259
М Ұ Р А Т Б Е К Б Ө Ж Е Е В
Я к вам пишу – чего же боле?
Что я могу еще сказать?
Теперь, я знаю, в вашей воле
Меня презреньем наказать
512
.
деп басталса, Абай жазған Татьяна хаты:
Амал жоқ – қайттым білдірмей,
Япырау, қайтып айтамын?
Қоймады дертің күйдірмей,
Не салса да тартамын
513
.
деген жолдарымен басталады. Татьяна хатының бір жерінде өз
басының мұның шаға келіп, оның жабыққан халіне əлде Онегин
мейірімі түсіп, көңлін бөлмес пе екен деген сияқты пікірін айтады.
Татьянаның бұл ойына лайықтап Абай мынау жолдарды жазады:
Талапсыз, бақсыз мен сорлы,
Еріксіз аттап ұяттан,
Қорлыққа көңлім бұл құрлы,
Байқалар халім бұл хаттан
514
.
Татьянаның күйінішті халін Абай Пушкиннен гөрі аяныштырақ
етіп көрсетеді. Татьяна өмір ауыртпалығына ұшыраған, «талапсыз,
бақсыз» сорлы, жалғыз жүріп зарланған жан секілді. Татьяна тек
ғашықтықтың зардабын шеккен, соның отына ғана өртенген адам
емес, оның «бақсыз» болуына одан да басқа себептер бар секілді.
Бірақ Абай бұл жөнде өзінің толық пікірін айтпай кеткен. Мұны
Татьянаның айрықша халін оның қайғылы мұңға байланысқан зары
мен сөздерінен аңғаруға болады.
Татьянаның ғашықтық сезімін білдірудің өзінде өзгешелік бар,
оның мұңы зарлы, ғашықтығы да əншейін ғашықтық емес. Татьяна
хатының бір жерінде:
Əлімше мен де ұялып,
Білдірмей дедім өлсем де.
Шыдар ем күйіп мен жаным,
Айында бірер көрсем де...
Болмады көріп қалуға,
Есітіп біраз сөзіңді.
512
Достарыңызбен бөлісу: