Отамалының тізесіне шекпенінің етегі сарт етті де, оны мына дүниеге қайта алып келді. Аяқты қайыс-сірі жеп тастапты. Аяз кеш жақындаған сайын күшейіп келеді. Бірақ Отамалы аяздың белін түн сындырады ғой деген үмітте.
Түн келді. Тобыр қараңғылыққа бірден жұтылды. Отамалыға таяқ тастам жер әрең көрінеді. Қойлардың жалынышты маңырағаны ертіп келе жатыр оны. Манадан жауып тұрған қар қиыршықтары да толастаған сияқты.
Отамалы қорықпайтын. Бірақ мына қатерлі түн оның көңіліне үлкен күдік енгізді: қойға қасқыр шабуы мүмкін. Мұндайда қасқырлар, қайдан жиналғаны белгісіз, самсап қоршап алады. Боранда олардың отты көздері де көрінбейді, аяқтың астынан шыға келіп, дүрілдетіп ала жөнеледі. Отамалы әлсін-әлі боран ызылының арасынан осы дүрілді іздеп, құлағын тосады. Бірақ әзір тыныштық.
Бұларды жел қазір ырқынша айдап келе жатыр. Мыңдаған қойлар қар бетімен ұшқан бір жапырақ сияқты. Я қонатын сай, я тығылар пана бермей, бір төбенің баурайынан ысырып шығып, екінші төбенің баурайына қарай қалқытады. Одан тағы тайғанақтап, су бетіндегі қоғадай толқынмен алысып жылжи береді, жылжи береді.
