Махаббат ескерткіші Қарлығаш Бахтиярқызы Жәмиля

30
бар екенінің басы да, соңы да жоқ, ол мәңгілік, ба-
лам. 
– Бұл ісім Құдайды разы қыла ма сонда? 
– Ырза қылады, әрине. Тек анау айтқан, «есі 
ауысқан» деген сөзің өте ерсі. Міне, осы сөзің-
мен Жаратқанды ренжітуің әбден мүмкін. Саған 
берілген дарын, бойыңа қонған қасиет, жүрегіңе 
ұя салған сезім осы сөзіңнен қайдам биік. Ендігі-
де ондай ой ойлап, сөз айтудан аулақ бол.
Ойы 
орашолақтың қашанда қадірі жоқ, ақылдым. 
– Кешіріңіз, ата… 
– Айналдым, жарығым… Е-е-е-е, сөйтіп, дұға 
дедің бе? 
– Иә, дұға. Түсіме енетін адамды алғаш рет дұ-
ғама қостым. Сіздермен, ата-анаммен, бауырла-
рыммен қатар сол адамның амандығын-саулы-
ғын сұрадым. 
– Япыр-ай, Алланың ұлылығын-ай… 
– Ата, сол бір жанды танымасам да, ескі бір та-
нысымдай жылы ұшырап көрінеді, сол үшін де 
дұғама қосқан шығармын. 
– Ақ құсым-ау, қазақ жақынын жаным демеуші 
ме еді? Ал жан, ол – сен, сенің тіршілігің, алған әр 
тынысың, әр нені сезіне білген әр сәтің. Айрықша 
сезіміңнің дұғадан басталғаны да тазалықтың, 
даралықтың белгісі. Тәңір Ием өзіңді осы бір 
таза, дара сезімнен айырмасын. 
– Жо-о-қ, олай демеңіз, қайта тезірек құтыла-
йыншы құрғақ қиялдан. Әйтпесе, қиналып кеттім. 
Осы ғайыпқа тап болғалы бері өз арнамнан асып, 
мына дүниеге сыймай барамын, ата-ау. 
– Тәйт, балам… Құдай білер, осы бір жағдай 
саған бекер берілген жоқ. Бір себебі, бір берері 

31
бар болмақ керек. Құдай ғұмыр берсе оны да кө-
рерміз, түсінерміз әлі. Ал дұға жасағаның тіптен 
жақсы. Адам жайдан-жай дұға жасамайды. Дұға-
сына жүрегінде ерекше орны бар адамды ғана қо-
сады. Бала жастан дұғаның кереметі жайлы біраз 
әңгімені есіттің. Есіңде болар, 
Әс-Сәллам, есендік 
беруші Алла әр адамның мұқтажын өтейді емес 
пе?
Оған қоса, ақ құсым, білесің бе, дұға – адам 
тағдырының бастауы. 
– Қалай, сонда?.. 
– Байқасаң, мұның сыры мынада: Сүйікті пай-
ғамбарымыздың (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) 
хадистерінің бірінде: 
«Сіздердің әрқайсыларыңыз-
дың жаратылысыңыз әуелі ана жатырында қы-
рық күнде жүзеге асады. Кейіннен ұйыған қанға, 
одан бір жапырақ етке айналады. Содан кейін ба-
рып оған періште жіберіліп, жан бітіріледі. Періш-
теге сәбидің «несібесін, ажалын, амалын, бақытсыз 
я бақытты болатынын тағдырына жазу бұйыры-
лады»
деп айтылған екен. Бұл дегеніміз, кез кел-
ген ана, құрсағында сәби барын білген сәттен-ақ, 
баланың тағдыры жазылмай тұрып, ұрпағы үшін 
дұға жасап, оның тағдырын – несібесін, ажалын, 
амалын, өмірдегі бағын таңдай алады, бақытты 
ғұмыр сұрай алады. Құдайдан тілесе, берері хақ. 
Сен де Алла берген тағдырға бағынып, өз теңіңді 
тауып, бір күні ана боларсың, жарығым. Сол кез-
де қарт атаңның осы бір сөзін еске алып қойғың. 
Сәбиіңе жан біткенге дейін маңдайыңды сәждеге 
қойып, екі алақаныңды көкке қарай созып, сөйтіп, 
дұға жасап, балаңның бағын сұра. 
– Қазірден бастап сұрасам ше? 

32
– Ақылыңнан, сұрай бер, балам, сұрай бер. Сұ-
рай білсең, Құдай береді! Осыны ұмытпа… Сөз 
түйіні осы, Қарлығашым. Дұға деген – бір ғажа-
йып, сендер айтпақшы, «чуда»... 
– «Чуда» емес, ата, «чудо» ғой. 
– Жә, жарайды, «чуда». Таңғажайып өмірде әлі 
талай мәрте осыған көзің жетеді. Бастысы, не ті-
лесең де жалынып-жалбарынып, Құдайдан шын 
ниетіңмен тіле. Құдай сенің минутына он бес 
мәрте алатын әр тынысыңда, лүпілдеген мына 
кішкентай ғана жұмыр жүрегіңнің әр соғысын-
да, бақ құсым. Оны алыстан іздемегің. 

жүктеу/скачать 6,3 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: