежали по всем дорогам, осмотрели все селения, все 

ущелья и пещеры, побывали даже в таких местах, куда 

еще никогда не ступала нога человека, но все напрасно. 

Неизвестный  див  исчез  бесследно,  его  нигде  не  было. 

Одиннадцать дней и одиннадцать но

-

чей разыскивали 

они неизвестного дива, но нигде не могли найти. Видя, 

что  больше  ничего  нельзя  сделать,  Санги  с  дивами 

вернулся  к  Кахрамону  и  сказал:  -  Мы  обыскали  все 

места,  но  неизвестный  див  скрылся  бесследно.  Эта 

весть  огорчила  Кахрамона.  Подумав  немного,  он 

обратился  к  Забуншаху  с  вопросом.  -  Что  это  за  див? 

Был  здесь,  сражался  со  мной  и  на  моих  глазах  вдруг 

исчез. А теперь совсем пропал. Почему он ни с того ни с 

сего  напал  на  ваш  город?  -  Это  всем  известный  див 

Аквон,-  ответил  Забуншах.-  Он  очень  сильный  и  злой. 

 

 

 

 

 

98 

 

 

Это  самый  жестокий  из  всех  дивов.  Однажды  он 

прислал  ко  мне  сватов.  Они  заявили,  что  Аквон 

полюбил  мою  чернокудрую  дочь  -  царевну  Зубайду 

Зульфикора  -  и  хочет  на  ней  жениться.  «Передайте 

царю,-  сказал  див  сватам,-  если  он  согласен  выдать  за 

меня  замуж  свою  дочь,  то  пусть  выдает,  а  если  не 

согласен, тогда я истреблю весь его народ, разрушу его 

город, самого убью, а царевну возьму силой». Я сказал: 

«Аквон не из рода чело

-

веческого, он див. Поэтому я не 

выдам за него  замуж свою дочь, чернокудрую царевну 

Зубайду Зульфикора». Так я ответил и выпроводил его 

сватов. Тогда Аквон разозлился и напал на мой город.  

Выслушав  рассказ  царя,  Кахрамон  удивился:  -  Вот 

оно что! Почему же вы в своем письме скрыли его имя и 

написали  нам,  что  на  вас  напал  неизвестный  див?  -  Я 

это сделал по той причине, что Аквон очень сильный и 

злой див. Я подумал, что если батыры узнают его имя, 

то  побоятся  приехать  к  нам  на  помощь,-  объяснил 

Забуншах.-  Ты  нас  спас  от  смерти!  Мы  все  очень 

благодарны  тебе.  Молодец!  Мы  восхищены  твоим 

подвигом.  

После  пира  Кахрамон  сказал  Забуншаху:  -  Вы 

оказали  мне  большую  честь.  Я  видел  у  вас  во  дворце 

столько  заботы  и  ласки!  Из-за  меня  вы  устроили 

богатый  пир,  угощали  весь  народ  сорок  дней  и  сорок 

ночей.  Я  очень  доволен!  Но  я  соскучился  по  родине. 

Позвольте мне теперь вернуться в свой родной город.  

Забуншах  просил  Кахрамона  погостить  еще 

несколько  дней,  но  тот  не  согласился.  Волей-неволей 

Забуншах  был  вынужден  позволить  батыру  уехать  в 

родную  страну.  Он  одарил  Кахрамона  бесчисленным 

множеством  подарков  и  проводил  его  с  большими 

почестями.  Погрузив  подарки  на  сорок  вьючных 

носорогов,  Кахрамон  сел  верхом  на  своего  огромного 

жүктеу/скачать 4,75 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: