күндер көз алдыма келеді. Оның басқаларымыздан

Орайы солай келіп, бесінші  курс ты 

бітірерде 1976 жылдың күзінде 7 қа-

рашаға байланысты үш-т рт күн де-

малыстың реті келіп, т ртеуміз  Таш-

кентке бардық.  Сембай бұрыннан 

«Ташкентте милицияда қызмет жа-

сайтын ағам бар. Соған бір барсам» 

деп айтып жүретін.   уелі сол кісінің 

үйіне тоқтап, ағамызбен танысып, 

жеңгейдің қолынан дәм таттық. Екеуі 

де адам жаттырқамайтын, қонақжай  

кісілер болып шықты. Ол үйден 

шығып, қаланың іргесінде тұратын 

бдіразақтың үйіне тарттық.  ке-

шешесіне сәлем беріп, үй-ішімен 

таныстық.  кесі Қарабай ағамыз 

соғысқа қатынасқан майдангер,  те 

бір әңгімешіл кісі екен.  ңгімесін: 

«Мен екі ай соғыста болғанда...» деп 

бастайды. Біз күліп жіберіп едік. « й, 

қарақтарым-ай! Екі ай емес, екі күн, 

тіпті екі сағат жаңбырша жауған оқ  пен 

қандай құрметке де лайық

Сабырлы да салиқалы 

Сембай еді...

сында шығарып салып тұрмын. Бет 

қаратпайтын жел, үскірік аяз. Түкірігің 

жерге түспейді. 

– Секе, ауа райының түрі мы-

нау!  Шопандар қыстау-қорасына 

жеткенше үсіп  лесің.  Сәл күн райы 

қайтқанда барсаң қайтеді? – деймін.

– Ұят қой. Сеніп тапсырған соң 

орындау керек, – деп к нбейді.

Айтқандай-ақ, Сембай шопан-

дар ауылына жеткенімен қайтарда  

ж о л д ы ң   қ и ы н д ы ғ ы н а н   е к і - ү ш 

күнге кідіріп қалды. Есесіне малшы 

ауылдың қыс кезіндегі ауыртпалықты 

тыныс-тіршілігінен жұрт оқитындай 

мазмұнды материалдар жазып,  онысы 

редакцияның лездемесінде  жоғары 

бағаланды.

йтеуір, екеуміз редакцияның 

берген тапсырмаларын уақтылы 

әрі мүлтіксіз орындап, шамамыз 

келгенінше жақсы жұмыс істеуге 

тырыстық. С йтіп жүргенде екі айлық 

практикамыздың мерзімі зу етіп  те 

шықты. Редакциядағылармен бауыр 

басып  қалыппыз. Қимай қоштастық.

«Жақсының жақсылығын айту – 

парыз». Облыстық газеттің редакторы 

Рысхан Мусиннен бастап, бәрі де 

қамқорлықтарына алып, қолдан келер 

к мектерін аяған жоқ. Кемшілігімізді 

түзеп, жетпей жатқан тұстарымызды  

толықтырып, кәсіптік шеберлігімізді 

шыңдауға  қол ұштарын беріп отырды.

Үлкен үміт пен сенім артқандары 

шығар. Қайтар кезімізде Рысхан ағай  

Сембай екеумізбен оңаша с йлесіп:

– Сендер туралы редакциядағы-

лардың пікірі жақсы. Жазған мақа-

КӨҢІЛ КҮНДЕЛІГІНЕН

С

С

оттың арасында болып к ріңдерші!» 

деді күлгенімізді жақтырмай. «Жоға-а 

сізге күліп жатқан жоқпыз» дейміз біз 

ақталып, Қарабай ағамыздың с зінен 

ұққанымыз, расында да, қан майдан-

да екі ай болып, ауыр жарақат алған 

соң елге қайтарылыпты. Содан бері 

зі тұратын ауылдағы орта мектепте 

сабақ береді.  бдіразақтың ағасы 

Тағай да солай, мұғалім к рінеді. 

Шешесі, қарындастары, жеңгесі бар. 

Бәрі « бдіразақтың Алматыдан бірге 

оқитын жолдастары келді» деп  барын 

алдымызға тосып, бәйек болды да 

қалды.

келдік. Біз барған уақыт 7 қарашаның 

қарсаңы, яғни ол күндері бүкіл Кеңес 

Одағы Октябрь революциясының 

кезекті пәленбай жылдығын атап  туге  

дайындалып жататын. 

збекстан 

астанасының сондай мейрамға қызу 

дайындықтың үстінде екені байқалып 

тұрды. Орталық алаңға қызылды-

жасылды ұрандар, әдеттегідей СОКП 

Саяси бюросының  мүшелері мен 

мүшелікке кандидаттардың кісі бой-

ындай үлкен фотосуреттері ілінген. 

Қызық болғанда, біз суретшілердің   

Дінмұхаммед Қонаевтың портретіне  

кезекті Еңбек Ерінің алтын жұлдызын 

салып жатқандарының үстінен түстік. 

Т ртеуміз т менде к з алмай қарап 

тұрмыз. К ңілімізде: «Саяси бюроның 

мүшесі біздің Қонаевымыз кеудесіне 

екінші жұлдызды тағы отыр!» де-

гендей, мақтаныш сезімі билеп тұр. 

К тергіш кранмен шығып,  сурет са-

лып жатқандар бізге:

– Вой, нимага турипсизлар? – 

дейді.

–   М ы н а   Д і н м ұ х а м е д   Қ о н а е в 

– дейміз біз.

– Обо-о, қозоқлар-ей?! – деп ана-

лар басын шайқайды. Не керек, ол 

жерден  Димекеңнің  алтын жұлдызын 

салғанын аяқтап, бір-ақ кеттік. Ол 

кезде екі дүркін Социалистік Еңбек 

Ері атану үлкен мәртебе ғой. Қос 

жұлдызы қатар салынғанда жарасып-

ақ кетті. Бір-бірімізге қарап мәзбіз.

Ташкентті біраз араладық. Қала-

ның қай бұрышына  барсаң да  збек-

ше с йлеген бір адам. Тіпті жер гілікті 

орыстардың  зі солай шүлдірлейді. 

Бұрыннан к з к ріп, құлақ үйренген 

бдіразақ екеумізге бұл таңсық емес. 

Бірақ Сембай мен Серік  збектердің 

тіліне, діліне, салт-дәстүріне берік-

тігіне  тәнті болып, таңғалды. 

Қыдырыстап жүргенімізде түс 

қайтып, бесін жақындап қалды. 

Енді әрі қарай біздің ауылға қарай 

жүруіміз керек. Ол  Ташкенттен жетпіс 

шақырым. Оған к ршілес жатқан 

Келестің орталығы Абай арқылы неме-

се Ташкент облысына қарайтын Шы-

наз ауданы арқылы да баруға болады. 

Жақыны әрі т телеу болғандықтан біз 

екінші жолды таңдадық.  Түнделетіп 

салып ұрып жетіп барғанымызда 

үйдегілер таңғалып қалды.

– Ау, қайдан келе жатсыңдар? Ал-

дын ала хабар бермейсіңдер ме? Күтіп 

алатын едік қой, – деп жатыр. Т рт 

Ж

ылдар жылжи берді. Ба-

б д і р а х м а н д а   а л т ы   ұ л 

еді. Олар –  бдірей, Ыбырай, Мұса, 

Мәдірей, Садық, Сыдық. Бір айта 

кетерлігі, балалардың барлығы әке жо-

лын қуды. 1915 жылы он сегіз жастағы 

бдірей жол ж ндеуші болып орна-

ласты. Ал екі жылдан соң жолшы-

лар бригадасына Ыбырай мен Мұса 

келіп қосылды. Олардың соңын ала 

Мәдірей, Садық және Сыдық та жол-

шы болуға бекінді. 

Ағайынды  бдірахмановтардың 

уақытпен санаспай, маңдай тер т ге, 

тынымсыз еңбек еткен кездері бұл Ұлы 

Отан соғысы деген атпен тарихта қалған 

фашист басқыншыларымен шайқас 

жылдары болатын. Ол уақытта ел үшін 

теміржолдың маңызы ерекше еді. Міне, 

сондықтан да теміржол саласында мол 

тәжірибесі бар ағайынды алты азамат 

броньмен тылда қалдырылды. Бұл, 

әрине, жауапкершілікті одан әрі артты-

ра түсті. Зеңбіректер гүрсіл деп, айнала 

от-жалынға оранып жатпағанымен, 

тылдағы еңбектің қарқыны майдан-

дағыдан еш кем болған жоқ. Тәртіп, 

қадағалау, сұраныс қатаң болды. 

Ел басына күн туған шақта темір-

ж о л  д ы ң   қ а н д а й   р л   а т қ а р а т ы н ы 

к пшілікке белгілі болар. Пойыздар 

қозғалысында кідіріс болмауы тиіс. 

Жол жағдайын талаптағыдай сақ-

таған жоқ.  рдайым. Күндіз де, түнде 

де. Қыста да, жазда да. Соғыс жыл-

дарын да үш, т рт адамның орнына 

жұ мыс істеуге тура келеді. Ағайынды 

б д і р а х м а н о в т а р   о с ы н д а й   т а л а п 

үдесінен табыла білді. 

Сұрапыл жылдары соғыс қаруларын 

шығару үшін тыл еңбеккерлерінен 

қ а р ж ы   ж и н а л д ы .   Б ү к і л х а л ы қ т ы қ 

қозғалыстан 

бдірахмановтар да 

шет қалмады. Танк жасауға үлес қосу 

үшін әулет болып бір жүз елу мың 

сом жинады. Осы к мектері үшін 

Жоғарғы Бас қолбасшының Алғыс 

хатына ие болды. К ңілге қуаныш 

ұялататын жағдай, бойларындағы бар 

күш-жігерлерін, тәжірибелерін жұмсап 

аянбай жұмыс істеген теміржолшы 

бдірахмановтардың еңбегі үкімет 

тарапынан лайықты бағаланды.  зге 

марапаттарын айтпағанда олардың 

т ртеуі Ленин орденін, екеуі Еңбек 

Қызыл Ту орденін омырауларына 

тақты. Бір ғана отбасынан мұндай 

орденді азаматтардың шығуы бұл сирек 

құбылыс. Ол кезде елдің жоғары награ-

дасы саналатын Ленин ордені әркімге 

бұйыра бермеген. Осындай мәртебелі 

м а р а п а т қ а   б і р   ү й д і ң   т р т   б і р д е й 

перзенті ие болуы ерекше жағдай. Ле-

нин орденінің алдында бір ғана марапат 

– Еңбек Ері деген атақ бар.  кінішке 

орай, бұл атақ оларға берілмепті. Бірақ 

бәрібір де  бдірахмановтар нағыз 

бірдей студенттің сонау мың шақырым 

жердегі елдің астанасы Алматыдан 

қыдырып келгені ауылдағыларға 

да қызық к рінді.  Ағайын-туыстар 

бірінен соң бірі шақырып, сый-құрмет 

к рсетті.   р үйге қонақ болып, таң 

атқанша қыдырыстап, әндетіп жүрдік. 

Сол бір күндері дастарқан басында 

үлкендердің, әсіресе ақ жаулықты  

әжелерімізден қоңыр дауыспен сы-

зылта салған әндері  Сембайды ерекше 

толқытты.

– Апырай-ә,  біздің қазақта  осын-

дай да ғажап әндер бар екен-ау?! – деп 

к ңілі босады. Мен сонда:

– Ой, Секе, сенің діннің қатты ма, 

десем. Шоқан сияқты  жаның нәзік 

екен ғой?! – дедім.

– Қалайша? – деді ол.

Мен оған:

– Атақты Шыңғыс т ренің алты 

қанат ақ үйінде Айғаным бәйбішенің 

балаларды жинап, ақын-жырауларға  

қ и с с а - д а с т а н д а р ,   л е ң - ж ы р л а р 

айтқызатын болған. Бір жолы Жанақ 

ақын «Қозы-К рпеш – Баян сұлу» 

эпосын жырлағанда  жеті жастағы Шо-

қанның солқылдап жылап жіберіпті. 

Мұны к рген Жанақ ақын Айғанымға:

– Бәйбіше, мына баланың жаны 

нәзік, мейірімді екен. Осыдан ке-

лекшекте жақсы азамат шығады, – 

депті,–  дегенді  әңгімелеп бердім. 

Сембай:

– деп басын шайқады.

...Диплом қорғардың  алдында 

біз газет-журнал редакцияларына 

не телевизия мен радиоға барып, 

екі ай  ндірістік тәжірибеден  туге 

тиіс болдық. Қызық болсын  әрі 

ел-жер к рейік деп екеуміз жол-

даманы Маңғыстаудың облыстық 

«Коммунистік жол» газетіне алдық. Ол 

уақытта облыстың орталығы Шевчен-

ко қаласы  деп аталады. Шевченкоға 

Сембай Гурьевтен келді. Мен Таш-

кент арқылы бардым. Басында «қалай 

болар екен?» деп кішкене тосырқап 

б а р ы п   е д і к .   Р е д а к ц и я д а ғ ы л а р 

жатырқамай  жақсы қарсы алды. 

Газеттің редакторы Рысхан Му-

син деген кісі екен. Рысхан ағамыз 

бірден екеумізді ең бір тәуір «Ақтау» 

қонақүйіне орналастыруға тапсырма 

берді. Сембайды ауылшаруашылығы 

б ліміне, мені  неркәсіп б ліміне 

ж і б е р д і .   О ғ а н   ж е т е к ш і л і к к е 

Мұстахым Суханбердиевті, ал маған 

журналистерді белгіледі. Жаңадан 

барған шикі кпеміз ғой. К п нәрсе 

білмейміз. Сембай маған қарағанда 

тәуірлеу.  йткені ол университетке 

оқуға түскенге дейін аудандық газетте 

жұмыс істеп, біршама ысылған.

Сол жылы маған қыс қатты болған 

сияқты к рінді.  1976-ның 1977 жылға 

қараған   қысы болатын. Бір жолы 

Сембайды іссапармен шопандардың  

мал қыстату жайын жазу үшін Бей-

неу ауданына жіберді. Ол облыстағы 

ең шалғай аудандардың бірі.  К лік 

қатынасынан тек пойыз ғана бар. 

Кешкі алтыларлың шамасы Мен 

оны Маңғышлақ стансасының ба-

еңбек қаһармандары еді. Біз осылай 

баға береміз. 

бдірахмановтардың  негелі, 

жоқ. 1961 жылы Алматыдан Қазақ 

КСР-ның қырық жылдығына байла-

нысты «В созвездии братских респуб-

лик» атты елеулі еңбек жарық к рді. 

Осы кітапта  бдірахмановтардың 

еңбек жолын баяндайтын Я.Белоусов-

тың «Дорога Абдрахмановых» де-

ген мақаласы бар. Бұл мақалада да 

жол айырушы болып жұмыс істеген 

бдірейдің, жол бригадирлігіне дейін 

к терілген Ыбырайдың, қазіргі күні 

жол шебері қызметіндегі Мұсаның, 

разъезд бастығы Садықтың Ленин 

орденімен марапатталғаны айтылады. 

бдірей мен Садық Ленин орденімен 

қатар Еңбек Қызыл Ту орденіне де ие 

болған. 

л а л а р ы ң н а н   з і м   д е   б а й қ а д ы м . 

Егер оқу бітірген соң осында келіп, 

қызмет істеймін деген ниеттерің бол-

са, есігіміз ашық. Университетке 

шақырту қағазын жіберуге дайынмын, 

– деді. Біз:

– Ойланып к рейік,– деп  ол 

кісінің ықылас-пейіліне рақметімізді 

айттық.

екен? Сол кезде облыстық газеттің 

редак торының  зі  қамқорлық жасап, 

шақырып отырғанының  бағасы мен 

байыбына жете қоймаппыз.

Сол жолы мен Сембаймен бірге  

Атыраудың (ол кезде Гурьев)  іргесін-

дегі  Балықшыға, олардың үйлеріне ба-

рып, Лизама апамыздың қолынан дәм 

таттым. Ахметжан аға, Жаңылхан жең-

гемен таныстым. Апа-жездесі Мәриям 

апай мен Жолдасқали ағамыздың 

үйін де қонақта болып, бір-екі күн 

қыдырыстадық.

Енді қарап ойлап отырсам,  ол да 

бір студенттік жастық шақтың қимас 

күндері екен...

1997 жылы Алматыда университетті 

бітіргеніміздің 20 жылдығын атап 

ттік. Жан-жақтан Қазақстанның 

әр түкпірінен курстастар жиналып, 

мәре-сәре болдық.  Сонда мен баяғы 

бозбала Сембайды емес, с зі де  зі де 

байыпты, ақыл-парасаты қалыптасқан  

азаматты  к рдім.

Иә, бел г і л і ж у рна л ист, ға л ы м 

С ем б а й  Қ исы мов т ы ң  д а  қ а й т ыс 

болғанына бір ж ы лға ж у ық уақыт 

болып қа лған екен. Ол үстіміздегі 

ж ы л дың ақ пан айын да 61 жасын-

да  м ірден оз ғ а н ед і. 1954 ж ы л ы 

6-ақпанда Атырау облысы, Исатай 

ауданы, Тұщықұдық селосында дү-

ниеге келген Сембай Алматыдағы 

С.М.Киров атындағы Қазақ мем-

лекеттік университетінің журналис-

тика факультетін үздік тәмамдады. 

Балықшы аудандық «Каспий таңы» 

газетінде б лім меңгерушісі, бас 

редактордың орынбасары, Алматы 

жоғары партия мектебінің журналис-

тика б лімін бітіргеннен кейін «Кас-

пий таңы» газетінің бас редакторы, 

Атырау қалалық, Атырау облыстық 

партия комитеттерінде нұсқаушы, 

Х.Досмұхамедов атындағы Атырау 

мемлекеттік университетінің про-

ректоры, 1999 жылдан Астанадағы 

Л . Н . Г у м и л е в   а т ы н д а ғ ы   Е у р а -

зия университетінде журналисти-

ка кафедрасының аға оқытушысы, 

д о ц е н т і   қ ы з м е т т е р і н   а б ы р о й л ы 

атқарды. «Қазақ публицистикасының 

ш ы ғ а р м а ш ы л ы қ   е р е к ш е л і к т е р і » 

тақырыбында диссертация қорғап, 

фи лологи я ғы лымының кан ди да-

ты атанды. Қай жерде де ол  зінің 

білімділігімен, іскерлігі және  бойы-

на біткен дара қасиеті байсалдылығы, 

ұстамдылығымен  құрметке б ленді.

Осыған қарағап бүкіл  бдірахмановтар 

әулетіне ата-ана  негесін үлгі тұту, әр 

жерде «ұшып-қону» емес тұрақтылық 

тән екенін сезінуге болар еді. 

Туған еліне елеулі еңбек сіңірген, 

әсіресе соғыс жылдары Ұлы Жеңісті 

жақындату жолында жанқиярлық пен 

еңбек еткен ағайынды  бдірахма нов-

тар қандай құрметке де лайық. Осыны 

жақсы түсінген Байқожа елді мекеннің 

тұрғындары, Байқожадағы №258 мектеп 

ұжымы биылғы жазда аталған мектеп-

ке ағайынды алтаудың бірі Ыбырай 

бдірахмановтың есімін беру ж нінде 

жиындар  ткізді. 

Неге Ыбырай ғана? Оның қалған бес 

бауырының еселі еңбектері ескеріл ме-

гені қалай? Бұлай болатыны тиісті орын-

дар «Бұл заңға сай келмейді. Атау беруде 

жеке адам ғана ескеріледі» дегендей 

уәж айтқан. Игі бастаманы к терушілер 

бұл с зге де тоқтаған. «Ең болмаса 

жолы» (№5, 2004 ж.) журналын-

д а   Ш ә к і з а т   Д ә р м а ғ а н б е т ұ л ы н ы ң 

« бдірахмановтар әулеті», Байқоңыр 

қалалық газетінде «Традиций де-

дов и отцов продолжает династия» 

(№10, 2004 ж.), «Аргументы и фак-

ты» газетінде (№35, 2014 ж) Серік 

О м а р о в т ы ң   « Д и н а с т и я   п о б е д ы » , 

«Кзылординские вести газетінде (13 

қыркүйек, 2014 ж.) Вла дислав Ко-

корин мен Болат Абдрахмановтың 

« Х р а н и т е л и   с т а л ь н ы х   м а г и с т р а -

лей» атты мақаласы жарық к рді. 

Аталған жариялымдарда ағайынды 

теміржолшылардың тындырған істері 

нақты деректермен с з болады.

Ағайынды алты азаматтың бүгінгі 

ұрпақтары аталары мен әкелерінің 

кәсіптерін одан әрі жалғастыруда. Олар 

Байқожа стансасында және Қызылорда 

облысының теміржол учаскелерінде 

е ң б е к   е т е д і .   Е ң   ү л к е н і   Ж а ң а б а й 

Сыдықұлы 1974 жылы жол монтері 

болып еңбек жолын бастаған, кейін 

бригадир, жол шебері болды, қазір 

аға жол шебері. Мейірман, Кенжебек, 

Жасұлан  бдірахмановтар қарапайым 

жолшылықтан бригадирлікке дейінгі 

жолдан  тті. Жүсіпбек, Берікбай, 

Бақытжан, Нұрдәулет  бдірахмановтар 

болса жол монтерлері. Мұратбек 

бдірахманов оператор-дефектос-

копшы болып жұмыс істейді. Оң-

талап –дефектоскопшының к мек-

шісі. Қуанышбай мен Жұматай  бді-

рахмановтардың бірі теміржол күзе-

тінде, бірі Байқоңырдағы теміржол 

стансасында еңбек етуде. 

Жалпы еңбексүйгіштік, кәсіпке 

д е г е н   а д а л д ы қ  

б д і р а х м а н о в т а р 

әулетіне тән қасиет десек, қателесе 

қоймаспыз. Мұны айтып отырған 

себебіміз, жоғарыда тілге тиек етілген 

а ғ а й ы н д ы  

б д і р а х м а н о в т а р д ы ң 

бірі – Мұса  бдірахмановтың ұлы 

Т леген Мұсаұлы. Бұл кісі бүкіл са-

налы ғұмырын металлургия сала-

сына арнады. Қарсақбай зауытын-

да еңбек жолын бастаған ол кейін 

о с ы   з а у ы т қ а   б а с ш ы л ы қ   ж а с а д ы , 

содан соң Жезқазған мыс қорыту 

зауытының директоры болды. Адал 

еңбегі арқасында КСРО-ның Құрметті 

металлургі атанды, республиканың 

Мемлекеттік сыйлығының лауреаты 

болды. Еңбек Қызыл Ту, «Құрмет 

белгісі» ордендерін, к птеген медаль-

дарды омырауына тақты. Енді бір 

айта кетерлігі, Т кеңнің ұл-қыздары 

да әке жолымен металлургия сала-

сын таңдады. Зәуре, Серік, Алмат 

еліміздегі мыс  ндіруші ірі компания 

– «Қазақмыстың» белді қызметкерлері. 

Жақында ғана  мірден озған Болаттың 

келешегі  те зор еді. Ол Жезқазғанда 

бүгінгі заманның кәсіпорны – мыс 

ширатпасын  ндіретін «Казнат» зауы-

тына басшылық жасаған болатын. 

ағайындылардың бірінің аты тарихта 

қалса,  згелері де ұмтылмас» деп осының 

зіне шүкіршілік етіпті. 

Ауыл әкімдігі, мектептегі жиынға 

қ а т ы с у ш ы л а р   Б а й қ о ж а д а ғ ы   № 2 5 8 

мектепке Ыбырай  бдірахмановтың 

есімін беру ж нінде, шешім қабылдап, 

к пшіліктің ұсынысына қолдау білдіру 

ж нінде алдымен Қазалы ауданының 

әкіміне, содан соң облыс әкіміне хат 

жолдайды. Бұл екі жерден де «Қазіргі 

таңда ҚР Президенті  кімшілігінің 

басшысы Н.Нығматуллиннің 2015 

жылғы 30 қаңтардағы №284-2 тапсыр-

масына сәйкес нысандарға, к шелерге, 

ә к і м ш і л і к - а у м а қ т ы қ   б і р л і к т е р г е , 

олардың құрамдас б ліктеріне атау 

беру және қайта атау мәселесі 2016 

жылға дейін тоқталған. Осыған байла-

нысты жоғары органдардан ономас-

тика жұмыстарына рұқсат берілген 

жағдайда ономастика комиссиясының 

күн тәртібіне енгізілетін болады» де-

ген сарындас жауап келеді. Ауданнан 

жауапқа қол қойған Қазалы ауданы 

әкімінің орынбасары Б.Жарылқап, ал 

облыста келген жауап иесі облыстың 

ішкі саясат басқармасының басшысы 

Ғ.Жарқынбаев. Енді амалсыз келер 

жылдан үміт күтіп отырған жайлары бар. 

Елбасы биылғы халыққа арнаған 

Жолдауында еңбектің маңыздылығына 

ерекше к ңіл б лгені белгілі. Жал пыға 

Ортақ Еңбек Қоғамы ж нінде тағы да 

айтылды. Жастарды еңбек қор болуға, 

ерінбей еңбек етуге ша қырды. Жұмысшы 

мамандығының қажеттігін айтты. «Мен 

жастарымызды жұмысшы мамандығын 

б е л с е н д і   м е ң г е р у г е   ш а қ ы р а м ы н . 

Жұмысшы мамандықтарын меңгеру ке-

рек» деді Мемлекет басшысы. Осы реттен 

келгенде еңбек арқылы, теміржолшы 

мамандығының арқасында сый-құрметке 

кенелген ағайынды  бдірах ма новтардың 

мір жолы бүгінгі жас ұрпаққа үлкен 

неге. Сондықтан да Байқожадағы мек-

тепке ағайынды теміржолшылардың 

есімін беру құптарлық. Бүгінгі мектеп 

оқушысы – ертеңгі ел азаматы біліммен 

қоса еңбектің де қадір-қасиетін біліп  ссе 

қоғамымыздың еш ұтылмайтыны анық. 

Тағы бір ескерер жай, әрбір шаңырақтан 

алты бірдей адам мемлекеттің жоғары 

наг радаларына ие бола бермейтіні белгілі. 

Егер  де мүмкіндік болып жатса мектеп 

тек Ыбырай  бдірахманов атымен ғана 

емес, ағайынды  бдірахмановтар атымен 

аталып жатса нұр үстіне нұр. 

Біз Қызылорда облысы әкімдігінің, 

бабалар аманатына адалдық танытып 

жүрген облыс әкімі Қ.К шербаевтың 

жергілікті жерден к терілген әрі толық 

қолдауға тұратын бастаманың аяқсыз 

қалмауына, мәселенің жұртшылықтың 

ұсыныс-тілегіне сай шешілуіне ұйытқы 

болуын қалар едік. 

Нұрперзент ДОМБАЙ

Суретте ағайынды 

Әбдірахмановтар

14

№49-50  (1307-1308) 

10 – 14 желтоқсан

2015 жыл

АНА ТІЛІ

Қамқорлық үлгісі

Биыл фашист басқыншыларымен болған соғыстың 

жүктеу/скачать 22,68 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: