Саяси мәдениет ұғымы алғаш рет Платон, Аристотель еңбектерінде кездеседі. Аристотель «Политика» еңбегінде қоғамның тұрақтылығы, немесе, өзгерісіне әсер ететін «ой жағдайы» туралы айтты.
Т.Гоббс «Левиафан, немесе, материя, форма және шіркеулік, азаматтық, мемлекеттік билік» (1651ж.) еңбегінде адамдардың қалыпты жағдайы – бұл бәрінің бір-біріне қарсылығы, және «кедейлердің байлармен келісімге консенсусқа келуі – мәдениеттің көрінісі» дейді.
Адамдар қандай да бір әлеуметтік организм шеңберінде бірігіп өмір сүре алады. Ендеше оларды не біріктіреді, әлеуметтік байланыс пен қоғамдық тұрақтылық механизмі не деген сұрақтар туады. О. Конт бұл механизмді жалпыға ортақ келісім принциптерінен – қоғамның барлық бөліктерінің қызмет етуінің заңдарын түсіндіруге мүмкіндік берген әлеуметтік консенсустан көрді.
Француз ойшылы А. де Токвиль қоғамның тұрақтылығын қамтамасыз ету, немесе, өзгеруіндегі саяси құндылықтар мен мінез-құлықтар мәнін ерекше көрсетті («Америкадағы демократия туралы», 1835ж.).
Француз ойшылы А. де Токвиль қоғамның тұрақтылығын қамтамасыз ету, немесе, өзгеруіндегі саяси құндылықтар мен мінез-құлықтар мәнін ерекше көрсетті («Америкадағы демократия туралы», 1835ж.).
Неміс социологы М.Вебер саяси құрылымдардың құрылуы мен қызмет етуінде дінге маңызды мән берді, («Протестанттық этика және капитализм рухы», 1904ж.).
Француз әлеуметтанушысы Э.Дюркгейм «ұжымдық сана» концепциясын берілген қоғам мүшелерінің бөлісетін ойлары мен сенімдері жиынтығы ретінде жасады («Қоғамдық еңбектің бөлінуі туралы. Социология әдісі», 1891ж.).
Саяси мәдениеттің теоретикалық мәні қазіргі заманғы философия, әлеуметтану, психологияда көрініс тапты. Әлемге танымал ойшылдар Дж.С.Милль, М.Вебер, Т.Веблен, У.Томас, Ф.Знанецкий және басқалардың еңбектерінде саяси мәдениет концепциясының негізі қаланды.
