Қасымхан бегманов күРЕҢбел өлеңдер • Дастан •

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
199
Қаршадайдан өскен едiм жырменен,
Белдестiрдi тағдыр қатал сынменен.
Сенi есiме 
                  түсiредi бұл жылдар,
Тереземнiң түбiндегi мұңлы емен.
Көктемдегi жас шыбықтай бүр жарған,
Сенi көрсем тербетедi нұрлы арман.
Шығыс қызы 
                      шұғылаға шомылған,
Кiмнен кейiн қалмас дейсiң бұл жалған.
* * *
Ой үстiнде 
                 жүрем ылғи мұңданып,
Оңашада жел сыбдырын тыңдадық.
Жырым мынау келе жатқан шыңдалып,
Өзiм мынау кетердейiн жынданып,
Үнсiз ғана жаныма кеп елеусiз,
Отыр жаным, жел сыбдырын тыңдалық.
Жел айтады 
                   адамдардың арманын,
Талайлардың орта жолда қалғанын.
Мұхаңдардай сарқып айту арманым,
Тiршiлiкте жамандыққа  бармадым.
Бiрге көрсек
                    деймiн жаным қалғанын,
Өлеңдерiм, жиған-терген бар малым.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
200
Қара көз  қыз, арманымсың, арманым,
Сен жанымда бола алсаң өмiрде,
Сөз еместей шалдар айтқан жалғаның,
Қазақ үшiн Асан болып адасып,
Айдалада қобыз болып сарнадым.
Қарасу мен Қарашықтың арасын,
Қайран өмiр, көктей өтiп барасың!
Күрестiм мен қарындастың қамы үшiн,
Ессiз сүйдiм қазағымның даласын.
Құлаққа iлмей дос, 
                                дұшпанның жаласын,
Тiлсiз ұғып жанымның мұң-наласын,
Қашан келсем күлiп қарсы аласың.
Ешкiмменен таласым жоқ, таласым.
Ешкiмде де аласым жоқ, аласым.
Он сегiз мың жарық нұрдан жаралған,
Қайран өмiр, қайда асығып барасың?
Елеусiздеу өткен кеше Қасымды,
Ойлап кейде көзiм жасы шашылды.
Мына қазақ қабылдай ма кiм бiлсiн?
Қоңыраттар хан көтерген басымды!?
Салқын тартты кеше құшақ жайғандар,
Қасым көкем, пайғамбар ғой, пайғамбар!
Айтшы маған, қара көз  қыз аяулы, 
Менi сендей сүйе ала ма Наймандар?!
                 

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
201
* * *
Арман болған бүгiнде,
Сұлу қызы Сиқымның.
Сезер ме екен түбiнде,
Бұзылғанын ұйқымның.
Үкiмiмiз кесiлген,
Жүректi ездi түнгi мұң.
Шықпай қойдың есiмнен,
Ару қызы Сүңгiнiң.
Ендi сайрар бұлбұлдар,
Бiздi де ертең бiлем дер.
Өзiңдi iздеп бұл жылдар,
Құлазиды Күреңбел.
Ол құшағын жайған күн,
Қалдың елдiң ары боп.
Шығыс жаққа Найманның,
Кете бардың жары боп.
Мен арманшыл ұл едiм,
Елiгi едiң Жамбылдың.
Айдың алтын нұры едiң,
Ұмыта алмай қаңғырдым.
Хабар бермей адаспа,
Құрдасыңа қайтейiн.
 Жан жетпейдi Алашта,
Бiр басыңа қайтейiн.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
202
Бар қызығы жалғанның,
Сенде кеттi қайтейiн.
Мәңгi жаулап алған мұң,
Менде кеттi қайтейiн.
Нұрлы жүзiң зар кезде,
Көрiнбедi қайтейiн.
Сүйемедi тар кезде,
Елiм менi қайтейiн.
Жаңбыр жырды селдеттiң,
Дақ түсiрмей арыңа.
Бақыт тiлеп мен кеттiм,
Жан ұяң мен жарыңа.
* * *
Саусақтан сусып серiлiк,
Түстiм мен күйге сергелдең.
Өзiңе оңай берiлiп,
Кеудеңде сенiң көктеп ем,
Балауса балғын бейнеммен.
Ақ қайың ару шешiнiп,
Ақ қарға жатты жуынып.
Тұрдың да үнсiз 
                         тесiлiп,
Сәби жүректi 
                        жөргектен,
Әкеттiң бiрге суырып.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
203
Болғанмен өзi көрiксiз,
Арманы асқақ арынды.
Сезбедiң сонда, 
                           елiк қыз,
Қасымхан болып танысқан,
Қасыммен қоштасқаныңды.
Көресiң бәрiн тiрлiкте,
Дегенмен,  
                 қалқам, 
                               ешқашан,
Жылусыз менен жыр күтпе.
Өлеңге қажет болса егер,
Жалғыздықпен де достасам.
Ғұмыр-ай, 
                неткен тылсым ең,
Мұңыңмен бойды 
                              тербейсiң.
Жазылмай жүрген бiр сыр ең,
Өзiңдi асқақ қалпыңмен,
Кеудеме, менің жерлейсiң.
Болғанмен өзi көрiксiз,
Арманы асқақ арынды.
Сезбедiң сонда елiк қыз,
Қасымхан болып танысқан,
Қасыммен қоштасқаныңды.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
204
* * *
Шымырлар жүрек, 
                              түйiссе жанар,
Екеумiз бiлер сыр ғана...
Шөлдеген мейiр сүйiссе қанар,
Шеткерек шығып ұрлана.
Көктемдер келiп,
                           көктемдер кеттi,
Сарқылды сабыр сенi iздей.
Амал не ендi, 
                      өткендер өттi,
Жалмады уақыт теңiздей.
Мейiрiмi шексiз, 
                       жапырақ шашқан,
Қартайды сырлы қос қайың.
Жоқ едi бiр қыз атырапта асқан,
Мен оны қалай тоспайын.
...Ауылға келгем астана жақтан,
Бiткенде жазғы семестр.
Кiрпiгiн маған қастана қаққан,
Бекежан сыры емес бұл.
Хабарды үздi кей таныс бiзден,
Махаббат қыры алыс қыр.
«Бұрыш жақтағы бейтаныс қызбен,
Жан досым, менi таныстыр...»

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
205
Сұрақ бергендi сендiрген болам,
«Ауылдан қалай астанаң?»
Бейтаныс сұлу телмiрген маған,
Жалт етiп көзiн тастаған.
Лүпiлдеп жүрек, 
                         қиналғам сонда,
Жаныма түскен жарадан.
Естерi шыға жиналған сонда,
Жiгiттер саған қараған.
...Сол түнi кеттiк өзендi бойлап,
Төбеде тұрды аппақ Ай.
Iнiлер сондай кезеңдi тойлап,
Махаббаттарын сақтағай.
Көздерiң көлдей түбi көрiнген,
Сұлу жоқ сенен асатын.
Он жетi жасар өбiп ерiннен,
Өмiрге келдi жас ақын.
Қалшылдап сонда 
                     жаураған жандай,
Бетiңдi басып отырдың.
Жанарларымнан аунаған таңдай,
Залдарда жыр боп оқылдың...

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
206
* * *
Сен едiң қияда өскен түздiң гүлi,
Жайсаңдар армандаған қыздың бiрi.
Екеумiз қоштаса алмай ұзақ тұрған,
Есiмде жиде ағашы, күздiң түнi...
Қайтейiн, не болса да бағым бiлер,
Еске алсам сол бiр қызды жаным жүдер.
Сен менi тебiренттiң-ау, 
                              толқыттың-ау,
Туған жер,  сыйласқан жұрт,  сағымды бел.
Сағымды бел ораған қырат-сайды,
Жүйрiгiң бiрте-бiрте жырақтайды.
Жыласа былай шыға өзi жылар,
Ақындар сүйген қызын жылатпайды.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
207
  * * *
Бұйығылау боп өстiм де,
Көкiректе арман сызаттап.
Сезбейтiн сiрә ешкiмде,
Мен сүйген қызын көршi ауыл,
Той жасап ертең ұзатпақ.
Көкбаразданған бойыңа,
Не теңеу айтсам рауа.
Жадау көңiлмен тойыңа,
Алшайысу батып жаныма,
Боз атпен келдiм күн ауа.
Күтетiн әкең «шынжырлап»,
Жанынан шықпай бiр адым,
Сағалдырығың сылдырлап,
Дәмелi жұрттан сытылып,
Бөдес қылаңмен ұзадың.
Күйеуден бозым үстем ет,
Жiгiтке сын ба, қалған сын,
Ернiңнен үнсiз тiстелеп,
Үстiңнен төнiп сүйгенде,
Жағымнан тартып қалғансың.
Ал сонда кiмдi қаусаттың,
Қаусырды қазiр күз менi.
Жағыма тиген саусақтың,
Жүзiмде емес, жаным-ау,
Жүректе қалды iздерi.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
208
* * *
Қар жауды 
                 кеше қыламықтанып,
Қонақтап жатты дөңгелеп.
Ашылмай жүрген сыр анықталып,
Лаулады қайта сөнген от.
Ақтоқты ару 
                    арманым едiң,
Тағдырдың жолы шырғалаң.
Он жетi жаста толғанып елiм,
Сол қызды алғаш жырлағам.
Дүрия көйлек
                       жарасып саған,
Шаттана сол кеш билеп ең.
Ұрлана қыздар қарасып маған,
Қарасып саған... сүйген ем.
Мейiз тiлiңнiң 
                     жұтқан ем балын,
Жып-жылы түнде мас болып.
Мәңгiлiк серiк тұтқан ем, жаным,
Жанардан ақтың жас болып...

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
209
* * *
Ғашық еткен,
                  ақын еткен елiк ең,
Қайда барсам
                 ерке елесiң менiмен. 
Iңкәр жан ем
                  сол кезеңде өмiрге,
Бұл жылдары барлығынан жерiгем.
Елiм барда жырым, гүлiм солмайды,
Қош жастық шақ,
                     қоштаспасқа болмайды,
Қара нардай көтеремiн,
                                        тек қана,
Сенi қайтып көрмейтiнiм – сол қайғы.
Досым сатты,
                   сатпаған тек өлеңiм,
Өлеңiмдi аялаумен келемiн.
Өлер болсам биiгiмдi алып мен,
Өсектердi жеңiп барып өлемiн.
Барым осы,
               ал қалғаны Сiзге сын,
Боран десiн,
               көктем десiн,
                                 күз десiн.
Бiр жылдары менi iздеген жан болса,
Ғашықтардың жүрегiнен iздесiн.   

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
210
* * *
Сен менi мүсiркеме,
                           аямағын,
Одан да мейiрiмдi боп,
                             аялағын.
Тау мен тасқа соқтыққан жүрегiммен,
Саялағым келедi,
                             саялағым.
Бiрер сәтке кеудеңе жүзiм басып,
Отырып ем,
             көз жасың үзiлдi ақық.
Мәңгi серiк болуға жарамастан,
Отызыншы барады күзiм қашып.
Өтiнем көздерiңнен үзбе жасты,
Қарашы қайыңдарға бiзге жасты.
Басыма iс түскенде Адам түгiл,
Сырласуға жарамай күз де қашты.
Күз де қашты...
                    сiлкiдi сындар менi,
Қуат бердi,
                сүйедi қыздар лебi.
Қайран отыз тұрма сен босағада,
Қайда алып барасың жылдар менi.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
211
АҚЫН АЗАБЫ
Жапырақтарға жел үзген,
Жабырқай қарап қыр жатты.
Тiршiлiк атты теңiзден,
Iздедiм мұңлы ырғақты.
Көлеңкесiнде ер жеттiм,
Шифрсыз тоқал тамдардың.
О, тағдыр,  неге ерке еттiң,
Мен бәрiн кештеу аңғардым.
Не жылтыраса сол мода,
Жiгiттiк жеттi желпiнген.
Өлеңге ғашық сонда да,
Айыға алмадым дертiмнен.
Жастық шақ өттi жұпыны,
Сан рет сенiм қаусады.
Жүректiң тұңғыш лүпiлi,
Елiктей қыздың саусағы.
Көзiнен барша адамның,
Қуаныш пенен қайғы iшкем.
Қорлығын көрер жаманның,
Мен деген сорлы байғұс па ем...
Жапырақтарға жел үзген,
Жабырқай қарап қыр жатты.
Тiршiлiк атты теңiзден,
Iздедiм мұңлы ырғақты.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
212
* * *
Ауыл сыртында 
               көктемге құштар жас ақын,
Шие ерiн сұлу
            сүйгенiн жалғыз тосатын.
Ақ нұрын шашқан
               отырып айдың астында,
Қиялы оның  Хиуадан  әрi асатын.
Ақ көйлегiнiң 
                   көлбеңдеп ұзын етегi,
Ақылды сұлу 
                   ақынға үнсiз жетедi.
Айлы ауыл сырты
                       әдемi едi,
                                       қайыңды,
Ғашықтар ғана  табысар сырлы шет едi.
Жас ақын жырын
                 қайыңдар тыңдап,
                                        құс тыңдап,
Қара көздерi
             тұратын қыздың ұшқындап.
Кездестiм қанша
                 қызбенен талай жерлерде,
Жаныма бiрақ бәрiнен сол бiр тұс қымбат.
Оларға ай да
                 телмiрiп үнсiз қарайтын,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
213
Саңқылдап шыққан
                      дауысы түнге тарайтын.
Ғашықтық жайлы
                      ғажайып қазiр сол ауыл,
Айтады әндi,  айтуға әндi жарайтын.
Жанады жүрек 
                           мұңдана маған қараса ол,
Жанымды бүгiн 
                  сыздатып жүрген жара сол.
Тым кештеу бiлдiм,
                     айлы ауыл да емес,
                                           қыз да емес,
Ақынға серiк  азабы көптеу қара жол.
Көрмеген едi 
                 ештеңе менi қорқытып,
Тұрса да алда 
                    қаншама қиын жол күтiп.
Беймәлiм жол ғой ақынның жолы мәңгiлiк,
Сапарға жалғыз шығарып салып, толқытып. 

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
214
* * *
Жалғыз қалған жолбарыстай
                                    жаралы ем, 
Күңгiрт тартты-ау мөлдiр әлем, бар әлем.
Жүрегiме шоқ түсiрдi қайтейiн, 
Тамағыңның астындағы қара мең.
Сол қара мең, сол қара мең,  қара мең,
 Қара меңдi гауһарыма балар  ем.
Самал болып терезеңнен ене алсам, 
Сенiң қара шаштарыңды тарар ем.
Сенiң қара көздерiңде мұң тұрды, 
Менiң қара көздерiмде жыр тұрды. 
Өзiмдi өзiм ұстап қалдым бiр түрлi,
Ал қиялым құшақ жайып ұмтылды.
Сенiң қара көздерiңде күнә тұр,
Менiң қара көздерiмде күнә тұр.
Жүрегiмде басталады ма сұрапыл,
Жүрегiңде басталды ма сұрапыл?
Ғашықтық дерт,
                         жалбарын дер, жыла дер,
Құдайым-ай, 
                           сабырлырақ қыла  гөр.
Топырақтан тысқары боп қара мең,
Жасырынып ақ тамақта тұра бер.
Жалғыз қалған жолбарыстай жаралы ем,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
215
Күңгiрт тартты-ау мөлдiр әлем,  бар әлем...
Суырып алды жүрегiмдi кеудемнен,
Тамағыңның астындағы қара мең.
Ғашықтық дерт бойдағы бар асылым,
Ұлы жолда қайралдым да, 
                                            жасыдым,
Аяқ асты болмас үшiн сұлулық
Қара шаш пен ақ тамаққа жасырын.
О, қара мең, қара мең.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
216
* * *
Жаңбырлы кеш,
                 ғажайып тылсымым-ай,
Өзге қызық ығысып тұрсын былай.
Сүп-сүйкiмдi әнiңнен сiркiреген,
Әйнегiмнен үңiлiп сыр тiлеп ем.
Сарылып ем сан кеште сiлем қатып,
Ғашықтарға осы кеш бiлем бақыт.
Жүрегiмдi әуенiң тербеткелi,
Сәбидейiн сезiнем жөргектегi.
Моншақтарың iлiнiп бұтақтарға,
Өлең болып ендiңдер кiтаптарға.
Аялап ем талдардың бүршiктерiн,
Тамшыларың жүзiмнен ыршып менiң.
Сыр ашпастан жоғалды жерге сiңiп,
Ал сонан соң телмiргем перде сырып.
Қара көздi елiк боп елестедiң,
Алты ай қыста күткенде келмес пе едiң.
 
Өзге дүние, қарашы, өздi-өзiмен,
Қарап отыр бiр-ақ жан өз көзiмен.
Жаңбырлы кеш,
                 ғажайып тылсымым-ай,
Өзге қызық ығысып тұрсын былай.
Тауды кезсе табатын арқар iздi,
Екеумiзде ұқсастық бар тәрiздi.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
217
Жолға шығып бiреудiң қолқасынсыз,
Қыдырғанды ұнаттым қол шатырсыз.
Күн батқанда батыста жалқынданып,
Танытсам да сыртымнан салқын қалып.
Өз-өзiмнен қарадай егiлемiн,
Кешке ғашық жүрегiм тегi менiң.
Жиырма төрт жыл осынау ғұмырымда,
Жыр жолында жанам деп құрыдым ба?
Тау суы боп құладым шатқалдардан,
Көкiрегiмде сонда да сақталды арман.
Қарасудан қуанғам үйрек көрiп,
Қара жолдар есейттi иректелiп.
Бұл мәңгiлiк тақырып таусылмайтын, 
Жаңбыр жайлы жырласам даусым да айқын.
Ұнатпаса қойсыншы ұнатпаған,
Ұнайды деп сыр айтты бұлақ маған.
Ұнатпаған қойсыншы ұнатпаған,
Ұнайды деп сыр айтты қырат маған.
Жаңбырлы кеш, сөз жетпес,
                                   сүйкiмдiм-ай,
Бұрын, ciрә, қашпаған ұйқым бұлай.
Саған ғашық бiраз жан осындағы, 
Мақаншыда тұратын досым-дағы,
Дамылдасам кеудемнен көштi деп сең,
Менi есiңе ал, жаңбырлы кештi көрсең.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
218
* * *
Туған жерден iздеп келген Айнұрдың,
Айдай сұлу жүзiн көрiп қайғырдым.
Жас аруды 
                 қара өлеңге қимадым,
Жолдарында қалар екен қай жырдың.
Арпалыспен өткен асау тағдырым,
Алматының көшесiнде қаңғыдым.
Сағындым мен 
                       Түркiстанның сол қызын,
Сағындым мен Бабайқорған жаңбырын.
Жырға ғашық қыратта өскен елiктiң,
Көздерiнен сәулелi ойлар көрiппiн.
Қалған ғұмыр
                     сол суреттi жырлайды,
Ләйладайын асыл туған көрiктiм.
Бiр күн тәттi,
                  өтiп жатқан бiр күннен,
Сол қызды ойлап алыс жақта жүрдiм мен.
Қырық жамау
                  жүрегiммен,
                                         қалқам-ау,
Ең соңғы рет ғашық болып тұрмын мен.
                                

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
219
ШЫМКЕНТТЕН «ОТЫРАР» 
ЖҮРГЕЛI ТҰР
Қоштасар сәтте 
                      махаббат жырын жырлаңдар,
Сөздер мен көзде қаншама нәзiк сырлар бар.
Қауышар қашан,  
                       бiлмедiм, 
                                   ендi тамбурмен,
Перронда мынау шығарып салып тұрғандар.
«Хат жазшы»,–
                    дейдi дiрiлдеп үнi гүл-гүлiм,
Айтылмай қалды айтылар деген сыр бүгiн.
Ары да берi 
                жүргiншiлерден қысылған,
Ғашықтар мынау қия алмай тұрған бiр-бiрiн.
Ақша жүзiне жарасқан әсем  ақ моншақ,
Тәкаппар ару қоштасар сәтте жасқаншақ.
Қымбатсың маған 
                     қиыншылығыңмен сөз жетпес,
Қалтырап қолдар, береке бiзден қашқан шақ.
Оңтүстiк жақта пiскен жоқ уыз тұт әлi,
Қара баланың шыққан жоқ жеке кiтабы.
Түркiстан жақтан 
                    жылжыған қою қара түн,
Абыр да сабыр поезды қазiр жұтады.
Шымкент жаққа келiп тұрыңыз, арай қыз,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
220
Шығарып салып, 
                     күтiп алуға жараймыз.
Кетедi поезд,
                 қалада мына қалғандар,
Еңсемiз түсiп үйдi-үйге сосын тараймыз.
Беймәлiм жаққа бастап жүр қазiр жыр менi,
Бейтаныс қыздың сүйкiмдi қандай күлгенi.
Елеусiз тұрған қара баланың, 
                                      алайда,
Ағыл да тегiл жырларын ешкiм бiлмедi.
Сонда да, аға, 
                  бақытсыз жанмын демеспiн,
Тартады тәнi Қарашық пенен Келестiң.
Кетер ем мен де отырып мына поезға,
Алматы жақта күтпейдi бiрақ менi ешкiм.   
                     

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
221
                      ҚЫСТАУ
             Татьяна қыз және мен
Қап-қара түнде қыстауға бардым сенiмен,
Саратов жақтан адасып келген  елiк ең.
Көгiлдiр көздiм қазақша әзiл айтқанда,
Қырқада жатқан қарлардай бейне ерiгем.
Менiмен қатар желгенде ақ боз атпенен,
Кеудеңде сенiң төгiлiп тасып жатты өлең.
Татьяна деп жаңғырып жатты таулы аймақ,
Алматы жаққа аттанды жырым хатпенен.
Басында тұрып сыры көп ескi қырқаның,
Астыңда ақ боз, Жагор қызын сен шырқадың.
Әнiңнен кейiн ап қалып ғашық жырымды,
Жасық жырымды газетке бермей құртамын.
Өмiр деген, өмiр бұл, бәлкiм, той шығар,
Сәбидей пәкпiн мазалауды ендi қойсын ар.
Орыстың қызы қазақтың әнiн шырқаса,
Қауқылдасады қолдарын соғып қойшылар.
Шаршадық рас, мәнi жоқ кейбiр нұсқаудан,
Есiме бүгiн өзiңмен барған түстi аудан.
Қоңыр төбедей тебiрендi дана қарттарым,
Ән тарап жатты сол түнi ескi қыстаудан.
Пендеге әлi көрген емеспiн жағынып,
Әнiңе сенiң жүрген бiр жанмын табынып.
Үлгiлiдегi Биболат қарттың қыстауы,
Татьяна қыз, күтедi сенi сағынып.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
222
ТЕМIРТАУ ТҮНI
Жарқылдаған сырғаң-ай,
Толықсып бiр туған Ай.
Темiртауда кездестiк,
Жаным саған,
             жаным құрбан-ай.
Қыз сөзiне елiткен,
Жiгiт едiм желiккен.
Көрген сәтте өзiңдi,
Толқыдым мен 
                 айтшы нелiктен.
Сарыарқаның самалын,
Аймалатқан жамалың.
Жүрегiмдi жандырды,
Сырға толы
            мөлдiр жанарың.
Көл тербетiп жағаны,
Жұлдыз жымың қағады.
Алаулаған жүзiңдi,
Айда қимай 
                 батып барады.
Темiртауда мақпал түн,
Жан сырыңды ақтардың.
Армандай бiр ән қалды,
Белгiсi боп 
            қимас шақтардың.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
223
* * *
Қалжырағам бiр ойдан соң бiр ойдан,
Алданған соң 
                   жалған жылы шырайдан,
Ұмыттыңдар арманы асқақ ақынды,
Өлең үшiн елден кеткен, мұңайған.
Өлең үшiн елден кеттiм, сарсылдым,
Түбiне мен
                  жетемiн деп бар сырдың.
Қара өлеңге деген махаббат,
Қабырғама шаншу болып шаншылдың.
Жаңбырлар-ай, себелеген, төгiлген,
Өлең үшiн
                  елден кеткем, егiлгем.
Мiне, бүгiн отыз беске толдым мен,
Түбi жақсы болар деген сенiммен.
Бiреулерге ұнамаған-ұнаған,
Менi қойшы, 
                       қайран жырым жүр аман.
Неге екенiн әлi өзiм де бiлмеймiн,
Өлең үшiн елден кеткем, жылағам.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
224

жүктеу/скачать 4,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: