Ибрайым юсупов

138 
Сәскеликке ўақыт қалған шамалы,
Шық пуўласар, «елп» етпеген самалы.
Жерди қушқан еркин мийнет ышқында
Кеўил шалқып, ушқан адам қыялы. 
Көмкерилип көзди тартқан кәк егис,
Тербелисип басып былғар теп - тегис, 
Қайтпас мийнет - қатты қоллы тәбият,
Арпалысқан қызғын гүрес, өшегис. 
Салмаларда суў ағады қулдырап,
Пахталарда сансыз түйме сылдырап,
Кетпен урған қыз - келиншек басында
Жипек шаршы нур қушады булдырап, 
Каналда суў астын - үстин лепирип,
Айдынында ақ шабақлар секирип,
Гүркиреген «Пахта абадтың» тарнаўы
Қазан толы сүттей тасып, көпирип... 
Жасыл жапырақ жайған көкли орманым,
Есимде бар талай ойнап барғаным,
Тоғай түси тоты қустың пәриндей
Көрмейсең бе мың қубылып турғанын! 
Қалай ушар бунда бүлбил сайрамай,
Қайтип шыдар еркин кеўлиң жайнамай!
Қарсы алдында мөлдиреген Арзы көл,
Гүлге безеп орнатылған айнадай. 
Ерке Әмиў, қарақалпақ еллери,
Колхозымның усы гөззал жерлери,
Усы жерде талай терин сыпырған
Мынаў жүрген ҳақ мийнеттиң ерлери. 

139 
Ай нурына мүлгип айдың түнлери.
Заўық бағышлап түрли қустың үнлери,
Усы жерде, усы көлдиң бойында
Нешшелердиң өткен жаслық күнлери. 
Булақ сести қыял тербеп сылдырап,
Ай сәўлеси суў бетинде қалтырап,
Талай жаслар түн қойнында урланып, 
Усы жерде ярын күткен албырап. 
Қосық даўысы қалғығанда алыстан,
Жас кеўилде ышқы оты алысқан
Усы жерде жамбаслаған жас шайыр,
Талай сапар муза менен табысқан. 
Бурын бунда тоғай мүлгип, сел басып,
Азғын шөплер тораңғылға тырмасып,
Булақ суўы көз жасындай мөлтилдеп, -
Көлдиң суўы қайғы менен сырласып. -
Муңлы еди ерке бүлбил намасы,
Өскен гүлдиң болмады ҳеш панасы.
Гүжим өсти қуў сырықтай қуўарып,
Адамзатқа ҳәз бермеди саясы. 
Мине, бүгин ғыр әтирап жайнаған,
Тамылжытып таң бүлбили сайраған, 
Көрдиң бе сен, Арзы көлдиң бойында,
Бүгин турмыс масайраған, қайнаған? 
Күн күлгенде алтын нурға малынып,
Гүлжан сонда әлле кимди сағынып,
Қойдыдағы қолындағы кетпенин,
Отырды қыз жасыл жапырақ жамылып. 

140 
Жүз қубылып сайрай берди бүлбил де,
Гүлжан ойшаң көзин салды бир гүлге,
Жүйрик қыял қызды артқа жетелеп,
Арзыгүлдиң сырын салды кеўилге. 
Шыт кәйлектиң жағасынан жел кирип,
Сыйпар бирақ, аянышлы түр кирип -
Ойланды ол. Қыялына тереңде, -
Отырғандай болды бир қыз телмирип. 
Қыз тып - тыныш ойға батып қалды да,
Бир бурымын артқа қағып салды да,
Суўға қолын апарғанда еңкейип,
Бир дана гүл түсти келип алдына. 
Албырап қыз бетин бурды жалма - жан,
Гүл жай ғана кетти ығып армаған,
Ақша жүзге қан жыйылып, мысалы -
Хабар берди жаңа пискен алмадан. 
Қара, әне, албыраған жүзлери,
Қандай сулыў ойнақшыған көзлери,
Еситилер, тыңла әне ашыўлы -
«Ким өзи» деп сыбырланған сөзлери. 
Қашпақ болып қаймықканда қылт етип,
Тағы бир гүл түсти суўға «шылп» етип,
Қыз жөнелди. Бирақ, жигит бир ғарғып -
Ақ билектен тутты келип «шырп» етип. 
- Жибер Ораз, усының да әдет пе? 
- Гүл қаяқта? - Қара, әне, суў бетке!
Тастадың ғой, өз қолыңнан бердиң бе?
(Жигит ерни бара қалды бир бетке). 

141 
Төсин басып, қаймыққанда қыз шаққан,
Жигит қолы белге оралды оң жақтан,
Ақырында жуўасыған жас жүрек
Орын алды әсте ыссы қушақтан. 
Дүрс - дүрс етип барып жүрек басылды,
Ақ билеклер мойнына да асылды.
Асаў кеўил тилге келип жайласып,
Сөзге келди, қыздың кеўли ашылды. 
Жаслар сәўбетине гүллер ийди бас,
Тораңғыллар жапты оларға көк липас,
Жарасықлы жанға жайлы сөз бенен –
Ҳәзиллесип отыр, әне, еки жас. 
Бир мәҳәлде айтты Ораз Гүлжанға: 
Бурын бунда бир ҳәдийсе болған ба? 
Билесең бе әңгимесин Арзының?
Айтып берши, - деп қыйылып турғанда, -
Мөлдпр суўға сулыў бир көз таслады,
Гүл жүзикли қолдан жигит услады.
Жамбаслады көл бойында еки жас, 
Гүлжан сол бир әңгимени баслады:
* * * 
Бир заманда Узақ деген бай болып,
Өткен еди төрт түлиги сай болып,
Қамшы таўлап,
адам аўлап, 
ел жаўлап,
Оған ҳеш ким келмептимис тай болып. 

142 
Ашыў қысса көзлеринде от жанып,
Қаҳәрленсе қамшысынан қан тамып,
Зулымлығын өткерипти өлгенше,
Билер екен аўылдағы бар халық. 
Муўса ғарры ҳәм де кемпир Қырмызы,
Болды олардың Арзы деген бир қызы.
Сулыўлықта түнде шықса далаға,
Тақланғандай еди көктиң жулдызы. 
Сөз маржанын дизген шайыр - шийрин тил,
Даўысына таңланыпты ҳәр бүлбил.
Өткергенде он жетинши бәҳәрди
Түсти бөксесине шашлары сүмбил. 
Көзи түскен көркке бенде болғандай,
Әлипайым келген минези қандай,
Аппақ тиси ай нурына шағылысып,
Аўзын ашса турар дизген маржандай. 
Жүрегинде сақлап намысын - арын,
Жүргенинде тилден төгип муң - зарын,
Ҳәтте оны көрсе кемпир - ғаррылар
Еслер еди ессиз жаслық шағларын. 
Көп жигитлер көрип өзин тута алмай,
Көрген менен сөз айтыўға бата алмай,
Не жигитлер жүрегинде от жанды,
Төсегинде тыныш уйықлап жата алмай. 
Ғам қайғысын қара шаштан узайтқан,
Түн ишинде қосық даўысы қыз айтқан – 
Дөңбекшитип кемпир - шалды оятып, 
Елжиретип көп қызларды муңайтқан. 

143 
Сол Арзыны тоқаллыққа алыўды,
Ойлап Узақ көп жумсады қарыўды.
Малға жығып сорлы қыздың атасын,
Бир күни ол алып кетти арыўды. 
Қыз дәўраны өтти мысал көрген түс,
Ҳеш нәтийже шығармады өшегис.
Талап излеп кеткен яры Қаражан.
(Кетпегенде қолдан келмек қандай ис?) 
Сорлы қыздың жаны қайдан жай табар,
Қаражан деп көзлеринен қан ағар,
Сегиз айда «жоқарыда» Қаражан -
Өлди деген еситнлди сум хабар. 
Узақбайдай ғарры ийттиң азабын –
Арқалады қайғы басып қабағын.
Күнде дөҳмет, күнде қорлық, Арзыгүл –
Тарта алмады аўыр турмыс азабын. 
Күнлер өтти. Еркинликти сағынып,
Ҳәсирет шекти жас кеўили жабығып.
Бир ақшамы көл бойына келди қыз,
Айсыз түннен қара жаўлық жамылып. 
Бир түн еди көкти булыт қаплаған,
Әлле қандай перделеп сыр сақлаған.
«Арзы келди, Арзы келди» дегендей,
Көл қуслары шуўлап тыным таппаған. 
Таппас сулыў дәртлериниң даўасын,
Елестирмес гүздиң ызғар ҳаўасын. 
Тур жағада жасыл түскен ағаштай,
Жел тербетип оның муңлы намасын. 

144 
Шерли нама кеўил шерин молайтқан,
Бул қосықты соннан бери ел айтқан.
Сол бир күнде суў бойында сыңсытып,
Бул қосықты ядлап қалып көл айтқан. 
Бул наманы бүлбил тыңлап таңдағы,
Кулақ түрген қырды гезген аңдағы.
Ел аўзында ертек болып жөнелген
Мынаў еди қыз қосығы сондағы: 
«Тар қапесте өскен сорлы Арзыман,
Басларыма қайғы салды тар заман,
Ойнап өскен бирадарлар бол аман,
Алыс жолға сапар шектим мен бүгин. 
Жүрек баўырым лала яңлы қан болып,
Қара шашым тозды пәрийшан болып,
Көзим жасқа, кеўлим ҳәсиретке толып,
Қарымай белимди бүктим мен бүгин. 
Анам мени бай қызына теңгерди,
Атам сорлы мени малдан кем көрди,
Зар жыласам көзде жасым ким керди?
Көзимнен қанлы жас төктим мен бүгин. 
Он сегизде түстим залым Узаққа,
Ийт Узақбай салды мени дозаққа,
Урып - соғып күнде қойып азапқа,
Сабыр дәрўазасын жықтым мен бүгин. 
Анам қалды, алып кетти үйимнен,
Жас тәниме суўық етти кийимнен,
Бәйбише ғарғысы тести мийымды
Бул зарлы заманнан кештим мен бүгин. 

145 
Отырсам басыма, турсам аяқтан,
Ҳасыл тәним жара болды таяқтан,
Кийик едим, таслар кақты туяқтан,
Кайтып келмес жолға түстим мен бүгин. 
Жазықсыздан сүйеклерим күйретип,
Жас тәниме алмас қанжар түйретип, 
Ол да аздай урды аў атқа сүйретип,
Бул жерлерге зорға жеттим мен бүгин. 
Сорлы көрким бул әлемге өрт салған,
Жас жанлардың жүрегине дәрт салған,
Қайда жарлы қызын бахытсыз қылған,
Дүньядан қол былғап кеттим мен бүгин. 
Турған жерим терең суўдың жағасы,
Көринбейди өз үйимниң қарасы.
Ҳайўан екен көргенсиздиң баласы,
Әжел ағыўынан иштим мен бүгин. 
Күн туўғанда сол залымға оқ атың,
Қайғы дойнағынан сынды тақатым.
Келди, дослар, хош айтысыў саатым,
Жанған шырақ едим, өштим мен бүгин. 
Хош елатым, хош досларым жанажан,
Ҳош бол енди ақ сүт берген анажан,
Уйықла тыныш, сүйген ярым Қаражан,
Дүньядан әрманлы өттим мен бүгин. 
Неше жанлар биздей қорлықта өткен,
Аққыў едим айдынында ержеткен, 
Ал қушаққа, ҳасыл көлим, сүй беттен,
Қойныңа өзимди аттым мен бүгин!...» 

146 
Суў қойнына өзин атты Арзыгүл,
Бир ышқынып қалды хош ҳаўаз бүлбил.
Жан - жаныўардан жасырғандай Арзыны,
Сыйқырланып тынып жатты сырлы көл. 
Ерке қыздан айырылып ел қалды.
Ақ маралын қушып терең көл қалды.
«Өлди - өлди» дөп сыбырлап шөплерге,
Қыр қойнында ызың қағып жел қалды. 
Елди оятты суўдан шыққан жаңғырық,
Қырды оятты ашшы даўыс жаңғырып.
Қыздың муңын айтып жылап тынымсыз,
Айдалаға кетти самал қаңғырып. 
Турды даўыл жалт - жулт ойнап найзағай,
Атқан оқ боп булытты тести найзадай.
Муңлы гүллер басын ийип муңайып,
Бүлбил қалды бир өмирге сайрамай. 
Көл бойында төгип көзлердиң жасын,
Ел жоқлапты сүйип туўған баласын.
Соннан бери Арзы қыздың атына
Қойған екен аўыл көлин, даласын. 
Мине, солай бир заманда бул жерде,
Бийшара қыз қаңғырыпты түнлерде.
Аянышлы муң түседи ядыңа.
Елеслетсең сол бир қара күнлерди. 
Дегенинде еки кеўил елжиреп,
«Сырларым кеп, уғар болсаң кел, жүрек» 
Дегендей ақ Арзы көлдиң айдыны
Тал саясын жамылып тур мөлдиреп. 

147 
Он төртинен туўған айдай жамалы,
Қыздың шашын желпип жупар самалы.
Бойын кернеп тасқын ғайрат, қуўаныш,
Шарықлады палўан қыздың қыялы. 
Елге ырыс, ерге қуўат, сән берген,
Колхозымның талмас билек қызы сен,
О, сен арыў Арзыгүлдиң әўлады,
Мен де сени шын кеўилден сүйемен. 
Ҳалқың менен айдын жолға атланып,
Сайра, жаным, саз намаға шадланып.
Сениң намаң қуўаныштың намасы,
Елди гезер тилден - тилге ядланып... 

жүктеу/скачать 0,8 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: