ІҢКӘр дүние (1972 ж., «Жазушы» баспасы)

 

* * * 

(романс) 

Ақылымнан адастырып көр, кәне, 

Құлың етші,  

                      

құсың етші тордағы, 

Жоқ... жоқ, енді билетпеймін еркімді, 

Қажет емес махаббаттың ойнағы! 

 

Таңғы тұман. Таңғы тыншу. Солғын нұр 

Терезеден ене алмай тұр төрге бір. 

Аршын төсті ашып тастап төсекте 

Тәтті ұйқыда сен жатырсың, бар болғыр! 

 

Анау иық, анау ерін, төс анау – 

Қарамаймын. 

                      

(Қол бұлғайды қос анар). 

Анау саусақ, аяқ-қол да бәр-бәрі 

Бар өзімде, таңсық па екен, жә, солар! 

 

Деп қалсам да кете алмадым қасыңнан, 

Ток ұрғандай ой сап етті тосыннан. 

Жанарыңда жәудіреп бір көл жатыр 

Тәтті ұйқыдан жаңа ғана ашылған. 

 

Деп қалсам да,  

                         

тәйірі, әйел деген зат 

Сәуле сынды өте шығар көз арбап. 

Деп қалсам да,  

                         

бас иеміз бекерге, 

Өлең арнап, имандай сыр – сөз арнап. 

 

Деген бір ой,  

                       

жә енді оған жолама, 

Санамда тұр (жеңбей бірақ бола ма). 

...Құрсағыңа қолым тиіп кеткенде, 

Кешір, кешір, келдім сонда тобама! 

 

Сен – екеусің, екеусің сен, екеусің, 

Кешір мені, сүйгенім сен екенсің. 

Әйел-заттың махаббатын тек қана 

Адамзаттың бақытымен өтерсің. 

 

 

 

С. Балғабаевқа 

Сұлтанәлі, сенікі ненің шөлі,  

(Әлденеге сусатты-ау өмір сені). 

Сен әйтпесе, әуелден ашқылтымға  

Жоқ жігіттің бірі едің көңілшегі. 

 

Шөлдегеннің оншалық жоқ зияны, 

Шөлің қанса, жаның бір жаңғырады.  

Шөлдегеннің ең ғажап рахаты сол – 

Шөлің қанса, о, шіркін… бар қиялы. 

 

«Шөлім қанса, о, шіркін, шөлім қанса», 

Қанар шөлің дәм болса, өмір болса. 

Махаббаттың шөлі ғой басылмайтын, 

Досқа ренжіп шөлдейсің… көңілің қалса. 

 

Алда үміт алаңдап, алағзисың, 

Артта өкініш… айылын қалай жисын. 

Үміт пенен өкініш екеуі де – у 

Іше-іше өлем деп қобалжисың. 

 

Шөлдің осы сойқаны, сойы емес пе, 

Қабырғаны қаузайтын ой емес пе?! 

«Ой түбіне жетпейсің» дейді қазақ, 

Ойыңменен ойнама, қой егеспе. 

 

Ойың ояу болған соң, сезім сергек, 

Өз ойыңа өтесің өзің шөлдеп. 

Өз ойыңа өте алсаң – толдың өзің, 

Арылмасын шөлінен көн кенезең. 

 

 

 

САУАЛ 

 

Бомба үстіне бозторғай жұмыртқалар ма, 

Дүние сонда дін аман,   

                                       

жер үсті ұйық болар ма? 

… Көтерем етіп жер жыртсақ көк өгізбенен, 

Көк езу біреу соқа ұстап, 

                                             

көк иық болар ма? 

 

Орақ сабынан ойылып, 

                                            

қол күстенер ме, 

Шөпші ауыл болып шай ішсек… 

                                                

Тал түс төбеде. 

Ел шөлдеп әлек, бір бала ойымен әлек, 

«Біздің ауылға биыл жаз әртіс келе ме?..» 

 

Зеңбіл аспанның жұп-жұмсақ жиегін тіліп, 

Шаншылып сүйір тұсмығын сүйей ұмтылып. 

Шуда бір түтін төнеді көк төбемізге, 

Қараймыз үнсіз жанарға үрей іркіліп. 

 

«Құрбан шалмасаң, жақсылық жасап па құдай» 

Ойлайды бәрі: «Тұр-ау деп нысап байымай». 

Құрдасына әкем тезірек білдіреді ыңғай, 

«Тұсақ жоқ қоңды дәл сенің тұсақ қойыңдай». 

 

Бомба үстіне бозторғай жұмыртқалар ма, 

(Қой үстіне қонғаны ұмыт болар ма?) 

Өмір – үміт, бомба, сен күдіксің ғой, 

Сен құрымай ойлашы, күдік қала ма? 

 

 

* * * 

 

Сені ме сені, сені ме сені, 

                                          

сенбеймін саған сұм жалған, 

Бір күні мені жалғыз тамшыдай –  

                                           

жылт еткізесің жылғаңнан. 

Сені ме сені, сені ме сені, 

                                           

сенбеймін саған сұм жалған, 

Білемін, білем,  

                           

бір күні мені таралған шөптей 

                                             

тастай саласың тырмаңнан. 

 

Сені ме сені, 

                   

сұм деп-ақ тұрып сенбесем-дағы  

                                                                      

сыйласам, 

Ұлтаныңа ұйысқан сенің  

                                         

біз деген бұйра-бұйра шаң. 

Есімнен танып қиналған кезде, 

                                         

көзімнің алдын жарқ еткіз, 

О, жалған дейін,  

                           

о, жалған дейін, 

                                                  

жамантыңа қимасаң. 

 

21.11.1988 ж. 

 

СЕРІКБАЙҒА 

 

...Соныменен Оспанұлы Серікбай, 

Жар жағалап сазға біткен борықтай, 

Қырық жасқа келді бүгін, мінеки, 

Жетіммін деп желкесінен су кетпей, 

Жалғызбын деп жалтақтамай, қорықпай, 

Топты қыздың ортасынан шықты өніп, 

Әйелзаттың мейіріміне зарықпай. 

Талай отқа, талай суға күмп беріп, 

Құдай қағып жаманатқа жолықпай, 

Басы бүтін, бауырына басты бұл 

Бұйырғанды, бұйрыққа обал дарытпай. 

Жиырма жасқа жетіп-жетпей үйленді 

Райханның оң мен солын танытпай. 

Қармағына жемқапқыш бір неме еді, 

Қағып алды қармағымен балықтай. 

Қайран ана жаялық қып жүрегін 

Тегі бардың тентектігін танытпай... 

Жалғыз ұлым өтсін дейтін тарықпай. 

Біз бәріміз сол анадан тәтті дәм 

Татқандармыз тары құмар тауықтай. 

Қырық жасар бөбегінің дауысы 

Жер бетінен жетіп сәуле жарықтай, 

Топырағынан аунап түсіп сол ана 

Жер астында жатқан шығар «боталап» 

Үш жыл бойы ішпей кеткен ұлына 

- 

Іш, - дер еді ол, - бүгін, ботам, шамалап. 

Мейлі ішіңдер, мейлі ішпеңдер, осы тост 

Сол ананың аруағынан аманат! 

 

... Ал жолдастар!  

                             

Сәл шегініп, сәл алға, 

Қырық жаста керек дейді қарауға 

Егер еркек қырқылжың боп кетпесе, 

Бағы тайып, бастан тағдыр теппесе, 

Қырық жаста қақысы бар ол өзін, 

Өзін-өзі Пайғамбардай санауға. 

Пайғамбар ғып ешкімді ешкім жібермес, 

Мынау біздің Пайғамбарсыз заманда! 

Қырық жасқа жақсы болды жеткенің 

Серікбай боп, азамат боп одан да. 

Ақын болу керек дейді артынан 

Үлестірсе рахатынан, даңқынан, 

Алдыменен сол түсер ед талауға. 

Талантқа сай талан берген Райхандай, 

Тағдырына жақсылыққа жарауға! 

Қырық жаста енді сенің хақың жоқ 

Жан-жағыңа жалтақ-жалтақ қарауға. 

Қырық түгіл отыз тоғыз жасымда 

Мына мен де ұяламын расында 

Көздің сұғын анда-мұнда қадауға. 

 

Бұл әзіл ғой...негізгі сөз басқаша, 

Тағдыр бізді туа салып қоспаса, 

Біз осылай әзілдесе алар ма ек, 

Қатал жандар буып бізді тастаса. 

 

Әй, Серікбай, мен сені алғаш көргенде, 

Сайтаның бар бала екенсің кеудеңде. 

«Ақ ішейік, сақ ішейік» дедің сен, 

Біз Серікпен қызыл әкеп бергенде. 

 

Әй, Серікбай, сен сырықтай бала едің, 

Арықтығың – іштегі ақын әлемің. 

Ақын болмай, арақ ішсең сен бар ғой, 

Түрмелерді тауысатын «пәле» едің. 

 

Әй, Серікбай, қолың сенің тигеннен, 

Адам түгіл қара тас та именген. 

Сенің тылсым Аплотон күшіңді 

Райханға рахмет айтам игерген. 

 

Рахмет поэзия – өлеңге, 

Артық күшті сылып алған денеңде. 

Бұлтақ жолға түсірмеді ол сені, 

Жібермеді құлдилауға төменге. 

 

Бірі – жарың, бірі – арың Ақындық 

Ақын етіп алып шықты сені елге. 

О, шүкір ғой, үш жұлдызың жанып тұр, 

Үш жұлдызың жарқырап тұр төбеңде. 

Дача да бар, басқа да бар бұл күнде... 

Қолдың кірі... керек дүние дегенде! 

 

Ал, Серікбай, қырықтан соң ең керек, 

Жұмыр басың өмір сүру дөңгелеп. 

Дүние тәтті, дүние шәрбат, дүние бал, 

Соны жұтып тауысатын дем керек. 

 

Ал дем үшін болу керек бас аман, 

Аман болу керек алтын босағаң. 

Адал жарлар аман болсын алдымен, 

Босағаның қос көсігін жасаған. 

 

Ақындық та, байлық та бар өзіңде, 

Кенде емессің ыстық-суық сезімге. 

Ойдағыңның бәрін-бәрін берер ем, 

Қырықтағы қомағайлау кезіңде. 

 

Тек, қайтейін ...  

                            

Әттең көбі жоқ қолда, 

Тілегімді ал, тілек барда тоқталма! 

Қырық қырдан Райханыңды қолтықтап, 

Ал тартшы бір, елу деген қапталға. 

 

Жалғыз тартпа, бізді де ерт соңыңа, 

Заманы бір, амалы бір, жолы да. 

Қарасын ел, таласқан да, жаласқан 

Бірге туған ұяластар тобына! 

 

30.03.1985 ж. 

 

СЕРІККЕ 

 

Серік-ау, сен де қырқаға шықтың жүгіріп, 

Ұршықша уақыт қырық жыл ғұмыр үйіріп. 

Жаныңнан мен де бір елі қалмай келемін 

Ес біліп, етек жапқаннан бері киініп. 

 

Ұялас едік,  

                   

бауырымыз жазып бірге өрдік, 

Тағдырдың дәмін, таланның дәмін бір бөлдік. 

Бозда ойнап жүрген бозбала кеше едік қой, 

Қапыда қалай қырыққа жетіп үлгердік. 

 

Қырыққа жеттік,  

                             

қырқаның шықтық басына, 

Соңында менмін, алдымда сенсің асыға. 

Дүниенің біз де оң-солын танып қалдық па, 

Қарайтын боппыз адамның қабақ-қасына. 

 

Қырыққа жеттік,  

                             

қырқаға шығып қарашы, 

Адамның бұл бір толысар кезі ғой санасы. 

Қазақтың білдей ақыны болды бұл күнде 

Жұмагүл дейтін кемпірдің жалғыз баласы. 

 

Адамдық көзбен, ақындық көзбен қарасаң, 

Бітіргенің бар, бітпеген ісің орасан. 

«

Есіңде бар ма, есіңде бар ма?» дей берем, 

Өткеніміз бен кеткенімізді санасам. 

 

...Есіңде бар ма,  

                              

Ақшығанақтың ар жағы, 

Үркердей ауыл үрпиіп сонда қонғаны. 

Есіңде бар ма, соғыстан келген әкеңнің 

Тәндегі жара, іштегі жалын – зардабы. 

 

Қараша қоста, қолында құйттай домбыра, 

Жаралы жанның асылдың неге мойнына. 

Ақындық деген – әулие дүние, әкеңнің 

Көз жасы болып басыңа сонда қонды ма?! 

 

Сен білген жоқсың, әкеңнің демі аз қалған, 

Жолбарыс сынды жарасын жалап қозғалған. 

Дүниені қимай, тағдырды сыйлай өткенде, 

Артында жалғыз медеті болып – көз қалған. 

Есіңде бар ма, салқындау сызды сол көктем, 

Есіңде бар ма, жиналған халық жер-көктен. 

Есіңде бар ма, анаңның салған дауысы 

Жиналған жұртты егілтіп сонда еңіреткен. 

 

Есіңде бар ма, соғыстан соңғы елдегі 

Керемет пейіл, тұрмыстың бірақ кем жері. 

Мырзабек шалдың ақыретке деген ақ бөзін 

Есіңде бар ма, беліне буып келгені. 

 

Соңынан шалдың қалмайтын еріп бір бала, 

Сол баламенен ойнадың ғой сен ұрлана. 

Келешегіңе көрінген шығар, осынау 

Көзіңнен бірақ көрмедім сонда мұң, нала! 

 

Мұң, нала саған байқатпай анаң қабағы 

Қырыққа дейін күзетшің болып бағады. 

Есіңде бар ма, төртінші класс біткен соң, 

Бесінші класс... Түйемойнақтың сабағы. 

 

Бесінші класс... интернат наны, паёгі, 

Борщы бірақ аса бір тәтті дәм еді. 

Сарөзек жақтан қалта да қалта сөк, тары 

Келетін еді – сауыншы анаңның сәлемі, 

Есіңде бар ма, сәлемдемені сақтайтын 

Аузы ашық сенде қобдиша сандық бар еді. 

 

Қобдиша сандық сондағы сөк пен тарыдан, 

Бөліскен дәмнен тағдыр да бірге дарыған. 

«Ішкен соң болды арақты» дейтін өлеңің 

Газетке шығып, ақын деп сені танығам. 

 

Сұраса сабақ, шығатын біз ек соңғы үні, 

Өлең боп кетті ермегіміз де ендігі. 

Ақынға әкім әуелден әуес әдеті 

Жүнісов Кәдір старостамыз, сол жолы 

Есіңде шығар, шолтитып бір жыл шаш қойдық, 

Шашпенен бірге махаббатқа бас қойдық. 

Өлеңмен жазып, хат тасып жүрдік қыздарға 

Класс жетекшіміз жасаса да «қаскөйлік». 

 

Болмадық біз де, 

                             

бозбала дәурен жол берді, 

Өлеңімізді, өнерімізді ел көрді. 

 

Дүниенің заңы, өмірдің заңы деп білдік 

Геометриялық бұрыштар менен шеңберді. 

 

Қойға да бардық, шөпке де бардық сұранып, 

Қойды да бақтық, шөпті де шаптық сыбанып. 

Солқылдап біз де жігіт боп қалдық сол кезде 

Қыздардан бұрын... шараппен ерін шыладық. 

 

Есіңде шығар, алғашқы басты мақала, 

Есіңде шығар, алғашқы қаламақы да. 

Есіңде шығар Алматы жақтан хат жазған 

Кеңшілік деген талапкер ақын хаты да! 

 

Есіңде шығар, көктемдер менен көрген күз, 

Ұзақ жыл оқып... оқуды қиын жеңгенбіз. 

Біреулерге ұқсап сығалап, сықсыңдамадық, 

Біреулерге ұқсап біреуден көмек сұрамадық. 

Әдебиеттің есігін ашып әдеппен, 

Әдебиетке емін де еркін келгенбіз! 

 

Есіңде шығар, есіңде шығар дей берсем, 

Қырыққа бүгін келгендей өзім тебіренсем, 

Айтатын менде әңгіме бүгін тым ұзақ, 

Кешегілерді бүгінгілермен теңгерсем. 

 

Есіңде бәрі, есіңде бәрі – себебі, 

Ақын деп бүгін еркелетеді сені елің. 

Басың да аман, бауырың бүтін – Азамат, 

Анаң да аман – жапырағын жайған терегің! 

 

Жайдақ та жалғыз қалтылдап өскен шыбықсың, 

Қайырлы болсын,  

                              

желкілдеп жалғыз шығыпсың! 

Мәуеңе міне, маңайың тегіс қарық боп, 

Қалтылдамай да, солқылдамай да тұрыпсың! 

 

Тұра бер, Серік, тамырың тартсын тереңге, 

Шыға бер, Серік, биіктеріңе өнерде, 

Қарабас таудың бауырында туған адамсың 

Қарақан басың жүрмеуге тиіс төменде.  

 

Қырықтамын деп жоғалпа жастық желігін,  

Жоғалтпа, Серік, серттері бар ғой серінің, 

Он сегіз болсын, жиырма бес болсын көңілің, 

Тек сонда ғана жетеді жүзге өмірің. 

Топырақпенен, табиғатпенен, қанменен 

Көрейін соны –  

                            

тағдырлас менің Серігім! 

 

 

 

 

 

 

СӨЙЛЕЙІК 

 

Мемлекеттік масштабта, кел көсіліп сөйлейік, 

Еркін-еркін … онда не тұр … еркін болсақ,  

                                                          

еркесініп сөйлейік. 

Әлеуметтік маңызбенен, азаматтық парызбенен  

                                                         

өремізді көрсетіп, 

Азаматтық ой-пікірмен 

                        

аренада өркеш ұрып сөйлейік. 

 

Ауыл-үйдің пыш-пышынан алыс шығып сөйлейік, 

Тереземіз кімдерменен тең екенін 

                                                  

таныстырып сөйлейік. 

Бұрынғыдай бардың-жоқтың дақпыртына мәз болмай, 

Құр мақтанды қанағатқа ауыстырып сөйлейік. 

 

Көрінгенге құлдық ұрмай сөйлейік,  

                                                    

бұйрық ұрмай сөйлейік, 

Дәл ғылыми дәлелдермен, шиге ұрынбай сөйлейік. 

Жайма шуақ жария етіп, мамыражай мәміле етіп, 

                                                      

дау-далаба тудырмай, 

Жеделдетіп уақыттың қимылындай сөйлейік. 

 

Бүйрегіңді бүлкілдетсе, күңкілдемей сөйлейік,  

Жатып атқан жұмбақтарды кім-кім демей  

                                                                   

сөйлейік. 

Тұлай бойың тілегенді, тіл ұшына келгенді 

Лажсыздан ырқыңда ұстап іркуде үдей … сөйлейік. 

 

Астарласақ, астарлайық,  

                                          

астамсымай сөйлейік, 

Жаманатты қайда болсын жасқаусымай сөйлейік. 

Баяндауыш боп сөйлейік, бабы жанған іс болса, 

Бастауышты табу оңай… 

                                              

қостаушыдай сөйлейік. 

 

Өткен күнге өкінгенмен, түкірмей-ақ сөйлейік, 

Бүгінгіңде аз ба өкініш … «Шүкір!» деп-ақ сөйлейік. 

Бітеу-бітеу жарамыз бар,  

                                           

бітіспейтін жау да көп, 

Берік бірақ бітім жасап, бітірмей-ақ сөйлейік. 

 

 

 

Ішкі есеппен сөйлесейік,  

                                          

ішкі әлеммен сөйлейік, 

Өлі балық секілденбей, құштар өңмен сөйлейік. 

Жүзіқара сөйлемейік,  

                                   

шындықты айтып өлейік, 

Жүзінде ойнап керек болса… 

                                                

ұстараңмен сөйлейік. 

Ал сөйлейік, 

                        

Сөйлейікші мемлекеттік масштабта, 

Адамзаттық аренаға одан әрі асқақта. 

Ал сөйлейік, 

                     

Кімбіз біздер –  

                                              

алмайық тек байқатып, 

Қыза-қыза байқаусызда барысқанда бас жаққа. 

 

* * * 

 

Мәуленов ақын мәуелі жырдың алқабы, 

Тойыңыз тойға ұласа берсін торқалы. 

Әуенің сенің көлдердің күллі құйылысы, 

Құйылысы көлдің шым тереңіне тартады. 

 

Поэзия – аспан, 

                          

Сырбайдай  нұрлардың бірі, 

Поэзия – дала, Сырбайдай қырлардың бірі. 

Біздің Торғайдың өзеніндей, 

                                            

құрдымға құймай, 

Құрлыққа құйған, 

                              

жаса, Сырбайдың жыры! 

 

* * * 

Табиғат деген тағдырым менің –  

Табиғатыммен мәңгі біргемін. 

Табиғатыммен тайталасам деп 

Әлекке түстім… білмедім. 

 

Табиғатымды танымадым мен, 

Басына тептім –бағыма мүлдем. 

Табиғатыма қарсы жүзем де, 

Тағдырға тайқып… жалынамын мен. 

 

Табиғатыма берік болмадым 

Белгілі тағдыр ерікті алғаның. 

………………………………… 

 

 

* * * 

Тағы да көктем, 

                             

Тағы да келді – мәңгі май, 

Мойылдай көктің мөлтілдеуін-ай, мөлдірі-ай, 

 

Аспанның жүзі ашылды ма екен дәл бұлай, 

Анау бір бұлттың балаусасын-ай, балғыны-ай… 

 

Балаусасын-ай, балауызын-ай, балғыны-ай, 

Аймалап көкті ауаныменен қалғуы-ай. 

Қалғып та тұрып басынан қапыл етер ме, 

Бір сәті рахат, бір сәті апат – мәңгі май. 

 

 

* * * 

 

Тасым өрге домалайды, 

                             

домалайды күрт төмен, 

тасы өрге домаласа, 

                               

тас боп қатып жұрт деген, 

Әлін біліп әлденеден, әлібінен түртпеген. 

Тасым өрге домалай гөр, 

                        

домалай бер төменге, 

Болмысымнан басқа бірақ бағынбаймын  

                                                                   

«өнерге». 

Тентек тағдыр, құмарсың ғой, 

                                             

тәлкектеуге адамды 

Бірақ сені өле-өлгенше  ойнатпаспын төбемде. 

 

 

 

* * * 

 

Тел өскен тең құрбыңмен қатар өскен, 

Сен маған мүшел үлкен апа емес пе ең! 

Бір үйдің бозтайлағы ең, 

                                         

қыз ғып беріп, 

Табиғат тек сол жерден қателескен. 

 

Ерке едің, еркін едің – шолжың емес, 

Бір үйдің байламы едің, болжамы емес. 

«Тағдырың қосақтайды кімге сені», 

Кез еді сағым-сауал ол жағы елес… 

 

… Қойлы ауыл қоңыр төске кеп қонғансын, 

Кез еді көктемде ойнап өткен жасын. 

Сынағы – кәмелеттік аттестаттың 

Кез еді кәмелетке жеткен жасың. 

 

Кез еді қырмызы гүл қырдың үсті, 

Кез еді көл күмбірлеп мың дыбысты, 

Жарықтық жан иесіне қанат бітіп, 

Көбелек көк көдеден ырғып ұшты. 

 

Бұл неткен албырт көктем, аңғал көктем, 

Сәріде самалы есіп салған беттен,  

Деміндей мынау жап-жас дүниенің 

Сайды өпкен, саланы өпкен, аңғарды өпкен. 

 

Ұлдары ек қойлы ауылдың жалаңаяқ, 

(Даланы сыйлап өстік, даланы аяп…) 

Қозысын көк тұсақтың құнан қойға 

Телуші ек шешемізге қарамай-ақ. 

 

Әз апа, қойлы ауылдың қызы едің ғой, 

Сол көктем қыз боп сен де түзедің бой. 

Келгенде демалысқа апаң айтты: 

«Қарағым, бар қарамыз бір өзің ғой». 

 

Көзіңнен керемет бір нұр жүгіріп, 

Қарап ең о, ғажап-ай, тірлік –үміт. 

Бір жәндік… дәуіт екен шаңыраққа 

Шыға алмай тал уыққа тұрды ілініп… 

 

Көк көйлек киіп қызыл, жасыл көйлек, 

Иіс май, әтір сумен шашыңды өңдеп… 

Келуші ең әр емтихан өткен сайын, 

Үйің той, жатушы еді шашу көл боп… 

 

Айтты әкең: «ақ тайлағым, алаң білмей, 

Оқи бер сәулеленіп сонау күндей». 

Жұрт айтты: «жолы нәзік, беу бишара-ай, 

Ата-ана қабағына қарап жүр ғой». 

 

Әз апа, иман жүзді арға толы; 

Әкеңіз ашық дүние – малға қолы. 

Қаракөл ауылының қарт қойшысы –  

Жан еді қарапайым шаруа торы. 

 

Көбік сөз айтпайтұғын, көлгір мақтан, 

Әр сөздің артын күтіп орнын баққан. 

Мал үшін қырық жыл ұйқы-күлкі бөлді, 

Жоқ бірақ омырауына орден таққан. 

 

Байсалды мінезбенен, парықпенен 

Қатардан көрмеген жан қалып төмен. 

Айтпақшы, алған бір жыл құрмет қағаз 

Алтынмен айналысын әдіптеген. 

 

… Бір күні ауыл сырты қара жолға, 

Бұрқ етіп шыға келді қара «Волга». 

Жүр едім қозы қайырып қыр басында 

Тұмсығын сіздің үйге қадағанда. 

 

Оқыс бір сезім теуіп сананы кеп, 

Дір етті… әлденеге бала жүрек. 

Әз апа, сені ойладым… жүдеді-ау деп, 

Соңғы айда сын тапсырған сабағы көп. 

 

Әз апа, сені ойладым, аяулы апа, 

Көңілі болмаса деп қаяу-қапа. 

Құбылып бала қиял…  көкірегімде 

Керемет құдірет күш оянды, апа. 

 

Әз апа, сені ойладым, алтын апа, 

Маңдайы кере қарыс, жарқын апа, 

«Жалғыздық, жат жұрт» деген екі сөздің 

Салқыны мені келіп шарпыды, апа. 

Бір ғана сәулесі боп нұрдың, апа, 

Сен менің қиялымда тұрдың, апа.  

Мен саған осы барлық сезімімді 

Есейіп айтсам дедім бір күні, апа, 

Өзіңе айтсам дедім бір күні, апа!  

 

 

 

жүктеу/скачать 1,85 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: