236
Әдеби KZ
Мектебіміз мені баяғыдан қоңырау үнімен елеңдетіп жүрген шіркеудің қарсысында екен.
Кәдімгі қам кірпіштен салынған еңселі үй. Күмбезденіп ойылған үлкен жиектері бар.
Баспалдақтары ағаштан жасалған екен. Төбесі темірмен түнікеленген. Оның үстіне
ағаштан соғылған үйшік бар. Үйшік толған үлкенді-кішілі қоңыраулар. Ең төбесінде айқыш
темір қадалған күмбез. Шіркеудің іргесіндегі топтың үйі. Аумағы екі-үш үйдің жеріндей
көсіліп жатқан шіркеу өзге үйлерге төбеден қарап тұрғандай сұсты көрінді.
Сабақ арасындағы үзіліс кездерінде балалар осы шіркеудің алаңында ойнайтын.
Екінші сабақта мұғалім оқушыларға тапсырма берді де, мені. шақырып алып қасына
отырғызды. Әліппені ашып, жеке түсіндіре бастады.
— Көрдің бе, әліппені біледі, — деді Василий қасындағы балаға.
Мұғалім менен әліппені сұрады. Алфавиттің бәрін айтып бердім.
Мұғалім ретті жерінде
түзеп отыр. «Ве, Ка, Ха, Це, Ша, Ща, Че, Ю» деп ол мен дұрыс айтпаған әріптерді
қайталады. Сонан соң әлгі әріптерді әдемілеп жеке жазды да:
— Міне, осыларды жаттап кел. Оқу мен жазуды кейін бастармыз.
Енді ол әліппені ашты да, бір бетіндегі жазуды жаймен оқып шықты.
Мағынасын
түсіндірді. Оқушылардың өздеріне оқытты.
Үшінші сабақ— есеп екен. Қызықты өтті. Сабақ алдында мұғалім үйге берген тапсырманы
шығардыңдар ма, деп сұрады. Оқушылар шығарып келіпті. Мұғалім тақтаға есеп жазды.
— Бәрің де осылай жазып келдіңдер ме? — деп сұрады.
— Бәріміз де, — деп шу ете қалды оқушылар.Мұғалім келді. Барлық оқушылар орнынан
тұрды. Мұғалім сәлемдесіп еді, оқушылар бәрі де бір дауыспен «сәлеметсіз бе, Мария
Ивановна» деді.
Мұғалім қабырғадағы қара тақтаның алдына тұрып алып, оқушыларға күлімсірейді.