Әдебиеттер тізімі:
1.
Шериева Қ.С. Қазақстан әскері қазақ тілін оқытудың ең мықты ортасы / «Қазіргі
Қазақстанда мемлекеттік тілді оқыту әдістемесін жетілдіру мен зерделеудің маңызы»:
республикалық ғылыми-тәжірибелік конференция жинағы. – Алматы: РЭжБӘИИ баспасы,
2012. – 108 б.
2.
Момышулы Б. Психология войны. – Алматы: Казахстан, 1996. – 176 с.
3.
Қазақтан Республикасы Президентінің Мұрағаты (ҚР ПМ), 708 қор, 7/1 тізім, 944
іс, 118 парақ.
4.
ҚР ПМ, 708 қор, 7/1 тізім, 944 іс, 133 парақ.
5.
ҚР ПМ, 708 қор, 6/1 тізім, 589 іс, 1-4 парақ.
6.
Зубарев С.П. Фронтовое братство. – Алма-Ата, 1981. – 84 с.
7.
Халиаскаров Д. На родном языке // За нашу победу. – 1943. – 14 апреля. – С.2
8.
ҚР ПМ, 708 қор, 6/1 тізім, 600 іс, 33 парақ.
9.
Қазақстан Республикасы Орталық Мемлекеттік мұрағаты (ҚР ОММ), 81 қор, 3
тізім, 1260 іс, 5 парақ.
10.
Александров И. Газета на тактических учениях // Партийно-политическая работа
в РРКА. – 1938 – июль.
11.
Хасанов Б. Языки народов Казахстана и их взаимодействие. – Алма-Ата: Наука,
1976. - 216 с., 65-66 б.
12.
ҚР ПМ, 708 қор, 6/1 тізім, 600 іс, 33 парақ.
13.
Қызылорда облысының Мемлекеттік мұрағаты (ҚО ММ), 268 қор, 2 тізім, 1986 іс,
14 парақ.
14.
Попель В. Миномет – жаяу әскердің айбарлы қаруы // Ленин жолы. – 1941. – 13
октябрь., 3 б.
15.
Чесноков И. Винтовка – жауынгердің негізгі қаруы // Ленин жолы. – 1941. – 16
октябрь., 3 б.
16.
Рыбаков П. Жау танктарын қалай құрту керек // Ленин жолы. – 1941. – 13 ноябрь.,
3 б.
17.
Красноармейская газета Ленинградского фронта «Отанды қорғауда» за 1942-1945
гг. – Алматы, 2008. – 648 с.
18.
ҚР ОММ, 740 қор, 1 тізім, 35 іс, 19-20 парақ.
19.
ҚР ПМ, 141 қор, 1 тізім, 1174 іс, 2 парақ
20.
ҚР ПМ, 141 қор, 1 тізім, 1174 іс, 26 парақ
21.
ҚР ПМ, 725 қор, 4 тізім, 16 іс, 1-4 парақ
22.
ҚР ПМ, 725 қор, 4 тізім, 16 іс, 6-10
23.
ҚР ПМ, 708 қор, 4/1 тізім, 1240 іс, 2 парақ
103
24.
ҚР ПМ, 708 қор, 4/1 тізім, 1240 іс, 6-7 парақ
25.
Мухамеджанов А.М. Казахстанцы в битве под Москвой. – Алма-Ата: Казахстан,
1968. – 104 с.
26.
Джетпысбаев Б. Путь солдата. – Алма-Ата, 1972. –120 с.
27.
Қолбасшы күнделігі. Дневник командира. – Алматы: Сауап, 2010. – 192 б.
*****
ӘСКЕРИ КАДРЛАРДЫ ДАЯРЛАУДАҒЫ ИННОВАЦИЯЛЫҚ ТӘСІЛДЕР
Төгісов А.Қ.
Қазақстан Республикасының Тұңғыш Президенті-Елбасы атындағы ҰҚУ
бастығының оқу жұмысы жӛніндегі орынбасары – оқу-әдістемелік басқармасының
бастығы, техн.ғ.к., доцент, полковник, Астана қ.
Төгісова А.Қ.
Қазақстан Республикасының Тұңғыш Президенті-Елбасы атындағы ҰҚУ ғылыми-зерттеу
институтының аға ғылыми қызметкері, т.ғ.к., капитан, Астана қ.
Қазақстан Республикасының инновациялық дамуы интеллектуалды дамыған, жан-
жақты білімдар, әлеуметтік тұрғыдан жетілген әскери оқу орындарының түлектеріне зәру.
2006 жылы Ұлттық қорғаныс университетінде кредиттік оқыту технологиясы енгізілді.
Даярлау екі сатылы жүйе бойынша жүзеге асырылады: магистратура – 2 жыл және
докторантура- 3 жыл. Қазіргі таңда ҰҚУ-ге осы жүйені енгізу нәтижесінде жоғары білікті
оқытушылар құрамы қалыптасты. Бұл дәстүрлі оқыту әдістемесінен жаңа технологияға
ӛтудің қатаң жағдайына қойылды. Қысқа мерзім ішінде пәндер бойынша бағдарламалар,
дәрістер, сабақ жоспарлары, тестілер, кредиттік-модульдік жүйені ескере отырып ӛзіндік
жұмыс үшін материалдар әзірленді. Осы жылдары мультимедиалық технологияны қолдану
арқылы интерактивті оқыту әдістері, аудио және бейне материалдар енгізілді, жаттығатын
имитациялық үлгілеу орталығы жасалды.
Оқу-әдістемелік басқарма нормативтік құжаттамаларды, сынақтардың кредиттік-
рейтингілік жүйесі туралы ережелерді, оқу-әдістемелік материалға қойылатын талаптарды
әзірлеу бойынша ауқымды жұмыс атқарды.
Кредиттік оқыту технологиясын іске асыру қиыншылықтары, соның ішінде
әдістемелікті қоса алғанда әлі де кӛп. Жаңа педагогикалық технологияларды оқу-тәрбие
үрдісіне енгізу тек магистранттың бейімделуін, оның оқытудың жаңа тәсілдеріне
психологиялық тұрғыдан дайындығын ғана емес, сонымен қатар оқыту үрдісіне педагогтің
қарым-қатынасының, мінез-құлқы стилінің ӛзгеруін талап етеді. Демек, магистрант ӛзі
оқиды, ал оқытушы тек оқуды басқару жағдайында болады.
Кредиттік оқыту технологиясын енгізу практикасы жаңадан келген оқытушылардың
кӛбі кредиттік-оқыту жүйесінің қағидаттарын игермегендігін кӛрсетіп отыр, осыған
байланысты кӛбі сабақ ӛткізу түрлерін, оқу-әдістемелік материалды және оларды бағалау
индикаторын құруды түсіне қоймайды.
Кредиттік технология оқытушының жұмысын елеулі түрде ӛзгертеді, олардың үнемі
ӛздігінен жетілу, ӛз бетімен оқу, оқу үрдісін жаңа оқу-әдістемелік тұрғыдан қамтамасыз ету
қажеттілігіне жетелейді. Егер дәстүрлі жүйеде оқытушы дайын білімді беруші ретінде, ал
магистрант негізінен пассив қабылдаушы ретінде болса, ал кредиттік жүйеде оқытушы
танымдық-ойлау әрекетінің ұйымдастырушысы болады да магистрантты ЖООда ғана емес,
сонымен қоса оны бүкіл оқу әрекеті бойы оқуға үйретеді.
Магистрант белсенді қабылдаушы, бастамашылығы мен дербестігі негізінде үздіксіз
ӛз бетімен білім алуда үйренуші және тәжірибе алушы тарап болады. Оның үстіне
педагогикалық жүктеме былай бӛлінеді: қазір оқытушы тек оқытумен ғана емес, сонымен
бірге тікелей ғылыми қызметпен де айналысады (оқу-әдістемелік кешен құрастырады,
104
диссертациялық зерттеумен жұмыс, конференцияларға қатысады, білікті арттыру
курстарынан ӛтеді және т.б.).
Кредиттік оқыту технологиясы дәрісті оқудың ескі әдісінен бас тартуды, дәріс
материалында неге нақты кӛңіл бӛлуді, оны жалпы нұсқаулармен ауыстыруды кӛздейді.
Демек, магистрант дәріске дайын келеді. Оқытуда магистранттың ӛзіндік жұмысына ерекше
кӛңіл бӛлінетін болады.
Оқытушы магистрантты ақпаратты білімге айналдыруға үйретуі тиіс. Әдетте
магистранттың жұмысын бақылау практикалық сабақтарда жүзеге асырылады, ал
магистранттың оқытушымен ӛзіндік жұмысы кеңес беруді кӛздейді. Бұл жағдайда ағымдағы
рейтингті жүзеге асыру үшін «магистрант-оқытушы» кері байланысын жүзеге асыру үшін
уақыттың жетіспеу проблемасы туындайды, сондықтан МОӚЖ топтық сабақтардың да,
кеңес берудің де қызметін орындайды.
Ӛзіндік жұмысты біз ағымдағы тапсырмаларды орындау, міндеттерді шешу,
тұсаукесер (презентация), реферат дайындау бойынша үздіксіз зертханалық және
дәрісханадан тыс жұмыс ретінде қарастырамыз. Талдау нәтижелері магистранттардың апта,
семестр және емтихан сессиялары бойы жұмысының қалыпсыз екендігін кӛрсетеді. Семестр
соңында бірнеше пәндер бойынша бір уақытта дәрісханадан тыс жүктеменің артуы
байқалады, ӛйткені бекер кеткеннің есесін толтыру керек, сессия күндері жақындауда. Білім
алушылардың ӛзіндік жұмысын жоспарлаған кезде кафедралар арасындағы келісімнің
жоқтығы магистранттар жұмысы қалыпсыздығының негізгі себебінің бірі болып табылады.
Міндетті ӛзіндік жұмысты жоспарлаудың негізі болып семестрге құрылатын ӛзіндік
жұмыс кестесі табылады. Магистранттың ӛзіндік жұмысының кестесі – бұл оны ӛз уақытын
жоспарлауға және уақытты ұтымды пайдалануға мәжбүрлейтін ӛзгеше ынталандыру. МӚЖ
табысы жақсы ұйымдастырылған үй жұмысын қамтамасыз етеді. Ол: дәріс материалдарын
зерделеуден; тапсырмаларды шешуден; шолу, эссе дайындау мақсатында оқулықтан берілген
материалды оқып, конспектілеуден; жеке ӛтілмеген тақырыптарды ӛз бетімен зерделеуден;
практикалық сабаққа, коллоквиумға,
бақылау жұмыстарына дайындалудан; реферат,
баяндама жазудан тұрады.
Магистрантқа жүйелі кӛмек кӛрсетіп, оның күнделікті жұмысын тексеріп және
қажетті әдебиеттермен, үлестіру материалдарымен қамтамасыз еткенде ғана оны ӛз бетінше
үйде дайындалуға әдеттендіруге болады.
МӚЖ тиімділігі әдістемелік қамтамасыз етілгендігіне, яғни оқулықтардың,
құралдардың, үлестіру материалдарының болуына байланысты. Дербес компьютерлердің,
интернеттің қолжетімділігі, кӛбейткіш техниканың, электронды кітаптың болуы үлкен рӛл
атқарады.
Оқыту сапасын жақсарту үшін және жоғарыда айтылған проблемаларды шешу үшін:
‒
оқытушыларға арналған кредиттік-модульдік жүйе бойынша қысқа мерзімді
ақпараттық және оқу семинарларын ӛткізу;
‒
кредиттік-модульдік жүйе бойынша жұмыс істейтін оқытушылар үшін мамандық
бойынша қайта даярлау және біліктілікті арттыру курстарын халықаралық семинарларға,
тренингтерге, тағылымдамаларға қатысу мүмкіндігімен ұйымдастыру;
‒
шектес пәндерді ескеріп оқу жоспарларын барынша бірыңғайлау;
‒
кредиттік технологияның заңнамалық негізін жетілдіру қажет.
Кредиттік оқыту технологиясын ҰҚУ енгізу тәжірибесіне және қазақстандық
қоғамның инновациялық даму қажеттілігіне, әскери істің даму беталысына сүйеніп, білімнің
жаңа игіліктерін ескеріп, әскери жоғары оқу орындарында заманауи білім беру
технологиясын құрудың негізгі қағидаттарын қалыптастыруға болады. Әскери ЖООларда
білім беру технологиясы келесі негізгі талаптарға жауап беру керек (1 сур.).
105
1 сурет – инновациялық білім беру бағдарламаларына қойылатын талаптар
Сонымен, әскери жоғары оқу орындарына жаңа білім беру технологияларын енгізу
үрдісінің инновациялық сипаты бар және жүйелі-қызметтік тәсіл негізінде құрылған,
біртұтас үрдіс ретінде қарастыру керек.
Іске деген инновациялық тәсіл жоғары оқу орындары оқытушыларының
шығармашылық әлеуетін ашуға мүмкіндік береді, жоғары кәсіби білім беру мекемесі
қызметінің тиімділігін қызмет ету режімінде де, даму режімінде де қамтамасыз етеді. Ал
бұл, ӛз кезегінде, жүйенің басымдық дамуы үшін жағдай туғызады. Осының нәтижесінде
негізгі мақсатқа – жоғары кәсіби білім беру сапасын және офицерлерді даярлау деңгейін
арттыруға қол жеткізіледі.
*****
ДЕЯТЕЛЬНОСТЬ ПОЛИТИЧЕСКИХ ОРГАНОВ ПО МОРАЛЬНО-
ПСИХОЛОГИЧЕСКОЙ ПОДГОТОВКЕ ЛИЧНОГО СОСТАВА КРАСНОЙ
АРМИИ В ГОДЫ ВЕЛИКОЙ ОТЕЧЕСТВЕННОЙ ВОЙНЫ
Гужва Е.Г.
докторант Военн университет Министерства обороны Российской Федерации,
кандидат педагогических наук, доцент, подполковник, г. Москва.
Еще в самом начале войны, когда враг вероломно вторгся в пределы страны, начался
новый этап существенной трансформации советской идеологии, что было вызвано угрозой
существованию советского государства, а вследствие этого необходимостью мобилизации
дополнительных внесистемных ресурсов. В области массового сознания они лежали за
пределами господствовавшей идеологии, которая вынуждена была инкорпорировать их в
свой состав, приспособив к общим системным принципам. Такой подход предполагал
перенесение акцента с классовости на государственно-патриотические идеи, с
«пролетарского интернационализма» на национально-государственные ценности, обращение
к историческим национально-государственным традициям, национальному самосознанию и
религиозному сознанию.
В тяжелейший период начала войны, ставший шоком для страны, народа и власти,
И.В.Сталин обратился к национальным чувствам русского народа, назвав войну против
фашистской Германии великой, всенародной, Отечественной, а в драматический период,
Талаптар
Әскери ғылым мен
техниканың озық
жетістіктерін ескеру
Үйрету, тәрбиелеу,
дамыту сипатта болу
ҚР ҚК алдында
тұрған міндеттерді
шешу
Оқыту бағдарламарының бірлігі мен
ӛзара байланысын әскерлерді
дайындаумен қамтамасыз ету
Білім алушыларға оқуға,
қызметке, ғылымға,
әлеуметтік ӛмірге белсенді
ӛзара байланыста болуға
міндет арту
Тұлғаны жан-жақты
үйлесімді дамуына
бағыттау
106
когда враг стоял у стен Москвы, на параде Красной армии 7 ноября 1941 года на Красной
площади, обращаясь к защитникам, сказал: «Товарищи красноармейцы и краснофлотцы,
командиры и политработники, партизаны и партизанки! На вас смотрит весь мир, как на
силу, способную уничтожить грабительские полчища немецких захватчиков. …Война,
которую вы ведете, есть война освободительная, война справедливая. Пусть вдохновляет вас
в этой войне мужественный образ наших великих предков – Александра Невского, Димитрия
Донского, Кузьмы Минина, Димитрия Пожарского, Александра Суворова, Михаила
Кутузова!» [1, с. 114]. Политические лозунги были заменены на патриотические.
К концу ноября 1941 г. наступательный порыв вражеских войск иссяк, они перешли к
обороне. Главная цель Красной армии в начальном периоде войны – «Выстоять!» – была
выполнена в значительной мере благодаря морально-психологической стойкости народа. В
битве под Москвой войска Красной армии победили превосходившие по численности в 1,4–
1,6 раза силы противника. Таким образом, истоки Победы были заложены уже в самом
начале войны, когда врагу не удалось сломить моральный дух народа, сумевшего выстоять в
тяжелом испытании 1941 г.
Важным аспектом идеологической трансформации стала область религиозного
сознания. Начался трудный и постепенный процесс нормализации отношений с
православной церковью, которая в первый же день войны 22 июня 1941 г. благословила всех
православных на защиту Родины. Со своей стороны государство меняло политику в
отношении церкви: не препятствовало верующим отмечать церковные праздники, не
закрывало православные храмы и приходы. Для взаимодействия правительства и церкви при
Совнаркоме СССР был создан Совет по делам Русской православной церкви. В сентябре
1943 г. был образован Священный Синод, а митрополит Сергий избран Патриархом
Московским и всея Руси. Происходила определенная нормализация отношений и с рядом
других конфессий.
Чрезвычайно важное значение имели идеолого-пропагандистские институты контроля
над армией и обществом. Правительственные установки с самого начала войны
переводились в ясные, чеканные формулы и лозунги, которые обычно формулировались
Ставкой Верховного Главнокомандования и доводились до сведения каждого бойца, а в тылу
– до каждого гражданина. «Наше дело правое, – победа будет за нами!» – убеждало народ в
справедливом характере войны со стороны СССР и внушало уверенность в неизбежности
Победы. «Все силы народа – на разгром врага!», «Все для фронта, все для Победы», – было
смыслом мобилизации народа в советском тылу. «Смерть немецким оккупантам» – было
установкой для бойцов РККА.
Особое значение имела пропаганда примеров героического поведения. Обращение к
героическим примерам, целенаправленно представлявшимся как образец для массового
подражания – важный момент в поддержании духа войск. Особенностью его в годы Великой
Отечественной войны была беспрецедентная роль государства в формировании символов.
Поэтому его символообразующая роль оказалась столь действенной и эффективной, а
совокупность сформированных символов – объективно необходимой и адекватной стоявшим
на разных этапах войны задачам.
Осознавая необходимость поиска символов, способствующих мобилизации всех
духовных и нравственных сил в борьбе с захватчиками, правительством государства был
взят курс на возрождение традиций царской армии, того, что еще совсем недавно считалось
вредным пережитком старой системы. Одним из первых шагов по возрождению
несправедливо забытых традиций, явилось восстановление гвардии.
Созданная Петром, российская гвардия прошла славный боевой путь, став надежным
оплотом государства. В 1918 году вместе с расформированием царской армии, были
уничтожены и гвардейские части.
Второе свое рождение гвардия пережила во время Великой Отечественной войны.
Советская гвардия родилась во время тяжелейших оборонительных сражений лета и осени
1941 года под Смоленском. В Приказе Ставки Верховного Главнокомандования № 308 от 18
107
сентября 1941 года говорилось: «В многочисленных боях за нашу Советскую Родину против
гитлеровских орд фашистской Германии 100-я, 127-я, 153-я и 161-я стрелковые дивизии
показали образцы мужества, отваги, дисциплины и организованности. В трудных условиях
борьбы эти дивизии неоднократно наносили жестокие поражения немецко-фашистским
войскам, обращали их в бегство, наводили на них ужас».
Этим приказом отличившиеся в боях с врагом соединения, которыми командовали
соответственно генерал-майор И.Н. Руссиянов, полковники А.З. Акименко, Н.А. Гаген, П.Ф.
Москвитин, были переименованы в 1-ю, 2-ю, 3-ю и 4-ю гвардейские стрелковые дивизии. Им
вручили особые гвардейские знамена с портретом В.И. Ленина.
19 июня 1942 года учреждѐн гвардейский Военно-морской флаг, а 31 июля 1942 года
введено в действие Положение о гвардии Флота СССР.
В дальнейшем в ходе войны многие закалѐнные в боях части и соединения Красной
Армии были преобразованы в гвардейские. Существовали гвардейские полки, дивизии,
корпуса и армии.
К концу ВОВ Советская гвардия насчитывала 11 общевойсковых и 6 танковых армий,
39 стрелковых, 7 кавалерийских, 12 танковых, 9 механизированных и 13 авиационных
корпусов, 128 стрелковых, 17 кавалерийских, 47 авиационных, 6 зенитноартиллерийских
дивизий и 18 боевых кораблей.
Опора на духовную силу предков, возвращение к православной и гвардейской
традициям русской армии, восстановление звания офицера, отмененного в 1917 году, – все
это позволило выстоять и победить в самой кровавой войне. Потребовалось вспомнить о
нетленной славе России, о русских полководцах (некоторые из которых после революции
были зачислены в разряд реакционных царских генералов), об офицерах, которые по крохам
собирали и защищали нашу Родину: «Они подскажут тебе, как поступить, даже оставшись в
одиночку среди вражьего множества».
Важным источником комплектования Красной Армии командными кадрами стало
также привлечение на службу «военспецов» – бывших генералов, офицеров и унтер-
офицеров царской армии.
В официальном лексиконе Красной Армии тех лет слово «офицер» не употреблялось.
Для обозначения среднего и старшего комсостава использовался термин «красные
командиры».
Необходимо
отметить,
что
командный
состав,
сменивший
безвинно
репрессированных «врагов народа», не берегся в ходе войны и в большинстве своем был
«выбит» уже в начале боевых действий. «И советский офицерский корпус фактически был
воссоздан уже в ходе самой Великой Отечественной, – отмечает историк Е.С. Сенявская.
В декабре 1941 г. в одном из приказов Сталина признавалось, что настоящего
офицерского корпуса у нас еще нет. Спустя 14 месяцев в феврале 1943 г. констатировалось,
что теперь у нас офицерский корпус есть. И это было действительно так. Рождение нового
офицерского корпуса в невероятно короткий срок оплачено ценой больших потерь и
колоссального напряжения всех сил государства и народа. Авторитет офицерского состава в
годы войны значительно повысился. И это не удивительно. Ведь в личном геройстве,
мужестве и отваге офицеров заключалась одна из причин массового героизма, доблести и
отваги рядового и сержантского состава Советских Вооруженных Сил. «Офицер есть образ
Родины для солдат на поле боя», – отмечал писатель А. Платонов [2, c. 67].
Идеологические изменения проявлялись не только в речах руководителей государства
и политических лозунгах. Были учреждены воинские награды, носившие имена
прославленных русских полководцев и флотоводцев (ордена Александра Невского,
Суворова, Кутузова, Нахимова, медаль Ушакова).
В 1807 году; для нижних чинов был впервые проведен воинский ритуал награждения
«знаком отличия Военного ордена» Святого Георгия (с 1913 года именовался Георгиевским
крестом). С 1856 года он имел летные степени и на протяжении всей истории своего
существования вручался только за боевые заслуги и личную храбрость в бою.
108
Правопреемником этой высшей солдатский награды стал орден Славы трех степеней,
утвержденный Указом Президиума Верховного Совета СССР 8 ноября 1943 года. За
Великую Отечественную войну 1941 – 1945 гг. около 980 тыс. воинов были награждены
орденом Славы III степени, почти 46 тыс. – II степени и 2631 воин отмечен орденом Славы
трех степеней [3, c. 116].
После Сталинградской битвы, закончившейся великой победой советского оружия,
народный комиссар обороны И.В. Сталин обратился с ходатайством в Президиум
Верховного Совета СССР о введении новых знаков различия для личного состава Красной
Армии – погон. По замыслу Верховного главнокомандующего, погоны генералитета,
офицерского и рядового состава должны были отличаться формой, способом и материалом
изготовления. Указом Президиума Верховного Совета СССР от 6 января 1943 г. для личного
состава РККА были введены погоны.
Введением погон, в частности, предполагалось решить несколько задач: подчеркнуть,
что Советская армия является законной преемницей доблести и боевой славы старой армии,
единственной наследницей ее традиций; укрепить авторитет и единоначалие командных
кадров, напомнить им об ответственности, достоинстве и чести, символом которых всегда
были погоны. В «Красной звезде» (7 января 1943 г.) по этому поводу отмечалось, что «мы
надеваем погоны в великую и трудную годину Великой Отечественной войны. Обессмертим
эти знаки воинского различия и воинской чести новыми подвигами во славу нашего
Отечества и нашей героической армии». Многие советские офицеры действительно
почувствовали себя наследниками и продолжателями славных побед русского оружия. Ведь
возвращение прежней воинской атрибутики совпало с переломом в ходе войны и
начавшимся наступлением Советской Армии.
В годы Великой Отечественной войны широко распространилась традиция
присвоения почетных наименований частям и соединениям, отличившимся при
освобождении городов. Первыми почетных наименований Донских, Зимовийковских,
Котельниковских, Сталинградских, Тацинских в январе 1943 года удостоились дивизии и
корпуса, отличившиеся в Сталинградской битве.
В Русской армии с 40-х годов XIX века стало святой традицией начинать вечернюю
перекличку именами героев, навечно зачисленных в списки части за геройские поступки. В
годы Великой Отечественной войны эта традиция была возрождена. Так, например,
приказом наркома обороны № 269 от 8 сентября 1943 года Герой Советского Союза
Александр Матросов был зачислен навечно в списки первой роты 254-го гвардейского полка.
Всего же до конца войны навечно в списки частей было зачислено более 350 человек [4, c.
28]. Таким образом, проведенный историко-педагогический анализ свидетельствует о
масштабной идеологической работе партийно-политических органов по морально-
психологической подготовке личного состава Красной армии в годы Великой Отечественной
войны, необходимости дальнейшего изучения данного опыта и использования его в
воспитательной работе.
Достарыңызбен бөлісу: |