"құдайдың өлімі" коцепциясын жарияланған "еуропалык нигилизмге" ұласты. Ф.Ницшенің түсіндірмелерінде Аполлон мен Дионистің мифологиялык бейнелері культурфилософиялык мэнге ие болады. Ежелгі грек мифологиясының кейіпкерлері Аполлон мен Дионистін эртүрлі қасиеттерді білдіргені белгілі. Платон, мысалы, Аполлонның бейнесін өзінің аткарған негізгі мифологиялык функцияларына карай (садак аткыш, көріпкел, адамзаттык және ғарыштык үйлесімділіктің 275
сактаушысы) пайымдады. Аполлон Герместен кифараны алып, музыканың камкоршысы атанды. Кейіннен пластикалык өнердің үйлесімділігін білдірді. Оның бейнесіндегі рационалдык пен стихиялық күштің бірігуі оның Диониспен арасындағы карама-карсылыкка карамастан байланыстың болғандығын дэлелдейді. Өз кезегінде Дионис те Аполдонмен катар түтылған тэңірдің бірі. Парнаста эрбір екі жыл сайын Дионистің кұрметіне оргийлер ұйымдастырылып тұрды. Ницше аполлондык бастауды пластикалык өнермен, ал Дионисті музыкамен байланыстырады. Аполлон мен Дионистің бәсекелестігін келісімге келтіріген Эсхил мен ежелгі грек трагедиясы болды, кейінірек оны акылға табынушылык басып тастады. Сократ, Платоннан басталған әлемді өз зандары бойынша рационалды түрде тәртіпке келтіруге тырыскан философиялык жэне мэдени дәстүр жоғары адамның трагедиялық дүниетанымын бүрмалайды. Бұл дәстүрді Ф.Ницше "элемге жала жабу" деп атайды. Өйткені ол өмірден барлык "ақылға тэн емес" нэрселерді алып тастайды. Бұл батыстык мэдениетгің дионистік бастауды "акылмен", "акикатпен",
