ІҢКӘр дүние (1972 ж., «Жазушы» баспасы)

                        

құлыныңдай құраулап, 

Сен қарсы алсаң – түсер ол да бір аунап. 

Бір топырақтан жаратқансың әуелде, 

Тілсіз рух құдіретімен бұғаулап. 

 

Табиғатпен, топырақпен, ауамен 

Сипайды кеп маңдайымнан бар әлем. 

Мұның бәрін қалай теңей алармын, 

Сенің,  

             

сенің алақаныңа, аға мен! 

 

.

..Қарсы аларсың, 

                            

шығарып та саларсың, 

Желеп-жебеп, туған топырақ, қаларсың. 

Алақанның орны бөлек бірақ та, 

Сен өйткені –  

                         

адамсың ғой, адамсың! 

 

 

ӘЛІППЕ АЛДЫНДА 

 

...Адамзаттың әлі сәби жас шағы, 

Ашық еді  маңдай алды –аспаны. 

Сонда да ол бір сәулені іздеді, 

Сол сәулеге шарқ ұра бастады. 

 

Жас сәбидей туа сала тырбанған, 

Тірлік іздеп тылсымдардан, тыңдардан, 

Бірлік іздеп қуаныштан, думаннан, 

Шындық іздеп қайғылардан, мұндардан, 

Бұл адамзат ізденумен шыңдалған! 

 

Сонда Адамзат сол ізденіс – шерудің,  

Мәңгі екенін білді өзіндей өмірдің. 

Өмір – ғұмыр мақсаты да сол еді, 

Көпірі де – күрестердің, жеңудің. 

 

Сол мақсатқа бізді мәңгі жалғаған 

Адамзаттың танымына таң қалам! 

Өзіңді өзің таны деген әуелден 

Табиғаттан табиғатың аумаған. 

 

Сәуле құмар, нұрға құмар – сен гүлсің, 

Басы тұнық бастаудайын – мөлдірсің. 

Көкірегіңді көк тұнығы сел жусын, 

Қиялыңа қанат болып жел жүрсін. 

 

Табиғаттан ал барлығын, ал іздеп, 

Сен – адамсың,  

                          

мойыныңда парыз көп. 

Адамзаттың сонда-ақ асқақ санасы 

Салды бізді білім – қия, сан ізге. 

 

Сонда адамдар аяған жоқ көз майын, 

Ойлаған жоқ қара басын, өз жайын. 

Білім деген – ақиқат қой, 

                                           

сол үшін 

Дар алдында тұрды талай сөз дайын. 

 

«

Бас кеспек бар, тіл кеспек жоқ» дегендер, 

Заманынан ойы ілгері кемелдер. 

Білім деген – келешек қой,  

                                               

сол үшін 

Тұрды дайын зынданға, тас шеменге. 

 

Шіркеулердің қоңырауларын сом болат, 

Сәулелі ойлар тілсіз матап, алды орап. 

Біреулері отқа өртеніп, біреуі –  

Көк аспаннан келешекке жол қарап. 

 

Дүние сырын, шындық сырын жатты ашып,  

Жатты Адамзат өзін-өзі тап басып. 

Соның бәрі жарық сәуле секілді 

Тапты келіп біздің дәуір қақпасын. 

 

Біздің дәуір, біздің қоғам – білімге 

Кең сарайын ашты кеше, бүгін де. 

Жиырмасыншы жылдар есте кешегі, 

Сауат ашқан жермай шамның түбінде. 

 

Одан арғы, бергісі де ... бәрі есте,  

(Егер, егер... ұмыт болса сал еске). 

Бұл Адамзат болсын қанша білімді, 

Әліппенің алдында әлі нәресте. 

 

Бүлдіршінім,  

                     

ақ фартук, ақ жағалы,  

«Әліппеңді» ал ұстай ғой, ал әне... 

Мойыныңа асына ғой сумкаңды, 

Бұл міндетің – келешектің талабы. 

 

Ал соға ғой,  

                      

қоңырауыңды күмбірлет, 

Талпын, талпын – дүние сырын білгің кеп. 

Сенің соққан қоңырауыңның күмбірі 

Адамзатқа тұрар жүктеп мың міндет. 

 

Әліппесін аш кәнеки, әлемнің, 

Дүние сырын қызғанады сенен кім. 

Қарыздар ғой Әліппенің алдында 

Кемел заман, кемел қоғам, кемел күн. 

 

 

АҢЫЗ 

 

Ең ертеде, ең алғашқы, ең тұңғыш, 

Бар екен бір ең ерке құс, еркін құс. 

Еркін-ерке ұшады екен әрқалай, 

Қонады екен, 

Болады екен әр түрлі іс. 

 

Тойлайды екен, 

Сайрайды екен әр түрлі ән. 

Аспандайды, 

Аттамайды ар-иман. 

Сиқырлы екен қанатына нұр сіңген, 

Сүйкімді екен басы айналған бір сүйген. 

 

Бір өзінде  

Жер мен аспан – екі ана, 

Жер мен көкте – болмапты оған шекара. 

«Осындай бір еркіндік бар екен» деп, 

Сұқтанды жұрт «Тоқта, тоқта, о, тоба!» 

 

Сол ерке құс  

                      

күндерінің бір күні, 

Көз тигендей болды тордың «тұрғыны». 

Тор ішінде шырылдапты шыңғырып: 

- 

Шығарсаңдар, шығарам, - деп, - бір бүлік. 

 

Құс сайрапты шыбын жаны шырқырап, 

Жұрт таң қапты, сай-сүйегі сырқырап. 

Еркіндіктің есесіне торды ойлап, 

Тапқан Адам, 

Ал сол Адам –  

Сұм бірақ! 

 

 

ӘРІПТЕСПЕН ӘҢГІМЕ 

 

Мен – ақынмын,  

                             

досым бар драмашы, 

Өнер – бір дерт, өзек – өрт, сұрамашы. 

- 

Ойың, ойың, ойың аз, - дейді ол маған, 

- 

Оқиғаңды, - деймін мен, - сыналашы! 

 

Бұл дүниеде айтпаған ой қалмаған, 

Оқиға жоқ драмаға айналмаған. 

Мен Абайдың алдында қайқаң қағам, 

Ол Шекспир шетінде қайраңдаған. 

 

Ол екеуі – ойлы да, оқиғалы, 

Мәңгі, мәңгі, 

                      

мәңгінің сақилары. 

Ол екеуі – Пайғамбар,  

                               

біз – пендеміз, 

Сатып алған сау басқа сақинаны.   

 

Олар бізге қарайды төбемізден, 

Біз қараймыз баладай елегізген. 

Тар заманда туса да...  

                                      

таңғаламыз, 

Таланттырақ жаралған неге бізден?! 

 

Деп екеуміз, 

                       

мойимыз, мойындаймыз, 

Өліп-өшіп әр сөзін пайымдаймыз. 

Мықтылардың мысынан қайқаңдаймыз, 

Мұхиттардың шетінде қайырлаймыз. 

 

Сөйте тұрып жазамыз біз де бірақ, 

Біздікінің әрине тұзы азырақ. 

Тар заманда, тартыста, тығырықта 

Жазған олар ащырақ, ызалырақ. 

 

Біз де жақсы жазуға міндеттіміз, 

Машығына кәсіптің тым ептіміз. 

Драмашы, ақынбыз ел алдында 

Әжептеуір біз дағы құрметтіміз. 

 

Біздің заман, 

                       

ұлырақ ол заманнан, 

Шындық озған қиялмен болжағаннан. 

Таптар менен тақтардың тартысының 

Талай айла-амалы жолда қалған. 

 

Біздің заман кер жорға – кемелінде, 

Заманаға сай болды өнерің де. 

- 

Сыйғыз соны, - деймін мен, - драмаңа, 

- 

Көрсет соны, - дейді ол, - өлеңіңде. 

 

Бәрі өзгерер...  

                        

заңың да заманың да, 

Оқиғаң да, ойың да, амалың да. 

Абай менен Шекспир мәңгі бірақ 

Адамзатқа – азамат адалында! 

 

Өнер деген – өмірдің лапылдауы, 

Ой деген не? 

Бар болса ақын жаны, 

Өнер – бір дерт, өзек – өрт,  

                                  

ал жанып көр, 

Таста, досым, іздеме оқиғаны. 

 

 

 

 

 

 

 

АУМАЙДЫ ТАҒДЫР ОТАННАН 

 

...Тағы да бір жыл өткердім, 

Тауқыметін де көп көрдім. 

Тағдырың жазса – қабыл ал, 

Тауқыметтің де дәмі бар, 

Тағдырдан озып кеткен кім?.. 

 

Тағдырдан озып кеткен кім? 

Шегіндім талай, шектелдім. 

Шегініс жасап секірдім, 

Ойыма бірақ жете алмай, 

Бойыма ғана жеткенмін. 

«Жазымыштан озымыш жоқ» деген, 

Дедім де көндім, деп көндім. 

 

Секірдім яки сүріндім, 

Ұрынбас жерге ұрындым. 

Құладым яки жығылдым, 

Жүдедім яки сылындым. 

Тайталас түсер тағдырмен 

Мен дағы – қара сіңірмін. 

 

Көндім мен,  

                      

көнбістіктен бе, 

Көндім мен жеңіс күткенде. 

Сонда да бірақ жүрмедім 

Тақтайдай тегістіктерде. 

Аңсадым түстік аптабын 

Адасып терістіктерде... 

 

Тағдырды мен де сыйладым, 

Тағдыр да мені қимады. 

Түстік біз талай тайталас, 

Ұмытпай ұят, ибаны. 

Өзі ішкен суын ылайлап, 

Кетпедік суатындағы... 

 

Тағдырдан озып кете алман, 

(Аумайды ол ерке ботамнан.) 

Аяулы бола тұрса да, 

Алмайды жүгін жотамнан. 

Екінші тағдыр іздеуге 

Амал жоқ бірақ жаһаннан. 

Жалғыз-ақ тағдыр – пешенем, 

Аумайды жалғыз Отаннан. 

 

* * * 

 

Аяз шытынап, ақ қырау дірілдеген, 

Ай сәулесі шаңытып білінбеген. 

Арқаның айлы жарық түнінде мен 

Ат шанаға мініп ап, жол шығушы ем, 

Жүректегі алысып дүбірменен. 

 

Сықыр-сықыр сары аяз сықырлайтын, 

Ай сәулесі сіңбейтін, жұтылмайтын. 

Сылаң қағып, сынап ап сылқылдайтын, 

Қарымынан тұяқтың құтылмайтын. 

Көсем жорға делбені қақтырмай-ақ, 

Делебені сезгенде қылпылдайтын. 

 

Сан мың жұлдыз сәулесі таматұғын, 

Дала – мұхит тұтасып жанатұғын. 

Пердесіндей періште қанатының 

Қабағыма ақ қырау қонатұғын... 

Аңыздарда айтатын «қадыр түні», 

«Қадыр түні» – осы түн болатұғын! 

 

 

* * * 

 

Аян берген өзің бе едің, 

Көрдім сені түсімде. 

Жүзіңде әжім, көзіңде мұң, 

Сұп-сұр сұлық пішінде. 

 

Маған қаяу қабағыңмен 

Салыңқылау қарайсың. 

Айтпағымды жанарыңмен 

Айтқызбай-ақ орайсың. 

 

Үнсіз-түнсіз түсінісіп, 

Үнсыз-түнсіз ұғысып. 

Үнсіз сүйіп, үнсіз құшып, 

Үнсіз-түнсіз суысып. 

 

Судырлаған жібекке ұқсап, 

Сыбдырлаған желге ұқсап, 

Қолға ұстатпай жоқ боп кеттің 

Жаһұттайын жалғыз сәт. 

 

Жалғыз-ақ сәт!  

                          

О, тобасы, 

Оның өзі түс қандай! 

Осынау дүние шекарасы 

Көзден бұл-бұл ұшқандай. 

 

 

БАЛАЛЫҒЫМ  ЖОҚ  ДЕЙТІНІМ 

Мылтық атып, мылтық оқтап көрмедім, 

Құс құлатып, гүлді таптап көрмедім. 

Зембілдермен жаралыны көтеріп, 

Окоптардан қанды соқпақ көрмедім. 

 

Көрдім бірақ...  

                        

Көп мүгедек кәріпті, 

Көре-көре оларға көз қанықты. 

Ести-ести жесір-жетім жоқтауын 

Жырымда да содан салқын қалыпты. 

 

Ол ерлік қой – қан майданда от кешсең, 

Жауыңменен жағаласып кектессең. 

Оқ та кешпей, от та кешпей...  

                                                   

зардабын 

Арқалап көр бір тамшы жас төкпестен. 

 

Соғыс көрмей, көр арқалап зардабын, 

Көр арқалап соңындағы салмағын. 

Сен әкеңнен, сен көкеңнен айрылдың, 

Сұм соғыстың тауқыметі жан-жағың. 

 

Ал көктеп көр, ал бүрлеп көр, қаулап көр, 

Ал маздап көр, ал лапылдап, лаулап көр. 

Соғыстан соң... аққан қан мен шыққан жан 

Құнына сен күнәһардай жауап бер! 

 

Сен жауап бер, келер ұрпақ, өтінем, 

Дүниенің тік қарау үшін бетіне. 

Соғыс, соғыс!  

                       

Тастап кеткен сауалың 

Жеткізбейді шалғайың мен шетіңе. 

 

Өрті, дерті – кетер соғыс зардабы, 

Кетер кегі, қайғысы да қандағы. 

Бұл жалғанда жалғыз бақыт – балалық, 

Менде бірақ сол балалық болмады. 

 

Мылтық атып, мылтық оқтап көрмедім, 

Құс құлатып, гүлді таптап көрмедім. 

Соғыстан соң... көрдім күллі зардабын, 

Балалығым жоқ дейтінім – сол менің. 

 

* * * 

 

Бір еркекті сүйді делік, екі әйел, 

Екеуі де өліп-өшкен от әйел. 

Жар алдында екеуі де кінәлі,  

Ар алдында екеуі де – сот әйел. 

 

Жеке-жеке соттайды олар  

                                             

өзді-өзін, 

Өзі бояп жүргендей-ақ өз көзін. 

Алдырғысы келмейді олар сезімге, 

Қалдырғысы келмейді олар сөзге өзін. 

 

Жар қадірін, ар қадірін біледі-ақ, 

Оттың басын отыр ұстап – сыналап. 

Жұрт қатарлы әйел болып келеді, 

Көштен озбай, көптен қалмай тұралап.  

 

Басы түгел,  

                   

бауыры бүтін,  

                                            

оты аман, 

Екі әйел – екі тағдыр, екі адам. 

Бірін-бірі білмесе де, екеуін 

Бірдей сезім бір адамға матаған.  

 

Екеуі де айтпайды оны тіс жарып, 

Айтпайды оны кетсе-дағы іш жанып. 

Тарпаң сезім тар кеудеде тыпырлап, 

Тынысы да келе жатыр қысқарып. 

 

Ал еркек пе?..  

                         

Біледі оны бұл еркек, 

Іші – дүлей, сырты – тылсым жүрер тек... 

Махаббаттың оты өртеуден кеткен соң, 

Қалғанының бәрі, бәрі – құр ертек. 

 

Бір сезімнің сиқырымен үш адам, 

Бірін-бірі матаған да, тұсаған. 

Тамұққа да бармайды олар күнәдан, 

Өлетін де олар емес құсадан. 

 

Бірақ, бірақ... бір сезім бар ортада, 

Шаншудайын тұрар сыздап арқада. 

Өліп-өшіп сыйлайды еркек оларды 

Ал сүюге қобалжи ма, қорқа ма?.. 

 

Ол арасы, ол арасы дүдәмал, 

Дүдәмалға дүбара боп жүр олар. 

Өмір заңы осы екен ғой,  

                                        

япырым-ау, 

Сезімдерге шекаралар, сыналар. 

 

ДИРЕКТОРДЫҢ «АШУЫ» ТУРАЛЫ ЖЫР 

 

Қызылжар қырмандары қызыл таудай, 

Тастаған қатар-қатар тізіп баулай. 

Немесе ол даладағы қан тамырлар 

Жүрекке нәр беретін үзіп алмай. 

 

Біреудің қабағынан кірбің көрсе, 

Қара су батпай оған бір күн кешке, 

Цифрды жоспардағы мың қайталап, 

Жасап ап қиялында күннен десте.. 

 

Қиялдан әмір – шындық жұлып алып,  

Қиялдың жібергенде «жынын» қағып, 

Тұрады ол күлер сәтте жылай жаздап, 

Тұрады ол жыларман боп жымың қағып. 

 

Отыздың бесеуінде биыл жасы, 

Кешегі бейбіт күннің тел құрдасы. 

Тұрмыста әбеқоңыр, тату-тәтті, 

Жары мен от басында төрт баласы. 

 

Тірлікте,  

               

тірлікте оның көп туысы, 

Өйткені, әрекеті – көптің ісі. 

Дау да көп – салқын сыңай,  

                                         

қырау қабақ, 

Сонда да өмір шіркін, оттың іші. 

 

Отты өмір ортасынан қашқан емес, 

Дау-дамай, жанжалшылдан сасқан емес. 

Бастық ол бір ауылға...  

                                    

басты мақсат – 

Халқына қызмет ету, басқа да емес. 

 

Серікбай Елемесов –  

                                      

сол азамат, 

Совхозын биыл жұттан санап озат. 

Өмір ғой, опығы көп, тоқуы көп, 

Әйтеуір қалды соқпай санын аз-ақ. 

 

...Шалт мінез, шалымды ісі шапшаң басшы, 

Шаруасы кейіншектеп, қатты састы. 

Хатшы да қоңырау соқты «бұл қалай» деп, 

Ұяттан өн бойында от тұтасты. 

 

Қарқыны жігіттердің қарға адымдап, 

Танапта жүреді екен түн жарымдап. 

Тұралап тұрады бір комбайндар, 

Дауысы бірде өшіп, бірде арындап. 

 

Жас басшы ұстарадай қылпып тұрған, 

«Не қырсық шалған, - деді, - бұл антұрған». 

Сол күні алақанға шырт түкіріп, 

Тыпыршып ұйықтай алмай, түннен тұрған. 

 

Танапқа жеткенде бұл,  

                                        

Қаби диқан 

Жүзіне жалт қарап бір таңырқаған. 

- 

Көрсетші, қирап тұрған қай комбайн, 

Кәнеки, барайықшы соған таман. 

 

- 

Әне, - деп Қаби диқан нұсқағанда, 

Үлгерді штурвалды ұстап ол да. 

Ышқынып мотор үні шықты бір-ақ, 

Комбайын жатка жайып түсті жалға. 

 

О, ғажап! 

Қаби аң-таң. Төрт-бес жігіт 

Әуелі андағайлап, енді ес жиып, 

Жағдайды түсінгенде, айтты бірі: 

- 

Ә, оны жөндеп қойғам мен кешкілік. 

 

Директор қатты ашудан дір-дір етіп, 

Қарысып штурвалда тұрды бекіп. 

Қабиға қол бұлғаған қараған жоқ, 

Танапты екі-үш орап, сырғи өтіп. 

 

«Сынды» деп сау комбайн, сау машина, 

Салмақ па ырың-жырың «саудасына». 

Япыр-ау, қалай сонда Қаби аға, 

Ренжіп қалғаны ма, болмашыға. 

 

Мен рас, салғанда олар танапқа орақ, 

Қолдағы мүмкіндікті сынап-қарап, 

Су жаңа техника бере алмадым, 

Сол дағы болғаны ма заматта гәп...» 

 

Жас басшы сол «ашуы» тарқамастан, 

Не тоқтап, не тынығып, не тынбастан, 

Түспеген штурвалдан,  

                                       

ауданда оны 

Хатшы іздеп, кеңсесінде уәкіл тосқан. 

 

Күте алмай шыққан хатшы осы жолға 

Тап болған дәл осынау оқиғаға. 

Шаң-шаң боп комбайннан түсе беріп, 

Жіберген жыламсырап сақи «бала». 

 

Сол кезде Қаби аға қоса жылап, 

Жыламай басқалары, босап бірақ. 

Тек қана күлген хатшы,  

                                      

диқандардың 

Баладай мінезінен жасарып сәт. 

 

Содан соң «Көктерекке» ырыс тасып, 

Кең арна тартылыпты табысқа ашық. 

...Алдынан мол астықтың шықтым бірге 

Солармен сабантойда қол ұстасып. 

 

* * * 

Дүниеде махаббаттың бары анық қой, 

Бәріміз содан туып, тарадық қой. 

Туамыз бір анадан,  

                                  

таласамыз, 

Бұл адам ішіндегі алалық қой. 

 

Ойымыз кейде біздің осал әлі, 

Баладай жағалаған босағаны. 

Соғыстың соқпағына жүр сүрініп, 

Ашуы ақылдан тез, асау әрі. 

 

Десек те,  

                 

деп қалсақ та ара-тұра, 

Әлемді сан айналған сағатына, 

Көргенде корабльдер жылдамдығын 

Қалайша балалықтың санатына 

Қосуға қақымыз бар санамызды, 

Қиялдан іс ілгері бола тұра! 

 

Дүниеде махаббаттың бары анық қой, 

Бәріміз содан туып, тарадық қой. 

Туамыз бір анадан, таласамыз, 

Бұл адам ішіндегі алалық қой. 

 

Махаббат Анамыз ғой,  

                                      

бары рас қой, 

Бары рас ұлдары да тағы қаскөй, 

Бары рас Адамзаттың болашағы, 

Өйткені санасы мен жаны жас қой... 

 

 

ЖАРА 

Көршімізде тұрды бір тарлан солдат, 

Иығына сұм соғыс салған салмақ. 

Дәм бұйырып әйтеуір туған жерге 

Тірі оралған жарты әлем жалған шарлап. 

 

Омырауында көп емес орден-медаль, 

Иығында жұлдыз жоқ –  

                                         

мен мұндалар. 

Қатардағы, кәдімгі қарапайым 

Мұндай атақ, әрине, әркімде бар. 

 

Әркімде бар жарақат бар мұнда да, 

Әлі күнге сыздайды әрбір жара. 

Соғыс салған жараның жалғыз емі –  

Тазалығы солдаттық Ардың ғана. 

 

Бұл да солай, 

                        

жазылған сол емменен, 

(Табиғат қой жасаған – шебер деген). 

Басқа ажалдан өледі,  

                                    

енді ойы жоқ 

Соғыс салған жарадан өлем деген... 

 

Соғыс салған жарадан енді өлмейді, 

Ауруға ем бар.  

                         

Аяныш емделмейді. 

Соғыс салған жараның сыздауына 

Ешбір ауру – аяныш тең келмейді. 

 

* * * 

Жиырмасыншы ғасырдың соңғы шені, 

Неткен кемел, неткен кең, көнбіс едің. 

Неткен шалтсың, шапшаңсың, шыдамсызсың, 

Не болады... ертеңің енді сенің? 

 

Сен бір жіптің дірілдеп екі ұшында, 

Жанып тұрған жалынның отысың ба?! 

Сөніп кетсең қайтеміз бір лып етіп, 

Бір лау етіп уақыт қапысында. 

 

Сонда мынау Адамзат болғалы адам, 

Саған қарай үмітпен жол қараған. 

Іргетас қып үмітке не қалаған, 

Болашақты болжаса... не қараған. 

 

Әлде саған сенген бе, сүйенген бе, 

Сенгендігі – қасиет, киеңнен бе? 

Кемел ғасыр, қаншама кең болсаң да, 

Көнбістікті көнтері иемденбе! 

 

Иемденбе, 

                    

иеленбе, берме иіңді, 

Көтердің ғой, көрдің ғой – не қиынды. 

Санаңдағы салмақпен басып таста, 

Шапшаңдықты, шалттықты – жел құйынды! 

 

Жиырмасыншы ғасырдың соңғы шені, 

Мен де иыққа көтерем сонда сені! 

Сонда менде қорқыныш болмас еді, 

Жіп ұшында дірілдеп жанған оттың, 

Айтшы, Адамзат,  

                           

жарыққа бар ма себі?!  

 

 

 

* * * 

Қарағым, кешір, 

                            

кешірші қалқам, ағаңды, 

Уақыт құрғыр есейтеді екен адамды. 

Әйтпесе сені танымай қалам деп пе едім, 

Шолпан жұлдызды танымағандай таң алды. 

 

Қарындас, кешір! 

                              

Қарағым кешір, кеше гөр, 

Көзіме бұлай түспегенің ғой кешелер. 

Түспегенсің ғой,  

                             

піспегенсің ғой ол кезде 

Қапылсың қандай, табиғат шебер, о, шебер! 

 

Қарындас, кешір!  

                              

Кешір де дейтін жоқ күнәм, 

Жүрегімді оттай жандырып өттің – жоқ күмән. 

Есімнен танып жай оғындай бір соққыдан 

Теңселіп тұрмын...  

                                

Көзімнің алды көк тұман.  

 

Көз алдымдағы көк тұманым да ашылар, 

Көңілімдегі көп алаңым да басылар. 

Есіңнен тану, есіңде қалу, еске алу –  

Өмірдің, қалқам,  

                             

қызығы деген осылар! 

 

 

 

 

 

* * * 

Қараңғы түсті. 

                       

Көз байланады, 

Түнге айналады төңірек. 

Аспанда жұлдыз маздай жанады 

Әдеттегіден көбірек. 

 

Қараңғы түсті.  

                          

Қарауытады 

Қарауыл таулар тұлғасы. 

Ақ қылау сәуле қылаңытады, 

Жұлдызға тиіп шың басы.  

 

Қараңғы түсті.  

                       

Қарағайлардың 

Көлеңкелері көз байлап. 

Көлбең де көлбең,  

                        

талай ойларды 

Құлай да жаздап қозғайды-ақ... 

 

 

 

жүктеу/скачать 1,85 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: