294
С ы р ы м . Ой, ол ерлігім сыры сәл-ақ та! Кімде-кім өлімнен
қорықпаса, тірліктегі басқаның бәрінен қорықпайды! Мен бол-
сам, осы өмір бітсеші деп, өлімді өзім шақырып жүргем жоқ па?
Ерлік емес, өлермендік те мені жетелеп жүрген. Сен мені айт-
па, қайта Дәулеткелді, Қоскелдіні айтсаңшы, өзіңді айтсаңшы!
Төртеу-ақ бола тұрып, он бес кісі жаудан жылқы тартып алдық
қой. Сендер неткен ерсіңдер?
Д у л а т . Уа, біздікін қоя-ақ қой! Оның сырын ескі бір
нақылдан аңдадым мен. Айтыпты ғой баяғыда: «Арыстан то-
бын ит бастаса – бар арыстан ит болады» деп. (
Күліседі
.) Бәрін
айт та,
бірін айт, күні-түні таңырқайтыным ол емес-ау. Осы
кешегі ән мен сән,
ойын-сауық, сыңқыл-сылтың, сәкәкумен
жүрген біз кәне?.. Қару асынып, айдынды жортуыл, атүсті аза-
мат боп қалай кеттік?.. Ән қайда? Ән қайда?..
С ы р ы м . Бәсе, ән қайда? Қайда калды сонау, сол? Бізді те-
ңіз елі «әнші, өнерпаз» дейді осы күні. Ән мен жыр қалды ма
бізде?
Д у л а т . Әттең десеңші! Күні туар ма екен бір сол сорлы
саздың бір кезек?.. Әлде кеткені ме, Сырымжан, осымен?!
С ы р ы м . Қайдан... қайдан білейін, қайран Дулат-ау?.. Сол
түннен, Қарагөзден мені айырған, сұмдық түннен бастап, ыстық
асау жүрегімді тастай суық мұз боп қатқан бір қатал қол уыстап
қысып, бүріп алды да қойды. Жүрегім мұз, жаным мылқау бол-
мады ма сол суық қолдан?..
Д у л а т . Айналайын аузыңнан, лебізіңнеп, есіл Сырым-ай!
Асыл жаның, ақын жанық үн салып тұр ғой, мінеки! Кішкентай
көзеп-көзеп қана жіберсе, көзін құм басқан тас бұлақтай қайнар
сөз кернеп түр ғой көмейді!.. Әттең, әттең!.. Бар қайғы-шер –
бір Қарагөз. Қайран, Қарагөз ару!.. Ару Қарагөз! Ол – ару, сен
арыс ең! Әттең, ару – арыс қам көңілдер, армандылар. Қарғыс
атсын, сендердің шерлерің атсын, қарғыс атқыр қалың мал, қу
бұғау атаулыны!
Қару асынған Дәулеткелді, Қоскелді қолы байлаулы Матайды алып келеді.
С ы р ы м . Матай? Бұл не?
Д у л а т . Матай?.. Бұл қайдан?..
Қ о с к е л д і . Тұрғыда отырсам, қасында өзіндей бір жансы-
зын ертіп келе жатыр тағы да.
295
Д ә у л е т к е л д і . Тағы кепті, тағы дұшпан көзімен көздес-
тіргелі, үстімізден тағы бір мол жауды түсіргелі кеп жүр ғой!
Д у л а т .
Олай болса, былтырғы түн жоқ титығымызды
құртқан. Түбімізге
тағы жеткенше, мұны тізерлеп кісендеп
тұрып байлап салыңдар.
С ы р ы м . Айтары бар ма? Шынын айтқызыңдар әуелі.
М а т а й . Уа, бәсе, шынымды біл! Тілге келтірші әуелі!
Д у л а т . Не шының бар еді сенің?
М а т а й . Ендеше, Сырым,
сөзім сенде, өзіңде.
С ы р ы м . Айт, менде болса!
М а т а й . Мені саған Нарша жіберді.
Қ о с к е л д і . Бәсе, «ұстап бер ұлыққа», «Өсер ауылына
ұстап бер!» деп жіберді ғой?
М а т а й . Жоқ. «Ауылыма келсін.
Шақырып кел, жауға
бермеймін! Азамат сертім – сол. Тек ауылыма бір ғана келіп,
көрініп қана кетсін. Айтар арыз-мұң бар», – деді.
Д у л а т . Мынау тор-шырға ғой тастап отырған. Өзі ұстай
алмаған соң, осылай шақыртып отырған Өсер ауылы ғой.
С ы р ы м (
Достарыңызбен бөлісу: