192
Әдеби KZ
Мен өзіме таныс «Сайтан! Албасты!» деген сөздерді айнытпай ұғып тұрмын. Көкем
ұялғаннан басын төмен салып, бірдеме деп қазақша міңгірлеп еді, оны өзінен басқа ешкім
де естіген жоқ.
—
Әкем айтады, — деді әлден соң Тишко, шал аздап басылғанда, — Момынқұл сенікі
үлкен ақымақ, басқа аз-маз істейді. Сенікі орақ емес, арбаны да сындырады.
Кузьма шалдың осынша күшке таңырқағанын сезген көкем көтеріліп қалды. Күліп жіберді
де, кешірім сұрады. Ертең базардан бірнеше шалғы сатып әкелмек болды. Ал
Кузьма
көбірек ескертпе жасаса, тезірек үйреніп кететінін айтты.
Мұны естіген Кузьма да жұмсарып, көкеме өз шалғысын ұсынды. Өзі қатарынан қалмай
көкемнің қимылын бақылап, үйретумен болды. Әкем
арбаның көлеңкесінде отырып
алып, шалғыларды шыңдайды. Біз Василий екеуміз әлгінде ғана жол үстінде
шекіскенімізді ұмытып, көбелек қуып мәз болып жүрміз.
Біздің міндетіміз — тұсаулы аттарды бақылау. Аздан соң Василий екеуміз әңгімеге көштік.
Ол шіркеудің қоңыраулары қалай соғылатынын айтып берді. Тап осы сәтте алыстағы орыс
поселкасынан шіркеу қоңырауының даусы талып естіліп еді. Василий әр қоңыраудың
дауысын танып, үніне қосылғандай басын изеп құптайды. Алғашында күңгірлеген жуан
дауыс естіліп еді, бірте-бірте жіңішке үн молая бастады.
— Тыңдашы, тыңдашы, — дейді Василий ентелей құлақ түріп. — Мына дауыс — ең
кішкене қоңыраудікі. Екеуміз де кішкене қоңыраудың үнін ұнаттық. Мен Василийден:
— Ауылдарыңа барып, шіркеулеріңнен қоңырауды көруге бола ма? — деп сұрап едім, ол
жолатпады.
— Жоқ, саған болмайды. Әулие атамыз мұсылмандарды шіркеуге жібермейді.
Менің лепірген көңілім басылып, кәдімгідей мұңайдым. Өйткені шынымен-ақ орыс
шіркеуін, әсіресе үнді қоңырауларды көргім келіп еді...
Василий екеуміз қазақша жақсы түсіністік. Бірақ ол ағасы Тишкодан азырақ біледі екен.