БАТЫР: Е доғар, не көңкіп тұрсыңдар. Е сендер жындысыңдарма, мен жындымынба. Е сен көзіме көрінбей жоғал мына жерден. Түсіндің ба?
АЙБОЛ: Е тұра тұр сен кім болдың братишка?
БАТЫР: Е мен саған жоғал дедім ғой. Кет, жоғал! (Жұлқылап қуып жібереді) ҚАНАТ: Аға тоқташы аға.. (Сахнадан шығып кетеді) (Қайыржан келеді) ҚАЙЫРЖАН: Мойнақ, Мойнақ ка-ка. Мойнақ, Мойнақ. Ту., атам жайлауға ертіп кеткен екен ғой.
(Батыр аулаға кірмек болады, Қанат кескестеп жібермейді.)
ҚАНАТ: Аға бармай-ақ қойшы. Иті қабаған, жарып тастайды. Тоқташы аға, тоқташы..
БАТЫР: Жоқ, тоқта. Мен Гүлзатқа барамын дедім ба барамын. Шақырам Гүлзатты.
ҚАНАТ: Аға иті қабаған деймін, жарып тастайды. Оның үстіне ағасы да қатал деген.
(Батырдың аулаға кіріп келе жатқанын көріп Қайыржан сасқалақтап иттің ұясына кіріп кетеді. Қанат пен Батыр жақындай бергенде, Қайыржан ит болып үре жөнеледі) ҚАЙЫРЖАН: Аф‑аф‑аф...
ҚАНАТ: Ойбай қаштық.
(Қашып бара жатып Батыр үйшікке тас жіберіп қалады.) ҚАЙЫРЖАН: Ойбай!
ҚАНАТ: Өй сенбісің кет, Мойнақ екен десем.
БАТЫР: (аң-таң) Қанат, біреу айқайлады ма?
ҚАНАТ: Жоқ, естімедім.
БАТЫР: Естімедің бе? Айқайлаған сияқты.
ҚАНАТ: Мүмкін тас ағасына тиіп кеткен шығар. Тез қашып кетейік, әйтпесе сотталамыз. Тез кеттік тез.
БАТЫР: Тоқта, тоқта. Тағы да тас лақтырайыншы. (тас іздей бастайды) ҚАНАТ: Тас дейсің ба? (екі-үш қадаммен үйшікке жақындап) Мойнақ ойбайлама, қыңсыла-қыңсыла. Қыңсылап үйрен.
(Батыр үйшікке қарай тас лақтырады.) ҚАЙЫРЖАН: Қаңқ-қаңқ, қаңқ-қаңқ..
БАТЫР: Ауылдарыңның иттерінің дауысы бітүрлі ей.
ҚАНАТ: Аға кетейікші деймін бұл жерден.
БАТЫР: Түсінбедім, сонда жаңа айқайлаған кім болды?
ҚАНАТ: Ойбайлаған ба? Е ол ойбайлаған мен ғой. Жаңа қашып бара жатып ойбайладым. Білесің ғой қорқақ екенімді.
