220
Армиядан қайтқасын «Тамашада» вступайт иттiм. Құдағи
обижайт итiп қалмасын дип, «Құдағи, бiр партия» дип тан-
цевайт иттiм. Менi «Тамашаға»
шығарып сценарий язған
ким? Билəсизмi? Көзi кесiрткенiң көзiндей Көпен иптəш. Во-
о! Бит Көпен иптəштiң көзi зеленый же. Как светофор. Шул
Көпен иптəш айтты:
– Бауыржан iнiм, – дедi, – син «бухгалтер» дигəн сузниң
қайдан шыққанын билəсиңмi? – дедi.
– Конечно, билəм! – дедiм. – Ул французның сузi! – дедiм.
Көпен иптəш айтты:
– Юк, Бауыржан! Ул французниң сузi емес, қазақның сузi
дедi. «Бухгалтер» дигəн суз «Бұқ Ал! Тұр!», яғни «Бұғып
барып ал да, тұрып кит!» дигəн қазақниң сузi, – дедi. Мин
усыны айтып «Тамашаға» первый раз шықтым.
Бiр күнi құдағиға жүгiрiп бардым:
– Құдағи, – дедiм, – бiздiң сиыр сiзнiң сиырны сүзiп, ая-
ғын ақсақ қылды. Сiзнiң сиыр хромайт итiп қалды. Шо мне
делать? Нимə iшлəймiн? – дедiм. Құдағи айтты:
– А-а, тогда нешауа! Сынық арбаның сықырлап жүре би-
рəтiнi сияқты храмой сиыр да хромайт итiп жүре бирəдi. Пi-
шен ашайтын тiлi исəн булса булды! – дедi. Синiң бит, «Мө-
ө-ө-ө» деп мөңiрейтiн бұқаң бар. «Кукареку-у-у! Қораз билəн
тауық дружит итсə, куп булады жумыртқа!» деп шақыратын
қоразың бар. «А-а-а-а!» дип ақыратын ишагың бар. Индi
минəн бұзау хочешь, да? Не дам, бирмəймiн! – дедi.
– О-о, құдағи келе жатыр! Құдағи, бiр партия көңiл көтəр-
мейсiзмы? Бiр партия! Ну, ладно, сiзлəрдə туй болып жатыр
икəн... Мин дə уз һунəрiмдi көрсəтейiн. Сейчас для вас цыган
жырларын жырлап бирəйiн.
Открывать театр в наше время
Я скажу вам братцы нелегко.
Я плачу артистам за аренду,
Лучше бы открыл казино.
Мин Муслим Магомаевны театрға жыр жырлап қайтуға
шақырып идiм, «Извини, Бауыржан, – дедi. – Я не Петросян,
221
не Задорнов. Я же Муслим. Или ты пой, или я не буду больше
петь». Сейчас он молчит, я пою.
А где-то свадьба пела и плясала
Меня туда забыли пригласить.
Какой же той пройдет без Бауыржана
На свете нету лучше тамады.
Ми вчера тойның алдында освежаться итiп құдағиның
мунчасына түшiп жатыр идiм, бiреу двернi стучайт итəд.
– Бұ кiм? Кто там? – дип қычқырдым. Оказываетсi, құда-
ғиның икi туған iнiсi икəн.
– Давай, Бауыржан, – дейдi, – синiң ружьең бар бит, биздə
патрон бар. Охотоға барайық! – дейдi. Мин айттым:
– Хатынымның қасынан қашқандай болып, тыржалаңаш
голый қайда барам? Хазiр не могу, – дедiм.
Давай веник, давай таз,
Париться будем сейчас.
Құда кискəн утын юк,
Құдағи яққан мунча бар.
Хазiр татар малай, бир-икi генə елпенəм да барам! –
дедiм.
Шүнибилəн, үшеумiз охотаға шықтық. Мин,
еще татар
құдағиның икi iнiсi. Үшеумiз степнi аралап,
бiр кроликнi
атып алдық. Но үшеумiз бiр кроликнi делить ете алмай құда-
ғиға келдiк. Мин:
– Құдағи, – дедiм, – ружье менiкi, кроликнi узым стре-
лять иттiм. Только патрон ғана сiзнiң iнiңизнiкi. Честно айты-
ңызшы, кроликнi кiм алу кирəк? – дедiм. Құдағи айтты.
– Икi татар, икi татарға бiр кролик тə житəр. Бауыржанның
мылтығы бар бит, тағы да атар! – дип кроликнi маған бермей
қойды.
– Құдағи, как это так? – деп бушевайт итiп, шум шығарып
идiм:
– Бауыржан, əфенде, бұл сəясат, политика! – дедi құда-
ғи. – Син узiң политиканы билəсиңмi?
– Конечно, билəм! – дедiм мин. – Например, бiзнiң театрға
килгəн хатын-қизлəр зур шлəпəлəр киеп утырганлықтан,
артта утырганнар бiр нəрсе көре алмайды. «Хатындардан
шлəпалерiн баштан шешiп утуруларын үтiнəбiз!» дисəң, бұ
хатын-қызлəр тыңламайды. Сосын мин политика жасап сөй-
леймiн: «Қырық яштан үткен хатынлар шлəпəлəрiн шешпей
утырса да ярайды!» деймiн. Все! Күллi хатынлар шлəпəлерiн
сразым снимайт итəдi.
– Юк! – дейдi құдағи! – политика дигəн ул емес, минə нəрсе
ул: əгəр
патша патшаны алдаса, ул
политика,
яғни сеясат
булад. Əгəр генерал бир генералны алдаса, ул
стратегия
булад. Əгəр мужик мужикны алдаса, ул
мошенничество
булад. Только разница шунда ғана: олар əммесi бiр нəрсе,
тек названиесi ғана башқа-башқа. Вот это и есть политика.
Кроликнi саған бермей, iнiме беру де – политика!
О, құдағи кетiп бара жатыр. Құдағи қайда барасыз? Бiр
партия танцевайть итмəйсызмы? Это не политика, а сизгə
дигəн зор құрмет. Құдағи, бiр партия!..
1996 жыл