Тетяна і Сергій Дзюби. Вірші 60-ма мовами світу. Канада: Новий
жүктеу/скачать 10,33 Mb. Pdf көрінісі
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Serhij Dziuba MIŁOŚĆ DO RUSAŁKI (BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY) Pokusy baśniowego królestwa
- Między nami, upiorami
- Tłumaczenie: Roksana Krzemińska
277 * * * Янгол врятував воїна якось не-полюдському! і його ворога. – Колись я був воїном, – – Це – нечесно, – пролунало у відповідь. образився воїн. – Хіба ти – не мій янгол? (з циклу «Про людей та Все у вас, у янголів, янголів) 278 Serhij Dziuba MIŁOŚĆ DO RUSAŁKI (BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY) Pokusy baśniowego królestwa * * * Wczoraj przydarzyło mi się nieszczęście — o północy zgubiłem swój but, ale Ty gdzieś go dzisiaj znalazłaś — nieprawdopodobne: tak, to naprawdę mój but! Teraz jesteśmy księciem i księżniczką. (Anna Tylutka) * * * Podobają mi się wszystkie kobiety, no, prawie wszystkie, ale kocham tylko jedną — tę, która codziennie opowiada mi nową baśń. (Anna Tylutka) * * * Kiedyś zimą oddałem bezpańskiemu psu swoją bułkę — czerstwą i zimną i nagle usłyszałem za plecami: „Dziękuję!” Obejrzałem się, ale w pobliżu nikogo nie było, 279 tylko moimi łzami płakało wielkie psisko. ( Roksana Krzemińska) * * * Wyrwałem siwego włosa, pomyślałem życzenie — i nagle pojawiłaś się Ty. Teraz już zawsze będziemy razem — dopóki nie będę zupełnie łysy. (Roksana Krzemińska) * * * Cały czas jestem taki rozdarty — skarżył się centaur. — Głowa pragnie grzywy, a nogi – butów… — To drobnostki – uspokoił go Adam. — Pomyśl, jak musi cierpieć Ewa, która pragnie być jednocześnie piękna i mądra! (Anna Tylutka) * * * Jaka to udręka rozumieć wszystko, o czym w nocy miauczą koty, gdy kobieta nie ma ochoty na pieszczoty i wiersze się nie udają! 280 Dlatego też przemieniam się czasem w kota: i ja się nacieszę, i kobietom jest przyjemnie. (Roksana Krzemińska) * * * Dla prawdziwego mężczyzny najważniejsze jest w porę się zmienić w wygodne krzesło — kiedy kobieta chce usiąść, w ciepłe i miękkie łóżko — kiedy musi się wyspać, i... w innego mężczyznę — jeśli ten jej się znudził. (Marianna Chłopek-Labo) * * * Gdy żyjesz tysiąc lat czas ucieka jeszcze szybciej — nie można się ani nażyć, ani nakochać… I dlaczegóż nie dane mi było urodzić się jako tęcza po deszczu? (Roksana Krzemińska) 281 * * * Schyliłaś się, by poprawić zapięcie przy bucie, a ja nie zauważyłem jak pocałował cię skrzat. Teraz jestem zagrożony — lgną do ciebie nawet źdźbła trawy! — Czy to las? — pyta sroka. — Oczywiście — wzruszam ramionami. — Masz piękną żonę? — Wiadomo — przytakuję. — Tak więc… (Roksana Krzemińska) * * * O zmroku z czarodziejskich niebios schodzimy na ziemię — księżniczka musi wyprowadzić swojego smoka. (Anna Tylutka) * * * Zła czarownica to dobra wróżka, którą wysłali na emeryturę. (Anna Tylutka) 282 * * * Dziewczynka marzyła, by nauczyć się latać, mieszkać w czarodziejskiej chatce i być inną niż wszyscy. Przezywali ją: „kosmonautka”, cały czas naśmiewali się z niej. A niesłusznie — dziewczynka okazała się być bardzo wytrwała! Teraz ma nadzwyczaj wymyślną i pomysłową chatkę i niezmiernie ciekawą pracę. Jest Babą Jagą. (Roksana Krzemińska) * * * Niechcący nastąpiłem psiakowi na łapę i nie przeprosiłem. A on się obraził i przemienił się w gwiazdozbiór. (Roksana Krzemińska) * * * Chciałem się ogolić, ale zamiast znajomej twarzy, zobaczyłem w lusterku kozi pysk. 283 Znowu się w Tobie jakiś czarnoksiężnik zakochał! (Anna Tylutka) * * * Mężczyzna zajadał się pierogami ze śmietaną, aż tu nagle pierogi się poruszyły a jeden z nich przemówił: „ Prosimy, nie jedz nas, jeszcze ci pomożemy w potrzebie! ” „ No, moja żona jest niesamowita — umie nawet zrobić pierogi, które mówią!” — z zadowoleniem odparł mężczyzna i zajadał pierogi dalej. (Roksana Krzemińska) * * * Mężczyzna właśnie zamierzył się siekierą w drzewo, gdy nagle wierzbę zasłoniła sobą rusałka: — Zostaw ją w spokoju! — Kiedy muszę, odsuń się — mężczyzna spokojnie 284 zamachnął się siekierą. — Jak ci nie wstyd, przecież jest taka piękna! — pogroziła mu palcem rusałka. — Kobiety też są piękne — przyznał mężczyzna — A jednak nie możemy zostawić ich w spokoju... (Roksana Krzemińska) * * * Każdemu kretowi choć raz w życiu trafi się Calineczka. (Roksana Krzemińska) * * * Mężczyzna objął rusałkę i szczęśliwie zszedł z nią na samiuteńkie dno — był nurkiem. (Roksana Krzemińska) * * * Skrzat w swej podziemnej kuźni wykuwał dla Ciebie złoty pierścień, a zapłaty nie chce — 285 mówi: „Prezent!” Trochę to podejrzane… Lecz niegrzecznie być niewdzięcznym, więc w zamian podarowałem mu ten oto wierszyk. Dobrze być poetą — zawsze można się jakoś wykręcić! (Roksana Krzemińska) * * * — Jakże dostojnie Pan tańczy — pochwaliła centaura młoda kobieta. — Ja w ogóle jestem idealnym mężczyzną, — ze spokojem odrzekł centaur. — Nie wolno mi się wszakże pomylić. Proszę sobie wyobrazić, co by się stało gdybym w wirze tańca nastąpił Pani na nogę… (Roksana Krzemińska) 286 * * * Pewne dziewczę zabłądziło w lesie i spotkało wilka. — Proszę się nie obawiać, — rzekł wielki i groźny basior. — Jestem mnichem zdolnym kochać wyłącznie swego Boga. — Ale przecież mógłbyś mnie po prostu zjeść! — ze strachem powiedziało dziewczę. — Mógłbym… — łagodnie odrzekł wilk. — Ale właśnie dziś wierzące wilki poszczą! (Roksana Krzemińska) * * * Urzekająco pływasz w morzu kwiatów, ręce Twoje — niespokojne i łagodne niczym fale: pojawiasz się i znikasz w pachnących płatkach morskiej piany — taka wyzywająco naga i wstydliwie nieosiągalna! Nie umiem pływać w Twoim morzu, dlatego, jak zawsze, każdego roku czekam na brzegu — 287 na niezwykle zagadkową kobietę — tulipanową wróżkę. (Anna Tylutka) * * * Mówią, że zimy w ogóle nie będzie, bo smok jednakowoż zdechł; na plac ciżba przyniosła już w ofierze bałwana w rytm dźwięków hymnu. Mówią, że wszystkie dziadki mrozy mają obowiązek niezwłocznie zgłosić się z rzeczami do wojskowej komendy uzupełnień: są teraz wyjęci spod prawa. Mówią, że latać we śnie na północ już nie można: to szkodzi zdrowiu. A temu, kto jadłby lody publicznie obetną głowę. Mówią, że białe niedźwiedzie należy niezwłocznie deportować z kraju, ponieważ są białe; nareszcie naszym wystarczy mięsa! 288 ... Smok siedział przed telewizorem I trzymał w łapie kielich po brzegi wypełniony krwią — był w doskonałym nastroju: już wiedział, że pożyje długo. (Roksana Krzemińska) * * * Oto mrowisko: mogę mu jakoś pomóc albo się nad nim ulitować, albo je zniszczyć. Potrzymałem siebie, drobniutkiego, na dłoni i wypuściłem: jutro tu kochać lub karać będzie ktoś inny. Tylko dla mrówek wszyscy bogowie mają jedną twarz. (Roksana Krzemińska) 289 * * * Kiedy byłem smokiem, spałem na złocie i miałem najpiękniejsze kobiety, — ziściły się wszystkie moje marzenia! Dziękuję, że mnie zabiliście. (Roksana Krzemińska) * * * Jedynie kobieta może dwie godziny wyprawiać cuda ze swoimi włosami, brwiami, rzęsami, ustami, paznokciami i innymi częściami ciała, a potem, wyruszając na wędrówkę, starannie założyć przed lustrem czapkę niewidkę. (Anna Tylutka) 290 Między nami, upiorami * * * Zakochałem się bez pamięci, a z kobietą niczego nie mogę zrobić: jestem upiorem. * * * — Dlaczego nasz pies tak straszliwie wyje? — zapytał upiór swego towarzysza. — Jak to, nie wiesz? — zdziwił się ten. — On się ludzi boi. * * * W starym zamku zwolniła się posada upiora: uciekł od turystek, które go natrętnie podsłuchiwały. 291 * * * — Widzisz jak to wszystko się zmienia, — drwił z upiora pijaniuteńki obwieś. — Dawniej kobiety cię ubóstwiały, a teraz jesteś nikim i nawet trudno cię nazwać! — Oczywiście ma pan rację, szanowny panie, — niewzruszenie odparł upiór. — Ale panu nawet teraz kobiety na odległość strzału armatniego nie pozwalają się zbliżać, a ja zawsze mogę powspominać jak byłem dżentelmenem. * * * Taką zastawę rozbić! — upiór urządził swojej narzeczonej scenę zazdrości: znowu się spóźniłaś na spotkanie! Gdzie można się szwendać dwieście lat? * * * Prawdziwy upiór zawsze jest gotowy przestraszyć panią domu do ekstazy! 292 * * * Najwyższa pora pozbyć się starego skrzypiącego łóżka na strychu i kupić upiorom nowe: przez ich nocne pieszczoty razem z żoną się nie wysypiamy. * * * Tak bardzo chciałem zostać upiorem, że zwróciłem się do samego Boga: teraz mam tak jakby głowę, niejako ręce, niemal nogi i prawie skrzydła. Na wieki zostałem upiorem… ogromnej muchy. * * * Tyle czasu mieszkałem z upiorami, że przestałem dostrzegać ludzi. * * * Zamek żyje, dopóki ma swoje upiory: one są jego duszą. 293 * * * — Dlaczego ludzie nie mogą żyć wiecznie? — westchnął stary książę. — Bo nie dostrzegacie ruchu czasu i nie odróżniacie jego kolorów, — wyjaśnił upiór. — Poza tym nie wiecie jak smakuje i jaki jest w dotyku. * * * — Przecież nie macie duszy, więc jak możecie brać ślub? — dziwił się hrabia zaproszony jako świadek na wesele upiorów. — Ludzie też są czasem bezduszni, — z uśmiechem zauważył upiór. — A jednak to nie przeszkadza im mieć władzę, majątek, a nawet ucztować na naszym weselu… * * * — Czy jest pan urodziwy? — zapytała upiora młoda kobieta. — Wszystko zależy od Pani wyobraźni, — odpowiedział upiór. — Czasem ludzie wyobrażają nas sobie jako potwory! 294 * * * — A jednak nie darzycie ludzi zbytnią sympatią, — gospodarz zamku popatrzył na fotel, który zabawnie huśtał się pod sufitem. — Jak Pan może, jaśniepanie — zaprzeczył upiór. — Jak można nie lubić kogoś, kto przypomina sobie o twoim istnieniu tylko wtedy, gdy jego fotel zawiśnie pod sufitem?! * * * — Wiesz, chciałabym być taka jak ty, — panna wyszeptała z kokieterią do upiora. — Nie spalać się w ogniu, w wodzie nie tonąć i żyć wiecznie! — To dziwne, jak można zazdrościć czemuś, co tak naprawdę nie istnieje? — pozłacany świecznik uderzając o podłogę wydał smutny dźwięk. * * * — Nie rozumiem, co w tobie takiego niezwykłego? — z zarozumiałością odezwał się do upiora młody baron. — Jesteś zaledwie moją kiepską podróbką, jakimś zgęstniałym kłębkiem powietrza pozbawionym ciała i krwi! — Rzeczywiście, — od razu podchwyciła hrabiowska 295 peruka i zwinnie umościła się na głowie rzeźby smoka, która z oszołomieniem kichnęła i wyrzuciła z paszczy chmarę kurzu. — Rzeczywiście, — powtórzył upiór, — ja dawniej byłem zwyczajnym człowiekiem, a z pana, baronie, wyjątkowe… straszydło. * * * — Jaka piękna! — wykrzyknął zachwycony upiór patrząc na nowych gości. — A co ci się najbardziej podoba? — zapytała panna. — Moje oczy, figura czy… — … Łysina pani towarzysza, — z rozczuleniem odparł upiór. — W odróżnieniu od lustra doskonale odbija moją postać. * * * Panna została na noc w zamku i rankiem widmo przyniosło jej kawę do łóżka. 296 — A ja myślałam, że ty tylko straszyć umiesz! — powiedziała kokieteryjnie. — Lubisz zapach kobiecego ciała? — Nie zawsze — odpowiedziało widmo. — Ale lubię zapach kawy. (tłum. Anna Tylutka) * * * Rozbójnicy wdarli się do zamku, ale upiór odebrał im broń i powalił napastników na ziemię. — Słyszeliśmy, że codziennie „wojujesz” ze starym hrabią i całą jego familią. Czy nie chcesz wykorzystać tej szansy, by wreszcie dopiec swoim wrogom? — próbował podlizać się jeden z nieproszonych gości. — Tak, jestem wojownikiem, — skinął starodawnym mieczem upiór. — Ale nie jestem zdrajcą. Wynocha z moich włości! 297 * * * — Za bardzo troszczysz się o tę roślinę — rzuciła upiorowi z pogardą hrabiowska córka. — Jak można tak adorować byle różę nie zwracając uwagi na tę, do której zalecają się najzamożniejsi i najprzystojniejsi mężczyźni całego królestwa?! — Najzwyczajniej w świecie, panienka nie jest podobna do róży, — delikatnie poruszyły się płatki. — A ten kwiat czuje i rozumie mnie lepiej niż ja sam siebie. Jak jej nie uwielbiać? — Jesteś zboczeńcem! — tupnęła nogą panienka. — Jestem ogrodnikiem. * * * — To nieprawdopodobne: w zamku umarł najstarszy upiór! — skonsternowany hrabia ogłosił gościom nowinę. — Myślałem, że po prostu znalazł sobie nowe miejsce, ale inne upiory potwierdziły — naprawdę umarł! — A więc to musiał być jakiś nieprawdziwy upiór, — uspokajała hrabiego pewna szanowna 298 dama. — Bo inaczej przyszłoby nam stwierdzić, że setki ksiąg naszych znamienitych uczonych głoszą nieprawdę… — Tym sposobem można by postawić pod znakiem zapytania korzyści płynące z poobiedniej drzemki i sensowność noszenia lakierków! — zauważył baron. — A tego nie jestem w stanie sobie wyobrazić! — Czy przez jednego przeklętego upiora przyjdzie nam zmienić całe swoje wyobrażenie o świecie? — rozzłościł się książę. — Już lepiej byłoby zjeść własny kapelusz albo pokazać się gołym publicznie! — Tak, rzeczywiście, w zamku nikt nie umarł, — hrabia peruką wytarł pot z czoła. Tłumaczenie: Roksana Krzemińska В Олеському замку на Львівщині в XVII ст. народився король Польщі Ян Собеський. А ще вам розкажуть легенду про тамтешнього привида… 299 Kobieca logika * * * Mężczyzna podlewa kwiaty, a one nie zwracają na niego najmniejszej uwagi. — Czemu te kwiatki z tobą chętnie rozmawiają, a na mnie nawet nie spojrzą? — zapytał żony. — Może ja je źle podlewam? — Oczywiście, westchnęła kobieta, — wy nas zupełnie nie rozumiecie. (Anna Tylutka) * * * Dlaczego kobiety tak często chcą dostawać prezenty? Bo każdy mężczyzna jest przekonany, że najlepszy prezent dla kobiety — to on sam. (Roksana Krzemińska) * * * Kobieta pojechała dzisiaj, a wróciła wczoraj. — Trzy dni się w drogę zbierałaś! – zdziwił się mężczyzna. — Faktycznie — uśmiechnęła się 300 kobieta. — Nie wzięłam ze sobą nikogo zbędnego. (Anna Tylutka) * * * — Nie zapominaj, że zostałaś zrobiona z mojego żebra! — przypomniał kobiecie mężczyzna. — Przecież żeber mamy po równo, — odrzekła kobieta. — I czemu wy wszyscy udajecie, że zapomnieliście, skąd tak naprawdę przyszliście na świat? (Roksana Krzemińska) * * * Mężczyzna spóźnił się na umówione spotkanie — o całą godzinę! Było zimno, a kobieta ubrała się lekko. Mimo wszystko czekała na niego. — Wybacz! Zazwyczaj jestem bardzo punktualny, — mężczyzna zaczął się usprawiedliwiać. „ Teraz się ze mną ożeni…” — pomyślała kobieta. (Roksana Krzemińska) 301 * * * Mężczyźnie zdarzyło się ugotować świąteczny obiad i dobry miesiąc nie przestaje się tym chwalić. — Tak, kochanie, udało ci się to naprawdę wspaniale! — kolejny raz pochwaliła mężczyznę żona. I pomyślała: „ Ciekawe co by było, gdyby urodził dziecko?” (Roksana Krzemińska) * * * Kobieta leży na kanapie i czyta gazetę. — Co się stało?! — zapytał mężczyzna. — Nic — zagadkowo odpowiedziałaś. Ach, ta niezrozumiała kobieca logika! (Anna Tylutka) * * * Chodźmy kochanie, słońce już zachodzi a my jeszcze nie jedliśmy obiadu! Czy to tak rozsądnie? — na całe morze krzyczał z brzegu zniecierpliwiony mężczyzna. 302 — Boże, dlaczego oni niczego nie rozumieją? — zapytała kobieta, która na horyzoncie kochała się ze słońcem i stawała się morzem. (Anna Tylutka) * * * — Wiesz, byłbym gotów życie za ciebie oddać! — powiedział mężczyzna — Jeśli chcesz, choćby zaraz wyskoczę z okna z trzeciego piętra! — A z czwartego? — zażartowała kobieta. Mężczyzna się obraził. (Roksana Krzemińska) * * * Mężczyźnie znudziła się muzyka i kazał ją wyłączyć. Z powagą myślał o swoich męskich sprawach i jak zawsze nie zauważył, że kobieta tylko udaje, że wyłączyła magnetofon, bo w istocie śpiewała jej dusza. (Roksana Krzemińska) 303 * * * Kobieta lubiła codziennie godzinami pluskać się w wannie. — Jesteś jak kaczka – często żartował mężczyzna. Był bardzo bogaty i młody w łóżku, więc nie rozumiał dlaczego go porzuciła. „ Gdyby tak nazwał mnie łabędziem…” (Roksana Krzemińska) * * * — Przestań podobać się mężczyznom! — To tak, jakby nie oddychać... — Ale ty przyciągasz nawet widma! — Pilnujesz mnie na każdym kroku, chociaż moje sny zostawiłbyś w spokoju... — Jam Otello! — Dziękuję, że mi przypomniałeś. Zabij muchę z łaski swojej... — Kochana! — Najdroższy... (Anna Tylutka) 304 * * * Mężczyzna nie jest w stanie uwierzyć, że kobieta już nigdy do niego nie wróci. — Cóż w tym takiego dziwnego? — nie rozumie kobieta. — Pamiętasz numery wszystkich zawodników Realu... A nie zapamiętałeś rozmiaru moich butów!!! (Roksana Krzemińska) * * * Kobieta poprosiła złotą rybkę o spełnienie tylko jednego życzenia: — Znajdź mi mężczyzną idealnego! — Ja, niestety, nie mogę ci w tym pomóc — ze smutkiem potrząsnęła ogonkiem złota rybka — Powinnaś zwrócić się do mojego męża… — A on znajdzie?! — Przynajmniej będzie zapewniał, że znalazł… (Roksana Krzemińska) |