306
Сонымен, А. Байтұрсынұлының әдістемелік еңбектерін мұқият зерттеген автор оның
танымдық-тағылымдық негізде жасалған әдістемелік көзқарастары қамтитын мәселелерді
тұжырымдай келіп, ғұлама ғалымның өзінен кейінгі ұстаздар үшін маңызды болатын
танымдық-тағылымдық мәні бар бірнеше кеңестерін жинақтап ұсынады. Олар:
– тілдік материалды жеңілден ауырға,
оңайдан қиынға, қарапайымнан күрделіге қарай
оқыту керек деген дидактиканың принципін өте тиянақты ұстаған жөн;
– оқушыларға арналған материалдар аса түсінікті болуы шарт;
– мәтіндер, көрнекілік, суреттік (иллюстративтік) материалдар қазақ баласының халықтық
ұғымына таныс, жақын болуы тиімді;
– тілді оқытуда тіл ұстартуға, көркем сөзге ден қойған дұрыс;
– тілді үйрету ана тілінің сөз, сөйлем жүйесін білгізумен қатар жүруі тиіс;
– тілді үйрету үшін мұғалім бірнеше әдісті меңгеріп қана қоймай, табанда өзі қажет әдісті
тауып, пайдалана білуі керек;
– мұғалім балаға білімді өз тәжірибесі арқылы жинақтауға жағдай жасап, тілді тез үйренуге
үнемі бағыт-бағдар сілтеп отыруы қажет. [1, 32-33]
Бұл қағидалардың барлығы да танымдық тағылымға жетелейтін А. Байтұрсынұлы негізін
салған сара жол деуге болады.
Ғалым-тілшінің «сапалы оқытудың кілті – іздену, тиімді әдістерді тауып, пайдалана білу»
дегенге саятын ой-пікірі кез келген әдіскерге қажет. Сабақ барысында мұғалім түрліше
әдістерге сүйеніп қана қоймай, оқытушы мен оқушы арасындағы тең дәрежедегі қарым-
қатынасты іске асырушы ретінде де еңбек етуі қажет. Қазіргі педагогика саласындағы ең
маңызды талаптардың бірі – осы.
Бұл көзқарастар, әсіресе, қазіргі уақытта қазақ тілін
мемлекеттік тіл ретінде нығайтамыз, оны Қазақстанда тұратын өзге де ұлттардың қарым-
қатынас құралына айналдырамыз, басқа ұлт өкілдеріне қазақ тілін жедел үйретудің
тиімді
жолдарын табамыз деген ізденістер болып жатқан кезде аса пайдалы.
Міне, Абай атындағы Ұлттық педагикалық университетінің бір топ педагог-ғалымдары
көтерген бұл мәселе тек А. Байтұрсынұлы еңбектерімен шектелмейді. Мысалы, Мағжан
Жұмабаевтың «Жеке тұлғаны қалыптастыру технологиясы» (Ү. Адырбекова), Жүсіпбек
Аймауытовтың «Пәнаралық байланыс арқылы ынталандыра оқыту технологиясы» (К.
Базархан), Ыбырай Алтынсариннің «Тілдік дағдыны жетілдіру технологиясы» (Л.
Бақтыбаева), Құдайберген Жұбановтың «Дамыта оқыту технологиясы» (Ә. Садықова),
Мәулен Балақаевтың тіл мәдениетін дамыту технологиясы» (А. Сарбасова) деген атаулармен
берілген мақалалар да шын мәнісінде біздің педагогикамыздың тарихында, қазіргідей
«технология» деп аталмаса да, осындай оқыту дәстүрлерінің болғандығын, сол арқылы
қазақтың талай зиялы азаматтары білім алып, тәрбиеленіп шыққанын,
ондай оқыту әдіс-
тәсілдерінің негізі қазақтың атақты ғалым-оқытушыларының еңбектерінде қаланғанын және
қазіргі білім беру үдерісінде бұл әдістердің белгілі дәрежеде орын алып отырғанын
дәлелдейді. Олай болса, қазақ тілін оқытатын ұстаздардың аталған еңбекті пайдалана отырып,
өздерінің білім беру әрекетінде тек шет ел педагогтарының ғана емес, олардан асып түспесе,
кем түспейтін жоғарыда аты аталған қазақ педагогикасы тарихында өз орындары бар ғалым-
ұстаздардың да білім беру технологияларын өз аттарымен атап, қолданса деген тілегіміз бар.
Достарыңызбен бөлісу: