194
Әдеби KZ
Шал ұлына дүрсе қоя берді. Сөйтсек көліктер көк шөпке тойып алып, енді шабындықты
жапырып аунай бастаған екен.
Екеуміз ұшқан құстай жүгіре жөнелдік. Шал артымыздан жұдырығын түйіп, ашуын тарқата
алмай қала берді.
Шабындықтың тең жарымы орылып болған екен. Айнала
жал-жал болып сұлап жатқан
шалғын тоқтап қалған толқынға ұқсайды.
Арба маңында әйелдер түстік әзірлеп жүр. Көлеңкеде әкем әлі орақ шыңдап отыр. Кузьма
шал қайтып барып орақшыларды іске жұмылдырып кетті. Түске қарай көкем әбден
жаттығып, Гончаровтармен теңесіп алған еді.
— Қарашы, — деді Василий жеңімнен тартып, — Момынқұл жақсы шабатын болыпты.
Шынында да, көкем енді ғана көсіле бастаған жүйріктей үдеп келеді екен. Әлгінде ғана
Кузьма шалдың оны «ақымақ!» дегені есіме түсіп, күліп жібердім.
— Ха, менің әкемнің жұрттың бәрін «ақымақ» деп сөйлейтін әдеті, — деді Василий қолын
сілтеп.
— Сені ұра ма? — деп сұрадым одан, жаңа ғана әкесінің жұдырық түйгенін еске алып.
— Аямай ұратын шығар.
— Ұрады! — деді ол миығынан күліп, менсінбей. — Ұрады. Бірақ мен зытып берем де,
қашан ашуы басылғанша көзіне көрінбеймін. Содан ол ұмытып кетеді.— Онда сен қазір
жақындама. Әйтпесе соғып жүрер.
— Жоқ, — деді Василий сенімді дауыспен. — Әкем біздің аттардан көз жазып
қалғанымызды әлдеқашан ұмытқан. Ал сенің әкең ұра ма? — деп сұрады ол енді менен.
— Менің әкем балаға қол көтеріп
көрген емес, — дедім мен мақтанышпен.
— Әкеңнен көбірек қорқасың ба, жоқ әлде көкеңнен бе?