Қасымхан бегманов күРЕҢбел өлеңдер • Дастан •

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
73
...Марқұм әпкем оқыған ауласына мектептің,
Қаншама рет елеусіз Хантағыға кеп кеттім.
Түбі қайта айналып келемін ғой деп кеттім,
Жырларымды бір жазып 
                         беремін ғой деп кеттім,
Елу жылда ешкімнің жолын кесіп өтпеппін.
Мырғалымсай, Ащысай, Атабайға ұласқан,
Бабайқорған барады одан ары қыр асқан.
Қайда сол бір бала деп сұлу қыздар сұрасқан,
Баяғыдай бозарып сырын бүгіп тұр аспан.
Айналайын Хантағы, Қаратауға сыр ашқан,
Сұрайтының болса егер,  
                             сұра, ақ қайың, сұра, аспан,
Жаңбыр болып себелеп 
                                   жүрегімдей жыла аспан.
Қирап қанша шаңырақ 
                                  көшкен дейді  бұл таудан.
Керуен, керуен, керуен боп 
                                  алыс жаққа жұрт ауған.
Жұрт ауған соң мәңгілік 
                               шыңдарынан бұлт ауған,
Осылайша қазағым құтылыпты құрсаудан.
Шөге-шөге жантайып кеткен дейді аспан тау,
Кенесары бір кезде Созақ жаққа асқан тау.
Талай серке жігіттер, 
                жықпыл-жықпыл қашқан тау,
Қара қалмақ қазақтың
                          қанын судай шашқан тау.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
74
Қаратаудан басталған 
                                  Алашыма аспандау,
Бір аспандап алған соң 
                               бойға біткен жасқанбау,
Айқастардың айқасы
                                     Қаратаудан басталды-ау.
Жалбарынып ешқашан
                                   жан қалмаған жауларға,
Қаншама ерлік көрсе де 
                                       таң қалмаған тауларда.
Талай ғазиз махаббат қалған анау бауларда,
Шайыры мен шешенін салған қазақ дауларға,
Шортан балық тәрізді түсе қоймас ауларға.
Неге көңіл бөлмейді мына сөзге кей кісің,
Ұлы Әуезов «Тәжі» деп 
                                   бекер айтты деймісің.
Қамын қара қазақтың 
                                 Мұқаңдайын жеймісің,
Жасырмаймын шенеунік, ұнамайды кейде ісің.
Ей, жас әкім, 
                      қарайла, мынау елге қайыр қыл,
Момынымның қолында 
                               мылтық емес, айыр тұр.
Көрден өзге қорлықты 
                                  талай көрген шайыр бұл,
Кіндігімді кескен ел, 
                                   көкейімді тескен ел,
Хантағы мен Кентауым, Балабүрген, Байылдыр.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
75
КӨКТЕМ. КЕНТАУ
Барлығы ұмытқандай мені мүлде,
Көргем жоқ бұндай азап өмірімде.
Жолданбай қалған кейбір хаттарымдай,
Жазылмай қалған шағым көңілімде.
Туған жер жайлы қанша таптым аңыз,
Кеудеме сөнбес алау жақтың абыз.
Қайда екен құрдастарым бірге ойнаған,
Қайда  екен әдемі сол аққұба қыз.
Сағыныштың сазымен тербелемін,
Жырым көп жазар әлі сенде менің.
Бұл күнде анам да жоқ, 
                                    досым да жоқ,
Көшеңнен елес іздеп сенделемін.
Күн батқанда шуағын шашып келіп,
Көрген адам тұрады-ау ғашық болып.
Менің туған қалама тығылады,
Шымқаладан шыққан жол қашып келіп.
Көктем бұл, 
                   көрінбейтін дала гүлден,
Жасанып шыға келді-ау қала бірден.
Хантағыдан жарысқан бұлақтардан,
Құлпырып сала берді-ау Балабүрген.
Тосырқап қарсы алғандай қала бүгін,
Есіне сол баланы алады кім.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
76
Түсіме көп кіреді алыс жақта,
Көшеңде қалған, Кентау, балалығым.
Жер жібіп жапты гүлмен дала белді,
Бұл көктем көп қызықты ала келді.
Мен жалғыз ұзай бердім қара жолмен,
Барлығы қолын бұлғап қала берді.
Көңілге демеу болар көктем ғана,
Тырналар әнін салып жеткенде, аға.
Ортаңа қайта оралды, атамекен,
Даңқыңды шығарам деп кеткен бала.
Қаяулы көңіліме жарық түсті,
Аяулы өңірімнен алып күшті.
Анашым, бала кезім, сағыныш боп,
Көзімнен бір тамшы жас тамып түсті.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
77
ҰЗАРМЫЗ БІЗ ҚОС НҮКТЕГЕ 
                 АЙНАЛЫП
Ұға алмасам 
                      жүрегіңнің жарасын,
Сезім менен махаббаттың арасын.
Шатастырып алған болсақ нетерміз,
Екі жаққа бөлек-бөлек кетерміз.
Қоштасалық қимай тұрып, 
                                           қия алмай,
Қоштасалық мына жұрттан ұялмай.
Қимас сәттер 
                         осы жерде қаласың,
Қия жолдар қиырға алып барасың,
Екеумізден 
                   қалсыншы бір естелік,
Кезекшідей кеткен түнде тексеріп.
Қоңыр кеште
                    ақ самал боп есілсем,
Еркелетпей, өкпелетсем кешір сен.
Ұзармыз біз,
                 тағдыр кетер қайда алып,
Бірте-бірте қос нүктеге айналып.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
78
* * * 
Жүрегімді нұрға бөлеп, 
                                        толқыттың-ау сен,
Жалт ете қап,
                       жоқ боп кетіп, 
                                         қорқыттың-ау сен.
Сол бір сәтте жас жанымды жараладың сен,
Неге мені бақытыңа баламадың сен.
Ауыр ойдың тереңіне 
                                 бойламадың ба,
Әлде жаным, 
                      сол күндерді ойламадың ба?
Қоңыр күзде 
                    қоңыр кешті сағынбадың ба,
Жалт-жұлт еткен жылтыраққа арындадың ба?
Жапырақтың 
                     сыбдырына елеңдедің бе,
Баяғыдай кездесуге келем дедің бе.
Жоғалтқан бір
                      асылыңа балап тұрдың ба,
Терезеңнен мені іздеп қарап тұрдың ба?

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
79
* * *
Бұл жылдар кеткем қамысты көлдер 
                               тауменен, таспен достасып,
Сен жаққа қарай тізіле ұшқан 
                                құcтарға үнсіз қараймын.
Шұғыла шашып қарақат көзің 
                              жымиып тұрып қоштасып,
Бұрала басып 
     ақырын менен ұзадың мәңгі, арайлым.
Жабырқау жанның жалғанда мынау 
                                     серігі жалғыз нала-мұң,
Он алты жасқа жете алмай жүрген 
                                      бозбала ол бір кезеңді.
Ұқсатып саған толықсып тұрған
                                          туған айға қарадым,
Өскен ең кешіп 
          сыңғырлай аққан Сүңгідей  сұлу өзенді.
Он алты жасқа жете алмай жүрген
                                             жылдар ғой ол бір,
Қап-қара түнде шалқамнан жатып
                           арманшыл жұлдыз санаған.
Барлығы, жаным, 
          кешегі ұлы шайырларыңнан қалған сыр,
Адамның бәрін өзіңе жақын,
                               сырласар дос деп қараған.
Елестегенде есейгім келді 
                                бөленіп нұрға шартарап,

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
80
Күні де мұңлы дүниені мынау 
                              қимай да қимай бататын,
Өзіңе деген 
   сарқылмайтұғын сағынышымды арқалап,
Боранды жаққа 
      Бабайқорғаннан поездар өтіп жататын.
* * *
Сен биікте жүрсін деп төмендегем.
                                                Мұқағали
Сендер аман болыңдар асылдарым,
Бір мұң барын кеудемде жасырмадым.
Қарап әбден үйренген биіктерден,
Шыңдар іздеп  табыңдар  сүйікті елден.
Айтқанменен  жанымда  нала барын,
Рас  кейде сүйеуге жарамадым.
Ғашық болып өртенгем, сүйіп көргем,
Өздеріңді көргім кеп биіктерден.
Күткен, күткен бір үміт менен де елім,
Қазақ биік болсын деп төмендедім. 
Бақытыңды іздедім жер бетінен,
Жаңа туған сәбидің келбетінен.
Сездірместен жолымды талай бердім,
Бозбалаға үңіліп қарай бердім.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
81
Жүзінен бір шуақты арай көрдім,
Бойжеткенге үңіліп қарай бердім.
Аман-есен  білмеймін қалай келдім,
Үміт күтіп жастарға қарай бердім.
Шыдап кейде шеккенмен азаптарын,
Бір бақытқа жетсін деп қазақтарым.
Бәйге бермей шабатын өрге кілең,
Төсеттіріп жолына төрге кілем.
Бесік болып үйіңде  тербетілем,
Бақыт тапсын бар қазақ жер бетінен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
82
ҚАЛАЙ ӨМІР СҮРГЕНМІН 
Көре алмадым
                   ауылымның таңдары,
Жарқырайды түнгі қала шамдары.
Қарап тұрып келбетіне қаланың,
Қиялыммен туған жерге барамын.
Бір ұлы едім күні кеше даланың,
Тұрғыны боп қалдық шулы қаланың.
Жата қалып суын ішкен асыға,
Бара алмадым қоңыр бұлақ басына.
Жағасында сауық-сайран құратын,
Сұлу сәуле суға түсіп тұратын.
Қыз шығатын күн батқанда ұрланып,
Бұлақ жаққа қайтатынбыз бір барып.
Жағасында жататұғын інгеннің,
Көзіндегі жатқан мұңды білгенмін.
Қатты ауыртты-ау жүрегімді тілген мұң,
Мына иттердің арасында үрген мың.
Сол шақтарда ойнағанмын, күлгенмін,
...Туған елсіз қалай өмір сүргенмін.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
83
АЛМАТЫҒА ҚАР ЖАУЫП ТҰР 
                   АҚПАНДА
Алматыға қар жауып тұр ақпанда,
Жаңа ғана атқан мынау ақ таңда.
Алатауға қарап тұрдым балконнан,
Аппақ дүние  сыр жасырып жатқанда.
 Бала кезгі аппақ сезім, қайда арман,
Қарап тұрмын арыла алмай ойлардан.
Ақша қарлар жауып  жатыр дөңгелеп, 
Бишілердей шыр көбелек айналған.
Бар жақсылық келетіндей ақ таңмен,
Күнің кеше сәл мұңайып батқанмен.
Бақыты оның қара жерге жеткенше,
Шыр айналып билеп бара жатқанмен.
Соңғы күні, соңғы түні ақпанның,
Осындай бір көңіл күйді тапқанмын.
Ешкім сезбес ешқашанда,
                                             оянды ау,
 Көңілімде қалғып бара жатқан мұң. 
Қасарысқан кеткен кеше қаңтарың,
Ертең келер наурызға үміт артамын.
Ақша қарда, 
                    аппақ жолға түсіп ап,
Қызығы көп көктем жаққа тартамын.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
84
* * * 
Алматыға келді тағы, гүл көктем,
Гүл көктемдер сағындырып жүр көптен.
Еске түсті 
               бозбала кез алаңсыз,
Баяғыда қыздарменен бір кеткен.
Алматыға тағы келді гүл көктем,
Қызғалдақтар сағындырып жүр көптен.
Қызық күндер 
                      қайта оралмас түсті еске,
Біздің жастық шағымызбен  бір кеткен.
Иектемей аулақ менен қалшы мұң,
Қалмай қойдың тазысындай аңшының.
Ағыл-тегіл 
                    аспан жақтан нұр жауып,
Мұңлы жаңбыр айтты маған бар сырын.
Келді, келді, 
                      келді міне, гүл көктем, 
Гүл көктемдер тебірентіп жүр көптен.
Құлазимын 
                  жалғыз үйдей түздегі,
Барлық қызық жастық шақпен бір кеткен.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
85
* * * 
Жебемеген жетiм менен жесiрдi,
Өлеңшiлер аяспасқа бекiндi.
Жүрiп өткен иiр-қиыр жолдарым,
Менiң нәзiк ғұмырнамам секiлдi.
Жанына ерiп арманы асқақ жандардың,
Гаванада теңiз мұңын аңғардым.
Үрiмшiде үр қызына ғашық боп,
Стамбұлдың көшесiнде сандалдым.
Мұңдарымды түсiн гүлiм, 
                                           кеш  гүлiм,
Жазықсыздан жаман сөздер естiдiм.
Қара жолда жалғыз келе жатып мен,
Сенi есiме ап, елдi есiме ап өксiдiм.
Жылдар мынау үнсiз-тiлсiз жылысқан,
Мектепте мен құтылмадым бұрыштан.
«Ең болмаса дән септiрiп,
                                   жүн жинар,
Бригадир болмадың», – деп ұрысқан.
Қайран әкем, 
                    зiлсiз ғана зекiген,
Кеше сенi өкпелетiп кетiп ем.
Қара өлеңдей қадiрлi дос таппадым,
Бәрi жалған... бәрi өткiншi, өкiнем.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
86
БIЗДIҢ АУЫЛ
Ана өзекке жоғалады сай барып,
Қасқырлары көкке қарап ұлыған.
Байлығы үшiн кiсенделiп, айдалып,
Мырзалары итжеккенге құрыған.
Бiздiң ауыл тарихы бар қатпарлы,
Йасауидiң көк күмбезi көрiнген.
Итжеккеннен келген хаттар сақталды,
Айналдым мен қасiреттi елiмнен.
Бабайқорған 
                      Майдамталға ұласқан,
Анау жатыр ата-баба кезеңi.
Теңбiл-теңбiл бұлтты аспан, бiр аспан,
Ағып жатыр Қарашықтың өзенi.
Қасиеттi асыл сезiм бауыр бұл,
Бiр-бiрiне ғайбат сөздер айтпаған.
Бiздiң ауыл қасiреттi ауыл бұл,
Мырзалары итжеккеннен қайтпаған.
«Алтын аймақ»... айтпаған ғой деп бекер,
Сағынғанда елге кеткiм келедi.
Сен аман бол,
                   талай ұрпақ кеп-кетер,
Мұңлы-мұңлы ән мен жырдың мекенi.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
87
ЕСКI МҰҢ
Бүгiн тағы мазалады ескi мұң,
Ескi мұңнан ескi әуендер естiдiм.
Асау жылдар алдарқатты, алдыңда,
Айыбым мен күнәм болса кеш гүлiм.
Кешiр гүлiм,
                қоңыр кеште еске алған,
Күндiз-түнi көкейiмдi тестi арман.
Есiң болса есiңе алма бейбақты,
Ерте туып көп нәрседен кеш қалған.
Ескi мұңым, 
                 мөлдiр бастау,
                                 мөлдiр мұң,
Менi тағы дегенiңе көндiрдiң.
Нарық заңы жағамнан ап тұр қазiр,
Оңаша қап сырласайық кел бiр күн.  
Ескi мұңым, 
                       ескi мола,
                                        ескi ауыл,
Көрдiм, сездiм күндi бастан кештi ауыр.
Мен ортаңда бола алмадым талай жыл,
Ұмытқам жоқ кеш құба бел, кеш бауыр.
Атам өткен, анам өткен дала бұл,
Бейiттi орай құлпырады лала гүл.
Аяулым-ау, мұңым ескi болғанмен,
Дүниеге келдi ойлы жаңа жыр.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
88
ЕЙ, АЛДАМШЫ ДҮНИЕ
Ей, алдамшы дүние, 
                       жағаласқан, 
                                     арбасқан,
Әлi есiмде аяулы, 
                       аппақ сезiм, 
                                        алғашқы ән.
Нарық мерген соңымда 
                                 садағына жармасқан,
Құтылмадым бүгiнгi қамытынан тiрлiктiң,
Қасқыры едiм даланың 
                                         екi-үш рет қар басқан.
Жырларымды бiр жан жоқ
                                    дәл өзiмдей түсiнген,
Дүние қуған топасқа
                            ыза болам iшiмнен.
Оқи қалсаң бiр өлең ақылды түр жасап ап,
Отырады алдыңда ойша шомған пiшiнмен.
Ақ қайыңға мұңлылау екi ғашық баратын,
 Гүл аңқыған беткейде,
                               жұлдыз аққан қара түн.
Сырымды айтсам босаған 
                               кемшiлiгiм емес ол,
Жыр оқыған сол сәтiм әлсiздiгiм болатын.
Мәңгiлiкке беттеген жырым дұрыс бағытта,
Ит пен құстан көп қалған 
                                   қайран көңiл жабықпа.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
89
Ал сен менi сұрқия сұрағыңмен қағытпа.
Оқымайтын қазақтар бар 
                                     ғұмыры бiрге өткен,
Өлеңдерiм тұтқын боп қалар кiтап табытта.
Рельстер тәрiздi таптаурынды бағыттар,
Соны соқпақ не керек,
                              дайын жолмен ағып қал.
Қос өкпеден қысады, алқымымда қос қолы,
Рухымды киелi босатпайды табыттар.
Өткiзбейдi халқыма 
                            шенеунiктер сұрланған,
Дүние терiс айналды тоқалдайын тұлданған.
Ай айналып, жыл жылжып, 
                                    тықылымен сағаттың,
Қайран менiң аяулы алтын кезiм ұрланған.
Толқын-толқын ұрпақты 
                                 тарих сүзiп байқамақ,
Бұрынырақ өткеннiң 
                        соңғы сәтiн қайталап.
Бiз де кете барармыз, 
                                қимай сұлу дүниенi,
Төбемiзге шалқайған жарық күнде ай қадап.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
90
АБАЙ
             
Алаулаған таң көрсеңіз,
Жүрегіңде сыр тұнар.
Әр сөзіне мән берсеңіз,
Сай-сүйегің сырқырар.
                       (Қойын дәптерден)
Жолайрықта тұрмыз біз,
Шетін сезіп сырыңның.
Түсіне алмай жүрміз біз,
Қалтарысын жырыңның.
Қыраным-ай қалқыған,
Тұңғиығы сезімнің.
Гүлзарыңнан аңқыған,
Жұпарынан сөзіңнің...
Сімірсек те ұқпадық,
Тұтқыны боп азаптың.
Көңілінен шықпадық.
Жыр жазғанмен қазақтың.
Алыс кеттік қиырлап,
Сан қайталап сөзіңді.
Жүріп-жүріп шиырлап,
Қайта таптық өзіңді.
Түйсік пенен сананың,
Шырмауынан шыға алмай.
Тәңірідей дананың,
Нұрын жұттық, ұға алмай.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
91
Жабырқаған жұртымның,
Соғып тұрған жүрегі.
Қабырғалы ұлтымның,
Рухани тірегі.
Қимасына балай ел,
Қаншама ардақ шалқалап.
Өтіп жатыр талай ер,
Қасыретіңді арқалап.
Қуат алып сөзіңнен,
Абайым деп көз ілген.
Айырылғанда өзіңнен,
Жетімдігін сезінген.
Артудай жүк арттық-ау,
Арда туған, ардағым.
Тартудай-ақ тарттық-ау,
Жетімдіктің зардабын.
Елім, жаздым толғай бір,
Керегіңе жараса ал.
Киеңменен қорғай жүр,
Қасиетті қара шал.
Қорғасындай ерітіп,
Соңынан ол төл ерткен.
Көкжиекті кеңітіп,
Көсегемді көгерткен.
Жетті елге қаяулы үн,
Келер, туар ғажап күн.
Абай деген аяулым,
Ақыл-ойы қазақтың.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
92
* * *
О дүниеге менен бұрын өткендер,
Көздiң жасын өксiп-өксiп төккендер.
Есте бар ма беткейлер мен өткелдер,
Сонау жылғы жайма-шуақ көктемдер.
Қарғыс қурап, 
                    көгередi алғыстар,
Жат сүйсiнер,
             кейiнгi ұрпақ салт ұстар.
Жердiң асты ұйқы болса мәңгiлiк,
Жердiң үстi айқастар мен тартыстар.
Халқым аман,  
            жоқ қой мендей бай адам,
Жемесек те күнде жал мен жаядан.
Адам түгiл,
                сенер болсаң тiрлiкте,
Жер бетiне шыққан гүлдi аяғам.
Ойларымның жоқ қалтарыс,
                                       бүкпесi,
Талайлардың дүние қуып шықты есi.
Жердiң асты алуан түрлi жолдардың,
Қиылысатын, сыйысатын нүктесi.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
93
ЖОЛДАР
Жолдар қашады,
                 қаладан шыға сап,
Тартады жан-жаққа таралып.
Оң жақта от сөнген бiр ошақ,
Сол жақта бiр жердiң бары анық.
Қай жолға түсемiз қаралық.
Қай жаққа бастайсың тағдырым,
Аңсадым көктемнiң жаңбырын.
Сағындым қайдасың жан гүлiм,
Дала мен қаланы шиырлап,
Қырық жыл қаңғыдым.
Қаңғыдым қасқырдай ұлып ап,
Өзгенiң бақытын жұлып ап.
Бұл жолға түскендер,
Iз -түзсiз құрымақ.
Мынаусы сыры көп соқпақтар,
Жылап тұр бiреудi...жоқтап тал.
Бұл жолға түскендер,
Маңдайын тоқпақтар.
Жүйкеңдi жүндей ғып түтетiн,
Артыңда балаң бар күтетiн.
Түспешi бұл жолға бауырым,
Бейiтпен бiтетiн.
Ана жақ арайлы көктемдер,
Мына жақ атамыз кеткен бел.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
94
Апырай, iз салмай кетiптi-ау,
Алдымда өткендер.
Керуендер тоналған,
Мына жол ескiрген, жоғалған.
Шөп басып, су шайып құрыпты-ау,
Алшақтап қоғамнан.
Жол қайда сағымға сiңетiн,
Шалдар жоқ барлығын бiлетiн.
Ескертiп, тоқтатып,
Жаныңда жүретiн.
Бұл соқпақ бастайды түнекке,
Мына жол еңбекке, күрекке.
Сан ғасыр халқымның жолдары,
Санамда, қанымда, жүректе.
Мына жол келедi,
Мына жол кетедi.
Түсейiн өз жолым қайда екен,
Шиырлап шатастым жетедi.
Алдымда сан тармақ жол жатыр,
Айналма, түзуi.... қолда тұр.
Абайла, абайла, абайла,
Ажал ма алдыңда...жолда тұр.
Адассаң жiгiтке ол да мiн,
О, Алла пендеңдi қолдағын.
Беттедiң қай жаққа, ал өзiм,
Мәңгiге апарар жолдамын.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
95
ЕСIЛ ЖЫЛДАР
Өткеннiң алуан түрлi сұрақтарын,
Жасырдың неге менен қыраттарым.
Өкпелеп қалған қыздай
                                    үнсiз ақты-ау,
Сыбырлап сыр айтатын бұлақтарым.
Жолымды кесiп өттiң неге менiң,
Жырымды ақ жаңбырдай төгер едiм.
Тiзiлген тырналарды
                                қимай жатты-ау,
Сырларын iшке бүккен төбелерiм.
Кеткенмiн сағынған соң шыңды дара,
Төбемде жарқыраған күндi қара.
Түсiме жиi енедi 
                           соңғы кезде,
Баяғы анам жатқан мұңды мола.
Ана бұлт жаумай өткен несiн бұлдар,
Түбiнде ұлы жырдың көшiн тыңдар.                      
Ессiз күннен 
                     бiр белгi қалдырмастан,
Ес жиғызбай барады- ау есiл жылдар.

Қасымхан БЕГМАНОВ
КҮРЕҢБЕЛ
96

жүктеу/скачать 4,06 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: