стан емес, бкіл Одаа, бкіл Еуропа а әйгілі болды. Әміре арылы азаты әншілік өнері мемлекеттік шекараны сонау жиырмасыншы жылдарды ортасында- а аттап өтті, орысты, батысты "лы мәдениет айраткерлеріні ауыздарына тсті. Әміре – азаты алай матаса да, алай матанса да бола беретін, сыя беретін асан өнерпазы», – дейді (Алматы,1975 ж, 332- бет) Әрине, Әмірені көрген, тыңдаған композитор, әрі өнер
зерттеуші ғалым А.Жұбанов әнші туралы тарихи фактіні
айтып отыр. Әйтсе де, оның әнші туралы бұл пікіріне, Әміре
дауысын естімеген қазіргі жұрт: – «Әміре анау дүниеге
кетіп, енді ешкімге бақталас бола алмайтындықтан, кейін-
нен жазылған, әдеттегі қазақи мақтау шығар?!» – деуі мүм-
кін. Осыған орай мынадай ой келеді. Кейбірде, атақ-даңқы
шыққан өнер адамдары өзі оқыған оқу орнының мерейто-
йына бармай, бәлен ұстаздың шәкірті екенін айтуды ар санап,
«Өзі болған қыз төркінін танымастың» керін келтіретін жағ-
дайларды да кездестіріп жүрміз ғой. Ал, Әміре ешқандай оқу
орнында ешкімді оқытпаса да, оны көптеген замандас әншілер
ұстаз тұтып, өздерін оның шәкірті санап мақтануы – әдетте
бірімен-бірі бәсекеде болатын өнерпаздар мінезіндегі ерекше
жай емес пе?! Мысалы, белгілі әнші Жүсіпбек Елебеков:
«Әміренің аты маған бала күнімнен таныс та ыстық еді. 1920
жылы атақты әншіні тұңғыш рет өз көзіммен көрдім. Әнін
тыңдадым. Содан бастап Әмірені өзіме ұстаз тұтып, одан
сабақ алдым. Оның әр жолы шырқау биігі зор, иірімі кең
әндерді еркін айта беруі қайран қалдыратын. Әміренің даусы
таза, ашық, биік еді. Әлі есімде, ол ашы далада концерт бергенде 7-8 шаырым жерде жрген малшылар Әмірені даусын естіп, айта жиналып келіп, олалап отырып ән сал ызатын...» – дейді Әміре кйтаба ына 1974 жылы
