Әл-Киндижәне Ибн-Рушд концепциялары

3.Философиядағы материализм мен идеализм бағыттарын келісімге келтіруге 
тырысып, дуализм теориясын негіздеді;
4.Танымның ғылыми әдісі және «туа біткен» идеялар теориясын ұсынды.
Болмыс пен таным негізінде ақыл-ой жатқанын Декарт былай дәлелдеді:
1.Дүниеде адамға түсініксіз заттар мен құбылыстар көп (мысалы: Құдай деген 
бар ма? Оның қажеті қандай? Әлемнің шеті-шегі бар ма? т.б.);
2.Есесіне кез-келген құбылыс пен затқа күмәндеуға болады (дүние шынымен 
тіршілік ете ме? Күн шығып тұрғаны рас па? т.б.);
3.Түсініксіз, анық емес заттармен, құбылыстармен салыстырғанда күмәндану 
нақты қасиет, шын процессжәне дәлелді қажет етпейді;
4.Күмәндану – ойдың қасиеті, демек, күмәндана отырып адам ойлайды;
5.Шын тіршілік ететін адам ғана ойлай алады;
6.Ойлау – ақылдың жұмысы болғандықтан, болмыс пен тану негізінде ғана жата 
алады.
Осыған байланысты Декарт: «Мен ойлаймын (күмәнданамын), демек, мен 
тіршілік етемін» афоризмінің авторына айналды.
Болмыс мәселесін зерттеу барысында Декарт болмыс мәнін сипаттайтын 
базалық, негіз болатын ұғымды табуға талпынды. Өз ізденістері нәтижесінде 
Декарт субстанция ұғымнын тұжырымдады.
Бенедикт (Барух) Спиноза (1632-1677) – европалық рационализмнің көрнекті 
өкілі, Р. Декарт ілімін жалғастырушы, Жаңа Заманғы жетілдірілген, толық және 
негізделген философиялық жүйенің авторы.
Спинозаның философиялық зерттеулерінің пәні:
1.субстанция мәселесі;
2.танымтеориясы;
3.этика сұрақтары, бостандық және қажеттілік мәселелері.
Спинозаның философиядағы маңызды үлесі – болмыс мәні қарастырылатын 
субстанция теориясын жасауында. Негізіне Декарттың субстанция туралы 
теориясы алынғанымен, өзі онымен келіскенімен. Спиноза Декарттың 
теориясының кемшіліктерін жойын, өз жүйесін қалыптастыруға тырысты. 
Спиноза Декарттың субстанция туралы теориясының басты кемшілігі – оның 
дуализмінде деп санады. Ондағы қайшылық – өз тіршілігі үшін өзгені қажет 
етпейтін мән болғандарына қарамастан барлық субстанцияларды жаратқан. 
Жалғыз және Ең жоғарғы Ең ақиқат субстанция - Құдай болып, барлық басқа 

субстанциялар оған тікелей тәуелді болуында. Субстанциялардың өзара 
тәуелсіздігі мен олардың бәрінің бір мезгілде басқа субстанцияға – Құдайға 
жаппай, бірдей тәуелділігіне.
Бұл қайшылықты Спиноза өзінің біртұтас субстанция туралы ілімінде шешуге 
тырысты. Спиноза теориясының мәні мынада:
1.жоғарғы субстанция – Құдай мен Ол жаратқан субстанциялар арасында 
айырмашылық жоқ;
2.барлығын, бүкіл тіршілікті өзі қамтып жатқан бір ғана субстанция бар;
3.ол субстанция Табиғат пен Құдайды қатар қамтиды;
4.Табиғат – Құдай – бір;
5.Табиғаттан тысқары немесе Табиғаттан жоғары тұрған Құдай жоқ;
6.ҚұдайТабиғаттың ішінде;
7.Тек біртұтас Табиғат + Құдай ғана жарата алады;
8.«Жаратушы әлем» біртұтас Табиғат + Құдай – «жаратылған дүниені» - жеке 
заттарды жасайды;
9.жеке заттар өз бетінше тіршілік етпейді, ол біртұтас субстанцияның – Табиғат 
+ Құдайдың «модустары» - көріністері ғана;
10.модустар тіршілігінің сыртқы көрінісі – біртұтас субстанция (Табиғат + 
Құдай), модустар. Оған бүтіндей тәуелді. Модустар кеңістікте және уақтта 
қозғалады, олардың тіршілігінің басы мен аяғы бар.
1.Лейбниц – Жаңа Заман философиялық дәстүрін аяқтаушы;
2.Лейбниц – монадологиясы субстанциялардың көптігі туралы теория;
3.Лейбниц гносеологиялық (таным туралы ілім) – рационализм мен эмпиризмді 
келісімге келтірудің талпынасы.
Г.Лейбниц (1646-1716) – немістің математик-ғалымы, заңгер, философ – Жаңа 
Заман философиясының соңғы көрнекті өкілі және неміс классикалық 
философиясының ізашары. Негізгі еңбектері: «Монадология», «Адамның ақыл – 
ойы туралы жаңа тәжірибелер».
Лейбниц философиядағы рационалистік бағытты жақтады. Оның 
философиялық зерттеулерінің негізгі мәселелері:
1.Субстанция;
2.Таным.

Лейбниц Декарт пен Спинозаның субстанция туралы теорияларын зерттей келіп 
олардың жетілмегендігі туралы қорытындыға келді:
Лейбниц Декарттың дуализмін қабылдамады:
1.Біріншіден, барлық субстанциялардың (өз тіршілігі үшін өзінен басқаны қажет 
етпейтін) жоғары субстанция – Құдайға және ол жаратқан өзара тәуелсіз 
субстанцияларға;
2.Екіншіден, жаратылған субстанциялардың дәйекті және рухани (ойлайтын) 
болып бөлінуі.
Спинозаның барлық субстанцияларды біреуге – Табиғат-Құдайға 
біріктіруіДекарттың дуализмін жойған жоқ, өйткені, ол барлық модустарды екі 
топқа жіктеді – дәйекті және ойлаушы. Яғни Декартта екі түрлі сбутсанция 
түрінде берілетін схема Спиноза философиясында бір субстанцияның 
модустарының көріністері түрінде беріледі.
Декарт пен Спиноза философиясына керісінше, Лейбниц монадалар туралы 
теория (субстанциялардың көптігі туралы) ұсынды.
Лейбниц монадологиясының негізгі қағидалары:
1.Бүкіл дүние көп санды субстанциядан құралған, субстанциялардың табиғаты 
дуалистік (Декарт пен Спинозада екіұдай) емес;
2.Ол субстанциялар монадалар деп аталады (греу тілінен аударғанда «бір», 
«біреу»);
3.Монада қарапайым, бөлінбейді, дәйекті емес, материалды-заттық құрылым 
емес;
4.Монадологияның 4 сапасы бар: ұмтылыс;
әуестену;
қабылдау;
елестету.
5.Мәні бойынша монада – өз жағынан үздіксіз өзгертетін, ьіртұтас әрекет.
6.Өзінің үздіксіздігіне байланысты монада өзін-өзі сезінеді;
7.Монадалар абсолютті тұйық және бір-біріне тәуелсіз (Лейбниц пікірінше: бір 
нәрсе кіретін, бір нәрсе шығатын терезелері жоқ).
2. Неміс ойшылының тіл туралы ілімі мүлде бөлек. Хайдеггер тілді 
лингвистикалық немесетарихи құрылым деп ұғынбайды; оның ойынша тіл 
онтологиялық статусқа ие, демек, ол өзі жатқан бір болмыс, өйткені тіл 

болмыспен тығыз байланыста, сөз о бастан болмысқа тән нәрсе. Болмыс тек 
тілдің ғана тұзағына түседі, болмаса оны ұстау, немесе елестету мүлде мүмкін 
емес, ол тек тіл арқылы ғана көрініс береді. Міне, сондықтан ғана Хайдеггер 
тілді болмыстың үйі дейді. Тіл болмыс өзін қауіпсіздікте сезінетін кеңістік, тіл 
ең жақын арадағы нәрсе. Ол өз-өзін басқаратын нәрсе. Тіл субъект - объектке 
бөлінген адам орнатқан заңдылық емес. Тіл өзіндік әлемі бар дербес күш, адам 
тілде сөйлемейді, тілдің өзі сөйлейді.

жүктеу/скачать 1,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: