Қасымхан бегманов күРЕҢбел өлеңдер • Дастан •

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
175
* * *
Қабырғаның ар жағында сен жаттың, 
Қабырғаның 
                  бер жағында мен жаттым.    
   
Сенi-дағы тербетедi бекзат түн,     
 
 
Менi-дағы тербетедi бекзат түн. 
 
   
Ғашығым-ау, шынымен-ақ жасыдым,  
Жасыдым да 
                  сырымды айттым жасырын.
Барлық нәзiк дыбыстардан құралған,
Сенiң үнiң әлемдегi асыл үн.
Тербетедi менi мұңлы бiр арман,
Бiр арманды
                      аяламай тұра алман.
Сенiң үнiң үлбiреген жiбектей,
Барлық асыл дыбыстардан құралған.
Сенiң күлкiң  
                     алтын шуақ шашылған,
Сол шуаққа мәңгi жаным бас ұрғам.
Сыр шертесiң бiр күрсiнiп, бiр күлiп, 
Қалып бара жатқан шулы ғасырдан.
Сенiң көзiң... 
                 тұнған көлдей мөлдiреп,
Қайта-қайта қарай берем елжiреп.
Сол бiр көлдiң жағасында тұрасың,
Түсiмде ылғи орамалың желбiреп.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
176
Сенiң ернiң қызыл шие үзiлген,
Есiмдi алды 
                   мiнсiз тiстер тiзiлген.
Сәл анықтап қарап едiм, аяулым,
Қуаныш пен қайғы көрдiм жүзiңнен.
Сiңлiсiндей болғаннан соң Тоғжанның,
Мен өзiңдi
                    ойлай-ойлай тозғанмын.
Сенi жырлап өту үшiн жалғаннан,
Аяулым-ау, мұңын алғам Мағжанның...

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
177
* * *
Дала да үнсiз, сен де үнсiз тұрдың-ау,
Мендей сенi сүйер ме екен қыр мынау.
Алаш та жоқ қара көздi қарғам-ай,
Есiмдi алдың мiнезiңмен мұңдылау.
Ақ мақтадай үлбiреген, алтыным,
Бұл өмiрдiң алды күлкi, арты мұң.
Аққудайын көлiне ұшқан  асығып,
Алматының аспанында қалқыдың.
Бар қайғысын қабылдаған ғасырдың,
Сендегi асыл парасатқа бас ұрдым.
Мұқағали,  Төлегендi жатқа оқып,
Әнiн салған Iлиядай асылдың.
Бота айналған менiң алтын қазығым,
Сүңгi жақтың жанып тұрған жазының.
Сенiң жаның ыстығынан жаралған,
Қызыл гүлдей үлбiреген  нәзiгiм.
Сертке берiк перзентiмiн даланың,
Сендей қызды асыл жанға баладым.
Доссыз қалған жылдарымда табысып,
Тарыққанда қолын созған,  қарағым.
Түн жарымы, ел ұйқыда,  ояумын,
Егiлуге,  төгiлуге таяумын.
«Махаббат жоқ», – деген сөздi естiсем,
Көз алдыма сен келесiң,  аяулым.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
178
* * *   
Ажарың толған ақ айдай жаным, 
                                       қастарың садақ керiлген,
Батылым барып сүйе алмай кеткем,
                                           шиедей тәттi ерiннен.
Еркелей басқан күллi ғаламға, 
                                ғаламат сол бiр сәттегi,
Сурет бейнеңдi көкiрегiме түсiрiп алғам сенiң мен.
Шөптердiң иiсiн аңқытып
                            кеште ақ самал соқса алқаптан,
Ойладым сенi, 
             бұрымдарыңды арқаңа қарай тарқатқан.
Өкпелеп iштей ақырын ғана
                                     алыстап кеткен жылдарға,
Бозбалаларға егiле қарап тұрамын балдай жар тапқан.
Ақ қанат байлап 
                      ақ тамақ жырым өзiңе қарай  асығар,
Ақ жаңбыр болып көзiмнiң жасы   
                                  ақша жүзiңе шашырар.
Тебiренiп үнсiз,
                     күрсiнер сосын осынау аппақ сезiмге,
Ертектегiдей ақ махаббатқа түбiнде бұл ел бас ұрар.
Алатау жаққа қарадым, қалқам, 
                                         қиялмен iздеп неше мен,
Сандалып сосын келе жатамын 
                                          адамдар аққан көшемен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
179
Махаббатымды қалдырғым келмей
                                            отырам көзiм боталап,
Ағаларымды есiме ап ерте арқасын «жерге» төсеген.
Жаз кетiп ертең, 
сағыныш болып келсе де қоңыр күз мейлi.
Ақ қағаздарға кемшiлiгiмдi  
                                 дұшпандарым да тiзбейдi.
Жатармын жым-жырт, 
               қалдырып артта жабырқау, 
                                         жадау жылдарды,
Емiренiп сонда, сәл кештеу бiрақ туған жер менi iздейдi.
* * *
Қара шалдардың қайғысын емiп ержеткем,
Бозбала дәурен...
                   жанымды мәңгi тербеткен.
Айсыз түндер-ай,
                  ақ жаңбырларын селдеткен,
Қара көздер-ай, 
                     әр қиырларда кездескен.
Жоғалтып алып, 
                   iздеймiн бәрiн жер-көктен.
Махаббат түгiл
                жылы сөздерге зар болып,
Жүрсем де қазiр сақталдым таза ар болып.
Өлеңге сыйлап кеттiңдер менi,
                                   өздерiң,
Марқасқалар мен нарқасқаларға жар болып.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
180
Бозбала дәурен бұлттардан сенi сұрадым,
Бұрылмасыңды бiлгенде үнсiз жыладым.
Өрекпи жаным төсегiме кеп құладым,
Өзегi өрттей,
                  менi де естен шығарма,
Соңымда менiң жыр жазып жүрген шырағым.
Қара көздермен 
                   қыдырған сонау көп күндер,
Қас қағым шақта елес боп қана өттiңдер.
Өмiрде қалай, 
                  айтыңдар,
                              менсiз шаттанып,
Қалайша менсiз мұңайып қайғы шектiңдер.
Жалаңаштанар жапырақтарын тастап тал,
Бiз аман болсақ айбының талай асқақтар.
Сендерсiз қалса мүлгидi шамсыз перрондар,
Сендерсiз кетсе мұңаяр ескi составтар.
Сағынғанымда самал боп желпiп естiңдер,
Барлығын менсiз тағдырларыңмен шештiңдер.
Екi келмесiн бiлмедiңдер ме,
                                     бiлмедiм, 
Бес күн жалғанды қалайша менсiз кештiңдер?
Менiң жайым ба қуандым,
                                  күлдiм,
                                           мұңайдым,
Жазғанын көрiп келемiн шебер Құдайдың.
Бес жасар бала секiлдi кейде жылаймын,
Абыз шалдардай, ал кейде бақыт сұраймын.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
181
Арулар үшiн қай жерде қаным қызбады,
Сағыныштардан жүрегiм қақты, сыздады.
Дала жырының соңына салған бiздердi,
Аман жүрiңдер қазақтың қайран қыздары.
* * *
Қара қайғы соқ, 
                  соққыла жындана,
Маған серiк сен емессiң,  мұң-нала.
Ататекке иттей адал ит жылғы,
Менi ойлап алаңдайды бiр бала.
Үнемi оның асыл ойлар-серiгi,
Күйбең күннiң бодауынан жерiдi.
Менi әлi де жатсынатын қалада,
Сол баланың ерiтедi ерiнi...
Құлазыған туған мына үйдiң мен,
Қымбаттығын көкiрегiме түйдiм мен.
Кешiре алсаң, 
                  кешiр апа,
                                жалғанда,
Сенi, сосын, сол баланы сүйдiм мен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
182
ЖАЛҒЫЗДЫҚ
Мен болсам кеттiм ақын боп, 
Азырақ бақытсыздау боп.
                Төлеген Айбергенов
Әлi күнге айта алмастан келемiн,
Әлемдегi ең сұлу қыз сен едiң.
Торыққан бiр, 
          тарыққан бiр шағымда,
Желмен жеткен лебiңменен демедiң.
Менiң нәзiк өлеңiм-ай, өлеңiм.
Саған жырды он алтымда жазған ем,
Ғұмыр жайлы бiр әңгiме қозғап ем.
Бұл өмiрдiң қысқалығын бiлсем де,
Аспандағы айға қолды созған ем,
Сен бойжеткен, мен ұяңдау бозбала ем.
Маған ермей қалдың сонау көктемде.
Жалғыз кеттiм қауiптiлеу өткелге.
Бұл жалғанда жалғыз қалдым жарығым,
Қолым жайып 
                      оралмайтын өткенге,
Үнсiз қарап жалғыз жүрген кептерге.
Мәңгi серiк еттi содан асыл мұң,
Саған ғашық екенiмдi жасырдым.
Бұл жалғанда жалғыз қалдым жарығым,
Қаламын ап 
                Төлеген мен Қасымның.
Көшелерде шайқалдым да шашылдым.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
183
Шайырлардың шайқап iшiп шарабын,
Жалғыз қалдым жасқа толып жанарым.
Жалғыздықтан жапа шегiп барамын,
Сен елiгi, 
               мен еркесi ем даланың.
Қажыдым-ау, қайда жүрсiң, қарағым.
Елге соқтым баяғыдай шықпадың,
Сүрттi самал жанарымның шықтарын.
Менi кейде түсiнбедi 
                                   Адамдар,
Мен де кейде Адамдарды ұқпадым,
Ақындықтан ештеңе де ұтпадым.
Сонау көктем аңсатты ғой,  аңсатты,
Жүректен жыр, 
                 көңiлден күй қанша ақты.
Сенсiз өткен жылдар менi мұңайтып,
Сенсiз өткен жылдар менi шаршатты.
Тұнжырайды аспан жасын тыймаған,
Жүрек берiп махаббатын қимаған,
Елеусiздеу осы ауылдың қызы ғой,
Маған мәңгi жалғыздықты сыйлаған.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
184
* * *
              Танысқанда сен он бес-ақ жаста едiң.
 
                              Тұманбай Молдағалиев
Махаббатқа куә болған  
                              дала-ау бұл,
Бәрi орнында анау өзен, 
                                       анау қыр.
Алматыға кеткенiмде мұңайып,
Осы ауылда бiр қыз қалған сонау жыл.
Он бесiңде 
                 бой түзедiң, бүр жардың,
Түн жамылып терезеңе жүз бардым.
Сен арқылы 
                    күллi әлемдi сүйдiм де,
Сен арқылы сырын ұқтым  қыздардың.
Он бесiңде
                    шешек аттың, гүл аттың,
Мына жерде қызғаныштан жылаттым.
Сенiң ойлы көздерiңе ғашық боп,
Сенiң аппақ көйлегiңдi ұнаттым.
Гүлдер маған
                        сыбырлайтын үлбiреп,
Сүйгенiңдi, 
                   күйгенiңдi бiлдi деп.
Саған үнсiз қарағаны бiреудiң,
Ауыртатын жүрегiмдi тiлгiлеп.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
185
Жылдар өттi 
                   талайларды жылатып,
Талайларды тұрмастай ғып, құлатып.
Сол ауылда он бес бала жыр жаздық,
Он бес жасар сол бiр қызды ұнатып.
Қызғаныш па, 
                    бiле алмадым себебiн,
Барар жолда талай таяқ жеп едiм.
Терезеңнiң жақтауларын сипадым,
Екеуiмiздi бөлiп тұр ғой демедiм.
Сағынышым,  
                    бой бермедi жеңдi аға,
Баяғыдай шалқымайды кең дала.
Мен де оралдым,
               ол да оралды, оралдық,
Оралмаған бұл ауылға сен ғана.
Соңғы жылдар
                         сездiргендей күз лебiн,
Жоғалтсам да сенен  күдер үзбедiм.
Содан кейiн бiр көруге зар болып,
Ақ сағымның ар жағынан iздедiм.
Сол сағыныш 
                     бой бермедi, жеңдi аға,
Сондағыдай шалқымайды кең дала.
Қанша сұлу 
                  арулармен сырластым,
Қайтып маған жолықпаған сен ғана.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
186
Арман екен, 
                сол бiр шақтар гүл екен,
Ең ғажайып кезеңiмнiң бiрi екен.
Қайран жүрек
                      әлi iздейтiн сол бiр қыз,
Бұл жылдары қай қиырда жүр екен?
Жан сырым ғой 
                         ұға алмаған өзге ешкiм,
Сезiмiңмен жұмысы жоқ кезде өстiм.
Бұл өмiрде бiр-ақ рет берiлер,
Мен осылай махаббатпен кездестiм.
Жағасында
                  көк бұлақты, көк тастың, 
Қыста дауыл, 
                 күзде жаңбыр жоқтассын.
Бұл өмiрде бiр-ақ рет берiлер,
Мен осылай махаббатпен қоштастым.
Өткенiңде
                 гүлдi аппақ көйлекпен,
Қарап тұрған мылқауларды сөйлеткен.
Менi әлi алға сүйреп келедi,
Қара көздi, он бес жасар бойжеткен.
Махаббатқа 
                   куә болған дала-ау бұл,
Бәрi орнында анау өзен, анау қыр.
Алматыға кеткенiмде, мұңайып,
Осы ауылда бiр қыз қалған сонау жыл...

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
187
* * *
Тым көңiлсiз 
                      өттi қызық күзiң де,
Қыздар маған хат жазбайды бүгiнде.
Құлағына сыбырлап мен ақырын:
 «Ұлы шайыр болам дегем түбiнде».
Жота жатты 
                     жазыла алмай ұйқы орап,
Сағым жақтан ойналғандай күйтабақ.
Төмен қарап үнсiз тұрдың ойлана,
Қара ағаштың қабығынан сипалап.
Ерте бiлдiм 
                 беретiнiн тiлдiң не,
Тiлсiз өмiр сүрмедiң не, сүрдiң не.
Үнсiз ғана қимай қарап тұрып ең,
Тым алысқа ұшарымды бiлдiң бе.
Көкiрегiмде 
                   тау теңселiп, күн күлген,
Ұлы шайыр шықпас,
                           бәлкiм... кiм бiлген.
Туған ауыл, 
               аяулы қыз, 
                             қалды артта,
Қара жолмен көкжиекке сiңдiм мен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
188
* * *
Сен тұрдың 
                   менi арманшыл ағаға балай,
Дос пенен дұшпан,  дариға-ай, табаламағай.
Жүрек пен теңiз,  
                     аспан, 
                              жер астасып кеттi,
Толқындар шулап асықты жағаға қарай.
Толқындар қайта 
                            ұмтылды шегiне қалып,
Сен тұрдың елдiң сан түрлi сөзiне налып.
Бауыры күнге шағыла шолп ете түскен,
Жастығым болып көрiндi көзiме балық.
Толқындар келiп 
                            ақырын тобықтан ұрды,
Тарттың сен керi иiрiммен қорыққан ұлды.
Қош, 
        аяулы қара көз, 
                                  Шардара жақта,
Есiме ап жүрем ақ нұрмен жолыққанымды.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
189
* * *
Шулаған ауыл, 
                           шыққанда жырым алғашқы,
Мазақ қып бәрi қызарып кеткен Қарғашты.
Отызға толдым, 
                          ол жылдар қалды белес боп,
Қанша жаз өтiп, даламды қанша қар басты.
Шулаған ауыл, 
                      үмiтiн үздi бiртiндеп,
Кешегi достар сыртымнан бүгiн жүр күндеп.
Көргенде менi қызарып кеткен қу қыздар,
Көзiңнiң жасы,
                        қолыммен қашан сүртiлмек,
Армандап жүрмiн сырласар ма едiк шiркiн деп.
Отызға келдiм, 
                        он сегiз қалды белес боп,
Бал дәурен шақтар өтедi кейде елес боп.
Алғашқы жырға 
                        шулаған ауыл тым-тырыс,
Ақын атанып айдардан қашан жел еспек.
Отызға келдiм, отызға кiмдер келмеген,
Қарызбын қанша,  Қарашық өткен жерге мен.
Жырымды менiң
                           бiлмесе-дағы мұңдылау,
Бiргемiн мәңгi,  момындау туған елменен.
Өлгендер өлдi,  
                          оқиды менi тiрiлер,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
190
Оқыған сайын жүрегi қан боп тiлiнер.
Бiрiгер сосын
                    жоғалтпау үшiн тiлiмдi,
Бетiнде жердiң жоқтығым сонда бiлiнер.
Тiрiлер түгiл оқыған менi өлгендер,
Дәлелдер оны тыңдағандар мен көргендер.
Қамықпа бiрақ
                       сыйлайды қанша тұлпарды,
Думанды,  нулы қазаққа менi берген бел.
Жоқтығым менiң бiлiнер жердiң бетiнде,
Келуiң керек шешiмге желдiң өтiнде.
Жатармын жым-жырт
                                 жұпыны, мұңды бейiтте,
Аясаң бұрыл сонау бiр жолдың шетiнде.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
191
АЯЗДАҒЫ ӘН
Сары аязда 
                  сол жылы сақылдаған,
Ерттеп бердi Тұрдыбай атын маған.
Төрт тұяққа лақтыртып кезек қарды,
Жалғыз үйлi қыстауға жақындағам.
Жалғыз қыстау,  
                      адасып тапқан едiм,
Сақта дедiм, 
                        үмiттi ақта дедiм.
Қырау басып мұңданған терезенi,
Сабыменен қамшының қаққан едiм.
Қимағандай кетер жыл, 
                                    өтер айды,
Анам салған ыңылдап 
                                 «Көкем-айды».
Киiзбенен қапталған 
                                     қара есiктен,
Жас келiншек көрiндi бөкебайлы.
Ақ тiстерi тiс емес,  
                               асыл тастар,
Тiл байланды,  
                         әзiл жоқ батыл бастар.
Аяз ата секiлдi тұрған маған,
Сығалайды есiктен тақырбастар.
Екi-үш бала есiкке таласады,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
192
Таласады, 
                 таңырқай қарасады.
Ақ  мұржадан  өрiлген 
                                     қара түтiн,
Сол келiншек бұлғаған қара шәлi!..
Дәл сол қыстай 
                       ешбiр қыс тоңдырмаған,
Дәл сол аттай еш жылқы  болдырмаған,
«Ағаң жоқ» – деп, 
                          қыраулы қысқы кеште,
Бейтаныс жеңешем-ай, қондырмаған.
Қазақтағы жисаң да 
                             бар қызды, аға,
Бұл iнiңнiң айтары жалғыз ғана:
«Көкем-айлап» ән салып 
                                       ұзай берген,
Қай асуға жеттi екен жалғыз қара? 

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
193
АЯУЛЫМ-АУ
Даладағы гүлсің бе, жаным,
Ұмыта алмай жүрсің бе, жаным.
Өткен менен кеткенді ойлап,
Қара түнде күрсінбе, жаным.                            
 
Бірге өткен кештерім үшін,
Қалсын осы ән естелік үшін.
Сені мәңгі аялап өтем,
Жүректегі   көктемім үшін.
                
Моншақтай жыр тізбеген едім,
Қоңыр күзде іздеген едім.
Аяулым-ау, қай жақта жүрсің, 
Үмітімді үзбеген едім.
Бір өзің деп Торықтым ба екен,
Кездесуге қорықтым ба екен.
Жас жаныңды ауыртып бәлкім,
Бекер, қалқам, жолықтым ба екен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
194
КЕЗДЕМЕДЕГI КИНОЛАР
 мен Рахила қыз жайлы жыр 
Cап-сары боп өңiрге келетiн күз,
Күздей сұлу клубқа енетiн қыз.
Сол жылдары киноны дуалдарға
Кездемеден iлiнген көретiнбiз.
Тым орынсыз ызылып сызылмаған,
Қатал тағдыр қоспады қызын маған.
Түркiстандық саудагер тығып сатқан,
Қол фонарым бар едi ғыжылдаған.
Ғыж.. ғыж... 
                  бассаң жарығы молаятын,
Қарақшыдай бағана сораятын.
Ильич шамы кеш жеткен сол ауылдан,
Маған дейiн шықпаған қалай ақын?
Анамыздан жиырма-отыз тиын алушы ек,
Күпәйкеден қысылып қиналушы ек.
Қол фонарьды қолға алып қыздарды ертiп,
Жарығы жоқ клубқа жиналушы ек.
Ағыл-тегiл аңқылдап шешiлмесек,
Бүгiн жыр боп, 
                    самал боп есiлмес ек.
Амангелдi батыр ма,
                                   Чапаев па,
Ескi лента үзiлгiш... есiмде тек.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
195
Сыбырлаған сары қыздың жылы демi,
Жүрегiмдi жылытып тұрып едi.
Жасырынса бiреулер,  ал бiздердiң,
Кездесетiн жерiмiз клуб едi.
Еске түссе әлi күн жылы демi,
Қан жоса боп жүрегiм тiлiнедi.
Шалғай жатқан көп шудан сол ауылда,
Бiр махаббат аз ғұмыр сүрiп едi.
...Шамсыз ауыл ақ арман арқалатты,
Кездiм жалғыз мен содан шартарапты.
Кездеменi баяғы дуалдағы,
Сарайларда сағындым салтанатты.
Өстiк суды етiкпен шылпылдатып,
Естiлерге ескiлеу жыр тыңдатып.
Жазып жүрген жырыма менiң бүгiн,
Бiр жылдары болады жұртым ғашық.
Балалық шақ бәрiне елiктiрген,
Елiктiрген, ерiксiз желiктiрген.
Ақ боранда адасқан халiм мынау,
Ақбөкендей қораға келiп кiрген.
Айтпасақ та көп жайды жарымызға,
Қара таңба түскен жоқ арымызға.
Мен қарызбын
                        осынау сезiм үшiн,
Кездемеге, киноға,  сары қызға.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
196
* * *
Қамын ойлар 
                    кезiм ғой деп ұлыстың,
Өзiме-өзiм неше мәрте ұрыстым.
Орда бұзар 
                  жасыма мен толғанда,
Қылпылдаған ақ жүзiндей қылыштың,
Көздерiнен көрiп қалып бiр ұшқын,
Ғашық болдым гүл қызына Шығыстың.
Бiр қарасаң 
                   қыраттағы нәзiк гүл,
Нәзiк гүлдi тауыса алмаймын жазып бiр.
Шығыс қызы 
                      мынау жатқан көсiлiп,
Талайларды тамсандырған жазық бұл.
Әсем әндей үлбiреген нәзiк гүл,
Жырларымды оңашада азық қыл.
Абай атты
                ұлы дана мектептiң,
Шәкiртi едiм, 
                     қурап барып көктеппiн.
Алыстарды армандадым, алыстым,
Сондадағы мұратыма жетпеппiн.
Егем деген 
                   егiнiмдi екпеппiн,
Себем деген
                    сезiмiмдi сеппеппiн.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
197
Не айтайын, 
              Шығыс қызы, осылай,
Бұл жалғанда текке келiп, текке өттiм.
Мен осылай 
                  қурай жаздап, 
                                          көктеппiн,
Шәкiртiмiн 
                  Абай салған мектептiң.
Жиырма екiмде кiтабымды шығарып,
Отыз бесте неге менi шеттеттiң.
Шеттеттi деп қаңғып қалқам кетпеппiн.
Тағдыр менi
                    ойлы еттiң, өксiттiң,
Өксiтсең де қияндарға көз тiктiм.
Шыр етiп мен бұл өмiрге келдiм де,
Шапалағын қайта-қайта жеп шықтым.
Алты қабат 
                  астары бар сөздi ұқтым,
Алты қапты жарып шығар кездiкпiн.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
198

жүктеу/скачать 4,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: