шыншылсың, сабырлысың, қонақжайсың, мұқтаж адамдарға көмектесесің...»
[378]
дейді.
Іле Хадиша бұл оқиғаны Тəурат пен Інжілден хабары мол Уарақа ибн Нəуфалға айтқанда,
оның таңданысында шек болмады. «Аллаһқа
ант етейін, егер айтқаның рас болса,
онда ол
Мұсаға да келген үлкен періште Намус акбардың өзі болды ғой»
[379]
деп түсіндірді.
Уарақа ибн Нəуфал хазірет Мұхаммедке (с.а.с.) пайғамбарлық жүктелгенін ұқтырып, ендігі
жерде дінді тарату жолында көп қағажу көретінін ескертті. Тіпті не түрлі жала жабылып, елден
қуылуы мүмкін екендігін де айтты. Хазірет Мұхаммед (с.а.с.) «Сонда туған жерімнен қуыламын
ба?» деп таңғала сұрағанда, ол «Кезінде
қауымы сенбей, жала жаппаған,
елден қуылмаған,
ауыртпалық тартпаған ешбір пайғамбар болмаған» деп жауап берді
[380]
.
Осыдан кейін періште көпке дейін ат ізін салмады. Бірде таудан қайтып келе жатқанда, əлгі
періште пайда болды. Қатты қорыққан Пайғамбарымыз (с.а.с.) табалдырықтан аттар-аттамастан
қымтанып жатып қалады. Сол кезде періште Құранның «Мүддəссир» сүресінің алғашқы
аяттарын баян етеді.
Аятта:
4
}
ﻓَ
ﻄَ
ﻬﱢ
ﺮْ
وَ
ﺛِ
ﯿَ
ﺎ
ﺑَ
ﻚَ
{
3
}
ﻓَ
ﻜَ
ﺒﱢ
ﺮْ
وَ
رَ
ﺑﱠ
ﻚَ
{
2
}
ﻓَ
ﺄَ
ﻧ
ﺬِ
رْ
ﻗُ
ﻢْ {
1
}
اﻟْ
ﻤُ
ﺪﱠ
ﺛﱢ
ﺮُ
أَﯾﱡ
ﻬَ
ﺎ ﯾَ
ﺎ }
«Ей, жамылғымен қымтанып жатқан (пайғамбар)! Орныңнан тұр, адамдарға (ақырет
азабын) ескерт. Раббыңды ұлықта. Үсті-басыңды таза ұста!»
[381]
делінді.
Достарыңызбен бөлісу: