Дінтану негіздері

50 
қиыншылықтан құтқаратын, әділеттілікті орнататын пайғамбар ретінде 
сипатталады. Бұл дін б.з. I ғасырында Помпей шапқыншылығынан кейін Рим 
империясының құрамына кірген Палестинада пайда еді. Палестинаның, әсіресе, 
оның орталық бөлігі – Самария тұрғындарының этникалық құрамы әртүрлі 
болды. Бұл жерлерге қоныс аударғандар мұнда өз мәдениеттері мен діндерінің 
элементтерін ала келді. 
Вавилон, парсы, македон басқыншылығын (б.з.б. VI-II ғғ.) және жат елдік 
Птоломейлер мен Селеквидтер әулетінің билігін бастан кешірген Палестиналық 
еврейлер аз уақытқа саяси тәуелсіздікке қол жеткізеді. Б.з.б. 140 жылдан бастап 
тәуелсіз Иудеяны маккавей (хасмоней) әулетінің алғашқы священник – 
патшалары билейді. Олар ел территориясын ұлғайтумен қатар тұрғындарға 
иудей дінін қабылдатуға белсенді ат салысады. Б.з.б 36 ж. Рим қолбасшысы 
Гней Помпей әскерлері Иудеяны жаулап алады сөйтіп. Сирия провинциясына 
қосылған Иудея Рим империясының бір бөлігіне айналды. Б.з.б. VI ғ. Иудея мен 
Самария өзін-өзі басқарудың соңғы белгілерінен айырылды. Енді билік 
толығымен Рим тағайындаған билеушінің қолына шоғырланды. Бас абыз 
басқарған абыздар мен ақсүйек өкілдерінен тұрған кеңес - Синдрионның құқы 
шектеліп, ол римдіктердің толық бақылауына өтті. 
Саяси тәуелсіздіктен айырылуды Палестина тұрғындарының бір бөлігі 
қасірет ретінде қабылдады. Халық арасында әкелер өсиетін, діни рәсімдер мен 
тиым салуларды бұзғаны үшін құдай қаһарына ұшырағандық туралы идеялар 
кең таралды. Бұл еврейлердің діни – ұлттық топтары хасидейлер (ізгі иудейлер)
мен фарисейлердің (жіктелгендердің) позицияларының нығаюына үлкен ықпал 
етті. Фарисейлер иудаизмнің тазалығы үшін, жат жерліктердің ықпалына қарсы 
күресіп, дәстүрлі жүріс – тұрыс нормаларын сақтауға шақырды. Бұл жаңа 
өсиет мәтіндерінде көрініс тапты. Әлеуметтік құрамы бойынша фарисейлер 
қала тұрғындарының орта таптарынан (саудагерлер мен қолөнершілерден, 
синагога оқытушыларынан) тұрды. 
Жергілікті дәстүрлермен, киелі діни орындармен санаспаған жат 
жергіліктер билігіне деген наразылық, римге қарсы көтерілістердің аяусыз 
басылуынан туындаған енжарлық, әлеуметтік және мүліктік теңсіздіктің 
тереңдеуі, ішкі қайшылықтар, сенімсіздік пен апатия, болашақтың 
бұлыңғырлығы сезімі мен мистикалық уайым сарындарын туындатты. Б.з. I 
ғасырда Палестинада көп кешікпей құтқарушының, мессияның (машиах) 
«құдай белгісі бардың» келетінін және оның иудей халықын құтқарып «иудей 
патшасы» болатындығын уағыздаушылар қаптап кетті. Шығыстың әртүрлі діни 
ілімдері сияқты Рим діні де аш-жалаңаш халыққа ешбір үміт бере алмады, Рим 
дінінің ұлттық сипаты ұлттық әділеттілік, аман қалу теңдігі идеяларын 
нығайтуға мүмкіндік бермеді. Христиан діні құлдық тәртіпті айыптап, 
қарапайым халықтың мүдделерін қорғауға талпынды. Сөйтіп, адамдарға 
Христос әкелген құдайылық ақиқатты тану арқылы әрбір адам бостандыққа 
жете алады деп жариялайды. Адам төзгісіз қоғамдық қатынастарға қарсы 
шығып, әр адамға түсінікті адамгершілік құндылықтарды ұстануға шақырған 
христиан діні тез арада үлкен идеялық күшке айналды.
 

51 
Христиан дінін ұстанушылар христиан дінін адамдар ойлап тапқан жоқ, ол 
адамзатқа құдайдың жіберген діні дейді. Бірақ діни ілімдердің салыстырмалы 
тарихы христиан дінінің пайда болуына діни, философиялық, этикалық 
ықпалдардың болғанын айғақтайды. 
Христианшылдық иудаизмның, митраизмнің, көне шығыс діндерінің 
философиялық көзқарастарының концептуалдық идеяларын игеріп, қайта 
қарастырды. Осының бәрі жаңа дінді байытып, нығайтты, ұлттық – этникалық 
мәдениеттерге қарсы тұруға дәрменді мәдени – интеллектуалдық күшке, 
бұқаралық қозғалысқа айналдырды. Христианшылдықтың бұрынғы діни-
мәдени мұраны игеруі жаңа ілімнің жалпыға танылуына мүмкіндік берді. 
Христиан ілімінің қалыптасуына Филон Александрийскийдің (б.з.б. 25 – 
б.з. 50 жж.) неоплотонизмі мен римдік ойшыл Сенеканың этикалық 
көзқарастары ерекше әсер етті. Филон библиялық дәстүрге аян алуда 
танылатын және жаратушы сөзі ретінде түсінілетін Логос ұғымы мен 
эллинистік дәстүрде ғарыш қозғалысын бағыттайтын ішкі заң ретіндегі 
Логосты біріктірді. Филон Логосты мәнді пайымдауға мүмкіндік беретін 
Қасиетті сөз ретінде қарастырды. Филонның адамдардың туа біткен 
күнәһарлығы, мойынсұну, мәннің дүниенің бастауы ретіндегі ілімдері, Құдайға 
жақындау құралы - экстаз, жоғарғы Логос және Құдай ұлы болып табылатын 
логостар (періштелер) туралы идеялары, рухани бастаулардың иерархиялығы 
туралы түсініктері христиандық көзқарастардың идеялық алғышарттары 
болдып табылады және бұл идеялар мен түсініктер христиандықтың 
қалыптасуына зор ықпал етті. Христианшылдықтың ізгілікке жету туралы 
адамгершілік ілімі Луцей Анней Сенека көзқарастарына өте ұқсас. Сенека кез-
келген адам үшін бастысы құдайылық қажеттілікті түсіну арқылы рухани 
бостандыққа жету деп санады.
Бастапқы христиандық қауымның құрамы негізінен қоғамның төменгі 
таптары – құлдар, ерік алғандар, қайыршылар және т.б. тұрды Алайда, II-III ғғ. 
соңына қарай, қауымдарда сенаторлық және әскери атағы бар адамдардың 
саны артты.
Христиандық қозғалысқа ақсүйектер мен білімді адамдардың тартылуы 
оның әлеуметтік мазмұнын өзгертті. Жоғарғы тап өкілдері қауымда жетекші 
орындарға ие болды, мүлік жұмсау мен діни рәсімдерді атқаруға басшылық 
етті. Сол себепті олар теңсіздікті жою, қалыптасқан тәртіпке қарсы шығу 
идеяларын христиандықтан ығыстыруға талпынды. 
Римде императорға адалдық культі кең таралған еді. Император мүсінінің 
алдында құрбандық шалудан бас тарту саяси күмәнділіктің белгісі саналатын. 
Христиандар бұл рәсімді жасаудан бас тартқандықтан императорлар Траян (53-
117), Марк Аврелий (121-180), Семтимия Север (146-221), Валериан (193-260 
жж. шам.), Диоклетиан (245-316) және т.б. кезінде қатты қуғынға ұшырады. 
Азап шеккендер культі христианшылдықтың таралуына және христиандардың 
бірігуіне ықпал етті. Көптеген христиандар қуғынан шөл далаларға қашты. Бұл 
осы уақыттарда христиан монахтығының пайда болуына ықпал етті.

52 
Қауымның 
әлеуметтік 
құрамының 
өзгеруі 
олардың 
әлеуметтік 
эволюциясын да анықтады. Бұрынғы демократиялық тенденциялардан бас 
тарту күшейе түсті. Шіркеу мен қауым басшылары императорлық билікпен 
жақындасуға талпынды, ал императорлық билік өз тарапынан империяны бір 
дін аясында топтастыруға, мүдделі еді (ұлттық діндердің біртіндеп, атап 
айтқанда рим дінін әлемдік дінге айналдыру сәтсіз аяқталды. Империя 
халқының бәріне түсінікті ортақ нәрсе қажет болды. (332-363)). Император 
Константин 312 жылы христиан дінінің мемлекеттік дінге айналуына бастау 
болған Милан шешімін қабылдады. Ал 325 жылы толыққанды билікке қол 
жеткізген Константин Рим империясының аумағында христиандықтың 
шектеусіз таралуын және оның басқа діндермен теңдігін қамтамасыз етті.
Христиан ілімі Қасиетті жазу Библия мен Қасиетті Аңызға – шіркеу 
әкейлерінің айтқандарына, соборлардың шешімдеріне негізделеді. Алайда, ерте 
христиандықта бұл негіздер болған жоқ. Христианшылдық ұзақ уақыт бойы 
ауызша дәстүрге негізделген уағыздар айту, аңыз - әңгімелер «игі хабарлар» 
арқылы таралды. 
Алғашқы ғасырларда әртүрлі қауымдарда әртүрлі евангелиялар, жеке 
адамдардың істері туралы жазбалар пайда болды. Сол уақыттарда белгілі 
болған жазулар: Петр, Андрей, Варфоломей, Лука, Иоанн евангелиялары, 
аталған Матвейден келген евангелиялардың әртүрлі нұсқалары еді. Сонымен 
қатар топтардың атауымен аталып, сол топтарда қадір тұтылған евангелиялар 
да, мысалы назорейлер, эбиониттер, еврейлер евангелиялары да пайда болды. 
Бұдан 
басқа 
Петр 
Апокалипсисі, 
Павелдің 
лаодикейліктерге, 
александриялықтарға арнаған хабарлары, оның Сенекамен алысқан хаттары, 
Петр уағыздары, 12 апостолдар ілімі («Дидахе»), Герма «Пастрі» сияқты аян 
алу жанрына жататын кітаптарда кездеседі. 
Христиандар арасындағы кикілжіңнің себебін түсінгісі келген император 
Константин епископтардан қасиетті кітаптар тізімін жасауды талап етті, сөйтіп 
канонды жасақтау ісін тездетті. Константиннің мақсаты бір орталықтан 
басқарылатын империяға сәйкес келетін бір орталықтан басқарылатын ортақ 
ілім негізінде шіркеулерді біріктіру болды. Константин қайтыс болғаннан кейін 
363 жылы өткен Лаодикей соборы канондалған христиандық шығармалардың 
тізімін белгіледі. Алайда, жаңа өсиет құрамына енген кітаптар тізімі 429 жылы 
Карфаган сборында бекітілді. Жаңа өсиет құрамына 4 інжіл, апостолдардың 21 
өсиеті және Иоанның Апокалипсисі кірді. Бұлардың барлығы христиандар үшін 
киелі кітаптар болып саналады. Ал қалғандарын шіркеулік дәстүр апокрифтік 
(жалған) шығармалар қатарына жатқызады. 
Христиандық догматтардың бірде – біреуі аяқталған күйде пайда болған 
жоқ, негізгі догматтар канондалғаннан соң да олардың төңірегіндегі пікір - 
таластар толастамады. Соборлар мен олардан тыс жерлерде әртүрлі топтар 
арасында христологиялық пікір – таластар жүріп жатты. Бұл пікір – таластар 
құдайдың үштік бірлігі, құдайға айналу (боговоплощение) және күнәдан арылу 
қағидаларының төңірегінде топтасты.

53 
Б.з. 325 жылы Константин талабы бойынша шақырылған және оның 
төрағалығымен өткен христиан шіркеулерінің Никей соборы құдай-әке мен 
құдай-бала бір мәнді емес деп тұжырымдаған александриялық епископ Арийдің 
және оның ізбасарларының ілімін айыптап, Афанасий Александрский ілімін 
қолдап, осы қағиданың түпкілікті түсінігін жасады. Құдай үш бірліктің 
тұтастығы және құдай-бала мен құдай-әке бір мәнді деп танылды. 
IV ғ. 60 ж. бастап бір – бірімен келіспейтін көптеген теологиялық 
бағыттарды тудырған Қасиетті Рух статусы туралы мәселе қойылды. Мысалы 
духоборлар (македонияндар) Рухтың Құдайылығын Әке мен Балаға 
теңестірмеді. 
Алайда, шіркеулік пікір-таластар толастамады. Христиан мәселелерін 
талқылау барысында теологтар күннен – күнге көбейген ілім элементтерін 
анықтау қажеттілігіне тап келді. 
Құдайдың үштік бірлігі идеясымен қатар Иса пайғамбардың бойында 
адамилық пен құдайылық қалай ұштасады деген мәселе де күн тәртібінен 
түспеді. Б.з. V ғ. адамға құдайылықтың қонуы туралы қағида төңірегінде қызу 
пікір – таластар орын алды. Константинополь патриархы Несторий Христос 
бойындағы адами және құдайылық бастаулардың ара жігін толық ажырату 
идеясын алға тартты. Алайда б.з. 431 ж. Ефес соборы «Христос бірлікте 
болады» деген шешімге тоқталды. Монофизиттер болса Христостың тек 
құдайылық табиғаты бар деп тұжырымдады. Монофизиттікті император 
Феодосий II (401-450) мен 449 ж. Эффестік «қарақшылар» соборы қолдады. 
Феодосий II қайтыс болғаннан кейін император - әйел Пульхерия мен оның 
қостаушысы Маркиан Диаскор қарсыластарына қолдау жасады. Халкидон 
соборы Христос әрі Құдай әрі адам. Құдайылықтан мәңгі туыла отырып, ол 
Дева Мариядан адам болып туды, Құдайылық пен адамилық онда араласпайды, 
өзгермейді (монофизиттерге қарсы), ажырамайды (несториандарға қарсы) деген 
құдайға айналу догматын қабылдады. Император Маркиан бұл догматтарды 
мойындаудан бас тартқандарды қатал жазалау туралы заң шығарды. VI 
ғасырдың ортасына қарай Иисус Христосты қалай бейнелеу керек деген 
пікірталас та шешілді. Бесінші Констонтинопольдық II (553 жыл) Әлемдік 
Собордың 82-ережесі Құдай Ұлын агнец бейнесінде емес, адами келбетте 
бейнелеуге міндеттеді. Жаңа бейнедегі Христос образы діндарларға мойынсұну 
мен бағынуды, жан ашу мен аман алып қалатын құрбандықтың қасиеттілігін 
жеткізуі керек болды. 
Христиандық культтің орнығуы да талас - тартысқа толы болды. Алғашқы 
ғасырларда шіркеу әулиелерді бейнелеуге қатаң тиым салды. Эльвирдегі 
шіркеулік Собор қабырғаларда табынатын ешнәрсе болмау керек деген ережені 
бекітті. IV ғ. соңында шіркеу жазушыларының бірі - Евсевий (260-265; 338-339) 
діни ғұрыптарда иконаларды қолдануды пұтқа табынушылық деп санады. VIII 
ғ. несториандар мен монофизиттер де иконаға табынуға қарсы шықты. Осы 
кездерде иконаға табынуға тиым салған үкімет қаулылары да шықты. Бұл пікір 
- талас тек жетінші – II Никейлік (787) Әлемдік соборда шешілді. Собор 
әулилер мен қасиетті оқиғаларды бейнелеп, оларға табынудың қажеттілігі 

54 
туралы ережені белгіледі. Ал христиандық құпиялардың және оларға тікелей 
қатысты рәсімдердің қалыптасуы тіптен ұзаққа созылды. V ғ. соңында шоқыну 
құпиясы, ал кейін – евхаристия қабылданды. Бірнеше ғасырлар бойы 
христианшылдық біртіндеп шоқыну, хош иісті май жағу (миропомазание), 
шырша майымен тазару (елеоосвящение), неке, жалбарыну, тәубеге келу, 
қасиеттілік құпияларын енгізді.
Христианшылдық біртұтас діни ағым бола алмады. Рим империясының 
көптеген провинцияларына таралу барысында ол әр елдің жағдайына, 
қалыптасқан әлеуметтік қатынастарға, жергілікті дәстүрлерге бейімделді. 
Христиан дініндегі ең ірі жіктелудің бірі негізгі екі бағыттың – 
православие мен католицизмнің пайда болуы болды. Бұл жіктелу бірнеше 
ғасырлар бойы пісіп жетілді. Ол Рим империясының батыс пен шығыс 
бөлігіндегі феодалдық қатынастардың даму екершеліктеріне және олардың 
арасындағы бәсекелестікке байланысты болды. 
Христиандықтың несториандық бағыты III-IV ғасырлардан бастап Орта 
Азия 
аймағына 
кіре 
бастады. 
Ортодоксальдық 
Христиандықтан 
айырмашылығы сол, несториандар Иисус Христосты Құдай Ұлы емес, 
қатардағы адам деп санайды. Тарихи деректер несториандықты Орта Азия 
және Қазақстанда әсіресе патриарх Тимофейдің (780-820 жж.) тұсында кеңінен 
таралғанын айтады. Қазіргі таңда Қазақстанда Христиандықтың үш бағыты да 
(католицизм, православия, протестанттық) көрініс тапқан. Сонымен қатар 
1994 жылдан бастап Алматы қаласында Армяндық шіркеуге жататын 
армяндардың «Сурб Хач» (Қасиетті Шармық) атты діни жамағаты тіркеуден 
өтіп қызмет етуде. 

жүктеу/скачать 0,92 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: