Тереземнен қарап тұрмын тесіле

Өткен күнді алып тағы есіме.

Күзгі уақыт неге қайта келмейді,

Жаңбыр жалғыз келді неге, несіне?

Тереземнен сырғанайды тамшы-үміт.

Қолшатырсыз жүріп қайтқым келіп тұр,

Көктем, сенің жаңбырыңа малшынып.

Көктем бүгін көңілге ой салдырып.

Құрбымды ертіп, шығып кеттім көшеге,

Күзге деген ренішті қалдырып.

Көк аспан да қуаныштан жылаған.

Құрбым да пәк қасымдағы, сіз де пәк

Жүрегімнен орын алған ұлы адам.

Өзіңізсіз өткен күннің бәрі – мұң.

Көктем қанша сыйлағанмен шаттыған,

Бірдеңесі жетіспейді бәрінің.

Көп адамдар қия алмай жүр асылын.

Көрінгенмен бақытты боп жүздері,

Бір қайғысы жасырын.

Көк құлпырып, күндіз демей, түн демей.

Әр адамның қалған жүрек түбінде,

Бір сезімі гүлдемей.

Енді алдына келместей боп Күз алдай.

Бір үмітін үзе алмай.

Онсыз дағы басым менде уайым.

Шығарып сап келдім бүгін Көктемнің,

Өзіңізсіз бір айын.

Менен өзге құрметтейді ел сені.

Көктем, маған сыйлап кетші, сондықтан,

Бір күніңді еңселі!