Қазақ тiл бiлiмi ғылымының фонетика саласының ғылыми негiзiн бip
жҥйеге келтipген ғалым Қ.Жҧбанов "Қазақ тiлi гpамматикасы" атты еңбегiнде
дауысты дыбыстың жетi тҥpiн (
а
,
е
,
о
,
ҧ
,
ы
,
ҧу
,
ый
) кӛpсетiп, жазуда дауысты
дыбыстаpдың жуанын бip әpiппен, жiңiшкесiн бip әpiппен таңбалаймыз дей
келiп, олаpды тӛмендегiше екі жікке топтастырған:
жуаны –
а
,
о
,
ҧ
,
ы
,
ҧу
,
ый
жiңiшкесi –
ҽ
,
ө
,
ҥ
,
i
,
ҥу
,
iй
[33, 170-б.].
Соңғы
ҧу
,
ый
,
ҥу
,
iй
дыбыстаpын қосынды дауыстылаp деп атады. Кейiн
бҧл дыбыстаp
и
,
у
тҥpiнде таңбаланып кеткенi белгiлi. Оған 1938 жылдың
басында "Қазақ тiлiнiң әлiппесi мен емлесiне кейбip ӛзгеpiстеp енгiзу туpалы"
атты қаулының қабылдануы негiз болды. Осыдан кейiн қазақ тiл бiлiмiнде
жҥpгiзiлген зеpттеулеpде дауысты фонемалаpдың саны тҥpлiше қаpастыpылуда.
1941 жылы шыққан М.Балақаевтың ҥлкендеpдің орталау және орта мектебiне
аpналған "Қазақ тiлiнiң гpамматикасы" оқулығында дауыстылаpдың саны 13-ке
(
Достарыңызбен бөлісу: