Жолбарысты жуасыту

55 
 
күзеті қауіпті іс еді. Мен бес адамнан тұратын топтың басшысы болдым және онымен 
бірге бүкіл дүние жүзін аралап шықтым. 
 
Амин құмар ойыншы болатын. Ол қиындықтардан қорықпайтын, керісінше, Амин 
оларды өзі іздеп жүретін және ештеңеден саспайтын. Байлығы мен билігінің арқасында 
оның қолынан көп нәрселер келетін. Өзіне қарыз адамдарға кейде ол кешіріммен 
қарайтын, бірақ төзімі таусылған кезде оларға қатігездік танытатын. Аминнің  ұстанымы 
секілді болып кеткен бір қасиеті: ол өз оққағарларына ешқашан қаталдық танытпайтын. 
Уақыты өтіп кеткен қарыздарын қайтарып әпергеніміз үшін ол біздің әрқайсымызға 
қомақты ақша төлейтін. Бірақ біздің арамызда ақымақтар болған жоқ, бірінші кезекте 
өзімізге жақсы жалақы төлейтін МФКФ-нің мүдделерін қорғайтынбыз.
 
Бұл кезде мен МФКФ-дағы ең жоғары жалақы алатын оққағарлардың біріне 
айналған болатынмын. Лондонның батыс бөлігіндегі Паддингтоннан үлкен пәтер жалдап, 
әке-шешемді сонда әкеліп алдым. Анам ақыры өзі қашан да армандап келген 
молшылықтағы өмірді сүре бастағандай болды. 
 
1987-жылдың жазында бірнеше аптаға демалыс алдым. Бұл уақытта Амин 
толықтай қауіпсіздікте еді, сондықтан мен Лондонға қайтып оралдым. Әкемнің менімен 
кездескеніне қуанып қалатынын білетін едім. Ауруының кесірінен ол соңғы кездері үйден 
шықпайтын болған. Мен оның жалғыздығын жеңілдетуді қаладым. Соның артында, менің 
ескі достарыммен кездесіп, олармен көп нәрселер жайында сырласқым 
 
келді. Бірде Гайд-паркте қытайлық досым Джерриді кездестірдім. Бұл жаздың тамаша 
таңертеңгілік уақыты болатын. Джерримен Чжан мырзаның мектебінде жүрген кезде 
танысқан едім. Ол сонда кун-фу ұрыс өнерін үреніп жүрген болатын. Біз қайықты суға 
түсіріп, көлдің ортасына қарай жүзіп кеттік. Джерри рахаттана ескек есіп келе жатты, ал 
мен көлдің бетіне қызықтай қарап, күнге қыздырынып жаттым. 
 
Бір кезде Джерри:
 
–
 
Тони, анда қарашы! – деп дауыстап жіберді. Мен қолдарыммен көзімді 
көлегейлеп, Джерри нұсқаған жаққа қарадым. Бізге жақын маңда сары шашты 
үш қыз мінген қайық жүзіп жүр. Қыздар ескектерінің бірін суға түсіріп алыпты 
да, олардың екеуі қайықтың ернеуінен еңкейіп, ескекті ұстап алуға талпынуда. 
Сықылықтаған күлкілері мен шыңғырған дауыстары естіледі. Біз олардың суды 
шалпылдатып ескекті алмақ болып жатқандарын және толқынның оны барған 
сайын алыстатып бара жатқанын қызыға бақылап тұрдық. Қыздардың бірі 
ескекті екінші ескектің көмегімен ұстамақ болған кезде Джерри күліп:
 
–
 
Бұл болмайтын шаруа! – деді. Қайық шайқатылып кеткенде қыздың 
сықылықтай күлгені сондай, екінші ескекті де суға түсіріп алды. Енді қыздар 
көлдің дәл ортасында мүлде ескексіз қалды. 
 
–
 
Кеттік, Джерри! – дедім мен. – Оларды құтқарайық!
 
Біз оларға жақын жүзіп келгенде қыздардың бірі: 
 
–
 
Міне, айбынды құтқарушыларымыз да келіп қалды! – деді күліп.         
 
Бізбен ағылшынша сөйлескендеріне қарамастан, мен олардың өзара скандинав 
тілдерінің бірінде сөйлескендеріне сенімді едім. Біз олардың ескектерін судан алғанды 
қалаған жоқпыз: одан да біздің қайығымызға ауысып отырсын. Сықылықтай күлген олар 
ауысып мінуге келісті және өздерін апалы-сіңлілі Лия, Лина және Айя деп таныстырды. 
Лия біздің қайыққа ауысқан кезде екі қайық та қатты шайқалып кетті. Біздің қайыққа 
өткеннен кейін Лия артына бұрылып, Айяға қолын созды. Айя қайықтың ернеуінен тас 

56 
 
қылып ұстап алды, Лина оның артынан демеп тұр.  Айяның көздерінің көрмейтінін мен 
сол кезде бір-ақ түсіндім. Ол біздің қайыққа аяғын салған кезде екі қайық та қатты 
шайқалып кетті де, ол құлап қала ма деп қорқып кеттім. Шыңғырып қалған Лия ішек-
сілесі қата күліп жатқан Джерридің үстіне құлады. Мен Айяның созған қолынан шап беріп 
ұстадым да, белінен құшақтап, қайығымызға отырғыздым және дәл осы сәтте менімен бір 
нәрсе болды. Мен Айяны белінен бір сәтке ғана құшақтадым және сол кезде тынысым 
тарылып кетті. Зағиптығына қарамастан ол өте әдемі және жұмбақ болып көрінетін. Оны 
жаныма отырғызып, содан соң Линаға қолымды соза беріп едім, бірақ Джерри менің 
алдымды орап кетті. 
 
Қайық бекетіне ұзақ, айналма жолмен келдік. Алғыстарын білдіргісі келген қыздар 
бізді дәмханаға шақырды. Біз бірден келісе кеттік. Джерри, Лина мен Лия жағаға секіріп 
түсті, ал мен Айяға көмектесу үшін кідіріп қалдым. Мен оған қалай көмектескенімнің 
дұрыс болатынын білмей қатты толқыдым және оны көтеріп түсіруге бел будым. Қыздар 
күліп жіберісті. 
 
Лия:
 
–
 
Абайла! – деді де, қолын иығыма қойып, алға қарай жүр дегендей ақырын 
нұқып қалды. Менің артымнан ілесе Айя сенімді қадамдап жағаға шықты да, 
қолын иығымнан алмастан алдыма тұрып, екінші қолымен бетімнен сипап өтті. 
 
Мен оның әдемі көгілдір көздеріне қарадым. Айя көрмейтін көздерін кең ашып тұр. 
Ол өзінің жұмсақ, бірақ күшті қолдарымен маңдайымнан, көздерім мен мұрнымнан 
сипады. Содан соң оның саусақтары бетімді, еріндерімді сипап келіп иегіме тоқтады. 
 
–
 
Хм-м, ал сен әдемі жігіт екенсің! – деді ол күлімсіреп. Мені оның турашылдығы 
таң қалдырды.
 
–
 
Сен маған қырындап тұрған жоқсың ба? – дедім күліп. 
 
Жауап орнына Айя менің қолымнан ұстады да, біз өзгелердің соңдарынан ілестік. 
 
Дәмханада қанша уақыт отырғанымызды білмеймін, бірақ біз Лия мен Линаның 
Айяға Швециядан қонаққа келгендерін және оның ең қалаулы қонақтары екенін білдік. 
Мен Айяның Лондонда заң факультетінің бірінші курсында оқитынын естігенде қатты 
таңданып, бұған сене алмаған кезімде ол ашулы үнмен:
 
–
 
Мен зағиппын, бірақ ақымақ емеспін, – деді.
 
Содан соң ол бәрібір қайта күлімсіреді, ал мен кінәмді жуып-шаю үшін кешірім 
сұраумен болдым.
 
Сол кеште мен Айяны қытай кварталындағы өзім жақсы көретін 
мейрамханалардың біріне шақырдым. Уақыт өте келе біздің жұбымыз жазылмайтын 
болды. Арамызда сөзбен жеткізуге болмайтын әдеттен тыс, айрықша бір сезім пайда 
болды. Мен бұрын қыздарға қырындамадым және сүйіспеншілік қатынастардың қандай 
болатынын білмедім деп айта алмаймын. Бірақ Айямен бәрі басқаша еді. Ол менің 
ойымдағының бәрін оқи білетін және мені өзімнен де артық түсінетіндей еді. Оның менің 
рухымды қалай осыншама терең тани білгеніне әлі күнге дейін таңданамын. Ол жағдайы 
жақсы, сүюші отбасынан шыққан. Оның бет бейнесінен сенімділігі мен батылдығы 
байқалады. Әйтсе де, болмысының терең түкпірінде ол жалғыздықты сезінетін және кейде 
қатты торығып кететін. Неге екені белгісіз, кейде осындай торығуға мен де бой 
алдыратынмын. Батылдығым бір жаққа жоғалып кететін. Бұл мен қорқып жүрген 
махаббат еді. Айяға ғашық болған мен өз бойымнан көптеген өзге сезімдерді аштым. 
Менің жүрегімде азапты күрес жүріп жатты. Әрине, Айяны тастап кете беруіме болатын, 

57 
 
бірақ белгісіз бір күш мені оған тарта береді. Бірақ та жан дүниемнің онда біреуді 
кіргізбек түгілі, өзім қарауға қорқатын қараңғы түкпірлері бар еді. 
 
Мені демалыстан шұғыл шақыртып алды. Айяның жанынан кеткім келмейтін еді. 
Бір жақсысы Аминге жұмыс істеп жүргенде Лондонға жиі келіп тұра алдым. Өмірімде 
бірінші рет өзімді бақытты сезіндім. 
 
Үш жыл бойы Айямен жиі кездесіп жүрдім. Демалысымды Стокгольмдегі оның 
отбасымен бірге өткіздім. Сол жерде бірінші рет полицияға түстім. Мен кун-фу ұрыс 
өнерінің тәсілдерін қолданудың кейбір елдерде заңмен жазаланатынын есте ұстауға тиіс 
едім. Бұл туралы бізге қылмыстық құқықты оқып жүрген кезімізде айтқан болатын. Бірде 
шылым сатып алуға шыққан мен Айяның ата-анасының үйіне жақын маңдағы саябақтың 
ішінен әйелдің айқайлаған дауысын естідім. Мен бірінші кездескен дүкенге жүгіріп кіріп, 
сатушыдан полияцияға қоңырау шалуын өтіндім. Ағаштардың арғы жағынан дауыс әлі 
естіліп тұр, бірақ енді ол ащы айқай емес, тұншығып шығады. Саябаққа жүгіріп жеткен 
бойда бір ер адамның құрсауынан құтылуға талпынып жатқан әйелді көрдім. Еркек 
шалбарының түймелерін ағытып тастапты. Ол өзінің құрбандығын аяусыз ұрып-соғып, 
оның көйлегін шешіп жатыр. Мен зорлықшының жанына жүгіріп жеттім де, әйелдің 
үстінен жұлып алдым. Ұйпа-тұйпасы шыққан әйел өз-өзіне келгенше, еркекті тепкінің 
астына алдым. Кенет:
 
–
 
Қозғалма! Полиция! – деген дауыс естілді де, сержант дзю-до тәсілін қолданып, 
мені жерге жығып алды.
 
Мен ешқандай қарсылық көрсетпей, өзге екі полицейдің зорлықшыны қалай 
кісендеп жатқандарына
 
қарап тұрдым. Бір қолымен көз жасын сүртіп, екінші қолымен жыртылған көйлегін 
кеудесіне тарта өкси жылаған әйел ағаштың астында отыр. Ол мүлде әлсіреп қалған 
секілді болып көрінеді. Оны жұбатқым келді, бірақ сержант құрсауын босатар емес. Сірә, 
ол жағдайды әлі бағамдай алмай тұрса керек. Ақыры ол қолымды босатты және мені 
қайран қалдырып, қолыма кісен кигізді. Содан соң мені зорлықшымен бірге жергілікті 
полиция бөліміне жеткізді. 
 
Мен өзім білетін шала-шарпы швед тілінде болған жағдайды түсіндіруге 
талпындым және тек Айя мен оның әкесі бөлімшеге келген кезде ғана сабама түстім. 
Айяның әкесі мен полиция сержанты ұзақ тәжікелесті. Мен олардың не айтып 
жатқандарын түсінуге жан сала тырыстым. 
 
–
 
Сержант сенің өзіне ұнағаныңды айтады, – деді Айя құлағыма сыбырлап, – 
бірақ сен заңды бұздың. Шығыс жекпе-жегінің тәсілдерін қолднауға біздің елде 
қатаң тиым салынған. 
 
–
 
Ал ана бейшара әйел ше! – дедім мен қызбаланып.
 
–
 
Әкем де оған дәл осыны айтып жатыр. Сен оны үлкен бәледен қорғап қалдың.
 
–
 
Ол мұны түсіне ме?
 
–
 
Әрине, түсінеді! Бірақ ол заңға қарсы шыға алмайтынын айтады. 
 
Ақыры сержант менің жаныма жақындап келіп, швед тілінде ақырын бір нәрселер 
айтты. Сөйтсе, бұл ресми ескерту екен. Содан соң ол менің бос екенімді және жүре 
беруіме болатынын айтты. Айяның әкесі ризашылығын білдіріп, сержанттың қолын 
қысты.
 
–
 
Бір бәлеге ұрынуға сәл қалдық! – деді ол маған үйге қайтып келе жатқан 
кезімізде. – Сені түнімен сонда ұстаулары әбден мүмкін еді.
 

58 
 
Айя мені барлық жағынан да қолдайтын, бірақ мен жұмысымның оған 
ұнамайтынын білетінмін. Кәсібімнің аса қауіпті екенін өзім де түсінемін. Мені кез келген 
сәтте өлтіре салулары мүмкін. Ал қызға қатысты мен өзімді тәртіпті ұстадым ба? Айя 
үйлену жайлы әңгіме қозғай бастады. Мен оны өте жақсы көретінмін және оның ата-
анасымен және әпкелерімен өткізген уақыт ішінде өзімнің осы жылдар ішінде көп нәрсені 
жіберіп алғаным жайды жиі ойландым. Менің дұрыс өмір сүріп, отбасылы болғым 
келетін. «Бір нәрсені өзгертетін уақыт жеткен жоқ па, осы?» – деп ойладым. 
 
МФКФ-нан жаңа тапсырма алған мен арада көп өтпей Аминді күзету үшін 
Неапольге аттанып кеттім. Ол жақта кәсіби баскетболшылар Уильям және Кевинмен бірге 
жалдап тұрған пәтерім бар болатын. Оларды да МФКФ қаржыландыратын еді. 
 
Қоңырау шылдырлап, тұтқаны Уильям көтерді. Чикаголық бұл қаратүсті жігіт өте 
ірі денелі болатын және үнемі өзге жігіттерді мазақтап, қалжыңдап жүретін. Бұл кезде мен 
теледидар қарап отырған едім, оның телефонмен сөйлесіп жатқандарын естідім, бірақ 
фильмге көңілімнің ауғаны сондай, оның әңгімесіне еш назар аударған жоқпын. 
Телефонмен сөйлесіп болған ол теледидарды сөндірді де, дәл алдыма келіп тұрды. 
 
–
 
Саған жаман хабар жеткізуіме тура келіп тұр, – деді ол. – Айя көлік апатына 
ұшырапты...
 
Оның айтуы бойынша, Айя Лондонда көлік апатынан қаза болыпты. Әпербақан біреулер 
ауыр жүк көлігін басып озамыз деп қарсы жолға шығып кетеді де, Айяның құрбысының 
көлігімен соқтығысып қалады. Айя да, онымен бірге көлік ішінде отырғандардың бәрі де 
оқиға орнында қаза болыпты. 
 
Төбемнен жай түскендей болған мен не болғанын білмей қалдым. 
 
–
 
Не?! Оны кім айтты? Мені неге шақырмадың? Жалпы, сен өзі не айтып тұрсың? 
 
Не ойларымды білмедім. Уильямды балағаттап, оны кеудесінен бір тептім. Ол 
құлап түсті. Мен оның айтқандарына сене алмадым. 
 
–
 
Бұл сенің тұрпайы қалжыңдарыңның бірі ғой, солай ма? – деп айқайладым мен 
оған. Бірақ жүрегімнің тереңінде оның шындықты айтып тұрғанын түсіндім. 
Мұндай нәрсені тіпті Уильямның өзі қалжыңға айналдыра қоймас еді.
 
Осы хабардан кейін менің жан дүниемде бір нәрсе күйреп қалғандай болды. Кейде 
бойымды күшті ашудың жаулап алатыны сондай, тіпті онымен күресу мүмкін болмайтын. 
Бір күні кешкісін мен мотоциклді итеріп шығарып, есі ауысқан адамдай бет алды ағыза 
жөнелдім. Жолдың ой-шұңқырына қарамай зулап келе жаттым. Бір кезде екі полицей 
соңымнан қуып берді. Олардың мені қуып келе жатып апатқа ұшырағандарын немесе 
құздан құлап кеткендерін қаладым. Одан кейін не болатыны мен үшін бәрібір еді. Өмір 
немесе өлім – еш айырмашылығы жоқ. Мен полицейлерді әбден әуреге салдым. Бір кезде 
сабама түсіп, жолдың жиегіне тоқтадым. Полицейлер қатты ашулы еді. Мен тіл қатпастан 
оларға өзімнің дипломаттық куәлігімді көрсеттім. Құжатымды мұқият тексеріп шыққан 
полицейлердің мотоциклдеріне мініп, жөндеріне кеткеннен басқа амалдары қалған жоқ. 
Дипломатиялық қызметтің қызмкеріне олар тіпті қолдарының ұшын да тигізе алмайтын 
еді. 
 
Ішімді күйдірген ашуды жеңуіме қалай көмектесерлерін білмеген достарым менен 
қашқақтайтын болды. Ашық сырласу оларға жат еді. Олар ондай жігіттер емес болатын. 
Бір күні кешкісін Уильям менімен жай ғана әңгімелесуге талпынды, бірақ мен оған ыңғай 
бермедім. 
 

59 
 
Ауыр ойларға бой алдырған мен бірде Неапольдің орталығындағы 
мейрамханалардың біріне кірдім. Оңаша отырғым, ойланғым келді. Үлдірікке жақындап, 
бір стақан сүт сұрадым.
 
–
 
Сүт бере салыңыз, міне ақшасы, – деп, барменге ақша ұсындым.
 
–
 
Біз сүт сатпаймыз...
 
–
 
Онда шырын бер!
 
–
 
Мынау түсініксіз бе болып тұр ма? – деді ол бас жағына ілінген 
хабарландыруды көрсетіп. – 5000 лирге сыра немесе 12000-ға аққайнар. Содан 
кейін қыз таңдап алуыңызға болады.
 
–
 
Қыз? Неғылған қыз? Маған ешқандай қыздың қажеті жоқ! Ішетін бір нәрсе 
берсең болды!
 
Мен оның не туралы айтып тұрғанын түсіне алмадым, маған осында жай ғана 
отырып шығу қажет болатын.
 
–
 
Сыра ма, әлде, аққайнар ма?
 
–
 
Сыра бер! – деп айқай салдым мен. Сәл болмағанда оны ұзынынан түсіруге даяр 
едім. Сырамды алып, үлдіріктен алыс үстелдердің біріне орналастым. Арада екі 
минут өтпей жатып жаныма әлдебір қыз келіп отырды. Оның жасы он сегізге 
әлі толмағаны анық көрініп тұр, бетін баттастыра бояп алыпты, үстінен 
арзанқол әтірдің иісі аңқып тұр. Мен ештеңені түсінбей, оған аңырая қарадым. 
Бұл не көрініс?
 
–
 
Саған не керек?
 
–
 
Маған ішетін бір нәрсе алшы... – деді ол. 
 
Мен аздап абдырап қалдым. Ол маған жасанды кірпіктерін жыпықтата күлімсірей 
қарап отыр. Бұл менің қытығыма тие бастады.
 
–
 
Жарайды, не әперейін?
 
–
 
Аққайнар ішкім келеді. 
 
«Дәмесі зор екен!» – деп ойладым, бірақ тайталаспай, оның сұрағанына тапсырыс 
бердім. Бармен бір шөлмек аққайнарды әкеліп, үстел үстіне 17 000 лирге есеп-шот 
қағазын тастап кеткен кезде зығырданымның қайнағанын көрсеңіз ғой. 
 
–
 
Не жайында әңгімелесеміз? – деп сұрады арсыз қыз тәтті үнмен.
 
Мен ашуға міндім.
 
–
 
Сенімен мүлде сөйлескім келіп отырған жоқ!
 
Енді қыз абдырады. 
 
–
 
Онда аққайнарды не үшін сатып әпердің?
 
–
 
Ішетін нәрсе әперуді өтінген өзің емессің бе?
 
Мұнда не болып жатқаны санама енді жетті. 
 
–
 
Ішімдік үшін ақша төледің бе, яғни менімен сөйлесуге тиіссің, – деді қыз.
 
–
 
Бұл жай ғана түсінбеушілік болды. Менің оңаша отырғым келеді, – дедім де, 
орнымнан тұруға талпындым. 
 
–
 
Жоқ, өтінемін! Олай істемеші! – деді ол торыққан үнмен. – Сонда сенің менімен 
болғың келмей ме?
 
–
 
Жоқ!
 
Мен орнымнан тұра бастадым, бірақ ол менің жеңіме жармасып:
 
–
 
Өтінемін... отыршы. Мен жай ғана әңгімелесіп отырғанның өзіне  риза 
боламын. 
 

60 
 
Қыз үлдірік жаққа ұрлана көз тастап қойды. Мен не істерімді білмей қалдым. Оңаша 
отырғым келді, бірақ сонымен бір мезгілде қызға да жаным ашыды. Егер қазір тұрып 
кетсем, қайда бармақпын? Маған әбігерге түсіп, мұны ойлап тағы да бас қатырудың 
қажеті қанша? Сөйтіп, қызбен бірге мейрамханада екі сағаттай отырдым. 
 
Үстел басында отырған тырнақтарын тістелеп, жорналды беріле оқып отырған түр 
көрсетуде. Жалпы, мен оны бір қарағаннан таныдым. Кешегі мейрамхананың іші ала 
көлеңке болған еді, бірақ оны бетіндегі бес қабат бояуы мен жезөкшелерге тән тұрпайы 
киіміне қарап таныдым. Мені байқаған ол күлімсіреп қойды және содан кейін қысылып 
қалғандай кейіп танытты. Мен екі кофеге тапсырыс бердім де, оның жанына барып 
отырдым. Кеше оған мен өз өмірім, Айя және жол апаты туралы әңгімелеп берген 
болатынмын. Енді бүгін оның кезегі. Ол өзінің атының Розанна екенін және Неапольге 
Румыниядан келгенін, университетке оқуға тапсырғысы келетінін, бірақ жезөкше болып 
істейтінін, бұл жұмысын жек көретінін ол үшін қатты ұялатынын айтты. Ол көз жасына ие 
бола алмай, үздіксіз жылаумен болды. 
 
–
 
Саған мұның қажеті қанша? – деп сұрадым мен.
 
–
 
Мені сатып алды, – деп жауап берді Розанна. – Тамағымды тауып бере алмаған 
ата-анам мені жасым он алтыға толмай тұрып-ақ сатып жіберген. 
 
–
 
Қожайындарыңнан қашып кетпейсің бе? Жай ғана қашып кет. 
 
–
 
Олай істей алмаймын. Олар мені сатып алды дедім ғой. Төлқұжатым соларда, 
ақшам да жоқ. 
 
–
 
Адамдарды зат секілді алып-сатуға болмайды. Мен сенің қашып кетуіңе 
көмектесемін.
 
Айя қаза болған сәттен бастап алғаш рет мен өз қиындықтарым емес, өзге бір 
нәрселер туралы ойладым. Бір кезде адамдар ұрлап әкетіп, Шанхайдағы жезөкшелер 
үйінде жұмыс істеуге мәжбүрлеген немере қарындасым Сюй Мин есіме түсті. Менің 
әйелдерді осындай іске мәжбүрлейтін пысықайлармен ырғалып жүретін уақытым жоқ еді. 
Менімен сөйлескен кезде Розанна ортаңғы саусағындағы алтын жүзігін айналдырып 
отырды. Оған көмектесетінімді айқан кезде, ол мені сол жүзікті алуға көндірді. Жүзік 
менің ең кіші саусағыма әрең сыйды. Кетерінде Розанна шылымның қорабына мекен 
жайын жазып берді. 
 
Арада көп өтпей мен мотоциклмен Розаннамен танысқан мейрамхананың 
артындағы көппәтерлі үйге келдім. Ол мені көшеде күтіп тұр екен және толқығаны 
сондай, аузына сөз түспей қалды. Сын сағаты туды, бірақ мен әрекет етуге дайын едім. Біз 
жоғарыға көтеріліп, екі жағында жағалай есіктер орналасқан ұзын дәлізге кірдік. 
Есіктердің кейбірі ашық екен, бөлмелерден ұйықтап жатқан немесе жорнал парақтап 
жатқан қыздар көрінеді. Өтіп бара жатқан кезімізде олар бізге ысқырумен болды. Дәліз 
бойынде екі күзетші жүр. Олар біздің жанымызға келіп, менен мұнда не істеп жүргенімді 
сұрады. Қонақтар келуге әлі ерте уақыт еді. Оның дауыс ырғағы менің ашуыма тиді. Бір 
сөз айтпастан, оны бір ұрып құлаттым да, тіземмен кеудесінен бастым. Сүйектердің 
сықырлаған дыбысы естілді. 
 
Содан соң екінші күзетшімен де дәл солай еттім. Өз бөлмесінен шағып сөмкесін 
алған Розанна мені бірінші қабаттағы қожайынның бөлмесіне ертіп әкелді. Ол аласа 
бойлы, түрі күзенге ұқсайтын кішкентай адам екен. Мен одан Розаннаның төлқұжатын 
қайтарып беруді талап еттім. Менің қалжыңдап тұрмағанымды түсінген ол дереу 
суырманы ақтарып, қыздың құжатын тауып берді. Күзен маған қарсылық көрсетуге 

61 
 
тырысқан жоқ, бірақ мен бәрібір оның басын апарып компьютердің мониторына ұрып 
қалдым. Оның қаны менің киімдеріме де шашырап кетті. Қожайынның хаттарды ашатын 
кішкентай кеңсе пышағын көрген мен оны қолыма алып, оңбағанның қарнын жарып 
жіберуге оқталдым. Бірақ сол сәтте кенет Розаннаның маған қараған көзқарасын сезіндім. 
Сасып қалған мен пышақты алысқа лақтырып жібердім де, қызды жетелеп далаға алып 
шықтым. Содан соң мотоциклге отырып, менің үйіме қарай зуладық. 
 
Үйге келген кезде Розанна әлі дірілдеп тұрған болатын. Қожайынның бөлмесінде 
болған жағдай туралы ойдың өзінен-ақ оның жүзін қорқыныш жайлайды. Осында 
жеткенше ол туралы ойлап келгенін түсіндім, сондықтан да мен оны тыныштандыруға 
тырыстым. Шын мәнінде мен осындай қатігез емеспін ғой. Мен көбіне оған соңғы 
апталарда басымда болған жағдайлар туралы айттым. Розанна біртіндеп сабасына түсті де, 
оны жатын бөлмеге әкеліп кіргіздім. 
 
–
 
Сен маған көп жақсылық жасадың? – деді Розанна. – Менің саған қарыздар 
болып қалғым келмейді.
 
Осылай деген ол мойнымнан құшақтады да, еріндерін ерніме тақады.
 
–
 
Жоқ!
 
–
 
Менің қолымнан келетіні осы ғана. Себебі саған төлейтін ақшам жоқ. 
 
–
 
Маған ақша қажет емес. Сенен маған еш нәрсе қажет емес. 
 
Мен Розаннаға жататын төсегін көрсеттім де, өзіме шкафтан қосымша көрпені 
алдым. 
 
–
 
Егер бір нәрсе қажет болса, шақыр. Мен қонақ бөлмедегі диванда ұйықтаймын, 
– дедім де, бөлмеден шықтым. 
 
Келесі күні Розаннаны әуежайға апарып, үйіне билет сатып әпердім. Ол үстіне 
джинси шалбар және өзіне үлкен кеудеше киіп алыпты. Бетінде ешқандай бояу жоқ. Мен 
оның қаншалықты әдемі екенін қазір ғана байқадым. 
 
–
 
Сенің жақсылығыңды ешқашан ұмытпаймын. Бірақ осы жақсылығыңның 
өтеуіне беретін еш нәрсем жоқ! – деді қыз.
 
Мен оған ішіне ақша салынған конвертті ұсындым.
 
–
 
Енді сен жақсы колледждердің біріне түсе аласың, – дедім мен неге екені 
белгісіз, өзімді оның әкесі секілді сезініп. Оның көздеріне жас үйірілді. Розанна 
балаша еркелей бетімнен сүйді. Содан соң оның ұшаққа қалай беттеп бара 
жатқанына қарап тұрдым. 
 
Қалаға қайтып келе жатқан жолда кешегі оқиғаны, әсіресе әлгі пысықайлардың 
сазайларын тарттырған сәтімді қайта есіме алдым. Жаман емес, тіпті, жақсы деп айтуға 
болады. Сол кезде әлгілерді олардың қандарының дәмін сезінгенге дейін тепкілей бергім 
келді. Әр соққыны жасаған сайын бойдағы ашуымның азайып бара жатқанын сезіндім, 
бірақ тоқтай алмай, төмпештеуімді жалғастыра бердім. Осы бір қан аңсаған әзәзілдік 
сезімнен арылу үшін көздерімді жұмып, көлігімді қалай болса солай жүргізіп келе 
жаттым. Бұл күйім үшін қысылдым және бәрібір бойымды осы жаңа құмарлықтың жайлап 
алғанын сезіндім. Бұл басқаруға көнбейтін, жаман қалау болатын. Нағыз жын 
соққандықтың өзі. Мен мотоциклді кері бұрып, тауға қарай құйындай жөнелдім. 
 

жүктеу/скачать 1,34 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: