Айдын байыс қҰланиек сәт сапар
жүктеу/скачать 106,89 Kb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- НӨСЕРДЕН КЕЙІН
| ЖАҢБЫРЛЫ КҮНГІ АУЫЛ
Мүжіп тұрған түк сезбей тай ағашты, Тас қораны үркіп кеп саяласты. «Жынды Сәрсен» секілді жынды бұлт, Көк шатырды сабады-ай аяқ асты! Аңғал көрші жүр еді қи кептіріп, Дәу етігін қашты үйге сүйреп кіріп. Алақандай ауламыз көлге айналды, Көлге айналды жүзердей үйрек тіліп. Тұла бойым сәл мұздап, сәл ысынып, Күркірейді көк аспан жан ұшырып. Көк төбеттер іргеде қыңсылайды, Түнде ұйқы бермейтін жарыса үріп. Уа бүйтпе, ел шулап, уа сүйтпе, Қарап тұрмай қарғыдым УАЗикке. Егін жаққа жауса ғой деймін іштей, Аянышпен көз салып буаз итке. Төніп келіп салды ғой ойран бұлтың, Апам бетін шымшиды: Жайған құртым! ...Әпкем ұзақ телмірді терезеден, Кімді есіне салды екен, айнам, бұл күн? НӨСЕРДЕН КЕЙІН Бала кездей, Отыра алмас, ехе-хей, дала кезбей, Жасанып шық, аяулым, ки ақ көйлек! Бұлттар – көшкен керуен сияқты ой кеп: «Жосалы, жөн білетін тау-ақсақал, Жол-жөнекей соқпасам ұят ғой» деп. Бұлттар солай көшеді, тау асады, Кеудемдегі маздайды ән ошағы. Жұмбақ қыздың тұп-тұнық жанарындай Тамшы қонған гүлдердің қауашағы!.. Сәби жүзге үйірілген күлкі қандай! Шалғынға құлай кетсем, шіркін, оңбай! Қалтырайды ақ қайың - ару құсап, Судан шығып, ұялған сүртіне алмай. Ақындардан сүюді үйрен, ұқ дей, Қамыс сырнай сөйлеткен күйге еніп кей, Табиғатқа құнығып тұрмын енді, Таңғы шықпен шөл басқан инеліктей. СӘТ Ақ саумал жұпар, тамшылағандай көктен сүт, Ән сұрағандай жауыннан кейін шөккен шық. Басуға және жасқанып тұрмын мөлдірді, Күмілже сөйлеп, қысылған жандай көп тершіп. Сайрауық құсым көтеріледі көкке нау, Маржанды өлкеге сүйсіне қарап шетте тау. ...Жазамын деген өлеңнің өзі жан бітіп, Ақырын басып, ақ жауын кешіп кеткен-ау. ЖҰМБАҚ Күзгі әуеннен жауап іздеп сұраққа, Күзгі бақты көп кезеді күн-апта. Шопенді айттым, шатастырды Шәмшімен, Шәмші десең жаңылмайды бірақ та. Қара желдің аңырауын ұнатты, Жапырақтың жамырауын ұнатты. Не айтқысы кеп тұр демей, торғайдың Көмейдегі қоңырауын ұнатты. Көне күз кеп, о нені іздеп жүргені. Бақ шуылын «мынау ғажап үн» деді! Жұмбақ адам мұңын ұқпай күлдім мен, Жұмбақ ағам күлмеді. Жанарына мұң тұнады, күлмейді. (Ал, ауылда гүлтобылғы гүлдейді) ...Көп жүрістен шаршап, қайттық, қайтарда: - Мана, Шәкен дедің бе осы, кім? – дейді. ҚАРАША Табаныма желегін төсеп өлі, Құлазиды қаланың көшелері. Тереземді сабалай қаққан түнде, Қараша, қара өлеңнің нөсері еді. Құлазиды жанымның көшелері. О, Құдірет, тағы да танытты күш, Тағы да қимай кетіп, талықты құс. Күз жұмбағын ақықтар жасырады, Ақ қайыңның көзінен тамып тыныш. Гүлдерімді үзген мұң сағасынан, Сәл тамызып сары күз сабасынан. Жанарында жүректің қаяу қалды, Жұлқысам да болмады жағасынан. Құлазудың таппадым ешбір емін, Бәлкім оны бәрінен кеш білермін. Жапырақтың тәнінде дiрiл ойнап, Сыршыл хаттай еріксіз ескіремін... Мұңлық жайлы еседі тамаша аңыз, Құс қайтарған құлазып қараша, күз. Қараша-қыз, көзіңде бір тамшы жас, Бір тамшы үміт көзіңде, Қаласаң үз... Құлазиды қара өлең, қараша, күз!.. жүктеу/скачать 106,89 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|