Катон-Верстка-01. indd
КЕР – тау сілеміндегі қыр, қырқа, қыраттардың бір жақ бетіне не бөктеріне қарама –қарсы біткен екінші қыр, қыраттың қапталы. КЕРІШ
жүктеу/скачать 2,93 Mb. Pdf көрінісі
|
| КЕР – тау сілеміндегі қыр, қырқа, қыраттардың бір жақ бетіне не
бөктеріне қарама –қарсы біткен екінші қыр, қыраттың қапталы. КЕРІШ – топырақ, құмы қатып қалған жер қыртысы. ҚАБАҚ – 1. Адам бетінің қас пен көз аралығындағы жері; 2. Жар мен жыраның тік түскен бетінің үстіңгі жиегіне жақын жері. ҚАҒЫЛ – Тау бетінің жел қақты болып қар жата бермейтін күнгей жағы. Қойды қағылда жаю керек. ҚАҒЫР – 1. Топырағының беті қасаңданып, шеген боп қатып қалған жер; 2.Әбден кірге батып, икемге келмей қақайып қалған, қаудырлақ: мысалы, қағыр боп қалған қайқы бас пима. ҚАПТАЛ – тау жотасының тегістеу жермен түйіскен тұсынан сәл жоғарылау деңгейде болатын қия бет. ҚАПШАҒАЙ – ұзыннан –ұзақ біраз жерге дейін созылып жататын аласа шоқылар, қырат – қырқалар арасында болатын ені тар, тасты шатқал. ҚАРҚАРА – сәукеледей шошайып, алыстан көрінетін таудың биік жотасы, шоқысы. ҚАШАР - Қазақ халқының көшпелі тіршілігінде қысқы мекен ретінде пайдаланылған орын атауы. «Қашар» сөзі «мал қамайтын қора» мағынасында қолданылған. ҚИЯ – таудың, шоқының, төбенің жоғары қарай тік біткен беті; ол әдетте, мал жайылымына жарамайтын, көбіне тас жанасты, жар қабақты болып келеді. ҚОБЫ – бітімі астау тәріздес сопақша болып келетін, жан – жағы жарлауыт, табаны құрғақ ойпаң жер. ҚОЙНАУ – екі жақ беті биіктеу келіп, орта тұсы біраз жерге дейін созылып жататын табаны жазық, ені тар алап. ҚОЛ – басы бұлақ – бастаулардан, тау суларынан басталатын аумағы кішігірім өзен және оның аңғарындағы алап. ҚОЛАТ – тау ішіндегі екі жонның аралығындағы ұзынша келген ені тар аңғар. Мыс.: Әне бір қолатта боран астында қалғанын, мына бір жықпылда жыңғыл тұтатып жан шақырғанын есіне алды...(«СҚ», 8.01.1976 ж.). ҚОЛТЫҚ – мұхит, теңіз, көл суларының құрлыққа қарай жіңішкерек еніп тұратын жері. ҚОПА – үстіңгі қабаты қураған шөптердің шіріндісінен құрылып, қоға, қамыс, құрсақ қау болып өскен бос топырақты жер. 330 ҚОРҒАН – 1. Ерте замандарда дала төсінде көтерілген көне бейіт үстіне аумақты етіп, биіктетіп үйілген тас–топырақ үйіндісі; 2. Бір нысан төңірегін айналдыра тұрғызған көлемді қоршау, соқпа дуал, биік қабырға. ҚОРЫМ – 1. Тау беткейлеріндегі жар қабақтардан үгіліп ылдиға қарай сусып түскен қырлы майда тастардың көлемді үйіндісі; 2. Дүниеден өткен адамдардың сүйегі қойылған қалың бейіт түскен жер. жүктеу/скачать 2,93 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|