227
Әдеби KZ
— Біздің бар байлығымызды көрсетсем, жалықпайсың ба? — деп сұрады Василий
босағадан аттай беріп-ақ.
Алдымен құдық басына келдік. Ол құдықтың қақпасын ашты. Төмен үңіліп
қарап
жатырмын. Құдықтың қабырғасы таспен өрілген екен. Түбінде көздей тұнық су беті
көрінеді. Василий тырна мойын иінмен қалайша су тартылатынын көрсетті. Суы әрі
мөлдір, әрі мұздай екен. Сонан соң ол мені атқораға, онан соң қамбаға, содан кейін бау-
бақшаға ертіп апарды. Екеуміз бәрін асықпай аралап шықтық.
Мен бұлардың бар шаруасы
тындырымды, тап-тұйнақтай, өте жинақы екеніне қызықтым. Біздің ауылдың тірлігі мұның
қасында ретсіз дүниедей көрінді.
Мен енді шіркеулеріңді көрсетші деп едім, Василий басын сипап тұрып қалды. Сонан соң
аз ойланып:
— Жарайды, тағы бір келгенінде көрсетермін. Бүгін болмайды, — деді.
* * *
Күз жаңбырлы болды да, суық ерте түсті. Айнала көктайғақ боп, көңілсіз сәттер көбейген
сияқты. Жазда шаң, күзде қақаған қара суық, қыста алай-түлей боран әкелетін құбыланың
желі күшіне қайта еніп тұр. Осындай күндердің бір кешінде әкем менімен кәдімгідей
ақылдасты. Оқу жайлы сөз қозғап отыр.
— Сені орыс оқуына берсем ғой, өмірді жетігірек білер едің. Орыс оқуы тұрмысқа да,
тұраққа да, ілімге де, білімге де жақын сияқты, — деп бастады әңгімесін әкем. —
Біздің
молдалар құранның екі-үш сүресін жаттаумен тынады емес пе. Ал орысша оқысаң, жаза
да білесің, басқа тілде кітап оқисың, орысшаға жетік боласың.
Қатарыңнан кем етпейтін
де осы орыс тілі сияқты ғой.
Көкем әкеме қарсы дау айтып, күдігін білдіріп жатыр.