47
бiр сәттi ғана қамтып қалған түрлi кейiптер арқылы ғана ашылады. Қаламгер
сөз көмегiмен оқырманның немесе тыңдарманның қиялында адамдарды
қоршаған сыртқы дүние туралы да, сонымен бiрге олардың iшкi әлемi (ойы,
сезiмi, толғаныстары, құштарлықтары) туралы да жанды бейнелер туғыза
алады. Бұл тұста суретшi немесе мүсiншiден гөрi, ол өзi бейнелеген
құбылысты құрайтын жағдайларды бiрiнен бiрiн өрбiте отырып, тұтастай
суреттей алады.
lлкi дәуiрлерден қазiргi кезеңге дейiнгi әдебиеттiң
тарихи дамуы оның
қоғамдық өмiрдiң күрделi процестерiне, адамдар санасына, олардың қарым-
қатынастарына тереңдей бойлай алатындығын айқын дәлелдейдi. Әуелде
ертедегi эпикалық туындыларда негiзiнен қаһарманның әрекеттерi мен
қайрат-жiгерi (мысалы, Геркулес жайындағы әңгiмелер, түрлi халықтардың
ежелгi қаһармандық эпостары) суреттеледi. Одан кейiнгi классик
қаламгерлер туындыларында адамдардың мiнездерi, олардың түрлi iс-
әрекеттерiнiң мән-жайы, адамдардың сан алуан және түрлi кейiптегi
көрiнiстерiмен барынша жан-жақты суреттеледi.
XIX ғасырда көптеген
көрнектi қаламгерлер туындылары арқылы түрлi мiнездер мен түрлi
жағдайлар арасындағы, адам мен оны қоршаған дүние арасындағы қарым-
қатынастар мен байланыстар саласында ұлы жетiстiктерге қол жеттi. Өз
дәуiрiмiзге үңiлер болсақ, өмiрдiң толымды бейнесiн жасау барысында
аталған екi жақтың (iшкi және сыртқы) қаншалықты дәрежеде бiр-бiрiмен
ұштасып бара жатқанын байқаймыз.
Сұрақ. Өнер жайын әңгiмелеген тұста “Болмысты бейнелеу түрi болып
табылатын өнер қоғамдық сананың өзге түрлерiнен өзiндiк ерекшелiктерiмен
дараланады. Яғни
өнердiң өзiндiк нысаны –
адамның ақиқат өмiрге
эстетикалық қарым-қатынасы да,
мақсаты – дүниенi
көркемдiк тұрғыдан
игеру болып табылады. Өнер туындыларының өзегiне адам, адамдардың
қоғамдық байланысы мен өзара қарым-қатынасы, олардың белгiлi бiр нақты
тарихи жағдайлардағы өмiрi мен iс-әрекеттерi алынады” дедiк. Бiрақ көркем
шығармаларда адамнан басқа нәрселер де кездеседi ғой. Тiптi кей
шығармаларда ешқандай адамның болмайтыны да бар. Бұл “әдебиет – өнер
түрi; өнер нысаны – адам” деген пiкiрге қайшы келмей ме?
Жауап.
Адамдардың
iшкi
жан-дүниесiне,
қоршаған
ортамен
байланысына, өзара қарым-қатынастарына дендей енетiн көркем әдебиеттiң
сан ғасырлық даму жолы әдебиеттiң бейнелеу нысаны әрқашанда адам болып
табылатынын аңғартады. Көркем туындыдағы маңызды орынды адамның
иеленуi – адамзатқа тән көркемдiк таным мен шығармашылықтың
ғасырлардан ғасырларға ұласқан ұзақ сапарының жемiсi.
Ежелгi үндi өнерi мен әдебиетiнде өсiмдiктер мен хайуанаттар жетекшi
орынға шығып, адам табиғатқа
тәуелдi кейiпте ғана көрiнсе, образды
ойлаудың одан кейiнгi кезеңi болып табылатын ежелгi египет
мифологиясында құдай тектес құбыжық-хайуанаттар арасында адамдар
бейнесi ара-кiдiк болса да кездесiп қалады. Ежелгi грек өнерiнде ғана адам
бiршама толыққанды болмысымен көрiнедi, бұл тұста ежелгi грек өнерiндегi
48
құдайларды – идеал адам бейнесi немесе құдай бейнесiндегi адам деуге
болады. Адамның өнерде басты қаһарманға айналуы көркем шығармашылық
саласында ұлы жеңiстерге қол жеткiзуге мүмкiндiк бердi. Мысалы, Гомердiң
“Илиадасы” мен “Одиссеясы”, Эсхил, Софокл, Еврипид трагедиялары,
Аристофан комедияларының адамзаттың ортақ игiлiгiне айналуының бiр
сырын осы тұстан iздеген жөн. Әдеби шығармалардың
басым бөлiгiнде
адамның өзi, өмiрi, мақсат-мұраты, ой-сезiмi, күрес-тартысы негiзгi орын
алады. Қандай да бiр жазушы жайында сөз болғанда, ең алдымен оның
сомдаған қаһармандарының ойға оралуының сыры да осында. Мысалы:
Достарыңызбен бөлісу: