Қр бғМ Ғк философия, саясаттану және дінтану институтының
жүктеу/скачать 1,22 Mb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- Георг Вильгельм Фриндрих
| Әдебиет: Философия. Энциклопедический словарь. – М., 2004; Мәдени-философиялық энциклопедия. Алматы, 2007.
ГВАТТАРИ, Феликс (1930 – 1992) – француз психоаналитигі әрі философ. Шизоанализдің негізін қалаушылардың бірі. Өзінің көптеген шығармаларын Жиль Делезбен бірігіп жазған: «Капитализм және шизофрения» (Т. 1. «Анти-Эдип», 1972, «Кафка» (1975), «Ризома» (1976), «Философия деген не?» (1990). Гваттари сондай-ақ жеке орындаған еңбектердің де авторы: «Психоанализ және трансверсальдық» (1972), «Молекулярлық революция» (1977), «Машиналы бейсаналылық» (1978), «Шизоаналитикалық картографиялар» (1989) және басқалары. Неврозды түсінудің басы деген оймен шизофренияны зерттеуге бірқатар жұмыстарын арнады. Психоаналитикалық идеяларға қызыққанымен, кейінірек Фрейдтің, Лаканның, Маркузенің және әртүрлі бағдардағы басқа да психоаналитиктердің тұжырымдамаларын сынады. Жаңашыл, «төңкерістік» психиатриялық практиканы орнықтыру үшін La Borde баламалы психиатриялық клиникасының негізін қалады. Саяси және психиатриялық бастауларды біріктіретін дискурс жасауға ұмтылды. Бейсаналық ұғымын индивидтің ішкі әлемінің құрылымы ретінде кеңейтуді ұсынды. «Машиналы бейсаналылық» тұжырымдамасын ойлап шығарды, ол бойынша бейсаналылық өзін әртүрлі бейнелерді, сөздер мен қалауларды өндіріп шығаруға итермелейтін абстрактілі машинизмдерге толы. ХХ ғасырдағы тіл философиясына тән дәстүрлі тәсілдерді түрлендіре отырып, «Білдірілетін – Білдіретін» жүйесінің әрқилы компоненттерінің үлес салмағы мен маңызын барынша радикалды түрде сипаттады. Оның осындай интеллектуалдық ізденістерінің мақсаты мәдениетке қарсы тұратын абстрактылы декодировканы табу болды. Гваттари, сондай-ақ Делезбен бірлесіп «ризома» (тамырсыздық) тұжырымдамасын жариялады. ГЕГЕЛЬ Георг Вильгельм Фриндрих (1770 –1831) – классикалық нем. философиясының көрнекті өкілі. Оның шығармашылығының даму кезеңi Германияның саяси-әлеуметтiк жағдайының бiршама үлкен өзгерiске түсiп, елдегi iшкi қайшылықтар белең алған тұста басталды. Сондықтан ол өзiне дейiнгi барлық ойшылдардың, әсiресе, ХVІІ-ХVІІІ ғасырлардағы ағылшын және француз ағартушыларының, сондай-ақ, немiс жерiнде кеңiнен өрiстеген ғылым мен мәдениеттiң, өнер мен әдебиеттiң жетiстiктерiн толық зерттей отырып, оларды өз жүйесiн жасауға кеңiнен пайдаланды. Гегель негiзiнен өзiне дейiнгi философияны тек пайымның әдiсiнде ғана қалыптасқан деп айқындай отырып, зерденiң сан-қилы шығармашылық кезеңдерiне айрықша мән бердi. Ол өзiнiң алғашқы философиялық шығармаларында қоғам өмiрiне, әсiресе, дiн мен саясат мәселелерiне айрықша назар аударды. Г.-дiң осы алғашқы шығармаларының iшiнен болашақ диалектикалық, зерделiлiк әдiстi тудыруға негiз болған еңбектерiнiң бiрi – «Кiм абстрактылы ойлайды?» деген мақаласы. Бұл шағын ғана еңбек болғандығына қарамастан, таным теориясының келелi мәселелерiн көтердi. Ол ең алдымен ұзақ жылдар бойы қалыптасып келген таным процесiндегi тек сезiмдiлiк пен танымға ғана сүйенген абстрактылы ойды қатты сынға алды. Расында да Г.-ге дейiнгi дәуiрде сезiмдiлiк, пайым – нақтылықтың бейнесi, ал абстрактылық – ойдың жоғарғы даму процесiмен тығыз байланысты деген көзкарас айрықша орын алып келдi. Нақтылық дегенiмiз көптеген анықтамалардың синтезі, көпжақтылықтың бiрлiгi. Яғни нақтылық қандай да мәселеге болмасын, объективтi, тарихи, iшкi байланыстарды анықтау арқылы қарауды талап етедi. Ендеше, таным процесi әуелi абстрактылықтан басталып, нақтылыққа қарай өрлейдi. Бұл – таным процесiндегi негiзгi ұстын. Бұл ұстынды К.Маркс өзiнiң «Капиталын» жазу процесiнде шебер пайдалана білді. Таным процесiнде логика мен диалектикаға ерекше назар аудара отырып, пайым мен зерденiң өзара байланысын тереңнен зерттеген Г. өзiнiң алғашқы еңбектерiнiң бiрi «Рух феноменологиясында» зерделi ойдың негiзiн көрсеттi. Бұл шығарма Г. философиясының «ақиқаттың қайнар көзi және жасырын cыpы» рyxтың көрiну формаларын, яғни оның сана, өзiндiк сана, рух, абсолюттiк субъектi арқылы даму жолдарын суреттеп бердi. Г. «Рух фeнoмeнoлoгияcындa» сананың қалыптасу және даму жолдарын қоғам өмiрiмен байланыстыра отырып айқындап бердi. Сана әуелi қарапайым түрде (яғни жеке индивидтiң санасы ретiнде) басталып, сан ғасырларға созылған тарихи белестерден өтiп, қоғамдық санаға дейiн көтерiледi. Г. «Рух феноменологиясында» зердеге де ерекше мән береді. Зерде сана мен ойдың тұңғиығына батып кеткен пайымнан келіп шығады. Г. философия тарихында философияны ғылым ретiнде қайтадан тудыра отырып, оның жаңа жүйесiн жасауға талпынған ойшыл. Оның осы мақсатта жазылған бaсты еңбегi – «Философиялық ғылымдардын энциклопедиясы» деп аталады. Бұл шығарма негiзiнен барлық ғылымдарды қамтыған: «Логика ғылымы», «Табиғат философиясы», «Рух философиясы» деп аталатын үш кітаптан тұрады. Г. өзiнiң «Рух феноменологиясын» абсолюттiк бiлiммен аяқтай келiп, оның абсолюттiк идея ретiндс басынан кешiрген логикалық, табиғи және рухани кезеңдерiн терең зерделi ой елегiнен өткiздi. Яғни ол осы кезеңдердi көрсете отырып, логика ғылымына, жаратылыстану саласына және қоғамдық бiлiмдерге (қоғамдық сананың формаларына) жан-жақты талдау жасады. Г-дің философиясындағы пайым мен зерденiң диалектикалық арақатынасы оның үлкен шығармасы «Логика ғылымында» айқын көрсетiлген. Логикада ғылыми ұғыну пәнi ойлаудың өзi болып саналады. Ал кез келген ғылым бiр нәрсе, бiр зат туралы ойлау. Г. тiлiмен айтқанда, әрбiр ғылым iске асатын ой. Ендеше, ол логиканы ойлау туралы iлiм деп анықтай отырып, оның басқа да ғылымдармен iштей тығыз байланыстылығын және сонымен қатар олардан айырмашылығы мен өзгешелiгiн айқындады. Г. философиясындағы үлкен бiр жаңалық – ол рухтың жан-жақты дамуын диалектикалық негiзде баяндап бердi. Әсiресе, оның «Философия ғылымдарының энциклопедиясы» деген шығармасының «Рух философиясы» деп аталатын бөлiмiндегi проблемаларды жан-жақты талдай отырып, сол мәселелердi шешудегi зерделi ойына көңiл бөлейік. «Рух философиясында» үш кезең қамтылған. Ол – құқ, мораль және парасат (адамгершiлiк). Мiне, осылардың арасындағы байланыстарды нұсқаған Г. бұлардың бiр-бiрiмен сабақтасып, жалғасып жатқанын көрсетедi. Айталық, құқ меншiктен басталып, келiсiм арқылы құқ дәрежесiне дейiн көтерiледi. Мораль болса өзiнiң даму процесiнде парасатпен (адамгершiлiкпен) аяқталады. Г-дiң диалектикасы бойынша адам осы қажеттiлiктiң темiр құрсауынан зерденiң «қулығы» арқылы босанып шыға алады. Өйткенi, адамдардың еркi мен бостандығы, олардың дүниетанымдық қабiлетi қандай да болмасын қоғам заңдылығын өзiне бағындыра алатын сияқты. Бұл жерде ол тарихтағы ұлы адамдардың, саяси қолбасшылар мен әскери көсемдердiң (Александр Македонский, Цезарь, Шыңғысхан, Ақсақ Темiр, Наполеон, тағы басқалары) ерiк-жiгерi мен мақсаттарына жеткенiн дәлелдейдi. Алайда, Г-дің диалектикасы бұл адамдар тарихтың даму заңын қаншама бұрмалап, мақсаттарына жеткенiмен, олар тарихтың объективтi даму заңын өзгерте алмады деп көрсетедi. жүктеу/скачать 1,22 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|